Pruitt-Igoe to osiedle w amerykańskim St. Louis, którego wyburzenie w dwadzieścia lat po triumfalnym oddaniu do eksploatacji przeszło do historii kultury jako koniec modernizmu w architekturze. Jednak znakomicie zmontowany z niezwykłych materiałów archiwalnych i pełnych emocji wywiadów film Chada Fridrichsa nie jest opowieścią o schyłku pewnej epoki w historii sztuki, ale znakomitym dokumentem społecznym, w którym architektura splata się z historią, polityką i prawami człowieka. Pruitt-Igoe, zaprojektowane przez japońskiego architekta Minoru Yamasaki (jego najsłynniejszym dziełem były nowojorskie wieże WTC) powstało w 1954 roku na fali fascynacji ideami Le Corbusiera, który postulował stworzenie „maszyn do mieszkania”. Jak to się stało, że nowe osiedle, wyposażone we wszystkie atrybuty nowoczesności kilkanaście lat później stało się symbolem porażki idei budownictwa komunalnego? Od czasów Pruitt-Igoe zaczęto uważać je w USA za synonim degrengolady związanej z przemocą, przestępczością i narkotykami. Freidrichs odmitologizowuje historię pechowego osiedla, ukazując jej ludzki wymiar. Rzeczywiście, już kilka lat po zbudowaniu wielkie bloki zaczęły popadać w ruinę. Ale nikt nie chce pamiętać o tym, że kiedy w latach 50. skończył się powojenny gospodarczy boom, władze obcięły wydatki na utrzymanie osiedla, a zamiast nowych miejsc pracy w przemyśle zaczęły się grupowe zwolnienia.  Wkrótce Pruitt-Igoe zmieniło się w miejsce zsyłki wszystkich tych, których chciano się pozbyć z lepszych części miasta. Funkcjonalna architektura dla ubogich, która miała wyrwać ich ze slamsów, okazała się architekturą segregacji, także rasowej. Marzenie o szklanych domach zmieniło się w koszmar, a w końcu legło w gruzach.