Problemy bohaterów naciągane jak guma do żucia. Joseph Fiennes prezentuje przez cały film cielęce spojrzenie załzawionych ócz, i w zasadzie tylko to. W dodatku grany przezeń bohater jest tak obrzydliwie idealny, piękny, oraz wrażliwy, w kontraście z chamowatymi i egocentrycznymi kumplami, że aż się chce puścić pawia, takie to płaskie jak naleśnik i łopatologiczne. Równie dobrze mogli nad głowami bohaterów umieścić dymki z napisami: "Fiennes dobry, Sewell i ten drugi niedobry".

Cała ta trójca, z Martą na dokładkę, miota się bez sensu przez cały film, i co z tego że jedna męska rozmowa wszystko by wyjaśniła, nie byłoby scen rozdzierających, łez z niewinnych ócz Marty, i w ogóle. Albowiem, jak zaznaczyłam na wstępie, problemy pary romantycznej, czyli Marty i cielęcookiego Fiennesa, były rozdęte jak balon. Siedziałam, patrzyłam i nie rozumiałam o co właściwie ten cały hałas, łzy i sercowe dramata.

I w ogóle nie wiem co w tym całym bigosie robi Rufus Sewell, zresztą aktor o nieba lepszy od Josepha "Cielęcina" Fiennesa (swoją drogą czy gra głównie za pomocą cielęco zbolałego spojrzenia pięknych ócz jest Fiennesów cechą rodzinną? Bo Ralph ma to samo.)