Film prezentuje tzw. pokolenie 89 - generację wielkiej przemiany, której udziałem były takie wydarzenia jak pierwsze po wojnie wolne wybory, obalenie komunizmu i tworzenie się III Rzeczpospolitej. W czasie tych wydarzeń bohaterowie filmu byli najczęściej zaangażowanymi politycznie studentami i właśnie w tym okresie ich życia w Polsce nastał okres kolosalnej ustrojowej transformacji. Przedstawiciele tytułowego pokolenia 89 dojrzewali jeszcze w czasach PRL, natomiast w dorosłość przyjdzie im już wchodzić pod skrzydłami rodzącej się właśnie, wolnej Rzeczypospolitej. W jednej chwili należący do Niezależnego Stowarzyszenia Studentów młodzi ludzie z rozpolitykowanych idealistów muszą stać się mężami stanu, współtwórcami nowego ustroju, rodzącego się właśnie biznesu, wolnych mediów, czy nowego aparatu państwowego.

Marek Węcowski - historyk, nauczyciel uniwersytecki, Krzysztof Varga - pisarz, Marcin Meller - redaktor naczelny polskiego "Playboy'a", Paweł Bravo - redaktor "Rzeczpospolitej", Jakub Wygnański - socjolog, animator organizacji pozarządowych w Polsce, Paweł Piskorski - były prezydent Warszawy, Szymon Gutkowski - szef agencji reklamowej, Andrzej Papierz - obecnie ambasador w Bułgarii, przed rokiem 1989 działali w Niezależnym Związku Studentów (NZS). Ich dzieciństwo przypadło na stan wojenny. To formacja jedyna w swoim rodzaju - nie ubrudzeni, ani nie obezwładnieni w PRL, weszli w dojrzałe życie w najlepszym momencie dziejowym, podczas wolnych wyborów i Jesieni Narodów. Mieli dwa wielkie przeżycia pokoleniowe: manifestacje Pomarańczowej Alternatywy i strajki 1988 roku, a później - wspomaganie wolnych wyborów w Rumunii, Bułgarii, na Litwie. W Polsce najbliższą im formacją była Unia Wolności, ale nie dane im było odmłodzić tej partii. Maria Zmarz-Koczanowicz mówi:
"Zazdrościli pokoleniu '68, twórcom KOR. Liczyli na to, że po 1989 przyjdzie ich wielki czas. Liczyli, że będą mieli wpływ na politykę, jednak zostali do niej zniechęceni. Kiedy dziś patrzy się na degradację polskiej klasy politycznej, myśli się: szkoda, że ci młodzi inteligenci z pokolenia '89 zostali odepchnięci. Choć od strony życiowej wyszło im to na dobre. Nie utopili w polityce swoich talentów. Nie ma w nich kompleksów, frustracji, resentymentu. Nic z polskiego poczucia niższości, które było udziałem mojego pokolenia. Jest w nich za to poczucie partnerstwa wobec Zachodu. Robiłam film o nich wkrótce po powrocie ze Stanów - przypominali mi młodych Amerykanów."