Rok 1941. Niemcy zajmują byłe polskie Kresy. Rozpoczynają się masowe aresztowania Żydów przez SS i miejscową policję. W ciągu kilku tygodni 50 tysięcy osób zostaje zamordowanych, a milion czeka deportacja i śmierć. Trzem braciom Bielskim - Zusowi, Asaelowi i Aaronowi - udaje się uciec oprawcom i ukryć w lesie. Wkrótce dołącza do nich najstarszy z rodzeństwa, Tewje. Zabija on kapitana policji odpowiedzialnego za śmierć ich rodziców. Z czasem liczba żydowskich uciekinierów w puszczy zaczyna się powiększać, a między braćmi dochodzi do konfliktu. Pragnący walki Zus przyłącza się do oddziału rosyjskich partyzantów, Tewje natomiast obejmuje dowództwo w obozie. Uważa, że najlepszym rodzajem zemsty na Niemcach będzie ocalenie i utrzymanie się przy życiu jak największej liczby Żydów.

Akcja toczy się w okupowanej przez Niemców Polsce i Białorusi podczas II wojny światowej. Sierpień, 1941 roku. W Europie Wschodniej ofiarami masowych mordów dokonywanych przez nazistów są Żydzi. Wśród tych, którym udało się uniknąć pewnej śmierci są bracia Bielscy: Zus, Tewje, Asael i Aron. Ich rodzice nie żyją, a oni znajdują schronienie w gęstym lesie, który znają od dziecięcych lat. Na początku myślą tylko o tym, by po prostu przetrwać za wszelką cenę. Gdy spotykają innych uchodźców również im pomagają się ukryć. Mijają dni i miesiące, liczba uciekinierów rośnie, w lesie pojawia się coraz więcej mężczyzn, kobiet, dzieci i starców, dla których bracia są jedyną nadzieją na przeżycie. Tewje obejmuje przywództwo, ale podejmowane przez niego decyzje krytykuje Zus, który obawia się, że pomagając innym sami ryzykują swoje życie. Spory między najstarszymi braćmi doprowadzją do ich rozstania. Zus decyduje się opuścić obozowisko. Najmłodszy Asael stara się pogodzić skłócone rodzeństwo. Aby przygotować się na nadejście srogiej zimy, uciekinierzy budują osadę. Poczucie wspólnoty pozwoli im zachować wiarę w człowieczeństwo w najgorszych latach wojny.