Europejskich dokumentalistów od zawsze kusiła filmowa podróż rzeką Kongo, z jej potencjałem obserwacyjnym i – dzięki Conradowi – metaforycznym. Głośny dokument Thierry’ego Michela pozostaje najszerzej znanym owocem takiego przedsięwzięcia. W dużej mierze to zasługa spektakularnych zdjęć i umiejętnego łączenia rejestrów – wielkiej opowieści o tragicznej historii i mikroopowieści o codzienności Kongijczyków. Ta pierwsza znaczona jest nie tylko niknącymi w gęstej roślinności śladami – torami kolejowymi sprzed stu lat czy ruinami megalomańskiego pałacu – naznaczyła też okaleczone gwałtami kobiety, których ginekolog z miejscowego szpitala nie ma czym leczyć. Współczesne zdjęcia uzupełniają w filmie Michela stare kroniki, w których ożywają Stanley i Livingstone, brutalny kolonizator Leopold II, Lumumba, Mobutu i Kabila.