W dorosłym życiu nie ma miejsca na sprawy łatwe – z ojcowskich mądrości Zdobywca nagrody Akademii, Nicolas Cage wciela się w postać Davida Spritza, popularnego prezentera pogody w jednej ze stacji telewizyjnych Chicago, który przeżywa chwile triumfu, kiedy ogólnokrajowy poranny program telewizyjny „Hello America” zaprasza go na przesłuchanie. Odnoszący sukcesy zawodowe, David musi stawić czoła zbliżającej się z szybkością błyskawicy rodzinnej katastrofie. Bolesny rozwód, choroba ojca i problemy z dziećmi sprawiają, że stabilna dotychczas pozycja Davida staje się mocno zagrożona. Usiłując odzyskać kontrolę nad swoim życiem, David z każdym kolejnym dniem zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że tak jak pogoda, jego życie jest zupełnie nieprzewidywalne. Paramount Pictures i Escape Artists przedstawiają produkcję „Prognoza na życie”. W roli głównej - Nicolas Cage. Reżyseria - Gore Verbinski na podstawie scenariusza Stevena Conrada. Produkcja - Todd Black, Steve Tisch i Jason Blumenthal. W pozostałych rolach - Michael Caine i Hope Davis. Producenci wykonawczy - David Alper, William S. Beasley i Norm Golightly, koproducent - Steven Conrad.

Poznajmy Davida Spritza (Nicolas Cage), prezentera pogody w lokalnej stacji telewizyjnej WCH, Channel 6 w Chicago. Dla wielu mieszkańców tego miasta, David jest kimś więcej niż facetem zapowiadającym słońce, deszcz czy śnieg - jest ruchomym celem. Regularnie oblewany napojami gazowanymi i obrzucany kawałkami hamburgerów przez zazdrosnych fanów, David nie pragnie niczego więcej niż szacunku... szczególnie od ojca, nagrodzonego pisarza Roberta Spritzela (Michael Caine). Chciałby też, żeby pozostająca z nim w separacji żona (Hope Davis) znowu go pokochała, córka (Gemmenne De la Peña) była szczęśliwa, a syn (Nicholas Hoult) nie wdawał się w kłopoty. Przede wszystkim jednak, David nie miałby nic przeciwko temu, żeby podszkolić się w łucznictwie. Chociaż w środku, mężczyzna cały się gotuje, jego widzowie dostrzegają tylko zwycięski uśmiech i ekranowy urok, które sprawiają wrażenie, że David ma wszystko pod kontrolą. Dzięki temu, nawet producenci prestiżowego, nadawanego z Nowego Jorku programu „Hello America” prowadzonego przez Bryanta Gumbela (gra samego siebie), zauważają jego pracę i wzywają go na przesłuchanie do ogólnokrajowego show. Niestety, osobiste życie Davida znajduje się o włos od wpadnięcia w niekontrolowany poślizg, i tak jak zapowiadane przez niego tornado, może wkrótce zmieść wszystko, co napotka na swojej drodze. Zaskakujące sytuacje pojawiające się w scenariuszu i bardzo realne emocje głównych bohaterów sprawiły, że Nicolas Cage natychmiast zainteresował się projektem. „Po przeczytaniu scenariusza od razu pomyślałem o tym, jak bardzo jest on uczciwy,” wspomina Cage. „Jest w nim tyle niespodzianek, że często zupełnie nie wiedziałem, jaki zwrot przyjmie akcja. Jeśli chodzi o rolę Davida Spritza daje mi ona możliwość wyrażenia prawdziwych emocji i wcielenia się w kogoś, kogo wcześniej nigdy nie udało mi się zagrać.” Reżyser Gore Verbinski, świeżo po sukcesie swojego filmu „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl) bardzo chciał pracować z Cagem, szczególnie dlatego, że scenariusz wymagał pokazania tak subtelnych emocji, jakie możliwe są tylko w przypadku aktorów kalibru Cage’a. „Nikt inny nie zagrałby lepiej Davida Spritza niż Nic Cage,” mówi Verbinski. „Do tej roli potrzebowaliśmy kogoś, kto byłby w stanie wydobyć jej patos i olbrzymie pokłady humoru. Nic zrobił to idealnie.” Cage był podobnie entuzjastyczny, opowiadając o współpracy z Verbinskim. „Gore i ja świetnie się rozumieliśmy i obaj dojrzeliśmy w tym filmie mnóstwo możliwości do eksperymentowania,” wspomina Cage. „Nie chcę wyjawiać wszystkiego, czego próbowaliśmy, możemy jednak powiedzieć, że widzowie będą miło zaskoczeni oglądając nasz film.” Podczas, gdy Cage był tylko lekko zaskoczony tym, jak trudno jest grać prezentera pogody - pewnego dnia po prostu wręczono mu wskaźnik i powiedziano, aby „zaznajomił się z mapą,” olbrzymie wrażenie zrobiła na nim elektryzująca obecność na planie dwukrotnego zdobywcy nagrody Akademii Michaela Caine. „Michael roztacza aurę pewnej surowości, co było bardzo odpowiednie w przypadku roli ojca Davida Spritza,” twierdzi Cage. „Jest także jednym z tych aktorów, którzy są mistrzami w długim spoglądaniu w oczy bez mrugnięcia... on ma takie lodowato niebieskie oczy. Kiedy więc, grana przeze mnie postać ma problem ze spojrzeniem ojcu w oczy, wydaje się to naprawdę bardzo wiarygodne.” Dla Caine’a, zagranie ojca Davida Spritza było decyzją niewymagającą dodatkowych przemyśleń, biorąc pod uwagę jakość scenariusza, reżysera i aktorów, z którymi miał zagrać. „Ktoś kiedyś powiedział, że człowieka ocenia się po tym, w jakim jest towarzystwie, a to jest bardzo dobre towarzystwo,” mówi Caine. „Jeśli chodzi o scenariusz, podczas czytania go śmiałem się i płakałem. To jeden z tych filmów, które nie są tylko komedią, dramatem czy tragedią - są w nich wszystkie te elementy, ponieważ właśnie takie jest życie.” Nominowana do Złotego Globu, Hope Davis, która gra Noreen, byłą żonę Davida Spritza zgadza się z tą opinią. „Ten film to pozbawione złudzeń spojrzenie na amerykańską kulturę. W bardzo zabawny sposób podejmuje rzeczywiste, często bolesne tematy. To tak naprawdę dosyć odważny film opowiadający bardzo poruszającą historię,” obserwuje Davis. „Jest w nim kilka naprawdę soczystych momentów, które ludzie pokochają.” Davis ma także duży podziw dla Cage’a, którego kreacja jest nie tylko zachwycająca, ale po prostu nie mogłaby zostać zagrana przez nikogo innego. „Nic stworzył pełną sympatii postać i pokazał ją w bardzo zabawny sposób!” twierdzi Davis. „Chodzi o to, że biedny David Spritz stara się jak może, ale bardzo niewiele mu z tego wychodzi!” Reżyser Gore Verbinski uważa, że grana przez Davis, Noreen jest bardzo istotna w procesie przekazywania widzom obrazu rodziny Davida i tego, ile jej strata dla niego znaczy. „Jako była żona Davida, Hope musiała pokazać obie strony rozpadającego się związku,” mówi Verbinski. „Z jednej strony, widzowie chcą, aby Noreen i David do siebie wrócili, ale jednocześnie zdają sobie sprawę z tego, że to nigdy nie zadziała. Hope jest bardzo utalentowaną aktorką, a niuanse, które wnosi do postaci wspierają kreację Nica.” „Obserwując upadki i błędy Davida, widzimy człowieka, który bardzo stara się zachować kontrolę nad swoim życiem i robi to wszystko z miłości,” obserwuje Nicolas Cage. „Wg mnie nasz film ukazuje bardzo realistyczny obraz tego, przez co przechodzi mnóstwo rodzin - dobre i złe chwile.”

Kiedy producent Todd Black („Obłędny rycerz”) przeczytał scenariusz „Prognozy na życie” autorstwa Stevena Conrada („Wrestling Ernest Hemingway”), natychmiast rozpoznał świetny autorski styl. „Scenariusz Steve’a był jednym z najzabawniejszych, unikalnych i poruszających scenariuszy, jakie kiedykolwiek przeczytałem jako producent,” mówi Black. „To świetna opowieść o życiu człowieka, jego rodzinie, karierze i osobistych przeżyciach, do których wszyscy możemy się odnieść.” Scenarzysta Steven Conrad mówi, że jego wizja filmowa została w pełni zrealizowana i nie mógłby nawet pomyśleć o innym reżyserze, aktorach i producentach, którzy byliby w stanie wydobyć cały potencjał scenariusza. „Każda osoba zaangażowana w ten projekt była kimś wyjątkowym i wniosła coś innego do tego bardzo ludzkiego i ujmującego filmu. Nasz film jest zabawnym spojrzeniem na poważne sprawy, z którymi borykamy się w życiu.” Film „Prognoza na życie” udowadniając, że warto jest czasem pośmiać się z życia, nawet jeśli jest ono ciągłą walką z przeciwnościami, przyciągnął nie tylko świetnych aktorów, ale także osobowości z życia publicznego, które pojawiają się na ekranie w epizodycznych rolach. Aby dodać autentyczności filmowemu programowi „Hello America”, na ekranie pojawił się m.in. gospodarz jednego z programów telewizyjnych Bryant Gumbel, a także znany kalifornijski mistrz kuchni Wolfgang Puck. Co więcej, niewielką rolę w filmie zagrał główny meteorolog telewizji w Chicago oraz Chicago Tribune, Tom Skilling. Był on także technicznym konsultantem na planie. „Byłem pod wrażeniem tego, jak bardzo reżyser, gwiazdy i cała ekipa produkcyjna zwracali uwagę na szczegóły,” mówi Skilling, który nauczył Nicolasa Cage czytania mapy pogody i występowania przed zielonym ekranem. „Na ten zwariowany ekran nałożona jest grafika komputerowa, co dla widzów wygląda zupełnie inaczej. Nauczyłem Nica, jak się tym wszystkim posługiwać i byłem pod sporym wrażeniem tego, jak szybko zaczął pojmować pracę prezentera pogody – co jest czasem dosyć skomplikowane. Wydawał się tak naturalny, jak gdyby zajmował się tym całymi latami!” Tak, jak wymagał tego scenariusz, filmowcy zdecydowali się na Chicago z jednego zasadniczego powodu - pogody. „Przez większą część roku w Chicago występują znaczące wahania temperatur i ludzie naprawdę przywiązują znaczenie do prognoz pogody, chcąc dowiedzieć się, jaki będzie dzień,” mówi scenarzysta Steven Conrad. „W Chicago ludzie często znają prezenterów pogody po imieniu, ponieważ kontaktują się z nimi, aby w ciągu dnia na bieżąco kontrolować warunki atmosferyczne.” Nicolas Cage zgadza się z tym: „Prezenterzy pogody w Chicago cieszą się dużą popularnością i estymą - polega na nich każdy mieszkaniec tego miasta. Jeśli ich prognozy się nie sprawdzą, często są w stanie zrujnować cały dzień. Pogoda i jej zmiany są tutaj bardzo intensywne. Jednego dnia może być np. nieco poniżej zera, a następnego – +25oC. Facet od pogody z Chicago to zupełnie ktoś inny niż ten z Los Angeles,” żartuje Cage. „Prezenter pogody z Los Angeles, tak naprawdę nie ma o czym opowiadać. Trzęsienie ziemi, pożary, ale pogoda? Przecież ciągle jest taka sama.”

NICOLAS CAGE (David Spritz) - „Zostawić Las Vegas” (Leaving Las Vegas) Mike’a Figgisa - Oskar®, Złoty Glob; „Adaptacja” (Adaptation) Spike’a Jonze - nominacje nagrody Akademii®, Złotego Globu, BAFTA; „Ghost Rider”; „Lord of War”; „Skarb narodów” (National Treasure) Jona Turteltauba; „Naciągacze” (Matchstick Men); „Szyfry wojny” (Windtalkers); „Kapitan Corelli” (Captain Correlli’s Mandolin); „The Family Man”; „60 sekund” (Gone in 60 Seconds); „Bringing out the Dead”; „8 mm” (Eight Millimeter); „Oczy węża” (Snake Eyes); „Miasto aniołów” (City of Angels); „Bez twarzy” (Face Off); „Con-Air”; „Twierdza” (The Rock); „Guarding Tess”; „Red Rock West”; „Milion dolarów napiwku” (It Could Happen to You); „Pocałunek śmierci” (Kiss of Death); „Honeymoon in Vegas”; „Valley Girl”; „Cotton Club”; „Racing with the Moon”; „The Boy in Blue”; „Peggy Sue wyszła za mąż” (Peggy Sue Got Married); „Vampire’s Kiss”; „Ptasiek” (Fire Birds) Alana Parkera; „Wpływ księżyca” (Moonstruck) - nominacja do Złotego Globu; „Dzikość serca” (Wild at Heart) Davida Lyncha - Złota Palma na festiwalu filmowym w Cannes; „Sonny” - reżyserski debiut aktora. MICHAEL CAINE (Robert Spritzel) - „Alfie” - BAFTA, Złoty Glob, nominacja do Oskara; „Sleuth”; „Edukacja Rity” (Educating Rita); „Spokojny Amerykanin” (The Quiet American) - nominacje do nagrody Akademii; „Hannah i jej siostry” (Hannah and Her Sisters), „Wbrew regułom” (The Cider House Rules) - Oskary za role drugoplanowe; „O mały głos” (Little Voice) - Złoty Glob; „Zulu”; thriller „The Ipcress File”; „Funeral In Berlin”; „Billion Dollar Brain”; „Hurry Sundown”; „Woman Times Seven”; „Deadfall”; „Włoska robota” (The Italian Job); „The Battle of Britain”; „Too Late The Hero”; „The Wilby Conspiracy”; „The Romantic Englishwoman”; „The Man Who Would Be King”; „The Swarm”; „Dressed To Kill”; „Blame It On Rio”; „Dirty Rotten Scoundrels”; „Blue Ice”; „Batman. Początek” (Batman); „Czarownica” (Bewitched). W 2000 roku, Michael Caine otrzymał od królowej Elżbiety II tytuł rycerski. HOPE DAVIS (Noreen) - „Dowód” (Proof) Johna Maddena; „The Matador” Richarda Sheparda; „American Splendor” Shari Springer Bermana - nominacja do Złotego Globu; „The Secret Lives of Dentists” Alana Rudolpha - nominacja do nagrody IFC Spirit; „The Daytrippers”; „The Myth of Fingerprints” Barta Freundlicha; „Next Stop Wonderland”; „Schmidt” (About Schmidt); „Hearts in Atlantis”; „Final”; „The Imposters”; thriller „Arlington Road”; „Mumford” Lawrence Kasdana; teatr - „Spinning Into Butter” w Lincoln Center; „Camino Real” na festiwalu teatralnym Williamstown; „Ivanov”; „Two Shakespearean Actors”; „Pterodactyls”; „Speed the Plow” Davida Mameta w reżyserii Joela Schumachera. GIL BELLOWS (Don) - „Skazani na Shawshank” (Shawshank Redemption); „Love and a .45”; „Miami Rhapsody”; „The Substance of Fire”; „Richard III” Ala Pacino; „The Assistant”; „Dinner at Fred’s”; „Judas Kiss”; „Chasing Sleep”; „Beautiful Joe”; telewizja - „Ally McBeal”; „Second String”; „First to Die”; teatr - „The First Season”; „A Snake in the Vein”; „Flaubert’s Latest and Best of Schools”; „True West”; „Road”; „The User’s Waltz”. 12-letnia GEMMENNE DE LA PENA (Shelly) zadebiutowała na dużym ekranie w filmie „Erin Brockovich”. Rola córki Nicolasa Cage’a w „Prognozie na życie” jest jej drugą rolą filmową. 14-letni NICHOLAS HOULT (Mike) - „Był sobie chłopiec” (About A Boy); „Wah-Wah” Richarda E. Granta.

GORE VERBINSKI (reżyseria) - „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl) z Johnnym Deppem; horror „The Ring” z Naomi Watts; „The Mexican” z Bradem Pittem i Julią Roberts; „Pułapka na myszy” (Mouse Hunt). Obecnie reżyser pracuje nad kolejnymi częściami „Piratów z Karaibów” (Pirates of the Caribbean). STEVEN CONRAD (scenariusz / koprodukcja) - „Wrestling Ernest Hemingway”; „Pursuit of Happyness” - w filmie wyprodukowanym na podstawie tego scenariusza wystąpi Will Smith. TODD BLACK (produkcja) - w styczniu 2000 roku założył wspólnie z Jasonem Blumenthalem niezależną firmę produkcyjną Escape Artists. Filmy w jego dorobku to - „Antwone Fisher” Denzela Washingtona; „Obłędny rycerz” (A Knight’s Tale) z Heathem Ledgerem; „Donnie Brasco”, „Siedem lat w Tybecie” (Seven Years in Tibet); „Koszmar minionego lata” (I Know What You Did Last Summer); „Les Miserables”. Obecnie Black pracuje nad realizacją „The Pursuit of Happyness” Stevena Conrada z Willem Smithem i thrillerem „Diary” z Jennifer Aniston. STEVE TISCH (produkcja) - partner w niezależnej firmie produkcyjnej Escape Artists - „Pursuit of Happyness” z Willem Smithem; „Diary” z Jennifer Aniston; „Antwone Fisher”; „Obłędny rycerz” (A Knights Tale) oraz „Porachunki” (Lock, Stock and Two Smoking Barrels); „Przekręt” (Snatch) - oba w reżyserii Guya Ritcha; „American History X” z Edwardem Nortonem; „Forrest Gump” - sześć nagród Akademii®; „The Last Detail”; „White Line Fever”; „Risky Business” z Tomem Cruise; „Wild America”; „Długi pocałunek na dobranoc” (The Long Kiss Goodnight); „Corrina, Corrina”; „Big Business”; „Bad Influence”; telewizja - „The Burning Bed” NBC - 11 nominacji do nagrody Emmy; „Silence of the Heart”; „Something So Right”; „No Other Love”; „Keep the Change”; „Afterburn” - trzy nominacje do Emmy; serie CBS - „Freshman Dorm” i „Dirty Dancing”. WILLIAM S. BEASLEY (producent wykonawczy) – „Smoking” (The Tuxedo); „The Mexican” Gore Verbinskiego z Bradem Pittem i Julią Roberts; „Koszmar minionego lata” (I Know What You Did Last Summer); „Miracle on 34th Street”; „National Lampoon’s Christmas Vacation”; „Baby’s Day Out”; „Telemaniak” (The Cable Guy); „Something to Talk About”; „Bez lęku” (Fearless) Petera Weira; „Upadek” (Falling Down); „Nagi instynkt” (Basic Instinct) oraz „Personal Best”; „My Favorite Year”; „Racing With the Moon”; „Johnny Dangerously”; „Ruthless People” i „The Lost Boys” – w ostatnich kilku filmach Beasley pełnił funkcję asystenta reżysera. PHEDON PAPAMICHAEL, ASC (zdjęcia) – „Tożsamość” (Identity); „Moonlight Mile”; „Ulubieńcy Ameryki” (America’s Sweethearts); „Patch Adams”; „Pułapka na myszy” (Mouse Hunt); „Million Dollar Hotel”; „Fenomen” (Phenomenon); „Unhook The Stars”; „Unstrung Heroes”; „Ja cię kocham, a ty śpisz” (While You Were Sleeping); „Cool Runnings”; „Trujący bluszcz”; „Bezdroża” (Sideways) Alexandra Payne; „Spacer po linie” (Walk the Line) Jamesa Magnolda z Joaquinem Phoenixem i Reese Witherspoon; „27 Missing Kisses” – nagroda za zdjęcia na festiwalu filmowym w Avignon; „Spud” – nagroda na festiwalu w Cork w Irlandii; telewizja – mini-seria „Wild Palms”. TOM DUFFIELD (scenografia) – „Ed Wood” Tima Burtona; „The Ring” Gore Verbinskiego; „Witajcie w dżungli” (The Rundown) oraz „Łowca androidów” (Bladerunner); „A Little Princess”; „Faceci w czerni” (Men in Black) i „Klatka dla ptaków” (The Birdcage) – asystent scenografa. CRAIG WOOD (montaż) – „Pułapka na myszy” (Mouse Hunt); „The Mexican”; „The Ring”; „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (Pirates Of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl) – wszystkie w reżyserii Gore Verbinskiego; „Highway”; „Podróż przedślubna” (Forces Of Nature); „Secrets Of The City”; „Spirits of the Air, Gremlins of the Clouds”; „Byliśmy żołnierzami” (We Were Soldiers) z Melem Gibsonem; teledyski Smashing Pumpkins, Bjork, Fiony Apple, Garbage, Tiny Turner, Toma Petty, UB40 czy Janet Jackson. PENNY ROSE (kostiumy) – „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl); „Evita” – nominacja do nagrody BAFTA; „Droga do Welville” (The Road to Wellville); „Pink Floyd The Wall”; „The Commitments”; „The Sleeping Dictionary”; „The Good Thief”; „Just Visiting”; „Osaczeni” (Entrapment); „Mission: Impossible”; „Król Artur” (King Arthur); „Carrington”; „Map Of The Human Heart”; „Local Hero”; „Cal”; „Inny kraj” (Another Country); „Walka o ogień” (Quest For Fire) Jean-Jacques Annauda; „Cienista dolina” (Shadowlands) oraz „Miłość i wojna” (In Love and War) – oba w reżyserii Richarda Attenborough. HANS ZIMMER (muzyka) – „Król Lew” (The Lion King) – nagroda Akademii® i Złoty Glob; „Gladiator” – nominacja do Oskara®; „Książę Egiptu” (The Prince of Egypt); „Cienka czerwona linia” (The Thin Red Line); „Lepiej być nie może” (As Good As It Gets); „The Preacher’s Wife”; „Rain Man”; „Pearl Harbor”; „Droga do El Dorado” (The Road to El Dorado) – za muzykę do tych filmów Zimmer otrzymał nominacje do Oskara®; „Batman. Początek” (Batman Begins); „Madagascar”; „Rybki z ferajny” (Shark Tale); „Król Artur” (King Arthur); „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl); „Łzy słońca” (Tears of the Sun); „The Ring”; „Helikopter w ogniu” (Black Hawk Down); „Hannibal”; „Karmazynowy przypływ” (Crimson Tide) – nagroda Grammy; „Thelma & Louise”; „Wożąc panią Daisy” (Driving Miss Daisy); „Mission: Impossible 2”; „The Peacemaker”; „Twierdza” (The Rock); „Ich własna liga” (A League of Their Own); „Ognisty podmuch” (Backdraft); „Zielona karta” (Green Card); „Prawdziwy romans” (True Romance); „Szybki jak błyskawica” (Days of Thunder); „Moja piękna, mała pralnia” (My Beautiful Laundrette).