Interstellar ma strukturę matrioszki, dzięki zagnieżdżeniu jednej rzeczywistości w drugiej, w trzeciej itd.

Interstellar wydłuża jedną linię czasową względem drugiej - "jeden dzień na tej planecie to jak okres od dzisiaj do wydania Steampunka 2077", czy jakoś tak.

W Tenecie czas staje się głównym/jedynym bohaterem. Film jest w zasadzie bardzo ładną i szybką odpowiedzią na "a co jeśli". Skomplikowaną, to fakt. Jeśli w pierwszym kwadransie filmu pojawia się brzydkie słowo "entropia" to wiedz, że coś się dzieje. I że film nie będzie miał wysokich not u krytyków, bo prędzej to pojęcie słyszeli na wybitnym albumie Muse "2nd Law" (drugie prawo termodynamiki, rzecz jasna), niż na fizyce. Koncepcja "cofania się do tyłu" jest piękna sama w sobie, wszystkie sekwencje z tym związane wywołują szczękoopad i rozkminy.
Dziury w scenariuszu pewnie się znajdą. Ale trzeba przyznać, że Nolan przynajmniej szuka odpowiedzi na pytania, których świat filmu, świat antropocentryczny, na ogół nie potrafiłby w ogóle zadać.

Przy okazji - ten wihajster do zmieniania kierunku czasu, to ma więcej sensu niż Delorean i "skoki w czasie". Wszechświat w każdej chwili się rozszerza, planety krążą, Ziemia się obraca. Delorean po skoku w czasie nie wyląduje w Hill Valley, tylko gdzieś w przestrzeni międzygwiezdnej. Albo w jądrze Jowisza... A to wahadło z grubsza jest w tym samym miejscu, co przed obrotem. Sprytne.

Mocne 8/10.