łał :) świetne nakierowanie, dzięki

W bardzo ładny sposób, starannie i przekonująco, udowodniłeś, że jest to wyjątkowo słabiutki film. Ilustracja banałów i bredni nieszczęsnych lat 60-tych, swoistego "średniowiecza" kulturowego naszych czasów. Ta ilustracyjność jest tak natrętna, że przez cały film łudzilem się, że chodzi tam o coś więcej, że to nie może być czytanka z obrazkami i Pasolini wykona na koniec jakiś zwrot... weźmie to wszystko w nawias, potraktuje ironicznie itepe. itede. Ale niestety... Wyszla mu jeszcze jedna, potwornie nudna, potwornie zasadnicza i poważna odmiana socrealizmu: "słuszna" teza + obrazki. I wszystko to tuż po "Królu Edypie"! No ale tam, kto inny wymyślił scenariusz :-)

to ja wolę lata 60. z ich banałami i bredniami, niż początek XXI wieku, kiedy większość twórców przestała nawet udawać, że ma chociaż jedną wtórną myśl do przekazania. owszem kino pasoliniego cechuje duża doza naiwności i w wielu filmach daje to kuriozalne rezultaty, lecz tu akurat potrafił się wznieść ponad swoje ograniczenia nie tracąc przy tym swej artystycznej tożsamości

Nie porównujmy Pasoliniego z komercyjną sieczką. Ja go mierzę według jego własnej miary, czyli najlepszych osiągnięć. Pasolini to jest jednak w kinie Ktoś i porażka Pasoliniego coś znaczy i warto nad nią pomyśleć. Natomiast wspólczesne gnioty są porażką niejako z założenia :-)

otóż to, czy nie lepiej przeczytać sobie jakiś dużo bardziej merytoryczny traktat filozoficzny niż katować się tą nudą?

Nie musisz się zgadzać z wymową filmu, ale żeby określić go jako "nuda"? Marzę o tym, by współcześnie powstawał choć jeden film na rok, który byłby tak "nudny" jak ten.

Świetna analiza, ale podobieństwo do Chrystusa służy Pasoliniemu tylko do przedstawienia własnej wizji człowieka, a raczej nowego "nadczłowieka", uwodziciela pełnego dionizyjskiej witalności, "seksualnego mesjasza", który wyzwoli ludzi z ram tradycyjnej chrześcijańskiej moralności, która nota bene zawsze była solą w oku Pasoliniego - z wiadomych (gejowskich i marksistowskich) powodów.
Pasolini świetnie ukazał możliwe postawy wobec "nieobecności Ukochanego", ale skrzętnie pominął tę jedną i najlepszą: zwyczajną wierność Objawieniu Boga Miłości, zapisanemu w Biblii, którą w swoich filmach zawsze czytał przez fałszywe okulary lewacko-gejowskich fobii, zamiast ortodoksyjnej prawdy, jaką objawia sam Jezus - Droga, Prawda i Życie Spełnione, którego Pasolini bezskutecznie poszukiwał na bezdrożach własnych wizji...

P.S. marksizm nie ma nic wspólnego z ideą św. Franciszka, której jest nieudolną profanacją, a obsesja falliczna Pasoliniego to tęsknota za prawdziwą męskością, której gejom z wiadomych powodów zawsze będzie brakować...

"Z jednej strony jest to ilustracja (...) wpływu jaki na w miarę zamknięty układ ma dodanie do niego nowego elementu."

O co chodzi? Jeśli jeszcze pamiętasz :)
To jest jakieś zagadnienie socjologiczne? Myślę, że tę ilustrację rozumiem, ale nie widzę co ona ilustruję - nie widzę żadnego odniesienia do rzeczywistości.

Dziękuję za wasze analizy i pozwolę sobie dodać także coś od siebie. Moim zdaniem Pasoliniego albo się kocha albo nienawidzi. Jako reżyser w każdym swoim filmie wprowadzał odważne rozwiązania scenariuszowe. Nie bał się wymiotować sobą na innych. Dosłownie tak rozumiem ten eklektyczny styl wylewający się z każdego z filmów Pasoliniego. Postaci, zwykle zaczerpnięte z nizin społecznych i lewaczące (nawet Chrystus, a może właśnie przede wszystkim on), erotyka, liczne metafory i stawianie pytań egzystencjalnych jako cel i jednocześnie motyw przewijały się przez całą karierę reżysera. Na mnie ten styl działa i wywołuje silny efekt emocjonalny. Co więcej po seansie "Teorematu" czuję się źle. Prawdopodobnie zgodnie z zamysłem autora tego dzieła. Nie mówię, że rozumiem Pasoliniego w jego filmach, ale jedynie, że staram się zrozumieć za co "Teoremat" karze. Zdaniem Pasoliniego nie ma możliwości prawdziwego zrozumienia, szczęścia. Są to emocje ulotne, dostępne wyłącznie przez określony czas. Poza nim bohaterom pozostają bezowocne działania, poszukiwania. Ironicznie brzmi: "Był duchowo utalentowany", jak mówił o nim w jednym z wywiadów Abel Ferrara. Dla mnie to nie duchowość, ale intelekt i umiejętności. To one pozwalały mu na sportretowanie emocji w kanonie własnej ideologii.