i od razu dodajmy, że zupełnie odjechany. Specyficzny styl, który zwrócił uwagę krytyki, razi dziwacznością, tak że gubimy się nieco w tym, co reżyser chciał powiedzieć. Choć historia jest prosta: moskiewscy filmowcy kręcą w niewielkim miasteczku film. Główna aktorka, gwiazda kina niemego Olga Wozniesienskaja, żyje w swoim świecie nie mając żadnego pojęcia o rewolucji i zmianach jakie przyniosła. Nie widzi napięcia jakie narasta między białogwardzistami a rewolucjonistami, i krwawego żniwa jakie zbierają bratobójcze walki. Dopiero operator kamery, Wiktor Potocki, filmujący z ukrycia sceny aresztowań i wykonywanych wyroków śmierci, otworzył jej oczy na smutną rzeczywistość i zaszczepił coś z idei rewolucyjnych. Olga niewiele z tego rozumie, pomaga rewolucjonistom z miłości do Wiktora i tyle. Była i pozostała osobą jak z innej planety, oderwaną, stworzoną dla sztuki a nie krwawych walk - ten jej stan alienacji został podkreślony w ostatniej scenie, gdy samotnie jedzie kolejką do miasta a białogwardziści pędzą za nią na koniach. Jak zwierzęta za swoją porcją mięsa.