To jeden z niezapomnianych obrazów wojny na Pacyfiku ? chwila uwieczniona na kliszy: pięciu żołnierzy piechoty morskiej i sanitariusz wznoszą amerykańską flagę na górze Suribachi zaledwie na kilka dni przed bezlitosną rozprawą z japońskim garnizonem stacjonującym na Iwo Jimie, nieprzyjaznej wyspie pełnej wulkanicznych plaż i piekielnych jaskiń. Dla żołnierzy uwiecznionych na fotografii zatknięcie flagi było zaledwie formalnością dokonywaną w samym środku wyczerpującej walki, ale dla tych, którzy zostali w ojczyźnie, zdjęcie tych mężczyzn pracujących ramię w ramię bez słowa, by zwyciężyć mimo przerażająco niewielkiej szansy na wygraną, natychmiast zmieniło znaczenie słowa ?bohater?. Zdjęcie urzekło amerykańską opinię publiczną, głodną nadziei i znużoną wojną, która wydawała się nie mieć końca. Dało ono matkom powód do wiary w to, że ich synowie powrócą żywi, i poczucie sensu matkom opłakującym synów, którzy mieli już nigdy nie wrócić. Aby przekuć sentymenty wywołane przez fotografię w wymierny kapitał, uczestnicy zatknięcia flagi, którzy przeżyli, zostają wycofani z walki i wysłani z powrotem do Stanów Zjednoczonych, by tam nadal służyć ojczyźnie ? ale już nie na polu bitwy, lecz wśród tłumów wielbicieli zebranych by byli blisko ?prawdziwych bohaterów? i wypisywali czeki tak bardzo potrzebne do finansowania nakładów wojennych. Tylko trzem żołnierzom udaje się wrócić żywym ? Johnowi ?Docowi? Bradleyowi (Ryan Phillippe) sanitariuszowi marynarki wojennej, Irze Hayesowi (Adam Beach), niepragnącemu rozgłosu Indianinowi, i Rene Gagnonowi (Jesse Bradford), gońcowi wojennemu, któremu nie udało się nigdy wystrzelić z broni. Trzej żołnierze perfekcyjnie odgrywają role bohaterów ? niestrudzenie jeżdżąc po kraju, wymieniając uściski dłoni z właściwymi ludźmi, wygłaszając właściwe słowa do mikrofonów ? w miarę jak moc ich fotografii ratuje słabnący wysiłek wojenny. Jednak w duchu zauważają, że tak jak ich przyjaciele i bracia polegli w walce, część ich duszy nigdy nie opuści czarnych ziem Iwo Jimy. Film Flags of Our Fathers, wyreżyserowany przez dwukrotnie nagrodzonego Oscarem Clinta Eastwooda, jest pełną mocy analizą wojny obserwowanej z daleka i przeżywanej przez żołnierzy na miejscu. Film, będący prawdziwą historią o przyjaźni i odwadze, przeżyciu i poświęceniu na szerokim, nieuporządkowanym tle bitwy o Iwo Jimę, ukazuje moment uwieczniony aparatem Joe Rosenthala oraz wpływ tej chwili nie tylko na kraj momentem tym poruszony, ale także na mężczyzn uchwyconych obiektywem aparatu. Warner Bros. Pictures i Dream Works Pictures przedstawiają produkcję Malpaso/Amblin Entertainment Flags of Our Fathers. Reżyseria: Clint Eastwood. Scenariusz: William Broyles, Jr. i Paul Haggis, na podstawie książki Jamesa Bradleya i Rona Powersa. Produkcja: Clint Eastwood, Steven Spielberg i Robert Lorenz. W rolach głównych: Ryan Phillippe, Jesse Bradford i Adam Beach. Zdjęcia: Tom Stern. Kierownictwo produkcji: Henry Bumstead. Montaż: Joel Cox, A.C.E. Kostiumy: Deborah Hopper. http://www.FlagsOfOurFathersMovie.co.uk

Clinta Eastwooda początkowo przyciągnęła do tego projektu książka-bestseller Flags of Our Fathers autorstwa Jamesa Bradleya i Rona Powersa. ?Duża liczba wątków czyni tę książkę bardzo interesującą? ? mówi Eastwood. ? ?No i oczywiście słynna fotografia Joe Rosenthala z Associated Press. Coś było w tym zdjęciu. Nikt nie wie, o co chodzi na zdjęciu, poza tym, że ukazuje ono mężczyzn przy pracy, wznoszących jakąś żerdź ? tak mogło samych siebie postrzegać tych sześciu żołnierzy. Ale w 1945 roku symbolizowało ono trud wojenny. W przeciwieństwie do jednej z najkrwawszych bitew tej wojny zdjęcie to symbolizowało stawkę, to, o co walczyli. A potem, kiedy dowiadujemy się, co się stało z tymi ludźmi i jak zostali zabrani z pola walki i przywiezieni z powrotem do kraju, by jeździć w trasy, na których sprzedawano obligacje wojenne, pozostaje w nas wiele sprzecznych emocji, szczególnie wśród widzów 19-, 20- i 22-letnich?. Film Flags of Our Fathers, oparty na bestsellerowym pamiętniku Jamesa Bradleya, pokazuje bitwę o Iwo Jimę oczami jednego z żołnierzy biorących udział w zatknięciu flagi, opowiada także historię podróży syna mającej odkryć rolę jego ojca na słynnym zdjęciu Associated Press ? a poprzez fotografię spojrzeć nie tylko na to, kim był, ale też na to z kim walczył, kogo opłakiwał, w sześćdziesiąt lat po zrobieniu zdjęcia. ?Nigdy nie zamierzałem napisać książki? ? mówi James Bradley, którego książkę opublikowało wydawnictwo Bantam w 2000 roku. Książka przez 46 tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów dziennika New York Times, z czego 6 tygodni na miejscu pierwszym. ? ?Zamierzałem się dowiedzieć, dlaczego mój ojciec się nie odzywał. Zdecydowałem się napisać książkę, kiedy zdałem sobie sprawę, że wszyscy znają zdjęcie, ale nikt nie zna jego historii?. Eastwood wkrótce odkrył, że prawa do książki Bradleya nabył Steven Spielberg. ?Okazało się, że własność wykupiła spółka Dream Works? ? wspomina Eastwood. ? ?Wspomniałem Stevenowi Spielbergowi, że bardzo podobał mi się ten tekst i tak to zostawiłem. Potem, kilka lat temu wpadłem na Stevena, a ten powiedział: ?A może byś przyszedł i zrealizował ten projekt? Ty wyreżyserujesz, a ja zostanę producentem filmu?. Powiedziałem: ?Dobra, zrobię to??. Spielberg ? autor niezapomnianego filmu o II wojnie światowej Szeregowiec Ryan, za którego otrzymał Oscara dla najlepszego reżysera ? mówi, że nadzwyczajna kariera Eastwooda i jego filmowe zasady nie pozostawiały wątpliwości, że film jest w dobrych rękach. ?Od ponad trzydziestu pięciu lat, odkąd znam Clinta, z przyjemnością oglądałem przekrój, pewność i mistrzostwo jego rosnącego dzieła? ? mówi Spielberg. ? ?Jego dorobek ? w całej swej różnorodności tematów i klimatów ? jest nieporównywalny z niczym innym we współczesnym świecie kina. Równie wspaniale było patrzeć, jak świat oferuje Clintowi swoje uznanie i względy za jego pracę, jak i uznać w Clincie artyzm, którego on nigdy sobie nie przypisywał. Może to właśnie jest najwspanialsze w tej całej historii ? zobaczyć, jak Clint wciąż pozostaje tym samym człowiekiem, jakim jest od zawsze, to znaczy takim, który pozostaje niewzruszony wobec samego siebie. Zwykle mawia: ?Im mniej, tym lepiej? ? i odnosi się to szczególnie do jego własnego ego i polegania na zaufaniu. Zaufanie ? do swojej obsady i ekipy ? odzwierciedla zaufanie Clinta do samego siebie, do jego własnych instynktów, niezależnie od tego, czy dobiera obsadę, materiał, czy ustawia ujęcie?. Zaraz po zaangażowaniu się w projekt Eastwood zabrał się do badania bitwy o Iwo Jimę. Czytał wiele na ten temat i rozmawiał z weteranami z obu stron tamtej linii frontu, która zebrała najobfitsze w historii żniwo wśród żołnierzy amerykańskiej piechoty morskiej i jest bitwą, za którą Kongres USA przyznał najwięcej Medali Honoru (27). Jego badania doprowadziły do powstania nie tylko Flags of Our Fathers, ale i równoległego projektu, który Eastwood zaczął przygotowywać jednocześnie do amerykańskiej produkcji ? filmu w języku japońskim, który ma pokazać drugą stronę tej historii, zatytułowanego Letters from Iwo Jima. ?W większości filmów wojennych, na których się wychowałem, występowały postacie dobre i złe? ? zauważa Eastwood. ? ?Życie tak nie wygląda, nie wygląda tak wojna. Filmy te nie są o zwyciężaniu czy przegrywaniu. Opowiadają one o wpływie tej wojny na ludzi i tych, którzy stracili życie wyjątkowo przedwcześnie?.

Słynna fotografia pokazująca zatknięcie flagi na Iwo Jimie, zrobiona przez fotografa agencji Associated Press Joe Rosenthala, w rzeczywistości uwiecznia drugie zatknięcie flagi na wyspie. Po inwazji z 19 lutego piąta dywizja piechoty morskiej ? macierzysta jednostka bohaterów ze zdjęcia ? rozpoczyna walkę o przejęcie góry Suribachi. W ciągu pięciu dni siły amerykańskie ponoszą ogromne straty w ludziach, ale także zmuszają Japończyków do wycofania się do jaskiń znajdujących się na wyspie. Tego rana w geście nadziei i dobrej woli skierowanym do żołnierzy zaangażowanych w działania wojenne rozkazano zatknąć flagę na szczycie góry. Historia mówi, że sekretarz marynarki wojennej chciał zabrać tę flagę na pamiątkę, lecz goniec z piechoty morskiej Rene Gagnon dostał rozkaz, by w miejsce flagi, którą najwyższy rangą oficer, pułkownik Chandler Johnson (Robert Patrick), pragnął zachować dla swej jednostki, zatkać inną, większą flagę. Gagnon wspiął się na szczyt góry, gdzie spotkał żołnierzy marines: Michaela Stranka, Harlona Blocka, Irę Hayesa i Franklina Sousleya, którzy przez cały poranek kładli linię telefoniczną. Szybko zlokalizowali oni starą japońską rurę wodną, której podniesienie wymagało siły sześciu ludzi. Pomógł im w tym sanitariusz marynarki wojennej John Bradley. Rosenthal, świadomy znaczenia zdarzenia, rozłożył swój aparat i zaczął układać stertę kamieni, by uzyskać lepszą perspektywę. Zdając sobie sprawę, że zaraz przepadnie mu doskonałe ujęcie, podniósł aparat i nacisnął wyzwalacz migawki. Jedną czterechsetną sekundy później zrodziła się historia. Rosenthal wysłał kliszę na wyspę Guam do wywołania, zobaczył ją montażysta Associated Press John Bodkin i nadał drogą radiową do Nowego Jorku. Siedemnaście i pół godziny po zrobieniu zdjęcia przez Rosenthala, znajduje się ono w sieci Associated Press. Choć trzech żołnierzy uwiecznionych na fotografii zostało zabitych w walce po sfotografowaniu, trzej, którzy przeżyli ? Gagnon i Hayes z piechoty morskiej oraz sanitariusz Bradley ? zostało zabranych do domu. Ponieważ rząd starał się rozpaczliwie sprzedać obligacje wojenne, by sfinansować zmagania wojenne USA podczas II wojny światowej, żołnierze zostali poproszeni o kontynuowanie służby dla kraju przy zbieraniu funduszy w ramach siódmego wezwania do zakupu obligacji wojennych. Ryan Phillippe (Miasto gniewu, Gosford Park) gra rolę Johna ?Doca? Bradleya, który, będąc sanitariuszem marynarki wojennej, udziela pierwszej pomocy innym żołnierzom na miejscu. ?John Bradley to nieskomplikowana postać? ? opisuje Phillippe. ? ?Jest uczciwy, prosty i szczery. Grając takiego bohatera, czuje się wielką swobodę. Nie kłamie, nie udaje kogoś, kim nie jest. Był wspaniałym człowiekiem. Czułem się bardzo zobowiązany do pokazania go w jak najuczciwszy i najpełniejszy sposób?. Przygotowując się do roli, Phillippe spędził sporo czasu z dorosłym synem swojego bohatera, Jamesem Bradleyem, autorem książki ?Flags of Our Fathers?. ?Przedziwnie się czułem, przedstawiając się mu, mówiąc, że będę grał jego ojca, ale James podszedł do tego bardzo entuzjastycznie i uznał to za dobry wybór? ? mówi aktor. Poza emocjonalnym przywiązaniem do roli, największym wyzwaniem dla Phillippe?a było dokładne oddanie zabiegów medycznych, które należały do obowiązków Doca jako sanitariusza. ?Nauczyłem się zakładać opaski uciskowe, opatrunki uciskowe i temblaki? ? wspomina. Biorąc pod uwagę brutalności walk na Iwo Jimie, twarz Doca była ostatnią, którą widziało w swym życiu wielu żołnierzy. Iggy (Jamie Bell), młody kolega, którego Doc bierze pod swoje skrzydła, jest jednym z tych, o których myśli nawiedzają Doca jeszcze długo po powrocie z Iwo Jimy. ?Moja rodzina ma bogatą historię wojskową? ? mówi Ryan Philippe. ? ?Mój ojciec służył w marynarce wojennej w czasie wojny w Wietnamie, podobnie jak moi wujkowie. Obaj moi dziadkowie walczyli w II wojnie światowej. Możliwość oddania im hołdu jest wielką odpowiedzialnością i zaszczytem?. Zrządzeniem losu, a może dzięki łutowi szczęścia, Doc zostaje członkiem nowej, mniejszej jednostki, złożonej z trzech pozostałych przy życiu żołnierzy, którzy zatykali flagę, wraz z Rene Gagnonem, którego rolę gra Jesse Bradford (Szczęśliwe zakończenia, Dziewczyny z drużyny). Tak ekspresyjny, jak Bradley jest małomówny, tak otwarty, jak Bradley zamknięty w sobie, Gagnon jest żołnierzem kultywującym i celebrującym sławę, którą przynosi mu trasa na rzecz obligacji. Dopiero potem zaczyna on głębiej rozumieć poświęcenie, jakie symbolizuje jego sława. ?Rene ma w chwili tego wydarzenia 19 lat? ? mówi Bradford. ? ?Ma w sobie coś z maminsynka, może nie do końca stworzonego do wojny. Z drugiej strony, jest dzieciakiem, który stara się zrobić coś dobrego. Robi wszystko, co mu każą?. ?Na trasie po całych Stanach są gwiazdami, partie i ludzie okazują im wiele zainteresowania? ? zauważa Eastwood. ? ?Takich młodych chłopaków musi to nieco zbijać z pantałyku. Mimo że widzieli wiele na Iwo Jimie, wiedzą, że inni ludzie widzieli znacznie więcej?. Bradford czuje, że choć zuchwałość Gagnona wydaje się bardzo kontrastować z niechęcią pozostałych postaci do ?odgrywania bohaterów?, jego emocje są tak samo skomplikowane. ?Wiele rozmawiałem z jego synem o tym, jakim był człowiekiem? ? zauważa aktor. ? ?Miał 19 lat, bardzo starał się robić to, co do niego należało; moim zdaniem, nie unikał omyłek, ale i tak na swój sposób był bohaterem. Mocno czuł, że absolutnie konieczne było to, co wszyscy oni robili dla starań wojennych, i dlatego chciałem go pokazać w pozytywnym świetle?. Kiedy trzej uczestnicy ceremonii zatknięcia flagi zostają wprowadzeni na trybunę na Times Square, na którym tłoczą się tysiące ludzi, Gagnon mówi zebranym, że to nie oni są prawdziwymi bohaterami ? prawdziwi bohaterowie polegli na wyspie. ?Zostanie taką osobą publiczną, konieczność sprostania niezwykle wysokim oczekiwaniom, presja, jaką wywiera to na tych młodych ludzi, to coś, z czym musieli z wielkim trudem sobie poradzić, a niektórym to się nie udało? ? mówi Eastwood. Trzecim z żołnierzy jest enigmatyczny Ira Hayes, człowiek o złożonej osobowości, którego trudności w przyzwyczajaniu się do popularności i ?zwykłego życia? popychają do kieliszka. Eastwood w tej roli obsadził Adama Beacha (Szyfry wojny, Znaki dymne), którego reakcja emocjonalna na rolę była niezwykle intensywna i natychmiastowa. ?Myślę, że Adamowi udało się uchwycić sedno postaci Iry Hayesa? ? chwali go reżyser. ?Ira to pod wieloma względami klasyczny bohater wojenny? ? mówi Beach. ? ?Wziął udział w trzech najbardziej krwawych bitwach na południowym Pacyfiku i przeżył je wszystkie. Jedyne, czego pragnie, to wrócić na pole bitwy i ramię w ramię walczyć ze swymi kompanami. Nie może pogodzić się z tym, że sam jest bezpieczny, podczas gdy jego przyjaciele, jego bracia, wciąż walczą z okropnościami wojny. Nie wie, jak sobie z tym poradzić?. Pracując nad zrozumieniem swojej postaci, Beach wyobrażał sobie, jakby to było stać przed wielotysięcznym tłumem wznoszącym okrzyki na jego cześć, ?a ledwie tydzień wcześniej patrzeć, jak umierają najbliżsi przyjaciele? ? opisuje aktor. ?Jak mógł to zrobić? Ja nie mógłbym... ale on miał zadanie do wykonania. Moim zdaniem, on myślał, że skoro to właśnie ma robić, to musi zrobić to najlepiej, jak potrafi. W ten sposób udało się zebrać więcej pieniędzy niż kiedykolwiek wcześniej?. Film jest także kroniką życia trójki bohaterów, którzy nie przeżyli bitwy: Michaela Stranka, Harlona Blocka i Franklina Sousleya. Rolę Stranka, sierżanta i dowódcy jednostki, gra Barry Pepper (Szeregowiec Ryan, Zielona Mila). ?To typ faceta, który zagrzewa innych do kopania głębiej z powodu tego, ile daje z siebie na polu walki? ? opisuje Pepper. Poszukując informacji o swoim bohaterze, Pepper odkrył, że pochwały dla sierżanta pochodziły zewsząd. ?Każda relacja żołnierzy, którzy służyli pod jego dowództwem, mówi o tym, jak wspaniałym był dowódcą ? mówi ? dobrym człowiekiem, który dowodził, dając przykład samym sobą?. ?Mike Strank miał 25 lat, kiedy służył na Iwo Jimie; inni jego koledzy z oddziału mieli 18 czy 19 lat? ? dodaje Phillippe. ? ?Był już weteranem zaprawionym w walce. Co ciekawe, kiedy Barry zaczął pracę na planie w tej roli, sam podobnie się zachowywał wobec nas ? grał już przecież w Szeregowcu Ryanie i Byliśmy żołnierzami. Mając takie doświadczenie w filmach wojennych, wiódł prym wśród nas, ucząc nas, co mamy robić?. Aby nauczyć się żołnierskiego drylu, główni aktorzy przeszli intensywny instruktaż prowadzony przez czterech doradców militarnych zaangażowanych przy kręceniu filmu; nie wysłano ich na obóz szkoleniowy dla aktorów. ?Myślę, że to Clint przeforsował pomysł, by nas nie wysyłać na szkolenie poligonowe? ? mówi Pepper. ? ?Myślę, że chciał, by sceny wyszły jak życie na polu walki ? młodzi ludzie wpakowani w mundury i nieład. W takiej sytuacji emocje rodzą się naturalnie?. W pierwszych doniesieniach prasowych dotyczących zdjęcia starszy szeregowy Harlon Block był mylnie przedstawiany jako inny marines (Hank Hansen, którego rolę w filmie zagrał Paul Walker). Benjamin Walker, który gra Harlona Blocka, mówi: ?Harlon był obrońcą w swojej szkolnej drużynie futbolowej. Był w doskonałej formie, jeszcze zanim pojechał na wojskowy obóz szkoleniowy?. Przed rozpoczęciem produkcji Walker przeszedł intensywną zaprawę fizyczną, by osiągnąć poziom sprawności Blocka ? wysiłek się opłacił. ?Kilka razy pracowaliśmy nocą, w temperaturze pięć stopni na minusie, a my znajdowaliśmy się na plaży, na której wiatr smagał nas do upadłego? ? mówi. ? ?Biegałem po piasku najszybciej, jak umiałem, choć na niewiele się to zdało. Wymagało to wiele wysiłku fizycznego, ale mimo to było fantastycznym doświadczeniem?. Ostatniego z bohaterów, Franklina Sousleya, gra Joseph Cross. ?Franklin uwielbia zabawę, jest beztroskim facetem ? mówi Cross ? może nieco bardziej naiwnym niż inni. Swojej jednostce gwarantuje sporo rozrywki. Trochę się go czepiają, ale to zachowania życzliwe. Uważają go w pewnym sensie za młodszego brata?. Podobnie jak koledzy z obsady, Cross mówi, że współpraca z Eastwoodem była ?jednym z najbardziej niewiarygodnych doświadczeń mojego życia. Chce zobaczyć, co umiesz, a swoim spokojnym, delikatnym i cichym charakterem zapewnia swobodę interpretowania roli na własny sposób. Właśnie dlatego aktorzy wierzą w wizję Clinta i chcą dla niego dać z siebie to, co najlepsze?. ?Była to garstka wychudzonych dzieciaków, którzy właśnie odetchnęli po Wielkim Kryzysie, a to niekoniecznie były łatwe czasy dla wielu Amerykanów? ? zwraca uwagę Eastwood. ? ?Wielu z nich wstąpiło do piechoty morskiej albo zostali powołani do wojska, ale mieli w sobie ducha ? wierzyli w to, co robią. Wierzyli i wytrwali?. Eastwood z pełnym zaufaniem powierzył większość zadań związanych z doborem obsady Phyllis Huffman, która zmarła, kiedy film znajdował się z fazie postprodukcyjnej. ?Phyllis była bliską powiernicą Clinta? ? mówi wieloletni producent Robert Lorenz. ? ?Mając do obsadzenia ponad 100 ról z dialogami w filmie Flags of Our Fathers, czuła się jak ryba w wodzie; przesłuchała dosłownie setki aktorów w Nowym Jorku i Los Angeles oraz w całych Stanach?. Wspólnie przyciągnęli uznaną, doborową obsadę, mającą zagrać postacie historyczne, którym przyszło zmierzyć się z Iwo Jimą. Neil McDonough wcielił się w rolę twardego, poważnego kapitana Severance, John Benjamin Hickey zagrał Keyesa Beecha, oficera marynarki wojennej ds. public relations, który towarzyszy bohaterom zdjęcia podczas niezliczonych występów, początkowo z obojętnością doradcy, potem, okazując tym nierozentuzjazmowanym rzecznikom wojny współczucie, Tom Verica zagrał porucznika Pennela, John Slattery ? Buda Gerbera, a Stark Sands ? Waltera Gusta. Z kolei w USA Gold Star Mothers ? matki żołnierzy, którzy zatknęli flagę i zginęli na Iwo Jimie ? grają Myra Turley jako Madeline Evelley, matka Hanka Hansena, Ann Dowd jako pani Strank, matka Mike?a Stranka, oraz Connie Ray jako pani Sousley, matka Franklina Sousleya. Judith Ivey gra rolę pani Block, która zarzeka się, że na zdjęciu widnieje jej własny syn, Harlon, kiedy oficjalnie zostaje poinformowana, że to syn innej kobiety, a Christopher Curry gra rolę jej męża, Eda. W rolę matki Rene Gagnona wcieliła się Beth Grant, a narzeczoną Rene, Pauline, gra Melanie Lynskey. W obsadzie znalazł się także David Patrick Kelly w roli prezydenta Harry?ego Trumana, Brian Kimmet w roli sierżanta Bootsa Thomasa i Matt Huffman w roli porucznika Bella.

Aby urzeczywistnić projekt filmu Flags of Our Fathers, Eastwood powołał do współpracy swoich wieloletnich towarzyszy filmowych. Producent Robert Lorenz zajmował się nadzorem wszystkich aspektów opracowania, produkcji, postprodukcji, marketingu i dystrybucji ostatnich pięciu filmów Eastwooda. Michael Owens, który najpierw pracował z Eastwoodem przy Kosmicznych kowbojach, wziął na siebie jedną z najważniejszych ról na etapie produkcji, nadzorując efekty wizualne i pełniąc rolę reżysera drugiej ekipy. W ekipie produkcyjnej Eastwooda znalazł się także operator Tom Stern (5 filmów z Eastwoodem jako operator, a wiele więcej jako główny technik ds. oświetlenia), projektantka kostiumów Deborah Hopper (5 filmów z Eastwoodem jako projektantka, w 9 innych filmach Eastwooda brała udział, pełniąc różne funkcje), montażysta Joel Cox (20 filmów z Eastwoodem) oraz nieżyjący już kierownik produkcji Henry Bumstead (11 filmów z Eastwoodem). W dowód nie tylko bliskiej współpracy filmowej, ale także przyjaźni, Eastwood zadedykował film pamięci Huffman i Bumsteada. Przed śmiercią, w wieku 93 lat, Bumstead powiedział: ?Wciąż uważam, że świetnie siada się przed czystą kartką papieru, projektuje plan, a potem obserwuje, jak jest on budowany. To było moje całe życie, dawało mi to wiele radości?. Zanim odszedł, Bumstead zakończył prace projektanckie do planów filmu Letters from Iwo Jima, który Eastwood realizuje równolegle do Flags of Our Fathers. ?Nie da się o Clincie powiedzieć wystarczająco dużo? ? powiedział. ? ?Już sam sposób ustawiania kamery na planie pokazuje, że współpraca nam się układa: ja wiem, jak on lubi reżyserować, gdzie lubi ustawiać kamerę; ja projektuję plany dla danej akcji, a on właśnie w tym miejscu ustawia kamerę. Moim zdaniem, jest najlepszym reżyserem w Stanach Zjednoczonych?. Tom Stern przez ponad 20 lat był w filmach Clinta Eastwooda głównym technikiem-oświetleniowcem ? od filmu Honkytonk Man z 1982 roku ? aż do 2002 roku, kiedy został operatorem filmowym. Ich długoletnia współpraca bardzo mu odpowiada. ?Lubię mówić o Clincie, że jest najbardziej wymowną niewerbalnie osobą, jaką kiedykolwiek poznałem. Całkiem nieźle odczytuję jego intencje. Zaczynam od pokazania mu zdjęcia lub książki z fotografiami, które wybrałem, i rozmawiamy o nich. Clint pozostawia wszystko w dużej mierze jako plastyczne do ostatniej możliwej chwili. Zachęca wszystkich, by byli elastyczni i spontaniczni?. Stern zauważa, że w Flags of Our Fathers w centrum uwagi Eastwooda wciąż pozostaje ludzki, emocjonalny aspekt historii mimo jej szerokiej perspektywy. ?Tło jest wielkie, ale sama opowieść ma charakter bardzo osobisty? ? mówi. ? ?Okazji do wyrażenia tego wizualnie było wiele?. W filmie sceny bitwy o Iwo Jimę mają charakterystyczny wygląd, ujawniający niedający spokoju charakter wspomnień, które żołnierze chowają w sobie, podczas gdy dalsza trasa medialna i ich losy z powrotem w USA są przedstawione bardziej naturalistycznie. ?Film miał z zamierzenia wizualnie pokazywać tę treść emocjonalną? ? wyjaśnia Stern. ? ?Coś takiego próbowaliśmy zrobić z Clintem w Rzece tajemnic i Za wszelką cenę i oba filmy wyszły nieźle. Bawimy się barwami, desaturyzacją, a momentami też bardzo, bardzo głębokimi, pełnymi czerniami, tak aby obraz odzwierciedlał to, co dzieje się z postaciami?. Deborah Hopper była odpowiedzialna za bardzo wymagające zadanie zaprojektowania kostiumów odpowiadających epoce, w tym za uszycie ponad 500 mundurów dla statystów. Po znalezieniu odpowiedniej tkaniny ? rzadkiego, autentycznego diagonalu ? Hopper farbowała go, postarzała i szyła kostiumy. ?Aktorzy muszą wczuć się w swoje postacie, a wielokrotnie proces ten rozpoczyna się od włożenia kostiumów? ? zauważa Hopper. ? ?John Bradley miał konserwatywne przekonania, więc ubrałam go w cywilne ubrania od Brooks Brothers. Rene jest w pewnym sensie jak ?gwiazda filmowa? tej grupy, więc zawsze był schludny i czysty, a jego ubrania to pokazują. W przypadku Iry ubrania są podstarzałe i brudne albo niezbyt dobrze dobrane, co ma odzwierciedlać jego problemy?. Sierżant sztabowy James Dever, który pełnił rolę doradcy militarnego w filmie Flags of Our Fathers, badał tę epokę historyczną wraz z działem kostiumów, rekwizytów i efektów specjalnych, aby zapewnić adekwatność historyczną wszystkiego, co widzowie zobaczą na ekranie. Podobnie jak we wszystkich innych filmach Eastwooda, muzyka jest jednym z najważniejszych elementów. We Flags of Our Fathers Eastwood sam skomponował muzykę, napełniając ją nostalgicznymi standardami z epoki w stylu Irvinga Berlina, Sammy?ego Cahna, Jule?a Styne?a i Johna Philipa Sousy. W ścieżce dźwiękowej znalazły się także oryginalne nagrania Dinah Shore oraz Artiego Shawa i jego kwintetu Gramercy Five. Aranżacje specjalne do ścieżki dźwiękowej przygotował Kyle Eastwood, syn reżysera, i jego wspólnik, Michael Stevens. Lennie Niehaus, którego współpraca z reżyserem sięga filmów takich jak Wzgórze Złamanych Serc i Bird, zaaranżował partie orkiestrowe i wystąpił w roli dyrygenta.

Na wstępnym etapie przygotowań do filmu Eastwood odwiedził wyspę Iwo Jima. ?Rząd Japonii w swej uprzejmości pozwolił mi odwiedzić Iwo Jimę w kwietniu ubiegłego roku? ? wspomina. ? ?Spacer po wyspie był bardzo wzruszającym doświadczeniem ? chodzić po miejscu, w którym tak wiele matek straciło swoich synów po obu stronach frontu?. Eastwood wiedział, jaki wpływ na plaże wyspy będzie miała cała armia filmowców, i nie chciał narażać takiego miejsca na efekty kręcenia długich i wyniszczających sekwencji bitewnych. Niemniej jednak nakręcił część zdjęć w plenerze na Iwo Jimie, wiedząc, że sama wyspa ? a raczej znaczenie historii pogrzebanej w jej piaskach ? stanowi najważniejszą część opowieści. ?Siedzenie tam na plaży wyzwala ogromne emocje? ? zauważa. ? ?Na wyspie nie ma nikogo poza niewielkim oddziałem wojsk japońskich i kilkoma lotnikami armii amerykańskiej, którzy od czasu do czasu przybywają tam, by przeprowadzić swoje operacje. Kiedy się siedzi na tamtych plażach, można prawie usłyszeć, jak wojsko wkracza na ląd i ten zamęt?. Na samo miejsce surowej inwazji filmowcy wybrali jedno z niewielu miejsc na świecie, które geograficznie i topograficznie mogły udawać Iwo Jimę ? islandzki Reykjanes, wulkaniczny półwysep leżący na południowy zachód od Rejkiawiku. ?Bardzo trudno jest skopiować plażę na Iwo Jimie, ciężko jest znaleźć podobne miejsce na świecie? ? komentuje Eastwood. ? ?To wyspa wulkaniczna ze źródłami geotermalnymi, podobnie jak na Iwo, więc zawsze występują na niej niewielkie wstrząsy. Ma dosłownie czarny piasek, tak jak na Iwo. Na obu wyspach para pochodzenia wulkanicznego bucha spod ziemi. Oczywiście obie wyspy znajdują się na różnych południkach, ale Islandia w sierpniu, choć jest nieco chłodniejsza, ma warunki pod innymi względami podobne do tych panujących na Iwo Jimie w lutym?. Wkrótce składająca się z około 700 osób obsada i ekipa filmowa uczyniła z Reykjanes swoją bazę służącą przygotowaniom do planowanych fajerwerków. ?Topograficznie Islandia przypomina księżyc? ? mówi Ryan Phillippe. ? ?Trudno się tam kręciło zdjęcia, ponieważ to miejsce tak odległe, że czułem się odizolowany od reszty świata. W efekcie pomiędzy wszystkimi aktorami narodziła się więź, której na pewno by nie było, gdyby zdjęcia do filmu były kręcone w Hollywood?. Aby nadać islandzkiej plaży Sandvik wygląd podobny do Iwo Jimy, ekipa produkcyjna poprzenosiła sporo piachu. Należało z ogromnych ilości piasku na płaskiej islandzkiej plaży zbudować ławę ziemną, służącą jako mur obronny przeciw najeźdźcom. ?Przenieśliśmy prawie półtora miliona metrów sześciennych czarnego piachu w Islandii, by odtworzyć tarasy ziemne, jakie wojsko japońskie sprofilowało na plażach Iwo Jimy? ? komentuje kierownik artystyczny Jack Taylor, Jr., kolejny weteran filmów Eastwooda. ?Z piachu usypaliśmy lądowisko o wysokości 4?4,5 m, długie na 230 m, na które natknęli się żołnierze amerykańskiej piechoty morskiej, kiedy przybyli na Iwo, i rzeczywiście wyszło ono bardzo podobnie do pierwowzoru?. Sama inwazja była przedsięwzięciem monumentalnym, wymagającym koordynacji wszystkich zespołów filmowych. Ekipa zadała sobie wiele trudu, by zagwarantować jak największy realizm tych sekwencji. Najważniejsze znaczenie w tych wysiłkach miała praca kierownika ds. efektów wizualnych, Michaela Owensa, który blisko współpracował z podstawowym składem ekipy, by stworzyć efekty wizualne, mające pozwalać na przejścia od głównych bohaterów do szerokiej perspektywy inwazji. ?Prawdziwa inwazja na Iwo Jimę jest wręcz niewiarygodnie ogromna, a zaangażowanych w nią było wiele niewielkich elementów? ? opisuje Lorenz. ? ?Nie chodzi tylko o moździerze strzelające bezustannie na lądzie, ale też o samoloty w powietrzu, statki w wodzie, niezliczone oddziały wojska ? nieskończony szereg obrazów, które Mike Owens płynnie włączył w praktycznie nakręcone zdjęcia?. ?Film ten opowiada o bohaterach, ale ich historia jest niepełna bez realistycznego oddania tego decydującego momentu w ich życiu? ? mówi Owens. ? ?Sam zasięg inwazji jest zupełnie zdumiewający. Clintowi zależało na pokazaniu tego zasięgu za pomocą efektów?. Kierownik ds. efektów specjalnych, Stephen Riley, na miejscu koordynował aspekty inwazji i wszystkie konieczne zadania pirotechniczne. Wykorzystując zalety czarnego piasku, Riley mógł stworzyć znacznie bardziej realistyczne eksplozje niż byłoby to możliwe w innych warunkach. ?Clint nie chciał standardowych eksplozji naziemnych, podczas których wydyma się płomień z benzyny, a czarny dym unosi się w powietrze? ? mówi. ? ?Chciał realistycznie pokazać, jak to jest, kiedy pociski uderzają w ziemię i to ziemia wybucha. Wymagało to wielu prób i mnóstwa czasu na opracowanie kwestii bezpieczeństwa, ale moim zdaniem się udało?. Eastwood często nie informował aktorów, gdzie lub kiedy dokładnie ekipa od efektów specjalnych przewidziała eksplozje. Aktorzy nigdy nie znajdowali się w niebezpieczeństwie, ale zawsze byli zaskoczeni. ?Ciągle byliśmy zaskakiwani? ? wspomina Phillippe. ? ?Kiedy coś wybucha tuż koło ciebie, twoja reakcja jest bardzo naturalna?. ?Całe to doświadczenie było niezwykłe? ? kontynuuje Phillippe. ? ?Jestem na plaży, patrzę w lewo, a tam 500 ludzi strzela z broni. Serca waliły nam jak oszalałe, adrenalina buzowała, emocje eksplodowały. Nie da się pozostać obojętnym wobec takiego otoczenia?. Sierżant sztabowy Dever nie tylko pracował z czołówką obsady, lecz także szkolił 500 statystów grających marines szturmujących plażę, a moment faktycznej inwazji zaskoczył też jego samego. ?Oglądałem 500 facetów, których przeszkoliliśmy w noszeniu rynsztunku i strzelaniu z broni, jak posuwali się w tle wśród wybuchów, upewniając się, że nikomu nie stanie się krzywda i że wszystko idzie po naszej myśli? ? wspomina. ? ?Było super?. Koordynator z ramienia piechoty morskiej, Jimmy O?Connell, uzyskał pozwolenie na wykorzystanie kilku 60-letnich gąsienicowych pojazdów amfibijnych LVT ? pojazdów, które mogą wjechać z morza prosto na plażę dzięki gąsienicom podobnym do czołgowych, a także kilku 40-letnich barek desantowych LCVP (zwanych także ?łodziami Higginsa?), które są w stanie podwieźć marines na plażę i opuścić rampę do przodu. W scenach podróży wojsk przez morze do Japonii filmowcy wykorzystali S.S. Lane Victory, w pełni sprawny statek towarowy z czasów II wojny światowej stacjonujący na Long Beach, odpowiednio ucharakteryzowany przez zespół Henry?ego Bumsteada. ?Musieliśmy tylko przywrócić statek do wyglądu z czasu II wojny światowej? ? wyjaśnia Eastwood. ? ?Ekipa artystyczna była bardzo wymagająca?. ?Praca na prawdziwym pancerniku była jak marzenie? ? wspomina aktor, Benjamin Walker, który wcielił się w rolę Harlona Blocka. ? ?Był to statek, który odsłużył swoje w ochronie Stanów Zjednoczonych i zaszczytem była możliwość pracy na nim. Człowiek jest otoczony prawdziwymi marynarzami na prawdziwym statku i jedyne, co ma robić, to grać swoje?. Jednym z najbardziej emocjonujących dni na planie był ? co nie jest zaskoczeniem ? ten, w którym odegrano zatknięcie flagi. Wszyscy ? aktorzy i technicy ? chcieli nakręcić tę scenę we właściwy sposób. ?Kiedy zatknęliśmy flagę, w ekipie dała się wyczuć wyraźna energia ? działo się coś szczególnego? ? wspomina Barry Pepper. ? ?Po zakończeniu zdjęć wszyscy uścisnęliśmy sobie dłonie i pogratulowaliśmy sobie nawzajem. Pokazanie tych mężczyzn i opowiedzenie ich historii ? a także historii tego, czego dokonali marines na Iwo Jimie ? miało dla nas ogromne znaczenie?. ?To było jedno z niewielu ujęć, które Clint zdecydował się nakręcić kilkakrotnie? ? mówi Benjamin Walker. ? ?Zrobiliśmy cztery czy pięć podejść, żeby mieć pewność, że wszystko się udało. Sześciu z nas miało próbę tego ujęcia poprzedniej nocy ? dostaliśmy zdjęcia i ćwiczyliśmy, tak aby jak najbardziej zbliżyć się do pierwowzoru?. Sierżant sztabowy Dever dodaje: ?Tego dnia aktorzy wybitnie zagrali role żołnierzy piechoty morskiej?. Film Flags of Our Fathers został nakręcony w ciągu 61 dni zdjęciowych w plenerach Los Angeles i okolicach (Kalifornia), Arlington (Virginia), Chicago (Illinois), Houston (Teksas), na plażach w Islandii i na Iwo Jimie.

Siły alianckie uznały zdobycie Iwo Jimy za krok w wojnie na Pacyfiku konieczny do wykonania w celu pokonania Japonii. Alianci dokonywali codziennie nalotów bombowych na Japonię z Marianów, a Iwo Jima, kontrolowana przez Japończyków, służyła jako stacja wczesnego ostrzegania, która przekazywała drogą radiową raporty na terytorium Japonii. Kiedy bombowce alianckie dolatywały nad Japonię, obrona przeciwlotnicza już na nie czekała, a uszkodzone samoloty amerykańskie, starające się powrócić do swych baz były łatwym celem dla pilotów wroga latających w przestrzeni powietrznej nad Iwo Jimą. Ponieważ wyspa służyła za bazę lotniczą, bombowce tam stacjonujące prawie co noc dręczyły swymi nalotami lotniska amerykańskie znajdujące się na wyspie Saipan. Jeżeli bombardowania sił sprzymierzonych miały trwać nadal, należało zneutralizować zagrożenie ze strony Iwo Jimy. Choć alianci początkowo poszukiwali innych celów strategicznych ? szczególnie na Okinawie ? wydawało się, że na przeprowadzenie tych inwazji potrzeba było wiele miesięcy, a Iwo Jima stanowiła cel znacznie mniej odległy. Na Iwo Jimie odbyła się pierwsza bitwa rozegrana na terytorium japońskim w czasie II wojny światowej. 16 lutego 1945 roku Stany Zjednoczone rozpoczęły zmasowane ataki z powietrza i morza na 22 000 żołnierzy broniących wyspy. Desant Amerykanów nastąpiła trzy dni później. W walce o wyspę podstawowym krokiem było zdobycie najważniejszego punktu na tym terenie ? góry Suribachi o wysokości 166 m n.p.m. po południowej stronie wyspy. Po lądowaniu na plaży, od której rozpoczęła się inwazja, 30 000 żołnierzy zaangażowało się w dramatyczną wymianę ognia przy okrążaniu góry Suribachi. (W następnych dniach miały przybyć posiłki złożone z 40 000 marines). Walki o górę były ciężkie, ale do 23 lutego piechota morska zdobyła Suribachi i (dwukrotnie) zatknęła na niej flagę. Przez kolejne 31 dni Stany Zjednoczone i Japonia pozostały uwikłane w walki o kontrolę nad wyspą. Piechota morska posuwała się na północ, by przejąć lotniska, a oddziały japońskie walczyły zażarcie, by utrzymać kontrolę. Do 26 marca koszty bitwy były już bardzo wysokie, szczególnie po stronie Japonii. Spośród około 22 000 żołnierzy przeżyło zaledwie 1083. Straty wśród Amerykanów wyniosły 6821 zabitych. Zginęło trzech bohaterów, którzy zatknęli flagę na górze (sierżant Michael Strank, Harlon Block i Franklin Sousley), a 20 000 żołnierzy zostało rannych w bitwie. Za przeprowadzenie inwazji na Iwo Jimę przyznano 27 Medali Honoru ? najwięcej w historii za pojedynczą bitwę i ponad jedną czwartą spośród wszystkich tego rodzaju odznaczeń przyznanych w czasie II wojny światowej. ?To opowieść o całym pokoleniu ludzi, którzy zdecydowali się na najwyższe poświęcenie dla ojczyzny, i o tym, jak to na nich wpływa? ? mówi Eastwood. Reżyser ma nadzieję, że uda mu się oddać cześć każdemu bohaterowi pokazanemu w filmie. Podjął wielkie starania o to, by uzyskać jak najwięcej szczegółowych informacji od tych, którzy tam byli i tych, którzy znali walczących tam żołnierzy. ?Myślę, że Clint stworzył atmosferę, w której czuliśmy, że mamy wobec tych bohaterów moralny obowiązek opowiedzieć ich historię zgodnie z prawdą i właściwie? ? komentuje Neil McDonough, aktor grający rolę kapitana Severance?a. ? ?Byliśmy za tym, by jako zespół opowiedzieć prawdę o tym, jak straszne było dla tych żołnierzy to przeżycie?. Technik z ekipy dźwiękowców, Alan Murray, miał ojca, który brał udział w tych wydarzeniach i nigdy o nich nie mówił. Okazało się, że podobnie zachowują się inni weterani z Iwo Jimy. ?Pojechałem na 60. rocznicę do San Francisco i spędziłem tam wiele czasu z weteranami? ? wspomina Eastwood. ? ?Opowiadali mi wiele historii. Był wśród nich jeden z bohaterów wspomnianych w książce ? Danny Thomas. On również był sanitariuszem, podobnie jak John Bradley. Nigdy nie mówił o Iwo Jimie, tak jak John Bradley. Nigdy nie mówił o wojnie. Wrócił stamtąd i po prostu żył swoim życiem. Dopiero z upływem lat uznał, że może rozmawiać o tamtych przeżyciach?. ?Spędziłem z nim na rozmowie kilka godzin, a on opowiadał o wszystkim bardzo emocjonalnie, o tym, co wtedy czuł. To była niezwykła grupa ludzi? ? podsumowuje Eastwood.

Zdobywca Nagrody Pulitzera za fotografię i autor jednego z najczęściej powielanych zdjęć w historii fotografii, Joe Rosenthal, przyczynił się do powstania znaczków pocztowych, plakatów, okładek niezliczonych magazynów i dzienników, a nawet pomnika ku czci żołnierzy piechoty morskiej Marine Corps War Memorial w Arlington (Wirginia). Podobnie jak bohaterowie z jego zdjęcia, którzy przeżyli bitwę, sam Rosenthal stał się gwiazdą. Początkowo komisja wojskowa przydzieliła mu kategorię 4-F (niekwalifikującą go do służby w wojsku) z powodu słabego wzroku, lecz potem przeklasyfikowano go do kategorii 2-AF (pełne odroczenie służby wojskowej), ponieważ ? jak wyjaśniano to w pewnym artykule, który w tamtym czasie ukazał się w magazynie Time ? zdjęcie uprawniało go ?do kategorii lepszej niż 4-F?. Mimo to zdjęcie wywoływało kontrowersje. Kilka dni po tym, jak słynne już zdjęcie trafiło na pierwsze strony dzienników w Ameryce, pewien reporter zapytał Rosenthala, czy ujęcie było pozowane. Rosenthal, myśląc, że reporter miał na myśli inne, niewątpliwie pozowane zdjęcie marines cieszących się przy fladze, odpowiedział: ?Pewnie, że tak?. Fakt, że fotografia przedstawia drugie zatknięcie flagi tego dnia, dolał oliwy do ognia i przez pięćdziesiąt kolejnych lat Rosenthala oskarżano o sprokurowanie obrazu, który widział już wcześniej. Aby poradzić sobie z prośbami o wywiady i zaproszeniami, agencja Associated Press powołała nawet ?biuro Rosenthala?. Rosenthal spotkał się z prezydentem Trumanem, otrzymał premię w postaci rocznych dochodów w obligacjach wojennych od Associated Press i zdobył Nagrodę Pulitzera. Rosenthal zmarł w sierpniu 2006 r. w wieku 94 lat. W nekrologu, który ukazał się w New York Timesie, Richard Goldstein chwalił najsłynniejsze dzieło fotografa, pisząc: ?Triumfujący portret, ukazujący pierwsze zajęcie przez Amerykanów terytorium zarządzanego jako część Japonii, niezwykle poruszyło serca na froncie w ojczyźnie i odbiło się głębokim echem jako symbol różnorodności w życiu amerykańskim?. Rosenthal nie miał wątpliwości, kim byli bohaterowie. W artykule dla tygodnika Collier?s, komentował: ?Spośród wszystkich elementów, których wymagało zrobienie tego zdjęcia, rola, którą odegrałem ja, była najmniej istotna. Aby zatknąć wtedy flagę, waleczni żołnierze Ameryki musieli zginąć na tej wyspie i innych wyspach, na morzu i w powietrzu. Co to za różnica, kto jest autorem zdjęcia? Ja nim jestem, ale autorami zwycięstwa na Iwo Jimie są marines?.

Będąc aktorem, producentem i scenarzystą, RYAN PHILLIPPE (John ?Doc? Bradley) szybko zdobył uznanie jako jeden z najbardziej wszechstronnych młodych talentów Hollywoodu. Widzowie mogli niedawno oglądać Phillippe?a w filmie Miasto gniewu, który zdobył Oscara? w kategorii ?najlepszy film?. Od tego czasu zagrał w niezależnym obrazie Pięć palców, wraz z Laurence?em Fishburne?em. Zakończył produkcję filmu Breach w reżyserii Billy?ego Raya (Pierwsza strona), opartego na autentycznej historii próby sił pomiędzy początkującym agentem FBI a podwójnym agentem Robertem Hanssenem. Film ma wejść na ekrany na początku przyszłego roku. Phillippe obecnie bierze udział w zdjęciach do niezatytułowanego jeszcze projektu Kimberly Peirce (Nie czas na łzy), którego głównym bohaterem jest sierżant armii amerykańskiej zatrzymany na dłużej po zakończeniu swojej tury w Iraku. Różnorodne role Phillippe?a rozpoczęły się od Sztormu Disneya, który umożliwił mu współpracę z uznanym reżyserem Ridleyem Scottem. Na początku swej kariery Phillippe miał okazję współpracować z wyjątkowymi aktorami i reżyserami, przy takich filmach, jak Mały smutny chłopiec z Nastassją Kinski, Donikąd Grega Arakiego (trzeci film z kontrowersyjnej trylogii Arakiego), Amatorzy w konopiach z Billym Bobem Thorntonem, a także Gra w serca z doborową obsadą złożoną z Seana Connery`ego, Angeliny Jolie i Geny Rowlands. Potem przyszedł czas na główne role w kasowym hicie Koszmar minionego lata, Szkoła uwodzenia wraz z Reese Witherspoon i Sarah Michelle Gellar, a także w Klubie 54 wytwórni Miramax z Mike?iem Meyersem. Phillippe zagrał także w nominowanym do Oscara? filmie Roberta Altmana Gosford Park, w Ucieczce od życia z Susan Sarandon i Kieranem Culkinem, Konspiracja.com dla wytwórni MGM, wraz z Timem Robbinsem, w Człowieku z firmy z Sigourney Weaver, produkcji Paramount Classics; Desperatach wytwórni Artisan i w Moim ja wytwórni Miramax. Phillippe założył także spółkę produkcyjną Lucid Films, będącą częścią Intermedia Films. Lucid Films przygotowuje produkcje dla wszystkich rodzajów mediów. Pierwszą produkcją spółki jest White Boy Shuffle. Jeden z najbardziej utalentowanych aktorów swojego pokolenia, JESSE BRANFORD (Rene Gagnon) zaznacza swoją obecność w Hollywood kolejnymi, coraz bardziej odmiennymi rolami. Ostatnio widzowie mogli oglądać Bradforda w produkcji Merchant/Ivory Heights, u boku Glenn Close, Jamesa Marsdena i Elizabeth Banks. Wcześniej zagrał jedną z głównych ról w filmie Dona Roosa Szczęśliwe zakończenia wraz z Lisą Kudrow. Bradford wkrótce rozpocznie prace nad filmem Yanna Samuella My Sassy Girl, który jest remake?iem hitowej południowokoreańskiej komedii romantycznej. Bradford zagra tam wraz z Elishą Cuthbert. Bradford zyskał popularność dzięki rolom w Dziewczynach z drużyny Peytona Reeda, gdzie zagrał wraz z Kirsten Dunst, oraz w thrillerze Johna Polsona Wielbicielka, u boku Eriki Christensen. Oba filmy zdobyły pierwsze miejsca na listach przebojów kinowych odpowiednio w sierpniu 2000 r. i we wrześniu 2002 r. Przełomem w jego karierze była rola w uznanym filmie Stevena Soderbergha Król wzgórza. Za tę rolę otrzymał nominację do nagrody dla najlepszego aktora od stowarzyszenia krytyków z Chicago (Chicago Film Critics). Bradford ma ponadto na swoim koncie: Córka żołnierza nie płacze Jamesa Ivory, Hakerów Iaina Softleya, Romeo i Julię Baza Luhrmanna, Zatańczyć w Błękitnej Iguanie Michaela Radforda oraz Speedway Junky Nickolasa Perry?ego. W telewizji Bradford pojawił się gościnnie w nagrodzonym Emmy dramacie stacji NBC Prezydencki poker w roli Ryana Pierce?a, stażysty Joshuy Lymana (Bradley Whitford). Bradford ukończył studia na Columbia University w Nowym Jorku, a obecnie mieszka w Los Angeles. ADAM BEACH (Ira Hayes) może być najbardziej znany ze swej uznanej przez krytyków roli Victora Josepha w Znakach dymnych, filmie, który zdobył nagrodę Filmmaker?s Trophy i nagrodę publiczności na Festiwalu Filmowym w Sundance. Adam zagrał także wraz z Nicolasem Cage?em w Szyfrach wojny, opowiadających historię szyfrantów z plemienia Nawaho, którzy używali swego języka jako szyfru podczas II wojny światowej. Beach ostatnio zakończył zdjęcia do 6-godzinnego miniserialu telewizji CBS Comanche Moon, którego scenariusz napisali Diana Ossana i Larry McMurtry (którzy niedawno otrzymali Oscary? za film Brokeback Mountain). Zagrał tam rolę Blue Duck (Niebieskiej Kaczki) u boku takich gwiazd kina, jak Val Kilmer i Steve Zahn. Adam zagra wkrótce główną rolę Charlesa Eastmana w przygotowywanej przez HBO adaptacji filmowej znanej na całym świecie książki ?Bury My Heart at Wounded Knee?. Zagra wraz z Aidanem Quinnem i Anną Paquin, która pojawi się w roli młodej misjonarki, która poślubiła Eastmana. Wśród wielu produkcji dla różnych wytwórni i filmów niezależnych, w których brał udział Beach, należy wymienić The Big Empty, The Art of Woo, Posers, Last Stop, Now and Forever, My Indian Summer (tytuł najlepszego aktora w filmie fabularnym od organizacji First Americans In The Arts), Chłopiec zwany Nienawiść, Joe Dirt, u boku Davida Spade?a, oraz Mystery, Alaska. W telewizji Beach zagrał między innymi w takich filmach, jak Johnny Tootall, Zło przychodzi nocą i Spirit Rider. Pojawił się także w kilku pojedynczych odcinkach seriali telewizyjnych, takich jak JAG ? Wojskowe Biuro Śledcze, Brygada ratunkowa, Martwa strefa, Lonesome Dove, Dotyk anioła, Strażnik Teksasu, Madison, Dead Man?s Gun, zagrał także jedną z głównych ról (Charliego) w serialu stacji CBC The Rez oraz gościnną rolę w serialu Pierwsza fala. W Kanadzie Beach zagra niebawem w Moose TV, serialu komediowym dla kanadyjskiej telewizji. Beach urodził się w Manitobie, w Kanadzie, a swoją aktorską karierę rozpoczął w Winnipeg jako nastolatek. W wieku 16 lat został przedstawiony kierownikowi zajmującemu się naborem statystów i dzięki temu spotkaniu dostał epizodyczną rolę w filmie Śnieżna przygoda, jako kolega Grahama Greene?a z canoe. Kolejne cztery lata Beach spędził w teatralnym światku niewielkiego teatru w Manitobie. Nie minęło wiele czasu, a Beach dostał angaż do głównej roli w filmie Squanto: Ostatni wielki wojownik, gdzie zagrał wraz z Mandy Patinkin. Dopiero jednak jego rodak, Kanadyjczyk Bruce McDonald odkrył prawdziwy potencjał Beacha i jego zamiłowanie do absurdu, dając mu rolę Franka Fenceposta w kinowej adaptacji książki W. P. Kinselli ?Dance Me Outside?. Za ten film zyskał sobie przychylność krytyków zarówno w Kanadzie, jak i w Stanach Zjednoczonych, i otrzymał także nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu filmów indiańskich American Indian Film Festival. Dzieła Beacha są mocno zakorzenione w jego indiańskim dziedzictwie, co nadaje jego aktorstwu niezwykłej i wielce różnorodnej perspektywy. Jego zaangażowanie w rozwój duchowy poprzez tradycyjny taniec na trawie nadaje intensywności jego pracy. Beach spędza wolny czas grając w hokeja i hojnie użyczając swojego głosu i entuzjazmu inicjatywom na rzecz młodzieży indiańskiej. Jest także wokalistą i gitarzystą w swoim zespole Jesus Murphy. BARRY PEPPER (Mike Strank) po raz pierwszy zwrócił uwagę krytyków swoją niezwykłą rolę szeregowego Jacksona w nagrodzonym Oscarem? i Złotym Globem filmie Szeregowiec Ryan, wyreżyserowanym przez Stevena Spielberga. Niedawno Pepper zagrał w debiucie reżyserskim Tommy?ego Lee Jonesa Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady, który był wyświetlany w ramach konkursu na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2005 r., a także podczas gali ubiegłorocznego Festiwalu Filmowego AFI. Za swoją rolę Pepper otrzymał nominację w kategorii ?najlepsza męska rola drugoplanowa? w konkursie Independent Spirit Awards w 2006 roku. Pepper był producentem wykonawczym i odtwórcą głównej roli w filmie biograficznym telewizji ESPN 3: The Dale Earnhardt Story, opowiadającym o gwiazdorze wyścigów NASCAR, który zginął w wypadku na ostatnim okrążeniu wyścigu Daytona 500 w 2001 r. Za tę rolę był nominowany do nagrody SAG za wybitną rolę męską w filmie telewizyjnym lub miniserialu. Pepper był także producentem wykonawczym i odtwórcą głównej roli w Zimnym piekle, pasjonującym filmie o miłości i walce o przetrwanie na oszałamiająco pięknych arktycznych terenach Kanady. Film był wyświetlany na festiwalach filmowych w Toronto i Vancouver. Obraz otrzymał dziewięć nominacji do nagrody Genie, w tym w kategorii ?najlepszy aktor? dla Peppera. Film otrzymał także sześć nagród, w tym dla Peppera jako najlepszego aktora, w ramach Leo Awards, które przyznawane są za osiągnięcia filmowe i telewizyjne w Kolumbii Brytyjskiej. Film odniósł także sukces w szeregu festiwali filmowych. Pepper zagrał także między innymi w takich filmach, jak 25. godzina Spike?a Lee, Byliśmy żołnierzami Mela Gibsona, Synowie Mafii, Zielona mila i Wróg publiczny. Za rolę w filmie HBO 61* otrzymał nominacje do Złotego Globu, nagrody Emmy i nagrody Critic?s Choice. Wkrótce Pepper pojawi się w filmie fabularnym Unknown, z Jimem Caviezelem i Gregiem Kinnearem, wyprodukowanym przez The Weinstein Company. Pepper wychował się na zachodnim wybrzeżu Kanady w bardziej niekonwencjonalnym stylu. Kiedy miał pięć lat, jego rodzina zwodowała piętnastometrową żaglówkę, zbudowaną własnymi rękami w stodole za domem. Łódź, którą nazwali Moonlighter, stała się ich domem na kolejne pięć lat pełnej przygód podróży po wyspach na południowym Pacyfiku. Podobnie jak pierwsi odkrywcy przed nimi, rodzina Peppera wykorzystywała tylko sekstans i nawigację według położenia gwiazd, by dotrzeć do takich miejsc, jak Fidżi, Tahiti, Hawaje i Markizy. Peppera uczyli jego rodzice poprzez kursy korespondencyjne, a do szkół publicznych był zapisywany, kiedy to tylko było możliwe, w takich miejscach, jak Raratonga i Nowa Zelandia. Ludy Polinezji, które Pepper poznał na odległych wyspach, dawały wyraz swoim uczuciom poprzez opowiadanie historii, taniec i muzykę. W tych kształtujących osobowość latach pojawiła się u niego chęć do występów, a brak telewizji i miesięczne pobyty na statku podczas rejsu od kraju do kraju wykształciły w Barrym wyobraźnię i kreatywność. Rodzina Pepperów wróciła do Kanady i tam zbudowała gospodarstwo na niewielkiej wysepce u zachodniego wybrzeża kraju. Miasteczko, w którym zamieszkali, było bardzo eklektyczne ? społeczność złożona z farmerów, hipisów, poetów, malarzy i muzyków. Pasję aktorską Barry odkrył dzięki zaangażowaniu się w działalność Vancouver Actors Studio. JOHN BENJAMIN HICKEY (Keyes Beech) jest bardzo dobrze znany zarówno telewidzom, jak i kinomanom. Można go było oglądać w regularnej roli Adama Solomona w serialu Prawo i porządek, a także gościnnie w takich serialach, jak CSI, Agentka o stu twarzach i Seks w wielkim mieście. Hickey pojawił się również w takich filmach fabularnych, jak Plan lotu, Kolekcjoner kości i Party na słodko. Obecnie gra w filmie Infamous, w którym pojawia się w roli Jacka Dunphy?ego obok granego przez Toby?ego Jonesa Trumana Capote. W styczniu Hickey pojawi się w jednej z głównych ról w filmie Freedom Writers wraz z Hilary Swank. W tej chwili pracuje nad zdjęciami do filmu Then She Found Me, w którym grają także Helen Hunt i Bette Midler. JOHN SLATTERY (Bud Gerber) jest chwalony za swe role w telewizji, kinie i teatrze, gdzie ostatnio pojawił się u boku Cynthii Nixon w nominowanej do nagrody Tony sztuce ?Rabbit Hole?. Jesienią tego roku widzowie mogą zobaczyć go w The Situation, niezależnym filmie o działaniach Ameryki w Iraku, wyreżyserowanym przez Philipa Haasa. Na koncie ma także nagrodzony w Sundance film Dróżnik, Traffic, Uśmiech Mony Lizy, Uśpionych oraz Ludzi miasta. Ostatnio zakończył zdjęcia do filmu Disneya Underdog, a w tej chwili pisze adaptację kinową sztuki ?The Extra Man? autorstwa nagrodzonego Tony Richarda Greenberga i uczestniczy w przygotowaniu Charlie Wilson?s War w reżyserii Mike?a Nicholsa oraz Reservation Road, którego reżyserem i scenarzystą jest Terry George. Mieszka w Nowym Jorku. Dysponując niezaprzeczalnie atrakcyjną aparycją filmową i talentem, który umożliwił mu pracę przy kilku najbardziej udanych filmach ostatnich lat, PAUL WALKER (Hank Hansen) zyskał sobie status kandydata do głównych ról. Otrzymawszy propozycję pracy z reżyserem Clintem Eastwoodem, Walker nie zastanawiał się ani chwili. Walker otrzymał wiele pochwał od krytyków za swoją rolę w pokazywanym na początku tego roku filmie Running Scared i w kasowym przeboju Przygoda na Antarktydzie. Wcześniej pojawił się w Błękitnej głębi Johna Stockwella. W 2003 roku zagrał jedną z głównych ról w filmie Johna Singletona Za szybcy, za wściekli. W kontynuacji przeboju kinowego Szybcy i wściekli sprzed roku (w którym także zagrał) Walker ponownie wcielił się w rolę Briana O?Connora, policjanta, któremu zostaje odebrana odznaka i przydzielone zadanie przeniknięcia do kręgów rajdowców ścigających się po ulicach Miami, dzięki czemu będzie mógł odkupić swoje winy. Walker ma także na koncie Prześladowcę, Sektę, Luz Blues, Miasteczko Pleasantville, Cała Ona, W matni oraz Czekając na cud. Kiedy nie kręci zdjęć w plenerze, przebywa w Los Angeles. JAMIE BELL (Ralph Ignatowski) jest najbardziej znany ze swej roli w uznanym filmie Stephena Daldry?ego Billy Elliot, za którą otrzymał nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora oraz nagrodę dla najlepszego debiutanta w konkursie British Independent Film Awards. Bell dołączył do doborowej obsady wyreżyserowanego przez Douglasa McGratha filmu Nicholas Nickleby w roli Smike?a, a następnie pojawił się w Mrocznym dziedzictwie Davida Gordona Greena, wraz z Dermotem Mulroneyem i Joshem Lucasem. Rok 2005 był bardzo ważny w karierze Bella. Zagrał w filmie fabularnym Miłego dnia wraz z Ralphem Fiennesem i Carrie-Ann Moss, którego premiera odbyła się na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2005 r., a kinowa 5 sierpnia 2005 r. Po Miłego dnia Bell pojawił się w głównej roli w filmie Moja droga Wendy w reżyserii wielokrotnie nagradzanego Thomasa Vinterberga ? premiera tego filmu również odbyła się na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2005 r. Moja droga Wendy wszedł do kin we wrześniu 2005 r. Bell zamknął dokonania tego roku grając wśród innych gwiazd kina w filmie King Kong Petera Jacksona. Kolejnym dokonaniem Bella będzie tytułowa rola w brytyjskim filmie Hallam Foe. Obecnie Bell pracuje nad zdjęciami do przygodowego thrillera science fiction Jumper w reżyserii Douga Limana.

W 2005 roku CLINT EASTWOOD (reżyser/producent/kompozytor) otrzymał Oscary? w kategoriach ?najlepszy film? i ?najlepszy reżyser? ? już po raz drugi w tych kategoriach ? za film Za wszelką cenę. Film przyniósł także Oscary? dla Hilary Swank (najlepsza aktorka) i Morgana Freemana (najlepsza męska rola drugoplanowa), a także nominacje w trzch innych kategoriach (w kategorii ?najlepszy aktor? dla Eastwooda, oraz za najlepszy montaż i najlepszy scenariusz adaptowany). W 2003 roku uznany przez krytyków dramat Eastwooda Rzeka tajemnic zadebiutował na Festiwalu Filmowym w Cannes, zdobywając tam nominację do Złotej Palmy i wyróżnienie Golden Coach (Złota Karoca). Rzeka tajemnic zdobyła potem sześć nominacji do nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej? (za najlepszy film, najlepszą reżyserię, dla najlepszego aktora, za najlepszą męską rolę drugoplanową, najlepszą żeńską rolę drugoplanową i najlepszy scenariusz) i dwa Oscary? (dla najlepszego aktora i za najlepszą męską rolę drugoplanową). W 1993 roku złowróżbny, rewizjonistyczny western Eastwooda Bez przebaczenia zdobył dziewięć nominacji do Oscara (za najlepszy film, najlepszą reżyserię, dla najlepszego aktora, za najlepszą męską rolę drugoplanową, najlepszy scenariusz, najlepsze zdjęcia, najlepsze kierownictwo produkcji, najlepszy montaż i najlepszą ścieżkę dźwiękową) i cztery Oscary ? (najlepszy film, najlepsza reżyseria, najlepsza męska rola drugoplanowa i najlepszy montaż). Eastwood otrzymał także od Amerykańskiej Akademii Filmowej nagrodę im. Irvinga Thalberga w 1995 roku. Eastwood po raz pierwszy otrzymał Złote Globy w 1971 roku oraz nagrodę Henrietty (World Film Favorite), w 1988 r. otrzymał nagrodę im. Cecila B. DeMille za całokształt twórczości. W kolejnym roku otrzymał Złoty Glob za reżyserię filmu Bird, a w 1993 r. w tej samej kategorii za film Bez przebaczenia. Po nominacji w 2004 r. za reżyserię filmu Rzeka tajemnic Eastwood zgarnął trzeci Złoty Glob za reżyserię w 2005 roku za film Za wszelką cenę. W 2005 r. był także nominowany do tej nagrody w kategorii ?najlepsza muzyka filmowa?. Poza nagrodami im. Thalberga i DeMille, wśród innych nagród za całokształt twórczości, które otrzymał Eastwood, są także wyróżnienia przyznane przez zrzeszenie reżyserów amerykańskich ? Directors Guild of America, zrzeszenie producentów amerykańskich ? Producers Guild of America, zrzeszenie aktorów kinowych ? Screen Actors Guild, amerykański instytut filmowy ? American Film Institute, a także stowarzyszenie filmowe Film Society of Lincoln Center, Francuskie Zrzeszenie Filmowców, National Board of Review, Instytut im. Henry?ego Manciniego (nagroda Hank za wybitne osiągnięcia w muzyce amerykańskiej) oraz Festiwal Filmowy w Hamburgu (nagroda Douglasa Sirka). Otrzymał także wyróżnienie Kennedy Center Honor, nagrody amerykańskiego zrzeszenia American Cinema Editors and the Publicists? Guild, doktorat honoris causa od Wesleyan University, a także jako pięciokrotny zdobywca nagrody People?s Choice dla ulubionego aktora filmowego ? nominację w kategorii ?ulubiony gwiazdor filmowy wszech czasów? w 1999 r. W 1991 r. Eastwood otrzymał tytuł Człowieka Roku od stowarzyszenia teatralnego Hasty Pudding Theatrical Society z Harvardu, a w 1992 r. otrzymał nagrodę gubernatora stanu Kalifornia za osiągnięcia artystyczne. Eastwood otrzymywał nominacje do Złotej Palmy w 1990 r. za film Biały myśliwy, w 1988 r. za film Bird (który zdobył nagrodę w kategoriach ?najlepszy aktor? i ?najlepsza muzyka?), a także w 1985 r. za film Niesamowity jeździec. Doskonale zaznajomiony z Festiwalem Filmowym w Cannes, był przewodniczącym jury w 1994 r. WILLIAM BROYLES, JR. (scenarzysta) ostatnio napisał adaptację scenariusza do filmu Jarhead: Żolnierz Piechoty Morskiej, na podstawie książki Anthony?ego Swofforda. Wcześniej napisał adaptację do animowanego filmu wytwórni Warner Bros. Ekspres polarny, w reżyserii Roberta Zemeckisa, z Tomem Hanksem w roli głównej. Otrzymał nominację do Oscara? i nagrody WGA za adaptację do filmu Apollo 13 z 1996 r., a na targach filmowych ShoWest w 2001 r. został uhonorowany tytułem Scenarzysty Roku. Inne adaptacje filmowe Broylesa to Niewierna Adriana Lyne?a, Planeta małp, Tima Burtona i miniserial telewizyjny J.F.K. ? młode lata. Broyles napisał oryginalne scenariusze do Cast Away ? Poza Światem, pierwszego filmu, przy którym współpracował z Zemeckisem i Hanksem, Osaczonych z Seanem Connerym i Catheriną Zeta-Jones, a także do pełnometrażowego pilota serialu, który stworzył, China Beach. Broyles, absolwent Rice University, jest redaktorem i założycielem renomowanego magazynu Texas Monthly i byłym redaktorem Newsweeka. Służył w amerykańskiej piechocie morskiej jako pilot myśliwca w Wietnamie i napisał książkę ?Brother in Arms? opartą na jego podróży do tego kraju, którą odbył 15 lat później już jako dziennikarz. 5 marca 2006 r. PAUL HAGGIS (scenarzysta) został pierwszym w historii nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej? autorem scenariuszy do filmów, które rok po roku zdobyły tytuł najlepszych filmów ? Miasto gniewu i nagrodzonego rok wcześniej filmu Za wszelką cenę. Miasto gniewu, film, w którym Haggis był współautorem scenariusza, reżyserem i producentem, był sześciokrotnie nominowany do nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej?, a z rozdania nagród wyszedł z dwoma Oscarami? za najlepszy film i najlepszy oryginalny scenariusz. Zaledwie kilka tygodni wcześniej Miasto gniewu zdobyło najwyższe wyróżnienie SAG dla filmu jako całości (Best Ensemble), a Paul Haggis i Bobby Moresco zdobyli nagrody Writers? Guild, BAFTA i Critics? Choice za najlepszy oryginalny scenariusz. Haggis był także nominowany do nagrody zrzeszenia reżyserów Director?s Guild Award, a film otrzymał także wiele innych nagród i wyróżnień, w tym nominację do Złotego Globu oraz Grand Prix na Festiwalu Filmowym w Deauville. Po premierze, która odbyła się w maju 2005 r., Miasto gniewu okazało się jednym z bardzo niewielu hitów kina niezależnego w tym roku. Budżet filmu wyniósł 6,5 mln USD, a do dziś w samych tylko Stanach Zjednoczonych obraz zarobił 55 mln USD. Filmowa kariera Haggisa rozpoczęła się w 2000 r., po wielu latach sukcesów odnoszonych w telewizji, kiedy zdecydował się na napisanie opowiadania i w ciemno stworzył scenariusz do Za wszelką cenę. Kiedy wspólnik Haggisa przekazał scenariusz Clintowi Eastwoodowi, Za wszelką cenę stało się rzeczywistością. W 2004 r. Eastwood nakręcił pierwszą wersję scenariusza Haggisa, nie wprowadzając żadnych zmian, a w niecały rok po przeczytaniu po raz pierwszy scenariusza film Za wszelką cenę gościł już na ekranach kin. Film zarobił brutto ponad 100 mln USD w Stanach Zjednoczonych i zdobył cztery Oscary?. Ostatnio Haggis napisał adaptację do Przyjaciół, filmu opartego na włoskim Ostatnim pocałunku, do którego scenariusz napisał Gabriele Muccino. Haggis współpracuje z Eastwoodem nad filmem Letters from Iwo Jima, który towarzyszy Flags of Our Fathers. Ponadto Haggis ostatnio skończył pisanie scenariusza do Casino Royale, najnowszego filmu o Jamesie Bondzie, którego premiera kinowa odbędzie się w listopadzie 2006 r. W tej chwili Haggis jest zaangażowany w wiele różnorodnych projektów znajdujących się na różnych etapach realizacji, w tym w produkcję Against All Enemies na podstawie książki Richarda A. Clarke?a dla wytwórni Sony Pictures, Death and Dishonor z dziennikarzem Markiem Boalem dla wytwórni Warner Bros. Pictures oraz Honeymoon with Harry na podstawie książki Barta Bakera dla wytwórni New Line. Zaangażował się także w nowy serial obyczajowy The Black Donnellys, którego premiera ma odbyć się w stacji NBC jesienią tego roku. Haggis jest autorem wielu programów telewizyjnych, a jego ulubionym jest chwalony przez krytyków serial telewizji CBS EZ Street. Chociaż serial sam w sobie był krótko wyświetlany w telewizji, to wciąż pojawia się w pierwszej dziesiątce rankingów krytyków. New York Times nazwał go ostatnio jednym z najbardziej wpływowych seriali telewizyjnych wszechczasów, stwierdzając, że ?bez EZ Streets nie byłoby Rodziny Soprano?. W marcu 2003 r. Razor Magazine sporządził listę ?nonkonformiści, opierający się dyktatom, obrazoburcy kurczowo trzymający się niezależnej myśli, radykałowie odrzucający przywiązanie ? którzy skłaniają nas do myślenia. Tacy właśnie ludzie zostają legendami?. Obok Sama Sheparda, Juliana Schnabela, Baza Luhrmanna, Lance?a Armstronga, Richarda Bransona, Roberta Shapiro, Johna Irvinga i Billa Clintona, Razor przyznał scenarzyście i reżyserowi Paulowi Haggisowi tytuł jednego z 25 Indywidualistów roku. Haggis otrzymał wiele nagród, w tym dwa Oscary?, jedną nagrodę WGA, jedną BAFTA, dwie nagrody Emmy, nagrodę Humanitas, nagrodę dla najlepszego programu roku od zrzeszenia krytyków telewizyjnych (TV Critics Association), nagrodę jakości widzów Viewers For Quality Television Founders Award, nagrodę telewizyjną Banff TV Award, Columbia Mystery Writers Award, sześć nagród Gemini, dwie nagrody Houston Worldfest Gold Awards i nagrodę Prism. Przynano mu także nagrodę EMA Award, Genesis Award, nagrodę za służbę humanitarną Ethel Levitt Memorial Award for Humanitarian Service, nagrodę Hollywood Award dla przełomowego reżysera oraz prestiżową nagrodę Valentine Davies Award przyznaną Haggisowi za ?przynoszenie czci i godności pisarzom całego świata?. Haggis jest współzałożycielem organizacji Artists for Peace and Justice, członkiem zarządu takich organizacji, jak The Hollywood Education and Literacy Project, For the Arts ? For Every Child, Environmental Media Association, a także członkiem zarządu i założycielem ECO, Earth Communications Office. Jest także członkiem rady organizacji Defenders of Wildlife i członkiem rady doradców Center for the Advancement of Non-Violence. STEVEN SPIELBERG (producent) jest głównym wspólnikiem w wytwórni Dream Works Studios, którą założył wspólnie z Jeffreyem Katzenbergiem i Davidem Geffenem w październiku 1994 roku, a która została sprzedana na początku 2006 r. wytwórni Paramount Pictures. Pod ich kierownictwem wytwórnia Dream Works odniosła sukces kinowy i komercyjny, a wśród jej dokonań znajdują się jedne z najbardziej utytułowanych filmów ostatnich lat, w tym trzy obrazy nagrodzone kolejno Oscarami? dla najlepszego filmu American Beauty, Gladiator i Piękny umysł (dwa ostatnie w koprodukcji z wytwórnią Universal). Spielberg, będący jednym z najbardziej znanych i wpływowych filmowców w branży, był reżyserem, producentem lub producentem wykonawczym filmów, które znalazły się w czołówce wszech czasów pod względem uzyskanych przychodów, w tym filmów takich jak Park Jurajski i E.T. Wśród niezliczonych nagród, jakie otrzymał, należy wymienić trzy Oscary? ? dwa za najlepszą reżyserię i dla najlepszego filmu za Listę Schindlera i jeden za najlepszą reżyserię za Szeregowca Ryana. Będący koprodukcją DreamWorks/Paramount, chwalony przez krytyków dramat wojenny Szeregowiec Ryan, z Tomem Hanksem w roli głównej, był najbardziej zyskownym filmem (w USA) 1998 roku. Film ten otrzymał także najwięcej nagród w 1998 roku, włączając w to pięć Oscarów? (w tym jeden dla Spielberga w kategorii ?najlepszy reżyser?) oraz dwa Złote Globy w kategorii ?najlepszy film (dramat)? i ?najlepszy reżyser?. Spielberga docenili także nagrodą jego koledzy z amerykańskiego zrzeszenia reżyserów Directors Guild of America (DGA) Award, a amerykańskie zrzeszenie producentów Producers Guild of America?s (PGA) przyznało mu i pozostałym producentom filmu nagrodę im. Darryla F. Zanucka w kategorii ?producent roku ? film fabularny?. W tym samym roku PGA przyznało także Spielbergowi prestiżową nagrodę Milestone Award za historyczny wkład w rozwój branży filmowej. Szeregowiec Ryan otrzymał także tytuł Najlepszego Filmu od zrzeszeń krytyków z Nowego Jorku, Los Angeles, Chicago, Toronto, brytyjskiego zrzeszenia krytyków i zrzeszenia krytyków telewizyjnych (Broadcast Film Critics Association), przy czym organizacje z Los Angeles, Toronto i zrzeszenie krytyków filmowych samemu Spielbergowi przyznały tytuł Najlepszego Reżysera. W 1994 roku Spielberg zdobył dwie nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej? w kategorii ?najlepszy reżyser? i ?najlepszy film? za uznany na całym świecie film Lista Schindlera, który w sumie zebrał aż siedem Oscarów?. Film otrzymał także tytuły Najlepszego Filmu od największych organizacji krytyków, a ponadto siedem nagród BAFTA, w tym dwie dla samego Spielberga. Reżyser otrzymał także Złoty Glob i drugą nagrodę DGA. Pierwszą w swej karierze nagrodę DGA Spielberg otrzymał za swoją pracę przy Kolorze purpury. Został także uhonorowany nominacjami do Oscarów ? w kategorii ?najlepszy reżyser? za Monachium, E.T., Poszukiwaczy zaginionej arki i Bliskie spotkania trzeciego stopnia. Za te filmy oraz za Imperium słońca, Szczęki i Amistad otrzymał także nominacje do nagrody DGA. Mając w sumie na koncie dziesięć nominacji do nagród DGA, a więc więcej niż jakikolwiek reżyser w historii, Spielberg otrzymał w 2000 r. nagrodę DGA za całokształt dokonań filmowych. Jest także laureatem nagrody za całokształt twórczości przyznanej przez American Film Institute oraz prestiżowej nagrody im. Irvinga G. Thalberga przyznanej przez Academy of Motion Picture Arts and Sciences. W 2005 r. Spielberg wyreżyserował dwa filmy ? Wojnę światów i Monachium ? wyprodukował także Wyznania gejszy. Wojna światów, w której główną rolę zagrał Tom Cruise, jest współczesną interpretacją klasycznej powieści futurystycznej H.G. Wellsa. Monachium, thriller historyczny, którego akcja rozgrywa się po zabójstwie 11 sportowców izraelskich podczas igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 r., zdobył pięć nominacji do Oscarów?, w tym w kategorii ?najlepszy film? i za najlepszą reżyserię dla Spielberga. W tej koprodukcji wytwórni Universal/DreamWorks główne role zagrali Eric Bana, Daniel Craig i Geoffrey Rush. Wyznania gejszy, wyreżyserowane przez Roba Marshalla i oparte na bestsellerze Arthura Goldena, zdobyły trzy Oscary? ? za najlepsze zdjęcia, kierownictwo produkcji i kostiumy. Wśród innych, nowszych filmów Spielberga należy wymienić Terminal, z Tomem Hanksem i Catherine Zetą-Jones w rolach głównych, oraz Złap mnie, jeśli potrafisz, z Leonardo DiCaprio i Tomem Hanksem. Spielberg był także autorem scenariusza, reżyserem i producentem filmu A.I. Sztuczna inteligencja, zrealizowanym na podstawie wizji nieżyjącego Stanleya Kubricka. W 2000 r. Spielberg otrzymał nagrodę Stanley Kubrick Britannia Award za dokonania filmowe, przyznaną przez BAFTA w Los Agneles. Urodzony 18 grudnia 1946 r. w Cincinnati (Ohio) Spielberg wychował się na przedmieściach Haddonfield (New Jersey) i Scottsdale (Arizona). Amatorskie filmy zaczął kręcić jeszcze jako nastolatek, po czym rozpoczął studia filmowe na California State University w Long Beach. W 1969 r. jego 22-minutowy film krótkometrażowy Amblin został pokazany na Festiwalu Filmowym w Atlancie. Dzięki temu filmowi Spielberg został najmłodszym w historii reżyserem, który podpisał długoterminowy kontrakt z jedną z największych wytwórni w Hollywood. Cztery lata później wyreżyserował trzymający w napięciu film telewizyjny Pojedynek na szosie, którym wzbudził zainteresowanie zarówno krytyków, jak i widowni. Jego reżyserskim debiutem kinowym był film Sugarland Express, nakręcony na podstawie scenariusza, którego był współautorem. Do jego wczesnych dokonań reżyserskich należą Na zawsze, Hook oraz sequele Poszukiwaczy zaginionej arki ? Indiana Jones i świątynia zagłady oraz Indiana Jones i ostatnia krucjata. W 1984 r. Spielberg założył swoją własną spółkę produkcyjną Amblin Entertainment. Pod marką Amblin wystąpił jako producent lub producent wykonawczy kilkunastu filmów, w tym takich przebojów, jak Gremliny, Goonies, Powrót do przyszłości I, II i III, Kto wrobił królika Rogera?, Amerykańska opowieść, Pradawny ląd: Pierwsza wielka przygoda, Flintstonowie, Kacper, Twister, Maska Zorro, Faceci w czerni oraz Faceci w czerni 2. Amblin Entertainment produkuje także przebój serialowy Ostry dyżur wraz z telewizją Warner Bros. Innym z dokonań telewizyjnych Spielberga jest wyprodukowany wraz z Tomem Hanksem wielokrotnie nagradzany miniserial Kompania braci dla telewizji HBO i DreamWorks. Oparta na faktach produkcja wojenna, wyreżyserowana na podstawie książki pod tym samym tytułem, napisanej przez nieżyjącego już Stephena Ambrose?a, zdobyła nagrody Emmy i Złote Globy w kategorii ?najlepszy miniserial?. Nagrodę Emmy w tej samej kategorii zdobył także w 2002 r. serial Wybrańcy obcych, którego producentem wykonawczym dla telewizji DreamWorks i kanału Sci-Fi był Spielberg. W 2005 r. Spielberg i DreamWorks Television połączyli swe siły ze stacją TNT, by wyprodukować 12-godzinny serial Into the West, będący opowieścią o dwóch wielopokoleniowych rodzinach Amerykanów i Indian i o ich zmaganiach na Dzikim Zachodzie przedstawionych z dwóch zdecydowanie odmiennych perspektyw. W 2007 r. na małe ekrany wejdzie nakręcony według zasad reality show serial On the Lot, w którym młodzi reżyserzy/filmowcy będą współzawodniczyć o kontrakt z wytwórnią DreamWorks. On the Lot produkują spółki Mark Burnett Productions, DreamWorks Television i Amblin Television. Autorami reality show, który nada telewizja Fox, są Spielberg i Mark Burnett, którzy wystąpią także w charakterze producentów wykonawczych. Spielberg poświęcił także swój czas i środki na rzecz wielu akcji dobroczynnych. Wpływ, jaki wywarła na nim praca nad Listą Schindlera, skłoniła go do założenia fundacji Righteous Persons Foundation, której przekazał cały swój zysk z filmu. Założył także fundację Survivors of the Shoah Visual History Foundation, która dotąd zebrała ponad 52 000 wspomnień osób, które przeżyły Holocaust. Spielberg był producentem wykonawczym Ostatnich dni, trzeciego filmu dokumentalnego Shoah Foundation, który w 1999 r. zdobył Oscara? w kategorii ?najlepszy film dokumentalny?. W 2005 r. archiwum wspomnień należące do fundacji zostało przeniesione do University of Southern California. Nowy instytut historii wizualnej i edukacji powołany przez USC i Shoah Foundation będzie zajmował się badaniami i przyznawaniem stypendiów w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych. Ponadto Spielberg jest emerytowanym prezesem Starlight Starbright Children?s Foundation, która wspiera poważnie chore dzieci, łącząc wysiłki opieki pediatrycznej, technologii i rozrywki. ROBERT LORENZ (producent) od ponad dziesięciu lat współpracuje z Clintem Eastwoodem, z którym nakręcił już 10 filmów, w tym Rzekę tajemnic, za którą Lorenz był nominowany do Oscara? jako producent. Lorenz był także producentem wykonawczym nagrodzonego Oscarem? filmu Za wszelką cenę oraz Krwawej profesji. Obecnie, wspólnie z Eastwoodem i Stevenem Spielbergiem, zajmuje się produkcją filmu Letters from Iwo Jima, który towarzyszy obrazowi Flags of Our Fathers. Lorenz nadzoruje wszystkie aspekty filmów produkowanych przez spółkę Eastwooda, Malpaso Productions, od etapu opracowania, poprzez produkcję, postprodukcję, marketing, aż po dystrybucję. W tej chwili zajmuje się opracowaniem filmu Rails and Ties, który ma wyreżyserować Alison Eastwood. Zdjęcia do filmu, który ukaże się dzięki staraniom wytwórni Warner Independent Pictures, rozpoczną się na początku 2007 r., a jego producentem będzie właśnie Lorenz. Lorenz przypisuje swoje udane relacje zawodowe z Clintem Eastwoodem wspólnemu zainteresowaniu ludzkimi dramatami i podobnemu, konkretnemu podejściu do sztuki filmowej. Jest dumny z tego, że ma swój wkład w zasłużoną reputację spółki Malpaso, która postrzegana jest jako wydajna, dobrze naoliwiona machina produkcyjna. Lorenz wychował się na przedmieściach Chicago, a w 1989 r. przeprowadził się do Los Angeles, by tam rozpocząć swą karierę filmową. Na swoim koncie ma ponad dwadzieścia filmów jako asystent reżysera. W 1994 r. właśnie jako asystent reżysera rozpoczął współpracę z Eastwoodem. Od 1993 r. jest członkiem amerykańskiego zrzeszenia reżyserów ? Directors Guild of America, a od 2005 r. członkiem amerykańskiego zrzeszenia producentów ? Producers Guild of America. Lorenz poznał swoją żonę, Melissę, na planie zdjęciowym filmu Co się wydarzyło w Madison County. Oboje wraz z dwójką dzieci mieszkają w Los Angeles. TIM MOORE (koproducent) nadzorował od strony technicznej produkcję ostatnich czterech filmów Clinta Eastwooda ? Flags of Our Fathers, przygotowywanego Letters from Iwo Jima, nominowanej do Oscara? Rzeki tajemnic i nagrodzonego Oscarem? filmu Za wszelką cenę. Ponieważ ma swój udział w praktycznej realizacji legendarnego stylu filmowego Eastwooda ? zakładającego niewiele ujęć, niewykorzystywanie całego budżetu, wcześniejsze kończenie zdjęć ? Moore w swojej branży zdobył sobie reputację pierwszej klasy. Moore?a łączy bliska współpraca nie tylko z Eastwoodem, lecz także z reżyserem Rowdym Herringtonem, którego wspierał przy filmach Powrót Kuby Rozpruwacza, Wykidajło i Wersety zbrodni. Moore wyprodukował także Gniazdo os, ze Steve?em Buscemim w roli głównej, dla Franchise Pictures, był także koproducentem Parady oszustów dla producenta Elie Samahy. Był kierownikiem produkcji na planie thrillera akcji o żołnierzach amerykańskiej piechoty morskiej Zawsze wierni dla wytwórni Dreamworks/NBC i producentem, wraz z legendarnym Leonardem Hillem, głośnego filmu Wyrwane z serca dla telewizji CBS. Swoje zdolności menedżerskie szlifował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, gdzie w bractwie studenckim poznał Johna Shepherda. Shepherd i Moore wspólnie wyprodukowali cztery nagrodzone filmy niezależne: The Climb, The Ride, Eye of the Storm i ubiegłoroczny film nominowany do nagrody ESPY Bobby Jones: Zamach geniusza. Moore mieszka w Hermosa Beach wraz ze swoją żoną i dwoma psami. Oboje czynnie działają w Armada Foundation, która promuje adopcję bezdomnych zwierząt w całym kraju. TOM STERN (reżyser obrazu) jest autorem zdjęć do nominowanej do Oscara? Rzeki tajemnic oraz do nagrodzonego Oscarem? filmu Za wszelką cenę, który nakręcił po zakończeniu prac nad Krwawą profesją. To Clint Eastwood awansował Sterna na stanowisko reżysera obrazu po dwudziestu latach, które Stern przepracował w Malpaso Productions jako szef ekipy oświetleniowej. Wśród innych niedawnych jego filmów, w których był autorem zdjęć, są: Bobby Jones: Zamach geniusza, Romance & Cigarettes w reżyserii Johna Turturro, Egzorcyzmy Emily Rose oraz Przyjaciele. Wraz z Eastwoodem Stern nakręcił Kosmicznych kowbojów, Doskonały świat, Bez przebaczenia i Żółtodzioba. Był także konsultantem ds. oświetlenia na planie filmu Bird i głównym elektrykiem na planie Wzgórza Złamanych Serc, Niesamowitego jeźdźca, Liny, Nagłego zderzenia i Honkytonk Man. Stern pracował nie tylko dla Eastwooda; także jako szef ekipy oświetleniowej nad takimi filmami, jak Droga do zatracenia, American Beauty, Fantom (ekipa filmowa w Los Angeles), Młodzi gniewni, Precedensowa sprawa i Odruch. Jako główny elektryk Stern pracował przy Kosmicznych jajach, Dwa razy w życiu, Wszystkich właściwych posunięciach, White Dog oraz Harper Valley P.T.A., a jako drugi operator kamery przy Zaciekłym pościgu. Nieżyjący już HENRY BUMSTEAD (kierownik produkcji) był dwukrotnym laureatem nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej?. Otrzymał Oscara? za Żądło i Zabić drozda, a na swoim koncie ma jedne z najgłośniejszych filmów w historii Hollywood. Ton jego dalszej pracy nadały pierwsze filmy, w których sprawował funkcję dyrektora artystycznego, m.in. Wróć, mała Shebo, Mosty Toko-Ri, Człowiek, który wiedział za dużo i Zawrót głowy, za który otrzymał nominację do Oscara?. Na koncie Bumsteada znalazły się takie filmy, jak (w tym dwa nagrodzone Oscarami?): Topaz, Joe Kidd, Mściciel, Rzeźnia nr 5, Wielki Waldo Pepper, Strona tytułowa, Intryga rodzinna, Slapshot, Ojciec Wirgiliusz, Za rok o tej samej porze, Mały romans, Świat według Garpa, Mała doboszka, Knock on Wood, Czas przeznaczenia, Wesoły domek, Jej alibi, Tata duch, Wizyty domowe i Przylądek strachu z Martinem Scorsese. W ramach należącej do Eastwooda spółki Malpaso Productions Bumstead pracował nad Bez przebaczenia, za który to film został ponownie nominowany do Oscara?, Doskonałym światem, Pod niebem Henrietty, Władzą absolutną, Północą w ogrodzie dobra i zła, Prawdziwą zbrodnią, Kosmicznymi kowbojami, Krwawą profesją, Rzeką tajemnic i Za wszelką cenę. Ostatnim filmem w karierze Bumsteada jest wyreżyserowany przez Eastwooda obraz Letters from Iwo Jima, który towarzyszy filmowi Flags of Our Fathers. JOEL COX (montażysta) współpracuje z Clintem Eastwoodem od ponad 30 lat i w tym czasie nakręcił z nim takie filmy, jak Za wszelką cenę, Rzeka tajemnic, Krwawa profesja, Kosmiczni kowboje, Prawdziwa zbrodnia, Północ w ogrodzie dobra i zła, Władza absolutna, Co się wydarzyło w Madison County, Doskonały świat i Bez przebaczenia, za który to film otrzymał nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej? w kategorii ?najlepszy montaż?. Cox całą swą karierę związał z wytwórnią Warner Bros., zajmując się głównie filmami Eastwooda. Współpraca rozpoczęła się w 1975 r., kiedy Cox pracował jako asystent montażysty przy filmie Wyjęty spod prawa Josey Wales. Od tego czasu Cox zmontował ponad 20 filmów, w których Clint Eastwood był albo odtwórcą głównej roli, albo producentem, albo reżyserem. Cox ma na swoim koncie filmy, które montował wraz ze swym nauczycielem, znanym montażystą Ferrisem Websterem: Strażnik prawa, Wyzwanie, Każdy sposób jest dobry, Ucieczka z Alcatraz, Bronco Billy i Honkytonk Man. Pierwszym filmem samodzielnie zmontowanym przez Coxa było Nagłe zderzenie ? potem już tylko montował filmy, m.in. Linę, Niesamowitego jeźdźca, Wzgórze Złamanych Serc, Bird, Pulę śmierci, Różowy cadillac, Białego myśliwego i Żółtodzioba. DEBORAH HOPPER (projektantka kostiumów) współpracę z Clintem Eastwoodem nawiązała ponad 20 lat temu, kiedy to nadzorowała kostiumy damskie w filmie Lina. Tym samym zajmowała się w wielu innych filmach Eastwooda: Niesamowity jeździec, Wzgórze Złamanych Serc, Bird, Pula śmierci, Różowy cadillac i Żółtodziób, po czym przejęła odpowiedzialność za wszystkie kostiumy w jego filmach ? początkowo jako kierownik ds. kostiumów na planie Władzy absolutnej, Północy w ogrodzie dobra i zła oraz Prawdziwej zbrodni, a potem jako projektantka kostiumów w filmach Krwawa profesja, Rzeka tajemnic i Za wszelką cenę, a także we Flags of Our Fathers i przygotowywanym właśnie Letters from Iwo Jima. Hopper otrzymała nagrodę Emmy za pracę nad kostiumami damskimi w Shakedown on the Sunset Strip, filmie telewizyjnym, którego akcja rozgrywa się w latach 50. ubiegłego wieku. Innymi filmami, które ma na swoim koncie Hopper zarówno jako kierownik ds. kostiumów, jak i ds. kostiumów damskich, są między innymi: Nieugięci, Showgirls, Chaplin, Ucieczka do Edenu, Intersection, Nawiedzony ? niektóre domy rodzą się złe, Dziwne dni, Najlepszy kumpel Pana Boga i Nagi instynkt. Swą karierę w branży kostiumowej Hopper rozpoczęła od projektowania kostiumów do produkcji broadwayowskich, pokazów na lodzie, a także dla opery i baletu w Cincinnati. Pochodząca z tego miasta Hopper przeniosła się do San Francisco, gdzie podjęła pracę w dziale kostiumów w operze i balecie. Pracowała tam cztery lata, w czasie których angażowała się w wiele sezonowych produkcji miejscowych i wyjazdowych, w których udział brały takie światowe gwiazdy opery, jak Beverly Sills i Luciano Pavarotti, i takie legendy baletu, jak Michaił Barysznikow i Suzanne Farrell. Powróciwszy do domu, rozpoczęła karierę w branży filmowej, jako szwaczka na planie miniserialu Centennial, a wkrótce potem dostała angaż w wytwórni Universal Studios, w której najpierw projektowała kostiumy do produkcji telewizyjnych, a potem także kinowych. Następnie Hopper podjęła pracę w należącej do Eastwooda spółce produkcyjnej Malpaso, gdzie nadal pracuje przy filmach fabularnych.