Wybuch pełnoskalowej wojny w Ukrainie był wstrząsającym wydarzeniem, uwalniającym oprócz mnogości tragedii ogrom ludzkiego dobra i wsparcia z całego świata. Reżyser wyjechał do Ukrainy i zaangażował się w pomoc w ucieczce przed wojną jej mieszkańcom. Z czasem zaczął dokumentować opowieści ludzi, których przewoził w bezpieczniejszą część Ukrainy lub poza jej granicę. Powstał prosty, oszczędny film, dotykający ludzkich emocji i codzienności, pozbawionej podstawowego poczucia bezpieczeństwa.

Początek inwazji Rosji na Ukrainę. Miliony osób próbują wydostać się z terenów zagrożonych ostrzałem i okupacją, ale dostępne środki transportu nie docierają do najdalszych zakątków rozległego terytorium. Poszukujący bezpiecznego schronienia Ukraińcy wsiadają bez zastanowienia do zakurzonego vana na obcych rejestracjach. Ludzie zawieszeni w czasie i przestrzeni, w obliczu niepewnego tu i teraz, decydują się na porzucenie tego, co mają najcenniejsze. Dla niektórych są to nie tylko najbliżsi i cały dorobek życia, ale też krowa, kot, czy przesiąknięte wspomnieniami podwórko za domem. Kijów, Czernihów, Charków, Kramatorsk, Zaporoże, Czugujew, Bachmut. Samochód przemierza dziesiątki tysięcy kilometrów, nieraz z liczbą pasażerów ponad dopuszczalne normy, pełniąc rozmaite funkcje: poczekalni, szpitala, schronu, a przede wszystkim przestrzeni do zwierzeń i wyznań, którymi w sposób naturalny zaczynają dzielić się współtowarzysze podróży z przypadku. Słowa przeplatają się z surowym krajobrazem naznaczonej zniszczeniami Ukrainy widzianym z okien ich tymczasowego domu, konfesjonału na kółkach. Opowieści płyną, i podobnie jak wojna, zdają się nie mieć końca.