Debiut kinowy Pernille Fischer Christensen jest tragikomedią opierającą się w pewnym stopniu na zasadach Dogmy, głównie jednak przewrotnie nawiązuje do telewizyjnych "oper mydlanych" - odwołując się zarówno do sposobu ich realizacji jak i tematyki.

Charlotte, właścicielka dobrze prosperującego salonu piękności, niezadowolona ze swojego związku z Kristianem, postanawia się od niego wyprowadzić. Wynajmuje samodzielne mieszkanie rozpoczynając nowe życie. W tym samym domu, piętro niżej, mieszka Veronica - transseksualista. Veronica przeżywa bardzo trudne chwile - samotna, bliska całkowitego załamania nerwowego czeka na decyzję kwalifikującą ją na operację zmiany płci. Jedyną rozrywką i odpoczynkiem są dla niej kolejne odcinki jej ulubionych "oper mydlanych". Pewnego dnia Charlotte i Veronica spotykają się przypadkiem w dramatycznych okolicznościach - Charlotte ratuje Veronicę przed samobójstwem. To wydarzenie staje się początkiem ich bliższej znajomości, a nawet czegoś więcej.

Wybuchowa Charlotte właśnie rozstała się z mężem i zamieszkała w mieszkaniu nad Ulrikiem, transseksualistą, znanym też jako Veronica. Pewnego dnia sąsiadki spotykają się i zaczynają się do sobie zbliżać.
Nietypowa love story o dwójce sąsiadów poszukujących miłości i pożądania, oraz ich przerażeniu, w chwili, gdy je znajdą. Jednocześnie film jest poważnym spojrzeniem na współczesne związki międzyludzkie oraz role przypisane płci przez społeczeństwo. Debiutująca Pernille Fischer Christensen zręcznie posługuje się schematem opery mydlanej, by stworzyć nową kategorię romansu. Film nagrodzony za najlepszy debiut na Berlinale 2006.