W latach 60. tematyka wojenna wciąż stanowiła jeden z ważniejszych wątków polskiego kina dokumentalnego. Wpisuje się weń również dokument Marii Kwiatkowskiej "My kobiety". A jednak jest w nim coś wyjątkowego. Podobnie jak w innych swoich filmach, w których przeważa problematyka współczesna, autorka podejmuje zagadnienie udziału kobiet w wojnie. Takie spojrzenie pojawi się w polskim dokumencie, w większej liczbie filmów, dopiero po 2000 roku. Kwiatkowska nie posługuje się statystykami, wypowiedziami historyków. Nie próbuje włączyć się w dominującą narrację o II wojnie światowej. Dla niej liczy się głos tych kobiet. Obraz Kwiatkowskiej zaprzecza pewnym kulturowym stereotypom sprowadzającym rolę kobiet w działaniach wojennych do funkcji pomocniczych: sanitariuszek i łączniczek. Tymczasem jedna z bohaterek filmu "My kobiety" była dowódcą męskiego plutonu moździerzy, została ciężko ranna w walkach o Berlin, inna pełniła funkcję zastępcy dowódcy kompanii wartowniczej ochraniającej męski sztab. Jej bohaterki wykonują dziś różne zawody, niektóre doczekały się dzieci i wnuków. Wiodą tak zwane normalne życie. W ich relacjach z bliskimi, w codzienności, pamięć o przeszłych wydarzeniach uległa zatarciu. Ale zapytane chętnie opowiadają. Tylko jedna wspomina, że przelała swe wspomnienia na papier i właśnie trwają próby do spektaklu na ich podstawie. Filmowane w miejscach pracy, w otoczeniu ludzi, z uśmiechem na ustach, niekiedy skrywającym dumę, czasem zażenowanie, mówią o przyczynach wstąpienia do wojska, opisują swój udział w bitwach. Środkową część filmu stanowią skrzętnie dobrane archiwalia, ukazujące żołnierki. Kwiatkowską znacznie bardziej niż opis pewnego zjawiska społecznego, interesowały cechy psychiczne bohaterek, pójście w głąb - dotarcie do przyczyn decyzji, odkrycie osobistych motywacji.