Tym razem Jean-Gabriel Périot sięgnął nie tylko po found-footage, ale również i po "found text" - głośną także w Polsce, adaptowaną m.in. na scenę, wspomnieniową książkę Didiera Eribona. Ta bardzo osobista, rodzinna socjologia pozwoliła Eribonowi i Périotowi nakreślić poruszający portret francuskiej klasy robotniczej - intymny i polityczny zarazem. W warstwie wizualnej błyskotliwie skomponowany z archiwaliów, starych wywiadów i fragmentów filmów fabularnych, w warstwie dźwiękowej film Périota przemawia tekstem Eribona interpretowanym przez Adèle Haenel. Wzajemne komentowanie się obu tych dokumentalnych warstw to nowe osiągnięcie warsztatowe Périota – mistrza dokumentu montażowego. Jego film pozwala nie tylko przyjrzeć się ewolucji sympatii politycznych francuskich robotników od lat 50. do dziś, od Komunistycznej Partii Francji do Frontu Narodowego, ale i krytycznie spojrzeć na taśmę filmową, jako na nie zawsze empatycznego świadka historii, i na samą historię, jako na maskę opresji.