Nagrodzony na MFF w Wenecji (2004). Zdobywca nagród National Board Of Review USA (2004) w kategorii Najlepszy Film (Marc Forster) i Najlepsza Muzyka (Jan A.P. Kaczmarek). Film zdobył ponadto nominacje do Złotego Satelity w kategorii Najlepszy Aktor (Johnny Depp) i Najlepsza Muzyka (Jan A.P. Kaczmarek) oraz nominacje do Złotego Globu w kategorii Najlepszy Film-Dramat, Najlepszy Reżyser (Marc Forster), Najlepszy Aktor w Dramacie (Johnny Depp) oraz Najlepsza Muzyka (Jan A.P. Kaczmarek). Najnowsze dzieło Marca Forstera nagrodzonego Oskarem za film „Czekając na wyrok”. W roli głównej Johnny Depp - nominowany do Oskara za rolę w filmie „Piraci z Karaibów” i Kate Winslet - nominowana do Oskara za role w filmach: „Titanic”, „Iris” oraz „Rozważna i romantyczna”. Autorem muzyki do „Marzyciela” jest Jan A.P. Kaczmarek („Niewierna”, „Quo Vadis”, „Aimee i Jaguar”). Film nawiązuje do najlepszych tradycji kina hollywoodzkiego („Godziny”, „Między słowami”, „Frida”). „Marzyciel” to opowieść dla dorosłych o dorosłych, którzy odkryli w sobie dziecięcą wrażliwość. Pisarz (Johnny Depp) u szczytu literackiej kariery szuka natchnienia do pracy nad nową książką. Spotkanie czarującej Sylvii (Kate Winslet), matki czwórki chłopców pozwoli mu odnaleźć inspirację dla swojej twórczości. Miłości kobiety oraz wyobraźnia dzieci sprawią, że stworzy dzieło, które uczyni go nieśmiertelnym.

Słynny szkocki dramaturg James Matthew Barrie (Johnny Depp) po porażce jednej ze swoich sztuk przeżywa twórczy kryzys. Geniusz źle się czuje ograniczony sztywnymi ramami kultury Anglii początku XX stulecia. Inspirację do nowego dzieła odnajdzie podczas spaceru w londyńskim Kensington Gardens. Spotyka tam rodzinę Llewelyn Davies: czterech chłopców oraz Sylvię, ich piękną, owdowiałą matkę (Kate Winslet). Związku Jamesa i Sylvii oraz jego przyjaźni z dziećmi nie akceptuje ani matka Sylvii – Emma du Maurier (Julie Christie) ani żona Jamesa – Mary (Radha Mitchell). Częste spotkania Jamesa z rodziną Llewelyn Davies, zabawy z chłopcami i rozkwit uczucia wobec ich matki pozwolą pisarzowi stworzyć nową, niezwykłą sztukę. Producent inscenizacji dzieł J.M. Barrie’ego - Charles Frohman (Dustin Hoffman) zrazu sceptycznie odnosi się do „Piotrusia Pana”. Sukces premiery w Londynie zapoczątkuje legendę o chłopcu, który postanowił na zawsze zachować dziecięcą wrażliwość.

„Fascynujący, czarujący, magiczny” Cosmopolitan (UK) „Przejmująca opowieść o jasnej stronie życia.” Reuters „Film o granicach, które należy przekraczać”. New York Observer „Inteligentny oraz inspirujący do przemyśleń”. Dallas Morning News „Wspaniale zrealizowany, przekonujący obraz ludzkich więzi. Inspirowana dziecięcą wyobraźnią podróż do krainy szczęścia.” Variety „Historia, która porywa widzów w najdalsze zakątki wyobraźni”. Hollywood Reporter „Johnny Depp dał popis aktorskiego kunsztu. Zagrał człowieka żyjącego na pograniczu rzeczywistego świata dorosłych oraz dziecięcej fantazji”. The New York Times „Johnny Depp i Kate Winslet są bohaterami najlepszego ‘love story” ostatniej dekady.” Rolling Stone

David Magee – autor scenariusza „Zainspirowany życiem i najsłynniejszym dziełem Jamesa Matthew Barrie’ego chciałem stworzyć film o tym, co znaczy być dorosłym a jednocześnie po dziecięcemu spontanicznym i wrażliwym. Myślę, że wielcy twórcy czerpią natchnienie ze wspomnień z dzieciństwa. W naszym życiu wiele jest tajemnic, które pomagają odkryć magię i sztukę. Ich pojmowania uczymy się jako dzieci. Niezwykłość postaci Piotrusia Pana polega na tym, że łączy dziecięcą radość oraz gorycz smutku, którego doświadczają dorośli. ‘Marzyciel’ jest próbą podzielenia się z widzem tą uniwersalną prawdą. Scenariusz filmu powstał w oparciu o sztukę Allana Knee’a, która opowiada o życiu twórcy Piotrusia Pana – „The Man Who Was Peter Pan”. Marc Forster – reżyser „Dawid Magee bardzo mi zaimponował tematem scenariusza filmu ‘Marzyciel’. Stworzył opowiadanie o pełnym trosk życiu dorosłych oraz wrażliwości dzieci, wrażliwości, która nie powinna opuścić ich również w życiu dorosłym. Byliśmy kiedyś dziećmi, najczęściej jednak zapominamy o cudzie wyobraźni. Nie wierzymy w magię, bo nie dostrzegamy jej w życiu codziennym. Dlatego zdecydowałem się zrealizować film o sile ludzkiej wiary, która potrafi przenieść nas w inny, lepszy świat. To film o tym, że nie należy bać się marzyć, nawet w obliczu problemów.”

Johnny Depp – James Matthew Barrie „Z przyjemnością przyjąłem rolę J.M. Barrie’ego, ponieważ często wcielam się w postacie bohaterów, które mają w sobie coś z dziecka. To chyba zgodne z moją naturą. Jestem pełen uznania dla J.M. Barrie’ego, który stworzył wspaniałe literackie dzieło – pochwałę potęgi wyobraźni. Wcielenie się w twórcę ‘Piotrusia Pana’ było podróżą, w trakcie której na nowo miałem możliwość odkrywania w sobie dziecięcej niewinności. To niezwykle cenne aktorskie doświadczenie na pewno wykorzystam w pracy nad innymi filmami. ‘Marzyciel’ to jednak przede wszystkim film o miłości. Życie głównego bohatera przepełnione jest uczuciem do matki czwórki chłopców, którzy inspirowali go do twórczej pracy. Związek pisarza z Sylvią nie jest jednak klasycznym romansem z zakończeniem, które da się przewidzieć. To złożona i poruszająca relacja dwojga ludzi, którzy, mimo problemów, nie boją się marzyć o wspólnym szczęściu.” Kate Winslet - Sylvia Llewelyn Davies „Sylvia jest młodą, kochającą synów, silną kobietą. Wychowuje samotnie czwórkę chłopców, nie traci jednak pogody ducha i determinacji. Myślę, że właśnie to zaintrygowało w niej J.M. Barrie’ego. Sylvia ceni sobie wrażliwość i pozwala zabrać się w podróż do świata wyobraźni Jamesa. Ich wzajemna fascynacja wytrzyma próbę ostrej krytyki matki Sylvii oraz żony pisarza. Spodobał mi się pomysł przeniesienia do pełnego przygód świata dzieci oraz wyobraźni charyzmatycznego pisarza. Miał świetny kontakt z chłopcami, rozśmieszał ich, zaskakiwał, dodawał otuchy. Efekty widać na ekranie. Było to niezwykle pomocne w uzyskaniu efektu spontaniczności na planie. Kiedy czytałam scenariusz po raz pierwszy, świat Piotrusia Pana nie był mi obcy. Jako nastolatka zagrałam w szkolnym teatrze rolę Wendy w inscenizacji Piotrusia Pana. Już wtedy zainteresowałam się postacią Sylvii, która była miłością życia autora sztuki i matką dzieci, które natchnęły go do jej napisania. Dzisiaj sama jestem matką i mogę doświadczać fenomenu posiadania rodziny. Szczególnie dużo uwagi poświęcam procesowi dorastania dzieci. Oby pozostały nimi jak najdłużej.” Dustin Hoffman – Charles Frohman „Postacią, której J.M. Barrie zawdzięczał sławę był Charles Frohman, amerykański mecenas pisarza, który finansował prace nad inscenizacją sztuk. Prawdziwy Charles Frohman nazywany był w Anglii ‘Napoleonem dramatu’. Inwestował pieniądze w debiutujących lub eksperymentujących dramaturgów. Związany był nie tylko z Barrie’em. Współpracował również z Oscarem Wilde’em, czy Somersetem Maughamem. Wykreował takie Broadway’owskie gwiazdy jak John Drew, Ethel Barrymore, E.H. Sothern, Julia Marlowe, Maude Adams i Henry Miller. Przyjąłem rolę Frohmana, aby móc pracować zarówno ze świetnym reżyserem, jak również u boku najlepszych aktorów. Zachwycił mnie pierwszy fabularny film Marca Forstera „Czekając na wyrok”. Byłem ciekaw jego nowego projektu. Ponadto praca z Johnny’ym Deppem i Kate Winslet to sama przyjemność. W tak doborowym towarzystwie postanowiłem wcielić się w postać mecenasa, który spełnia życzenia głównego bohatera. W postaci Frohmana zainteresowało mnie to, jak stopniowo przekonuje się do nowej sztuki Jamesa. Na początku jest sceptyczny. ‘Piotruś Pan’ nie jest, jego zdaniem, odpowiednią propozycją teatralną dla bogatego mieszczaństwa i arystokracji Londynu. Frohman wiedział jednak, że kunszt wielkiego artysty zawsze na początku spotyka się z niezrozumieniem. Dlatego zdecydował się wspierać J.M. Barrie’ego.” Mary Ansell Barrie – Radha Mitchell „Zagrałam rolę samotnej żony Jamesa – Mary. Moja bohaterka uwięziona jest w trudnym małżeństwie. Może wydawać się nieco oziębła, w istocie jednak jest pełna żalu. Kocha mężczyznę, z którym dzieli ją mentalna przepaść. Mają odmienne życiowe cele, wrażliwość, nawet nie potrafią ze sobą rozmawiać. Podczas pracy nad rolą zdałam się na reżysera. Grałam wcześniej w jego filmie ‘Everything Put Together’. To prawdziwy mistrz w portretowaniu ludzkich emocji.” Freddie Highmore – Peter W filmie gram jednego z czterech braci, których J.M Barrie zabiera do magicznego świata fantazji. Peter nie może zapomnieć o swoim zmarłym ojcu i pogodzić się z myślą, że James Matthew Barrie mógłby przejąć rolę głowy rodziny. Pisarz żartuje, snuje magiczne opowieści, potrafi pocieszyć. Myślę, że J.M Barrie był dzieckiem, które nigdy nie dorosło. Naśladował piratów, kowbojów, potrafił bawić się z… innymi dziećmi. Na planie, mimo atmosfery zabawy, byłem bardzo skupiony. Z pozostałymi chłopcami, którzy grali moich braci często czuliśmy się jak zawodowi, dorośli aktorzy. Bardzo pomagał nam Johnny Depp. By nas rozluźnić, przed kamerą często nas rozśmieszał i żartował nawet w poważnych momentach.”

Gemma Jackson - scenografia „Wyjątkowa scenografia ‘Marzyciela’ łączy dwa różne światy: pruderyjny obraz londyńskiego społeczeństwa początku XX wieku oraz krainę dziwacznych dziecięcych fantazji. Każdy element scenografii, kostiumy czy oświetlenie podporządkowane były idei połączenia dwóch odrębnych kreacji. Reżyserowi zależało jednocześnie na sportretowaniu dawnej Anglii w sposób poprawny historycznie oraz ukazaniu tego, co abstrakcyjne: marzeń, które rodzą się w głowie dzieci i dorosłych.” Alexandra Byrne - kostiumy Nominowana do Oskara w kategorii Najlepsze Kostiumy: - „Hamlet”, reż. Kenneth Branagh, 1996 - „Elizabeth”, reż. Shekar Kapur, 1998 „Rzadko zdarza się, aby autor kostiumów do jednego filmu musiał połączyć historyczne realia mody danego okresu z kreacjami własnego pomysłu. Postanowiłam skupić się na strojach z jednego okresu historycznego i wzbogacić je o elementy wyobraźni współczesnych dzieci. Pracę zaczęłam od zwiedzania muzeum i zapoznania się ze sztuką, modą i obyczajami Londynu z przełomu XIX i XX stulecia. W przypadku kostiumów z magicznej krainy, którą stworzył autor ‘Piotrusia Pana’, było trudniej. Musiałam odwołać się do dziecięcej fantazji. Przypominałam sobie, jak ubierałam lalki jako mała dziewczynka, rozmawiałam z innymi dziećmi o ich zabawkach. Razem czytaliśmy ‘Piotrusia Pana’, rysowaliśmy stroje jego bohaterów. W pracy nad kostiumami do filmu starałam się też nawiązywać do ilustracji mitów i bajek, które publikowano przed stu laty.” Roberto Schaefer - zdjęcia „Pracę nad filmem Marca Forstera rozpocząłem od przeplatania w mojej wyobraźni obrazu Anglii początku XX-ego wieku ze światem fantazji i bajkowych wyobrażeń. Reżyser dał mi swobodę przedstawienia tego, co dzieje się w ludzkiej głowie i przełożenia go na filmowy obraz. Zdjęcia realizowane były w Wielkiej Brytanii, często w autentycznych miejscach, takich, jak londyński Kensington Garden, Saville Club czy dziewiętnastowieczny cmentarz Brompton. Sceny teatralne powstały w Richmond Theatre w Surrey. Jednak najbardziej ekscytujące przeżycie stanowiło wykreowanie miejsca, które nie istnieje - magicznej krainy, którą stworzył J.M. Barrie – Nibylandii. To czarodziejska wyspa pełna lasów i polan zamieszkałych przez elfy i czarodziejki. W nadaniu bajkowego charakteru Nibylandii czerpałem inspirację ze zmiennej pogody. Chciałem, by atmosferę snu podkreślała mglista aura Anglii na wiosnę. Światło jest rozproszone, kontury się zacierają, kolory są stonowane. Pewnego dnia, kiedy czekaliśmy na poprawę pogody zdałem sobie sprawę, że niebo spowite jest chmurami, które zmieniają swoją barwę i tchną magicznym urokiem. Marzyłem, by każdy widz uruchomił swoją wyobraźnię i sam odkrył, czym dla niego jest Nibylandia.”

Dzieło życia Jamesa Matthew Barrie’ego (1860-1937) Piotruś Pan Sztuka teatralna J.M Barrie’ego „Peter Pan, Or The Boy Who Wouldn’t Grow Up” została wystawiona po raz pierwszy 27 grudnia 1904 roku w Duke of York’s Theatre. Fantastyczna historia chłopca, który nie chciał dorosnąć inspirowana była życiem poznanej rok wcześniej rodziny Llewelyn Davies. Bohaterowie opowieści to trójka rodzeństwa: Wendy, John i Michale. Pewnego dnia odwiedza ich Pioruś Pan, chłopiec, który zgubił swój cień. Piotruś rósł, cień nie zmieniał swoich rozmiarów, aż pewnego dnia zniknął. W poszukiwaniu zguby wszyscy udają się na fantastyczną wyspę Nibylandię, na której czas się zatrzymał, gdzie wszystko jest możliwe. W cudownej krainie dzieci spotykają Zagubionych Chłopców oraz tajemniczych indiańskich wojowników. Niestety wszyscy wpadają w zasadzkę kapitana Hooka. Odważny Piotruś Pan ratuje dzieci, zaś kapitan Hook zostaje zjedzony przez krokodyla. Tymczasem na rodzeństwo czekają stęsknieni rodzice. Piotruś nie chce, aby dzieci wróciły do domu, ponieważ w prawdziwym świecie dorosną. Magiczna podróż do Nibylandii będzie wspomnieniem, które zachowają na zawsze. Przełom Podczas premierowego przedstawienia „Piotrusia Pana” widownia złożona była głównie z dorosłych. Publiczność zareagowała owacjami. Nowa sztuka J.M. Barrie’ego ukazała fantastyczny, bajkowy świat, do tej pory zarezerwowany dla widowisk dla dzieci. Sztuka stała się czymś więcej niż tylko dziecięcą przygodą. Świat fantazji ukazany został jako kraina, do której tęsknią dorośli. Rzeczywistość, w której żyli Londyńczycy początku XX wieku na deskach teatru została skonfrontowana z baśnią. W starciu z okrucieństwem pirata zwycięża dziecięca niewinność. Poprawność mieszczańskiej etykiety dorosłych zastąpiła żądza przygody i podróż do krainy dziecięcej wyobraźni. Sztuka J.M. Barrie’ego stała się symbolem kluczowych zmian w obyczajowości edwardiańskiej Anglii. W kulturze i literaturze po raz pierwszy świat wyobraźni zaistniał jako wzór życia wolnego od trosk i pełnego spontanicznej zabawy. Przez sto lat „Piotruś Pan” doczekał się wielu inscenizacji teatralnych na całym świecie. Na podstawie sztuki J.M. Barrie’ego powstał na Broadwayu słynny musical oraz wiele adaptacji filmowych i telewizyjnych. Pomnik Piotrusia Pana stoi w Kensington Garden w Londynie. Życie i twórczość J.M. Barrie’ego jest tematem teatralnej sztuki Allana Knee’a „The Man Who Was Peter Pan”. Dzieciństwo autora J.M. Barrie w swej sztuce dał wyraz tęsknoty za światem, w którym powaga ustępuje miejsca radości. Autor miał dzieciństwo pełne trosk, które rozbudziły w nim fascynację ucieczką w życie pełne marzeń. Jako sześciolatek przeżył śmierć starszego brata Dawida. Aby pocieszyć pogrążoną w smutku matkę, James starał się zastąpić zmarłego syna. Przebierał się w jego stroje, naśladował jego ruchy i przyzwyczajenia. J.M. Barrie twierdził, że przestał dorastać, kiedy zmarł jego brat. Również w wieku dojrzałym zdawał się być uwięziony pomiędzy dzieciństwem i dorosłością. Nawet swoim wyglądem, dużymi oczami, szepczącym głosem przypominał chłopca. J.M. Barrie do momentu, w którym napisał „Piotrusia Pana” postrzegany był jako autor sztuk pełnych uszczypliwych satyr i aluzji na temat polityki i obyczajowości angielskiego społeczeństwa. Był jednym z najbardziej popularnych (jak również najzamożniejszych) dramaturgów swojego pokolenia. Opublikował ponad 40 sztuk, 6 powieści oraz liczne zbiory opowiadań. Rodzina Llewelyn Davies Po raz pierwszy J.M Barrie spotkał po braci Llewelyn Davies w towarzystwie ich niani - Nancy Hodgson - podczas spaceru w londyńskim Kensington Garden. Chłopców było trzech: George (5 lat), Jack (4 lata) i Peter (1 rok). Michael i Nico przyszli na świat później. Chłopcy szybko stali się ulubionymi towarzyszami pisarza podczas spacerów w parku. Aby ich rozbawić, Barrie wykonywał magiczne sztuczki, śpiewał piosenki, przebierał siebie i swojego psa Porthosa w fantastyczne stroje. Opowiadał im historie o piratach, wróżkach i dziwnych krainach, które zwykł opisywać w notatniku podczas spaceru. Matkę chłopców spotkał na wigilijnym przyjęciu w 1903 roku. Urzekająca Sylvia du Maurier była córką znanego pisarza George du Maurier i arystokratki Emmy du Maurier. Po jednym z pierwszych spotkań J.M. Barrie zapisał w pamiętniku: „Sylvia jest najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem.” Sylvia była jednak żoną prawnika Arthura Llewelyna Daviesa. Częste pisarza wizyty w domu Davisów podczas nieobecności głowy rodziny naruszały sztywne zasady protokołu towarzyskiego. Mimo tego Sylvia i James kontynuowali znajomość. J.M. Barrie zaangażował się nie tylko w zabawę z chłopcami. Zabierał ich do teatru, razem spędzali wakacje, opłacał naukę chłopców w jednej z prestiżowych szkół w Londynie. Już na początku przyjaźni z chłopcami i ich matką J.M. Barrie opowiadał o Piotrusiu Panu, wiecznym dziecku, które posiadało cechy, które Barrie podziwiał u synów Sylvii: spontaniczność, skłonność do psot i niespożytą chęć zabawy. J.M Barrie nigdy nie stał się mężem Sylvii, która owdowiała w roku 1907. Żona Jamesa Mary Ansell Barrie nie mogła znieść jego ciągłej nieobecności w domu. Nawiązała romans z pisarzem Gilbertem Cannanem, następnie w 1909 rozwiodła się z Barrie’em i poślubiła Cannana. W rok później zmarła Sylvia. J.M. Barrie stał się opiekunem jej pięciu synów.

Johnny Depp – James Matthew Barrie Nominowany do Oskara za rolę w filmie „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (2003) w reżyserii Jerry’ego Bruckheimera. Nominowany do Złotych Globów za role w filmach: - „Marzyciel” (2004), reż. Marc Forster - „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (2003), reż. Jerry Bruckheimer - „Ed Wood” (1994), reż. Tim Burton - „Benny i Joon” (1993), reż. Jeremiah S. Chechik - „Edward Nożycoręki” (199), reż. Tim Burton Jest jednym z najpopularniejszych aktorów amerykańskich ostatnich lat. Na dużym ekranie debiutował w roku 1987 rolą w filmie „Koszmar z ulicy wiązów” Wesa Cravena. Uznanie krytyków przyniosła mu główna rola w filmie „Edward Nożycoręki” (1990) Tima Burtona, za którą otrzymał nominację do Złotego Globu. Kolejnymi sukcesami Deppa były główne role w filmach: „Co gryzie Gilberta Grape’a” (1993) Lasse Hallström, „Arizona Dream” (1993) Emira Kusturicy, „Don Juan De Marco” (1995) Jeremy’ego Levena, „Truposz” (1995) Jima Jarmuscha. Za udział w filmach „Benny i Joon” (1993) Jeremiaha S. Chechika oraz „Ed Wood” (1994) Tima Burtona aktor uhonorowany został nominacjami do Złotego Globu. Johny Depp wystąpił ponadto w filmach: „Donnie Brasco” (1997) Mike’a Newella, „Las Vegas Parano” (1998) Terry’ego Williama, „Jeździec bez głowy” (1999) Romana Pogańskiego, „Dziewiąte Wrota” (1999) Tima Burtona, „Człowiek, który płakał” (2000) Sally Porter, „Czekolada” Lasse Hallström oraz „Blow” (2001) Teda Demme’a. W roku 1997 Depp zadebiutował jako reżyser filmem „Odważny”, w którym zagrał również główną rolę. Udział w filmie „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (2003) w reżyserii Jerry’ego Bruckheimera przyniosła mu nominację do Oskara. Kate Winslet – Sylvia Llewelyn Davies Nominowana do Oscara za role w filmach: - „Rozważna i romantyczna” (1995), reż. Ang Lee - „Titanic” (1997), reż. James Cameron - „Iris” (2001), reż. Richard Eyre Urodziła się w Wielkiej Brytanii w rodzinie aktorskiej. W wieku 13 lat zagrała kilka ról w serialach telewizyjnych. Występowała również na deskach szkolnych teatrów, między innymi w inscenizacji „Piotrusia Pana” na podstawie sztuki J.M. Barrie’ego. Na dużym ekranie zadebiutowała jako nastolatka w filmie „Niebiańskie stworzenia” (1994) Petera Jacksona. Popularność przyniosły jej nominowane do Oskara role w filmach „Rozważna i romantyczna” (1995) Anga Lee oraz „Titanic” (1997) Jamesa Camerona. Trzecią nominację do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej otrzymała za rolę w filmie „Iris” (2001) Richarda Eyre’a. Kate Winslet zagrała ponadto w filmach: „Więzy miłości” (1996) Michaela Winterbottoma, „Hamlet” (1996) Kennetha Branagha, „W stronę Marrakeszu” (1998) Gilliesa MacKinnona, „Święty dym” (199) Jane Campion, „Enigma” (2001) Michaela Apdeta, „Życia za życie” (2003) Allana Parkera oraz „Zakochany bez pamięci” (2004) Michaela Gondry’ego. Dustin Hoffman – Charles Frohman Laureat Oscara za role w filmach: - „Sprawa Kramerów” (1979), reż. Robert Benton - „Rain Man” (1987), reż. Barry Levinson Nominowany do Oscara za role w filmach: - „Nocny Kowboj” (1969), reż. John Schlesinger - „Tootsie” (1982), reż. Sydney Pollack - „Lenny” (1974), reż. Bob Fosse - „Fakty i akty” (1997), reż. Barry Levinson Jeden z najsłynniejszych aktorów amerykańskich. Debiutował na dużym ekranie w roku 1967 rolą w filmie „Absolwent” Mike’a Nichola, za którą otrzymał nominację do Oscara. Aktor został dwukrotnie nagrodzony Oskarem za role w filmach „Sprawa Kramerów” (1979) Roberta Bentona i „Rain Man” (1997) Barry’ego Levinsona. Ponadto uhonorowany został nominacjami do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za udział w filmie „Nocny Kowboj” (1969) Johna Schlesingera, „Tootsie” (1982) Sydney’a Pollacka, „Lenny” (1974) Boba Fosse’a i „Fakty i akty” (1997) Barry’ego Levinsona. Do jego filmowych osiągnięć możemy zaliczyć ponadto role w filmach: „Papillon” (1973) Franklina S. Scheffnera, „Wszyscy ludzie prezydenta” (1976) Allana J. Pakuly, „Śmierć komiwojażera” (1985) Volkera Schlöndorfa, „Epidemia” (1995) Wolfganga Petersena. Teatralna kariera Hoffmana jest równie imponująca. Pierwszą rolą był występ w sztuce “Yes is for a Very Young Man Gertrude Stein”, za którą aktor odebrał Nagrodę Obie and Drama Desk w kategorii Najlepsza Rola Męska. Teatralnym debiutem reżyserskim aktora była sztuka „All Over Town” z 1974 roku. W 1984 roku Hoffman zdobył Nagrodę Drama Desk w kategorii Najlepsza Rola Męska za rolę Willy’ego Lomana w Broadway’owskiej inscenizacji „Śmierci komiwojażera”. Julie Christie – Pani du Maurier Laureatka Oscara za rolę w filmie „Darling” (1965), reż. John Schlesinger Nominowana do Oscara za role w filmach: - „McCabe i pani Miller” (1971), reż. Robert Altman - „Miłość po zmierzchu” (1997), reż. Alan Rudolph Amerykańska aktorka filmowa debiutowała w roku 1962 rolą w filmie „Crooks Anonymous” Kena Annakina. Popularność przyniosła jej rola w serialu telewizyjnym „Święty” (z Rogerem Moorem). Uznanie krytyków przyniosła aktorce rola w filmie „Billy kłamca” (1963) Johna Schlesingera. Oscara zdobyła za rolę w filmie tego samego reżysera pt. „Darling” (1965). Nominacje do tej nagrody przyniosły jej role w filmach „McCabe i pani Miller” (1971) Roberta Altmana oraz „Miłość po zmierzchu” (1997) Alana Rudolpha. Aktorka otrzymała nominację do Nagrody BEFTA za rolę w „Doktorze Żywago” (1965) Davida Leana oraz nominację do Złotego Globu za rolę w „Szamponie” (1975) Hala Ashby. Julie Christie wystąpiła ponadto w filmach: „Hamlet” (1996) Kennetha Branagha, „Troja” (2004) Wolfganga Petersena oraz „Harry Potter i więzień Azkabanu” (2004) Alfonso Cuarona. Radha Mitchell – Mary Ansell Barrie Debiutowała przed kamerą w australijskim serialu „Sąsiedzi”. Jej popularność zaczęła rosnąć po roli w filmie „Pitch Black” (2000) Davida Twohy. Wyprodukowała i zagrała główną rolę w filmie Marca Forstera „Evertything Put Together” (2000). W roku 2002 wystąpiła u boku Colina Farrela w „Telefonie” Joela Schumachera. Następnie zagrała w filmie Richarda Franklina „Goście” (2003) oraz u boku Danzela Washingtona w „Człowieku w ogniu” (2004) Tony’ego Scotta. Ostatnio wystąpiła w filmie „Mozart and The Whale” (2004) Petera Naessa oraz „Melinda i Melinda” (2005) Woody’ego Allena. Radha Mitchell napisała scenariusz, wyreżyserowała i zagrała główną rolę w filmie „Four Reasons” (2002). Freddie Highmore – Peter Llewelyn-Davies Przygodę z aktorstwem rozpoczął w wieku sześciu lat. Zadebiutował rolą w filmie Helen Bonham Carter „Women Talking Dirty” (1999). Następnie w roku 2004 wystąpił w filmie „Dwaj bracia” Jeana-Jacquesa Annauda oraz „Five Children & It” Johna Stephensona. Zagrał również u boku Johnny’ego Deppa w filmie Tima Burtona „Charlie and the Chocolate Factory”. Joe Prospero – Jack Llewelyn Davies Czternastoletni Joe po raz pierwszy przed kamerą stanął 4 lata temu na planie angielskiego serialu telewizyjnego „My Uncle Silas”. Jego debiutem fabularnym jest rola w filmie „Intymność” (2001) Patrice’a Chereau. Występował również na deskach Teatru Savoy na West Endzie w inscenizacji „Piotrusia Pana” na podstawie sztuki J.M. Barrie’ego. Nicholas Roud – George Llewelyn Davies W wieku 8 lat brał udział w pierwszych castingach na West Endzie. Po roku otrzymał rolę w spektaklu „Whistle Down The Wind” na podstawie sztuki Andrew Lloyda Webbera. Wystąpił ponadto w „The Beautiful Game” w Cambridge Theatre. Luke Spill – Michael Llewelyn Davies Ośmioletni Luke mieszka wraz z rodzicami w Warwick w Wielkiej Brytanii. Rola w „Marzycielu” była jego debiutem aktorskim.

Marc Forster – reżyseria Debiutował jako reżyser w roku 1995 filmem „Loungers”. Premiera kolejnego filmu „Everyting Put Together” na MFF w Sundance w roku 2000 przyniosła Forsterowi nagrodę Independent Spirit Award. W rok później reżyser zyskał międzynarodową sławę dzięki filmowi „Czekając na wyrok”, za który odtwórczyni roli głównej, Halle Berry, uhonorowana została Oscarem. W jego kolejnym filmie „Stay” (2005) wystąpią międzynarodowe sławy aktorskie: Wean McGregor, Naomi Watts i Ryan Gosling. Richard Gladstein – producent Richard Gladstein jest założycielem i dyrektorem firmy producenckiej Film Colony. Od lat współpracuje z Quentinem Tarantino. Wyprodukował takie filmy reżysera, jak „Wściekłe psy” (1992), „Pulp Fiction” (1994), „Cztery pokoje” (1995) i „Jackie Brown” (1997). W roku 1995 we współpracy z Wayne’m Wangiem wyprodukował „Dym” oraz „Brooklyn Boogie”. Gladstein jest również producentem „Skazanego na wolność” (2003) z Billy’ym Bobem Thorntonem w reżyserii Eda Solomona, „Tożsamości Bourne’a” (2002) Douga Limana, „Wbrew regułom” (1999) Lasse Hallströma oraz „Od zmierzchu do świtu” (1996) Roberta Rodrigueza. Jan A. P. Kaczmarek – muzyka Jan A.P. Kaczmarek jest jednym z najbardziej cenionych kompozytorów muzyki filmowej na świecie. Mieszka i pracuje w Los Angeles. W młodości chciał zostać dyplomatą. Po ukończeniu studiów prawniczych nie zdecydował się jednak na kontynuację kariery politycznej w komunistycznej Polsce. Jako kompozytor debiutował w awangardowym Teatrze Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Jan A.P. Kaczmarek tworzył muzykę do spektakli zaangażowanego politycznie „Teatru Ósmego Dnia”. Następnie sam założył „Orkiestrę Ósmego Dnia” – kameralny zespół prezentujący muzykę awangardową. Liczne koncerty w całej Europie przyniosły kompozytorowi uznanie krytyki. Po tournee W USA nagrał, dla niezależnej wytwórni Flying Fish Records, swój debiutancki album „Music For The End”. Po sukcesach następnych płyt od 1989 roku autor zamieszkał na stałe w USA. Jan A.P. Kaczmarek tworzył muzykę do spektakli w teatrach amerykańskich. W roku 1992 na New York Shakespeare Festival uhonorowany został prestiżową nagrodą Drama Desk przyznaną przez nowojorskich krytyków za muzykę do sztuki Joanne Akalaitis „Tis Pity She’s a Whore”. Światową sławę przyniosła kompozytorowi muzyka do filmów takich, jak „Całkowite zaćmienie”, „Plac Waszyngtona”, „Trzeci cud” Agnieszki Holland oraz „Aimee i Jaguar” Maxa Farberbocka, „Stracone dusze” Janusza Kamińskiego a także „Niewierna” Adriana Lyne’a. W 2002 roku Jan A.P. Kaczmarek otrzymał nominację do Polskich Orłów za muzykę do filmu „Quo Vadis” w reżyserii Jerzego Kawalerowicza. W tym samym roku autor został uhonorowany za całokształt twórczości Nagrodą Skrzydeł, przyznawaną przez Festiwal Polskich Filmów w Chicago. W dorobku kompozytora znalazły się również trzy produkcje multimedialne, których był reżyserem („Waiting for Halley’s Comet”, „One Man Symphony” i „Tower of Babel”). Najnowszym projektem artysty jest powołanie fundacji Instytut Rozbitek, która we współpracy z Sundance Institute prowadzić będzie projekty edukacyjne dla utalentowanych scenarzystów, reżyserów, kompozytorów. Od roku 2006 fundacja rozpocznie swoją działalność na terenie zespołu pałacowo-parkowego Rozbitek (60 km od Poznania). Roberto Schaefer – zdjęcia Realizował głównie filmy dokumentalne i reklamowe na całym świecie. Współpracował z Marc’iem Forsterem przy filmach „Loungers” (1995), „Everyting Put Together” (2000), „Czekając na wyrok” (2001) oraz „Stay” (2005). Schaefer jest autorem zdjęć do filmu „Medal dla miss” Christophera Guesta oraz „At Least” (2005) Toma Antona. David Magee – scenariusz Autor scenariuszy do takich filmów jak „Gesar, Lord of the Nutcracker Men”, „Crisis Four”, „Natasha”. Magee reżyseruje również sztuki teatralne, w których występuje jako aktor. Jest wydawcą prozy i poezji na CD. Za „Lewis and Clark” Kena Burnsa otrzymał Audio Award, prestiżową nagrodę dla najlepszej książki audio roku. Gemma Jackson – scenografia Jedna z najbardziej znanych scenografów w Anglii i USA. Ma na swoim koncie opracowanie scenografii do filmów takich, jak „Dziennik Bridget Jones” (2002) Sharon McGuire, „Pożyczalscy” (1997) Pete’a Hewitta, „Iris” (2001) Richarda Eyre’a, „Bridget Jones: W pogoni za rozumem” (2004) Beebana Kidrona, „A Far Off Place” (1993) Mikaela Salomana, „The Miracle” (1991) Neila Jordana, „Paperhouse” (1988) Bernarda Rose’a a także filmów Davida Mameta „Spartan” (2004) i „Kadet Winslow” (1999). Alexandra Byrne – kostiumy Pracowała przy wielu filmach fabularnych, telewizyjnych i reklamach. Za kostiumy do filmu „Elizabeth” (1998) Shekara Kapura została uhonorowana Złotym Globem oraz nominacją do Oscara. Za kostiumy do filmu „Hamlet” (1996) Kennetha Branagha otrzymała nagrodę BAFTA i kolejną nominację do Oscara. Kostiumy do serialu telewizyjnego „Persuasion” przyniosły jej w 1996 roku nagrodę BAFTA. Alexandra Byrne jest autorem kostiumów do filmu „Kapitan Morelli (2001) Johna Madena oraz „Upiór w operze” (2005) Joela Schumachera.