Emocjonująca historia dwóch sióstr, które po utracie matki muszą w pewnym sensie "stawić sobie czoło". Jedna z nich jest bowiem źródłem szeregu kłopotów, ze względu na swoje lekkie (oj nie wiem w sumie czy lekkie) upośledzenie umysłowe.
Seans bardzo wymowny, skutecznie grający na nerwach widza. Czyli taki jakie lubię. Lily (świetna kreacja Ludivine Sagnier) budzi naszą antypatię, ale jednocześnie zdajemy sobię sprawę że to nie jej wina. Wybory które musi podjąć Clara są tak trudne, że jakiego nie dokona i tak "przegra". Scenariusz aż pęka od niespodzianek i wzruszeń. Często zaskakiwał mnie pozytywnie.
Najlepsza z tego wszystkiego jest końcówka, chyba właśnie dlatego że tak bardzo rozmija się z moim wyobrażeniem o zakończeniu. Clara nagle wbrew wszelkiej logice przyjmuje perspektywę Lily i co ciekawsze, ta perspektywa zaczyna jej się podobać. Widz nie jest w stanie tego zaakceptować, ale wszystko ma swoje podstawy, dlatego ma tak wielki ładunek emocjonalny. Reżyserka wręcz prowokuje nas do kłótni. I dobrze, lubię przewrotne, niespodziewane zakończenia. Nawet jeżeli nie do końca się z nimi zgadzam.