Fenomenalny film o walce z własnymi demonami. Pięknie skomponowane dwie surowości - charakteru głównej bohaterki i potężnej natury, która nigdy nie skrzywdzi, zawsze pomaga. Wnikliwe studium uzależnienia - od truizmów typu terapia po głębokie egzystencjalne pochylenie się nad tym, że zostaje się w walce o trzeźwy świat zawsze samemu. I tylko samemu można odbudować się potem na nowo. Świetnie jest to wszystko skomponowane: barwnie połączone ze sobą retrospekcje, codzienność zmagania się z tym, by wywalczyć tak zwaną normalność i krzywda przekazywana genetycznie - jedni umieją z nią walczyć, drudzy nie. Saoirse Ronan doskonała w każdej scenie. Ciekawy pomysł z kolorystyką włosów. Zresztą w ogóle ponure Orkady są tu miejscem, w którym barwy odgrywają duże znaczenie. Bardzo dobre kino o tym, jak boli samotność i jednocześnie jak wielką daje siłę. Sceny przy klifach czy zdanie "I can't be happy sober" to są takie liczne smaczki, które tworzą kolaż niebywale sugestywnych scen. Kino o tym, jak potrafimy być silni. I ile siły może nam przekazać natura, którą szanujemy.