Panahi kontynuuje podjętą we wcześniejszych filmach specyfikę zacierania granicy pomiędzy realizmem a fikcją. Jest to też sposób na uniknięcie irańskiej cenzury, z wiarą, że widzowie odczytają subtelne znaczenia. Reżyser, grający samego siebie, dociera do wioski niedaleko granicy z Turcją. Tuż obok kręcony jest pod jego kierownictwem film... Panahi kontynuuje podjętą we wcześniejszych filmach specyfikę zacierania granicy pomiędzy realizmem a fikcją. Jest to też sposób na uniknięcie irańskiej cenzury, z wiarą, że widzowie odczytają subtelne znaczenia. Reżyser, grający samego siebie, dociera do wioski niedaleko granicy z Turcją. Tuż obok kręcony jest pod jego kierownictwem film o irańskiej parze, Zarze i Bakhtiarze, którzy mają nadzieję znaleźć azyl we Francji. Równolegle prowadzony jest drugi wątek miłosny pary z wioski, dość burzliwy. Partnerom przeszkadzają ukryte, nieuniknione przeszkody, siła przesądów i mechanika władzy. Niedługo po ukończeniu filmu - kręcono go potajemnie na początku tego roku - Panahi został skazany w Iranie na sześć lat więzienia. więcej