Mam tak zupełnie odmienne odczucia w stosunku do tego filmu, że postanowiłam się nimi podzielić.

W mojej ocenie ten film nie tylko nie zbłądził, ale stanowi przykład bardzo przemyślanej konstrukcji fabularnej, jaką obecnie w kinie spotyka się rzadko. „Mur” jest bowiem filmem wielopłaszczyznowym. W warstwie „zewnętrznej” są to dwie, biegnące osobnymi wątkami, ale splatające się opowieści. Jedna pokazuje strażniczkę, druga – Indianina, skonfrontowanych z kryzysem migracyjnym na amerykańskiej granicy. Pod spodem jest warstwa światopoglądu i wartości, których te dwie główne postaci są symbolami. Mamy więc turbo-Amerykę, białą i zamkniętą, odgrodzoną od tych, którzy myślą inaczej, chroniącą się za zasiekami idei i wiary, dzielącą świat na my i oni. Z drugiej strony jest rzeczywistość tych, dla których granice nie istnieją, którzy nawet nie chcą się z ich istnieniem pogodzić, którzy na ziemię i ludzi patrzą uniwersalistycznie, nie nadając nazw ani etykiet.

Nie wypowiem się na temat akcentu aktorki odtwarzającej główną postać, bo się na tym nie znam, ale jej grę oceniam bardzo wysoko. Doskonale pokazuje człowieka gotowego do najwyższych poświęceń w imię idei, która jest dla niego święta, a zarazem osobę zagubioną, wycofaną, „otorbioną”, która jedynie w relacji ze bliską jej emocjonalnie szwagierką potrafi się rozluźnić.

Tę scenę, nad którą się tak zżymasz, tj. kiedy bohaterka dzwoni do swojego partnera, interpretuję zupełnie od Ciebie odmiennie. Kobieta traci bratnią duszę i zwraca się po pociechę do jedynej osoby, która stanęła po jej stronie, bo tej pociechy od rodziny albo nie dostanie, albo nie umie wziąć. Tonący brzytwy się chwyta. Świetna, mocna scena, zwłaszcza w zestawieniu ze sceną finałową.

Na zarzut, że „operator unikał szerszych planów, co na rozległej amerykańskiej prerii nie jest zabiegiem rozsądnym”, odpowiem, że nie jest to western i nie ma żadnego przepisu, który mówi, jak powinno się filmować prerię. To, że kadry są albo ciasne albo puste ma sens, jeśli spojrzy się na „Mur” właśnie jak na przemyślaną konstrukcję. Mur nie tylko przegradza, ale też zamyka – w ciasnym i dusznym wnętrzu. Z kolei pustka przecięta symbolicznym płotem z drutu kolczastego pokazuje, jak umowne są wszelkie granice. Także te mentalne.

Bardzo bym chciała, abyś miał rację, gdy piszesz „największe amerykańskie ćwoki uważają Indian za jakkolwiek obcych na amerykańskiej ziemi”. Obawiam się, że takich „ćwoków” jest całkiem sporo, bo sam pojęcie „Amerykanina” jest różnie definiowane przez różnych Amerykanów. Są więc i tacy, dla których Amerykanie są wyłącznie biali, niezależnie od tego, jak daleko wstecz sięgają ich „amerykańskie” korzenie. To jest jednak temat na inną dyskusję.