Niespieszny, nostalgiczny i opowiedziany z dużą empatią i wrażliwością. Nie po trzeba niezwykłych wydarzeń, żeby zanurzyć się w tę zwykłą, ale pełną ciepła i dobra historię.

Pod koniec filmu czytany jest fragment jakiejś książki, czy ktoś wie może jakiej?

Ładna muzyka, poza tym Matthias świetnie napisana i zagrana postać.

W obu studiach czuć ten sam zapach, mówią popielniczki

Zamiast wbić się na "Paryż, Teksas" trafić na Rohmera...

Piękna, nostalgiczna podróż w lata 80-te, jak dla mnie pozbawiona konkretnej fabuły, siląca się na głębsze treści. Proszę mi oddać 2 godziny.

Ten film urzeknie raczej osoby które nie zaznały zbyt wiele trudności w swoim życiu bo nie rozumiem co głębokiego i nadzwyczajnego jest w życiu po rozwodzie, i pomoc osobie uzależnionej od narkotyków. Nudy banał szkoda czasu.