W scenerii bagiennych mokradeł i zarośniętych zatoczek południowej Luizjany, od wielu pokoleń rozwijała się i przetrwała do czasów współczesnych kultura tajemniczych rytuałów i obrządków. Dla większości szczęśliwych sceptyków, powątpiewających w wiarygodność tego rodzaju praktyk i określających je mianem zabobonów i przesądów, nie stanowiły one i nie stanowią nic poza lokalnym kolorytem odziedziczonym po przodkach z Afryki, Francji, Karaibów i Hiszpanii. Ale dla tych, którzy zdecydują się przekroczyć mroczny próg wiary w prawdziwość tego rodzaju wierzeń, siły zła i dobra nabierają realnych kształtów. Ich moc może okazać się nawet zabójcza... Albowiem, kiedy już uwierzysz w to, co niewiarygodne, twoje najskrytsze obawy zaczynają nabierać realnych kształtów... Twardo stąpająca po ziemi Caroline Elis (nominowana do Nagrody Akademii KATE HUDSON) jest młodą, pełną ideałów kobietą, której nie w głowie lokalne opowieści o czarnej magii, czy też czarodziejskich obrządkach. Marzeniem tej młodej pracownicy hospicjum, jest bowiem zdobycie wystarczającej sumy pieniędzy, pozwalającej jej na podjęcie nauki w szkole pielęgniarskiej. Przybliżyć do upragnionego celu ma ją praca na stałe w charakterze opiekunki starszego właściciela opuszczonej plantacji. Miejsce to znajduje się godzinę jazdy od Nowego Orleanu.... w niezwykle klimatycznym otoczeniu delty rzeki Mississippi, słynącym z lokalnych mistycznych praktyk i pogańskich ceremonii. Podupadająca posiadłość Terrebonne Parish to ‘królestwo’ dwojga zasiedziałych południowców – Violet i Bena Devereaux (GENA ROWLANDS i JOHN HURT). Zarówno dom, jak i jego mieszkańcy wydają się być spowici mroczną, ponurą historią. Ale na Caroline, otoczenie zdaje się początkowo nie robić większego wrażenia – ona ma po prostu do wykonania swoją pracę, opiekę nad Benem, który po wylewie przykuty jest do wózka, sparaliżowany i niemal niemy. Starając się ułatwić życie młodej opiekunce przy poruszaniu się po wielkim domu, Violet powierza Caroline klucz, za pomocą którego można otworzyć każde drzwi ... również te, które dziewczyna odkrywa ukryte za szafką z książkami, na tyłach poddasza domu. Z pozoru zapomniany i opuszczony pokój, pełen jest przedziwnych przedmiotów – starych mebli, luster, przeniesionych z niższych pięter domu, a także przedmiotów, jak wydaje się, związanych z praktyką uprawiania przedziwnego rodzaju magii – ludowych wierzeń, które w jawny sposób pozostają w sprzeczności ze zdroworozsądkową naturą Caroline i jej pragmatycznym podejściem do życia. A mimo to, drobne, niczym nie wytłumaczalne epizody mają miejsce... Sama posiadłość, jak i jej właściciele, pełni są mrocznych sekretów. Im bardziej Caroline stara się dotrzeć do prawdy, tym bardziej tajemnica ukryta za drzwiami poddasza zaczyna ją wciągać. A wszystko to prowadzi do przerażającej prawdy, o sile, która bierze odwet na tych, którzy wierzą w jej moc. W miarę, jak Caroline zaczyna kwestionować swoje własne przekonania, coraz bardziej zbliża się do uchylenia tajemniczych drzwi, po przekroczeniu których zwykłe przekonania przeistaczają się w śmiertelną rzeczywistość. Reżyser i producent IAIN SOFTLEY („K-PAX”) oraz scenarzysta EHREN KRUGER („The Ring”) są autorami najnowszej produkcji Universal Pictures – rozgrywającego się współcześnie thrillera z udziałem sił nadprzyrodzonych – KLUCZ DO KOSZMARU /The Skeleton Key/. W filmie zagrali Kate Hudson („Mama na obcasach” /Raising Helen/, „U progu sławy” /Almost Famous/), Gena Rowlands („Pamiętnik” /The Notebook/, produkcja HBO „Histeryczna ślepota” /Hysterical Blindness/), PETER SARSGAARD (wchodzący niedługo na ekrany „Jarhead”, „Pierwsza strona” /Shattered Glass/), JOY BRYANT („Honey”, „Antwone Fisher”) oraz John Hurt („Harry Potter i kamień filozoficzny” /Harry Potter and the Sorcerer’s Stone/, „Człowiek słoń” /The Elephant Man/). Producentami obrazu są DANIEL BOBKER (wchodzący wkrótce na ekrany film “Bracia Grimm” /The Brothers Grimm/ oraz “Krew i czekolada” /Blood and Chocolate/), Iain Softley oraz występujący pod szyldem Double Feature Films - MICHAEL SHAMBERG i STACEY SHER („Nadciąga Polly” /Along Came Polly/, „Erin Brockovich”). W zespole twórców filmu, współpracujących z Ianem Softley’em przy tworzeniu jego posępnego świata lokalnego folkloru i obrządków w “Kluczu do Koszmaru” znaleźli się również: autor zdjęć DAN MINDEL („Skazani na siebie” /Stuck on You/, “Zawód: szpieg” /Spy Game/), scenograf JOHN BEARD („Thunderbirds”, „K-PAX”), montażysta JOE HUTSHING („U progu sławy” /Almost Famous/), projektantka kostiumów LOUISE FROGLEY („Constantine”, „Człowiek w ogniu” /Man on Fire/) oraz kompozytor muzyki do filmu EDWARD SHEARMUR („Sky Kapitan i świat jutra” /Sky Captain and the World of Tomorrow/, „Wimbledon”). CLAYTON TOWNSEND (wchodzący wkrótce na ekrany film “The 40-Year-Old Virgin”, „Męska gra” /Any Given Sunday/) wystąpił przy filmie w roli producenta wykonawczego.

Jak mówi scenarzysta filmu Ehren Kruger, który wcześniej wsławił się między innymi pracą przy słynnym „The Ring”: „Chciałem w założeniu opowiedzieć historię, która byłaby głęboko osadzona w amerykańskiej tradycji i realiach, a jednocześnie nie byłaby typową ‘ghost story’ – historią o duchach. Południe Stanów Zjednoczonych, a szczególnie stan Luizjana, wydawały się idealnym miejscem do osadzenia akcji filmu i przedstawienia rozgrywających się w nim wydarzeń, z uwagi na swój historycznie amerykański charakter. Jest to bowiem miejsce, w którym, jak w całej Ameryce ściera się ze sobą i miesza wiele kultur. To typowy amerykański tygiel. Biorąc za punkt wyjścia takie miejsce, pomyślałem sobie, że warto byłoby stworzyć wyjątkową ‘ghost story’, przy której widzowie nie mieliby do końca pewności, czy oglądają właśnie historię o duchach, czy wprost przeciwnie – wycinek realnego świata. Jestem przekonany, że klasyczne pojmowanie tajemniczości, w jej ‘gotyckim wydaniu’ często przybiera formę pragnienia odkrycia, co też kryje się za tajemniczymi drzwiami. Ja sam przyznaję się do tego, że sam chciałbym odkryć, co też może się kryć za drzwiami starego poddasza.” „Klucz do koszmaru”, thriller o siłach nadprzyrodzonych, osadzony we współczesnych realiach, od razu przypadł do gustu reżyserowi Iainowi Softley’owi. Jak mówi: „Na liście moich ulubionych filmów, jest wiele pozycji z gatunku psychologicznego thrillera, jak na przykład: „Nie oglądaj się teraz” /Don’t Look Now/, „Dziecko Rosmary” /Rosemary’s Baby/, czy też „Harry Angel” /Angel Heart/. W moim mniemaniu tekst scenariusza, który dostałem w swoje ręce podążał tym samym tropem, co wymienione obrazy. Był zarówno inteligentny, jak i bogaty tematycznie, a przy tym wszystkim ciekawy z punktu widzenia widza, oferujący porządną porcję dobrej rozrywki.” Na pierwszy rzut oka dorobek twórczy reżysera Iaina Softley’a, w którym są między innymi takie pozycje jak produkcja Universal Pictures „K-Pax”, będącą ciekawym rozważaniem nad prawdziwym charakterem tego, co realne i nadprzyrodzone, wydaje się nie przejawiać jakichś wspólnych charakterystycznych wątków. Jednakże przy bliższym poznaniu, uważny widz dostrzeże pewne cechy wspólne, przewijające się przez większość produkcji sygnowanych nazwiskiem reżysera. Jak mówi sam Softley: „Chciałem, żeby film ten osadzony był jak najbardziej w realiach, żeby nie był zbyt gotycki, ani wystylizowany, a przy tym w dużej mierze wykorzystywał autentyczność i charakter miejsca, w którym rozgrywa się jego akcja. Myśl, która nie może dać mi spokoju i wiecznie mnie prześladuje przy tego rodzaju obrazach, to ich prawdopodobieństwo, fakt, że ten świat istnieje przecież koło nas, na wyciągnięcie ręki. Jestem przekonany, że widzowie uwielbiają bać się wyobrażając sobie, że wydarzenia, które ich przerażają rozgrywają się w realnym świecie.” Reżyser dodaje: „Mając w swoich rękach scenariusz filmu, właściwie od pierwszej strony wiedziałem, że mam do czynienia z czymś wyjątkowym, co przykuwa uwagę, a jednocześnie znakomicie oddaje charakter miejsca, w którym rozgrywa się akcja – Nowego Orleanu i głębokiego Południa USA. Innym ciekawym elementem, który od razu rzucił mi się w oczy, był obecny w filmie wątek starzenia się, pokazany w sposób niezwykle interesujący, a będący takim zagadnieniem, z którym wielu z nas nie do końca jest sobie w stanie poradzić. Zawsze pociągały mnie psychologicznie mroczne filmy, ponieważ tak naprawdę sięgają one w głąb naszych przekonań i wyobrażeń na temat siebie innych. To często przyjmuje formę dużo bardziej przerażającą, niż sama rzeczywistość wokół nas.” Producent filmu Daniel Bobker – któremu należy zawdzięczać fakt trafienia scenariusza autorstwa Krugera w ręce Softley’a, a następnie do wytwórni Universal, gdzie zajęli się już nim Michael Shamberg i Stacey Sher – dołączył do zespołu twórców filmu po zakończeniu swojego wcześniejszego dużego projektu – obrazu Terry’ego Gilliama „Bracia Grimm” /The Grimm Brothers/. Z jego punktu widzenia przedsięwzięcie o nazwie „Klucz do koszmaru” było w założeniu: „niezwykle klimatyczne i przejmujące, a jednocześnie na długo zapadające w pamięć widzów, czym charakteryzują się najlepsze historie o siłach nadprzyrodzonych. Wychodząc z takiego założenia, chcemy osiągnąć efekt, kiedy to widzowie pragną poczuć oddech czegoś niepojętego i niesamowitego na swoich plecach. Do wykonania takiego zadania idealnym kandydatem wydawał się być od samego początku reżyser Iain Softley. Jest on artystą, którego określiłbym mianem naturalisty, potrafiącego jednak zarazem nadać swojej pracy autorskiej charakteru namacalnej wręcz realności. Jest twórcą, który dużą wagę przykłada do detalu i tworzenia odpowiedniej atmosfery, wypełniając ją stopniowo dawkowanym napięciem i przerażeniem. Iain ma niewątpliwy dar wydobywania dramatyzmu i napięcia nie tylko z gry aktorskiej, ale również w równym stopniu z miejsc, muzyki i obiektów w oku kamery.” Twórcy filmu wraz z reżyserem Softley’em na czele – który ma w swoim artystycznym dorobku filmy z różnych gatunków, w tym między innymi tak odległe od siebie jak adaptacja prozy Henry’ego Jamesa „Miłość i śmierć w Wenecji” /The Wings of the Dove/, nominowana do Nagrody Akademii w czterech kategoriach, oraz intrygująca opowieść ‘międzyplanetarna’ „K-Pax” – zgromadzili tym razem na planie filmowym silną grupę utytułowanych artystów, którzy mieli się wcielić w postaci zasiedlające posępną posiadłość rodziny Devereaux w Luizjanie, będącą centralnym punktem akcji filmu. Kate Hudson, nominowana do Nagrody Akademii za przejmującą kreację Penny Lane w obrazie „U progu sławy” /Almost Famous/, tym razem wcieliła się w rolę Caroline Ellis, pracownicy hospicjum, niedawno przybyłej do Nowego Orleanu i zatrudnionej przez Violet Devereaux, w charakterze opiekunki jej schorowanego męża, Bena. Hudson, która w filmie obecna jest na ekranie niemal w każdej scenie, została wybrana do roli Caroline na samym początku kompletowania obsady filmu. Jak mów reżyser Iain Softley: „Kate była pierwszą osobą, która przychodziła nam na myśl o roli Caroline. Po tym, jak producent Bobker przedstawił mi tekst scenariusza, dalsza organizacja produkcji poszła bardzo sprawnie i szybko uzyskaliśmy zgodę wytwórni Universal na realizację projektu „Klucz do koszmaru” /The Skeleton Key/. Kiedy z kolei Kate przeczytała scenariusz, bardzo przypadł jej on do gustu, szybko zatem i ochoczo przyjęła propozycję zagrania w nim głównej roli. Ale właśnie wtedy, jak to czasem bywa, spadła na nas jak grom z jasnego nieba wiadomość o tym, że Kate jest w ciąży. Mimo to, byliśmy wszyscy tak przekonani o jej dopasowaniu do tej roli, że postanowiliśmy wstrzymać prace nad realizacją filmu o rok, do momentu, kiedy Kate będzie w stanie pojawić się na planie. Była to, jak się okazało, bardzo trafna decyzja, ponieważ urodzenie dziecka i macierzyństwo sprawiły, że Kate stała się osobą dojrzalszą, o głębszym życiowym doświadczeniu, które znakomicie wpłynęło na jej wnikliwość artystyczną, a naszemu projektowi nadało głębi i ostrości.” Jak mówi Daniel Bobker: „Kate wydawała się wręcz idealną kandydatką do tej roli – była z naszego punktu widzenia szalenie inspirująca i stworzona wręcz, żeby zagrać Caroline. Ma ona w sobie coś, co sprawia, że jest jakby uosobieniem ‘kobiety uniwersalnej’. Szczególnie w horrorach daje to efekt grozy dużo bardziej wyostrzony i przejmujący, ponieważ każdy widz może identyfikować się z bohaterką. Kate jest artystką, którą nie tylko chce się oglądać, ale z którą chce się przeżywać wszystkie przedstawione w scenariuszu wydarzenia i zwroty akcji. Tym razem Kate dodatkowo sięga poza lekki charakter wielu filmów, w których miała okazję grać do tej pory, gdzie na ekranie samą swoją obecnością po prostu błyszczała. Tym razem rola Caroline dodała energii całej produkcji, a i z punktu widzenia Kate musiała wydawać się ciekawym doświadczeniem aktorskim.” „Klucz do koszmaru” przedstawia Kate w roli, jakiej nigdy wcześniej nie mała okazji zagrać. „To nie ta sama Kate Hudson, jaką znamy z pogodnych komedyjek, czy też obrazów obyczajowych”, mówi Miachael Shamberg, producent i pratner biznesowy Stacey Sher w Double Feature Films. „Jest ona o wiele dojrzalsza, nieco bardziej mroczna, niż przyzwyczaiła nas do tej pory. Tym razem przyszło jej grać w sytuacjach, które są naprawdę przerażające – a ktoś taki jak Kate potrafi wzbudzać ogromną empatię, co sprawia, że z punktu widzenia widza ten film jest jeszcze bardziej przejmujący i straszny.” Mówiąc o naturze granej przez siebie postaci, Hudson stwierdza: „Caroline to poważna dziewczyna, co z mojego punktu widzenia jest już dużym plusem, ponieważ rola ta nie wymagała ciągłego uśmiechania się do kamery. Jest osobą ciekawą świata, silną młodą kobietą, która w miarę jak historia zaczyna nabierać tempa staje się coraz bardziej samotna i odizolowana od otoczenia. Marzy, żeby zostać pielęgniarką, możemy zatem przypuszczać, że twardo stąpa po ziemi, jest osobą, której nieobca jest nauka i to, co można logicznie wytłumaczyć. Mając do czynienia z taką osobą, nie mamy wątpliwości, że musiała przejść długa drogę, żeby zakwestionować swoje racjonalne przekonania. A przy tym nic, co kwestionuje Caroline nie jest do końca niewiarygodne. To właśnie ten fakt, że mamy do czynienia z czymś namacalnym i prawdziwym sprawia, że opowiedziana w filmie historia jest tak przejmująca i niepokojąca zarazem.” Hudson, która na własne życzenie podjęła się wykonania elementów kaskaderskich sama, nie ukrywa, że ta część pracy sprawiła jej dużą przyjemność. Jak mówi: „Sądzę, że koordynator układów kaskaderskich był nieco zdziwiony widząc, że reprezentuję całkiem niezłą formę”, śmieje się Hudson i dodaje: „W filmie musiałam poradzić sobie z wybijaniem okna, pokonywaniem dwupiętrowego treliażu, a także brnąć w błocie w strugach ulewnego deszczu. Pewnego dnia, kiedy spojrzałam na swoje nogi były całe podrapane i posiniaczone, tak jakbym znowu miała kilkanaście lat i grała w piłkę. W pewnym momencie kręcenia zdjęć dosłownie zmuszona byłam do grania w przemoczonym do suchej nitki ubraniu przez całe 15 godzin. Nie ukrywam jednak, że sprawiło mi to dużą frajdę. Nie ma nic lepszego niż udanie się do zacisznego domu po długim dniu ciężkiej pracy z trofeum w postaci ran wojennych. To naprawdę coś świetnego!” Peter Sarsgaard, uhonorowany nominacją do nagrody Złotego Globu za rolę w filmie „Pierwsza strona” /Shattered Glass/, jak również przejmującą kreację w znakomicie przyjętym przez krytykę obrazie „Nie czas na łzy” /Boys Don’t Cry/, został wybrany przez twórców filmu do roli przyjaźnie nastawionego do świata prawnika z południa Luke’a Marshalla, pracującego dla państwa Devereaux. Jak mówi o granej przez siebie, tajemniczej postaci sam aktor: „Oglądając postać Marshalla na ekranie nigdy nie mamy pewności, czy jest on aż tak błyskotliwy... czy też wprost przeciwnie. Jest trochę zbytnio zaangażowany w pracę, która z czasem staje się coraz trudniejsza, w miarę jak rozwija się historia. Jest rodzajem niedowiarka, który jednak stopniowo zmuszony jest do zaakceptowania prawdy, w miarę jak sprawy komplikują się i nabierają przerażającego wyrazu.” Legendarni aktorzy srebrnego ekranu, mający na swoim koncie nominacje do prestiżowych nagród Akademii®, Złotego Globu i Emmy, Gena Rowlands i John Hurt w filmie „Kucz do koszmaru” zagrali role Violet i Bena Devereaux, enigmatycznej pary, której powierzchowność skrywa niedopowiedziane i tajemnicze podteksty. Jak mówi Bobker: „Prawdziwe, klasyczne horrory czerpią często swoją wymowę ze znakomitych kreacji aktorskich, które sprawiają, że opowiedziana w filmie historia staje się realna i rzeczywista, jak gdyby rozgrywająca się obok nas. Taki zabieg sprawia, że widzowie są skłonni uwierzyć w przekaz filmu bez specjalnego wysiłku. Przy takim założeniu, mieliśmy naprawdę wiele szczęścia mogąc pracować na planie filmowym z takimi znakomitościami jak Gena Rowlands i John Hurt w roli państwa Devereaux. To oni swoją obecnością nadali otoczeniu Luizjany wymiar psychologicznego bogactwa i autentyczności najwyższej próby.” Producent Stacey Sher dodaje: „Praca z aktorami o tak imponującym dorobku i takiego kalibru jak Gena Rowlands i John Hurt to dla każdego z nas wielka szkoła sztuki aktorskiej i filmowej. Gena jest znakomita w roli Violet, niezwykle przejmująca i prawdziwa, mamy wrażenie, że ona mieszka w tej posiadłości od wielu, wielu lat. A John, który w całym filmie wypowiada zaledwie kilka słów, swoją obecnością sprawia, że odnosimy się do niego ze współczuciem, nie przypuszczając, że jest on centralnym punktem tajemnicy, którą spowity jest cały dom państwa Devereaux. Właściwie nie wypowiadając żadnego słowa, John jest w stanie nadać całemu filmowi odpowiednią atmosferę tajemniczości i tempo akcji. Któż inny potrafiłby bez wypowiadania słów komunikować się w sposób tak przekonujący jak John Hurt?” Gena Rowlands wcieliła się w postać Violet, nieco przyblakłej już południowej piękności, która mieszka wraz z mężem w podupadającej posiadłości na rozlewiskach Mississippi. Wkrótce stanie się jasne, że relacja tych dwojga nie jest taka, jak bylibyśmy w stanie początkowo przypuszczać. Mówiąc o swojej roli Rowlands stwierdza: „Przyszło mi tym razem wcielić się w postać tajemniczej starszej pani, która dużą część swojej energii poświęca na wyprowadzenie granej przez Kate postaci Caroline z jej wewnętrznej równowagi. Violet wiele czasu spędza w ogrodzie, ponieważ podobnie jak ona sama, także i jej ogród co roku ulega transformacji. Te dwie rzeczy znakomicie się ze sobą komponują.” W roli Bena Devereaux, którego filmowa postać w dużej mierze jest przykuta do wózka inwalidzkiego, Softley obsadził uznanego angielskiego aktora Johna Hurta. Znany publiczności ze swojej klasycznej roli w filmie „Człowiek słoń” z 1980 roku, Hurt tłumaczy, co jego zdaniem skład się na dobrze nakręcony i trzymający widza w napięciu thriller: „Każdy element tej skomplikowanej układanki musi mieć w filmie swoje miejsce i być przez cały czas widoczny... aby na koniec spłacić z nawiązką poświęconą jemu uwagę. Wskazówki odnośnie rozwiązania intrygi mogą być nieco zawoalowane, ale pod koniec muszą być na tyle oczywiste, żeby cała historia miała swój początek i logiczny koniec. Ehren Kruger stworzył właśnie taki scenariusz.” Joy Bryant – która zagrała pierwszoplanową rolę żeńską w debiucie reżyserskim Denzela Washingtona „Antwone Fisher”, tym razem wcieliła się w postać Jill, najlepszej przyjaciółki Caroline, będącej zarazem głosem jej wewnętrznego rozsądku. Producent Sher tak mówi o aktorce i jej roli: „Joy wnosi do granej przez siebie roli dużo energii i pasji. W pewnym sensie jest ona również wyrażeniem głosu widzów, głosu rozsądku, który ostrzega Caroline ‘Nie wchodź do tego pokoju’”. Jak mówi sama aktorka Joy Bryant: „Wiele elementów pociągało mnie w tym projekcie. Sama obsada wydawała się być dostatecznie silnym magnesem, a do tego postać reżysera Iaina Softley’a i ekipa znakomitych filmowców, sama historia i jej lokalizacja – znakomite połączenie wszystkich niezbędnych dla dobrego thrillera składników. W pewnym sensie, ta opowieść to esencja Nowego Orleanu. W tym mieście i jego okolicach tyle się dzieje, że gdzie nie spojrzeć czekają gotowe historie. A kiedy już jest się tam, człowiek ma poczucie, że jest poza geograficznym miejscem określanym jako Stany Zjednoczone – bo Nowy Orlean, to zupełnie odrębna i niezależna kraina.” *** Oddając się we władanie swojej wyobraźni, Softley wraz z grupą znakomitych twórców filmu – kreatywnych i technicznych współpracowników, stworzył zadziwiające tło, na którym rozgrywają się przedstawione w filmie wydarzenia. W fantastycznym, mającym swój niepowtarzalny klimat otoczeniu Nowego Orleanu, spowitego aurą egzotycznego i dekadenckiego uroku, a także okalających go rozlewisk rzeki Mississippi. Jak mówi reżyser Iain Softley: „Uwielbiam kręcić filmy, które nieodłącznie związane są z miejscem, w których rozgrywają się opisane w scenariuszu wydarzenia. Nigdzie indziej nasza historia nie zyskałaby tak głębokiego wymiaru. Chciałem stworzyć atmosferę, którą dopełniałaby fotograficzna strona otoczenia, a w którym dodatkowo wyczuwałoby się nieco napięcia. Jestem przekonany, że charakter miejsca, jego nastrój kreują intrygę filmu i sprawiają, że widzowie są nią zainteresowani. Grana przez Kate postać to pracownica hospicjum – jej zadaniem jest pomaganie ludziom w łagodnym przejściu do innego świata. Jest to jeden z tematów przewodnich naszego filmu i sądzę, że osadzenie akcji w miejscu takim jak Nowy Orlean, miejsce o bogatej historii, w którym unosi się aura tajemniczości i tego, co odeszło i umarło w przeszłości było świetnym pomysłem. Ten rejon amerykańskiego Południa ma swój przejrzysty, deszczowy wyraz plastyczny, co sprawia, że patrzymy na miasto w różnych jego odsłonach i ujęciach, a to z kolei przekłada się na filmowe pokazanie postaci w różnym świetle.” W wykreowaniu mistycznego świata przedstawionego w filmie „Klucz do koszmaru”, pomogło Krugerowi wprowadzenie do scenariusza filmu szczególnego rodzaju magii o nazwie Hoodoo, nadal praktykowanej wśród zamieszkujących rozlewiska Mississippi potomków pierwszych osadników, a wykorzystywanej do wielu celów – wywoływania i leczenia chorób, przynoszenia złej lub dobrej passy. Praktyka ta, dla niewtajemniczonych może się kojarzyć i był łatwo mylona z o wiele bardziej znaną i rozpowszechnioną religią Voodoo, wyrosłej w okolicach Nowego Orleanu, a przyniesionej tam przez haitańskich niewolników na początku XIX wieku. Religia Voodoo z czasem rozpowszechniła się do tego stopnia, że kościół katolicki wydał edykt zabraniający wszelkich niekatolickich praktyk w obrębie miasta. Z tego względu wyznawcy Voodoo przenieśli się ze swoimi obrządkami i ceremoniami w okolice placu Congo Square (obecnie Parku im. Louisa Armstronga). Jak tłumaczy scenarzysta Kruger: „Przeprowadzając na potrzeby scenariusza poszukiwania historycznych faktów, a także informacji o nadprzyrodzonych wydarzeniach mających swoje miejsce w okolicach Nowego Orleanu, natknąłem się na termin Hoodoo, który najprościej można by opisać jako system magicznych wierzeń ludowych. W przeciwieństwie do Voodo, religii która narodziła się w zachodniej Afryce, a obecnie praktykowana jest między innymi na Haiti, Hoodoo religią nie jest. Hoodoo ma o wiele bardziej świecki charakter i w różnych swoich formach może łączyć liczne wierzenia i praktyki. Hoodoo to system czarów, zielarstwa, rzucania uroku, magicznych eliksirów i wywoływania duchów zmarłych. System ten przyniesiony został do Ameryki przez afrykańskich niewolników i stopniowo łączył się z wiedzą rdzennej ludności o właściwościach roślin i ziół, a także wierzeniami chrześcijańskimi, judaistycznymi i pogańskimi. Z czasem zrodził mieszankę ludowej magii, powstałej na bazie wielu wierzeń i praktyk. Hoodoo, oznaczające siłę rzucania uroku i zaklęć podkreśla znaczenie osobistej, jednostkowej siły. Jej praktycy układają zaklęcia, aby za ich pomocą móc leczyć, ochraniać, korzystnie wpływać na innych, bądź też wprost przeciwnie, niszczyć swoich przeciwników. Zaklęciom towarzyszą wywary roślinne, olejki eteryczne, przyprawy, światło i zapach świec oraz muzyka. Obecność praktyk Hoodoo i religii Voodoo w okolicach Nowego Orleanu głęboko wrosło już w kulturę tego miejsca. Mieszanka kultur i ras, która stworzyła to miasto, wciąż stanowi o jego charakterze, zupełnie niepodobnym do atmosfery innych miejsc, a jednocześnie wytworzyła kulturę, w której zmarli są stale obecni. Z uwagi na wysoki stan wód w tym rejonie, trumny z ciałami zmarłych nie są chowane w ziemi, ale zamurowywane w kryptach. W takim otoczeniu, aura przesądów jest stale obecna, a duchy zmarłych wydają się być na wyciągnięcie dłoni. Sama wiara w rzucony urok Hoodoo, bądź też siłę Voodoo wystarczy czasem, żeby sprowadzić nieszczęście i urzeczywistnić jego zamierzenie – wiara, która być morze czasami jest silniejsza od działania samej magii. Zanurzenie się w świecie Hoodoo wymagało sporej porcji dociekliwych badań nie tylko ze strony scenarzysty, ale również reżysera, producentów, scenografa Johna Bearda i dekoratorki planu Beauchamp Fontaine. Jak tłumaczy producent Stacey Shar: „Rozpoczęliśmy prace od poszukiwań skoncentrowanych na magicznych zaklęciach, urokach i wszelkiego rodzaju makabrycznych przedmiotach kultu. Prawdę mówiąc, w naszych poszukiwaniach dotarliśmy aż do oryginalnych haitańskich zapisków odnośnie praktyk czarodziejskich, zaklęć, etc, aż w końcu znaleźliśmy się w momencie, kiedy naszym życiem zaczęły rządzić zwierzęce kości i czaszki. Szczerze mówiąc, powoli wszystko to wydawało się być zbyt dominujące. Zacząłem myśleć, czy sam nie powinienem udać się przypadkiem do jakiegoś szamana, żeby uodpornić się na siłę mocy nieczystych.” Dekoratorka planu Beauchamp Fontaine, która jest posiadaczką dyplomu uczelni na kierunku antropologii historycznej, pozwoliła sobie zagłębić się w lokalną kulturę i folklor charakterystyczny dla okolic Nowego Orleanu. Jak wspomina: „Zadaniem naszego zespołu było stworzenie przejmującego otoczenia, które byłoby w równej mierze ciekawe, co prawdziwe. Wiązało się z tym wiele pracy i zakrojonych na szeroką skalę działań badawczych. Dotarliśmy między innymi do nowoorleańskiej autorki książki „Hoodoo in Theory and Practice” (Hoodoo. Teoria i praktyka). Wraz z nią dokonaliśmy przeglądu scenariusza, scena po scenie, chcąc upewnić się, że nie pozwalamy sobie na zbytnie odstępstwa od rzeczywistości. W naszej precyzji posunęliśmy się nawet do odmalowania wewnętrznej strony dachu domu rodziny Devereaux na niebiesko, ponieważ praktyka taka zachowała się na Południu, a ma na celu zapobiegnięcie wiciu gniazd przez ptaki i wysiadywaniu jajek pod okapami. Prawdopodobnie wielu widzów nie zwróci uwagi na takie szczegóły, ale dla wielu być może będzie to podróż w prawdziwe rejony amerykańskiego Południa, z jego niepowtarzalnym charakterem i nastrojem.” *** Luizjana była pierwszym miejscem, w którym powstawały zdjęcia do filmu „Klucz do koszmaru”. Plantacja Felicite, ‘grająca’ w filmie rolę posiadłości państwa Devereaux, mrocznego serca filmu, została wybrana jako miejsce, gdzie przez pierwsze trzy tygodnie ulokowała się ekipa filmowców, po długich, ale owocnych poszukiwaniach odpowiedniej do tego celu lokalizacji. Trzeba wspomnieć, że Plantacja Felicite została wybrana po ‘castingu’ wielu innych miejsc i nie było wątpliwości, że jest tym właściwym, jedynym w swoim rodzaju. Nawet nie zakładając filmowej historii domu pełnego tajemnic, Plantacja Felicite ma swoją długą i bogata historię. Ulokowana w rejonie St. James Parish w miasteczku Vacherie, w połowie drogi między Baron Rouge a Nowym Orleanem, podróżując wzdłuż rzeki Mississippi, plantacja została założona w 1847 roku przez najbogatszego posiadacza ziemskiego z okolicy, Valcoura Aime (o którym często zwykło się mawiać Ludwik XIV ze stanu Luizjana), który wzniósł posiadłość jako prezent ślubny dla swojej córki Felicite. Druga z jego córek, Josephine, odziedziczyła inną plantację, położoną kilka kilometrów od Plantacji Felicite w dół rzeki. Po wojnie secesyjnej, obie z plantacji przeszły w ręce innych właścicieli. Nieco wyblakły w swej okazałości dom w stylu neoklasycystycznym, który w osłonie potężnych dębów pojawia się na początku filmu, z pewnością jest miejscem, które przywołuje na myśl stare tradycje amerykańskiego Południa. Producent filmu Michael Schamberg chwali producenta wykonawczego, Cvlaytona Townsenda za odkrycie na potrzeby filmu Felicite. Jak wspomina: „Kiedy tylko zobaczyliśmy to miejsce, rekomendowane nam przez Claytona, nie mieliśmy wątpliwości, że to będzie nasza filmowa posiadłość Devereaux. Przejeżdżając w okolicy, Iain poinstruował kierowcę – ‘Zatrzymaj natychmiast samochód! To jest właśnie to! Jesteśmy w domu!’. W tym czasie Clayton przeskoczył przez ogrodzenie posiadłości, porozmawiał na temat domu z jego właścicielami, a oni, ku jego zaskoczeniu zgodzili się dom udostępnić. Ku zaskoczeniu, ponieważ, jak się później okazało, przez ponad 25 lat twórcy filmu bezskutecznie starali się przenieść wizerunek plantacji Felicite na ekran, aż w końcu jej właściciele wyrazili na to swoją zgodę. Po prostu potrzeba było trochę czasu. W trakcie naszych poszukiwań wielokrotnie natrafialiśmy na pięknie odrestaurowane domy, ale tylko ten miał wszystkie elementy niezbędne na potrzeby filmu – odpowiedni wiek, patynę i to niczym niewytłumaczalne poczucie, że to właśnie jest dom państwa Devereaux. Do tego przyczyniła się sama historia tego miejsca.” Jak mówi producet Bobker: „Przez długi czas przetrząsaliśmy okolicę, ale ciągle coś wydawało się być nie tak. W końcu zaczęliśmy nawet przebąkiwać o wybudowaniu fasady w studio filmowym w Los Angeles, a jedynie dokręceniu niezbędnych dodatkowych zdjęć w Nowym Orleanie. Ale na szczęście los nam sprzyjał i odkryliśmy w końcu Felicite. Nawet gdybyśmy byli w stanie wybudować podobną konstrukcję w studio filmowym, to i tak nie udałoby się nam odtworzyć tego jedynego w swoim rodzaju klimatu miejsca. Po prostu tutaj czuło się, że stąpasz po miejscu, które wybudowane zostało ponad 150 lat wcześniej. Wielokrotnie przy tworzeniu filmu podkreślaliśmy znaczenie odpowiedniej atmosfery i klimatu otoczenia, a tutaj wszystko to było naturalne, na wyciągnięcie ręki i dodatkowo wzbogacające rozgrywające się w tych wnętrzach wydarzenia. Tego nie można byłoby osiągnąć bez Plantacji Felicite!” Obecnymi mieszkańcami Plantacji Felicite są Irma i Stan Waguespack, około dziewięćdziesięcioletni państwo, którzy spędzili w tym miejscu prawie całe swoje życie. Jak wspomina Stan, od 62 lat małżonek Irmy: „Moja babka, przechodząc obok tej posiadłości zwykła mawiać, że chciałaby zamieszkać w miejscu takim, jak to. W końcu, mój dziadek, przy nadarzającej się okazji zakupił tę posiadłość i od tego czasu jest ona w rękach naszej rodziny. Ja sam po raz pierwszy przybyłem w to miejsce, kiedy byłem jeszcze małym chłopcem. Dorastałem później w tych okolicach, aż w końcu tu zamieszkałem.” Scenograf filmu John Beard, dla którego „Klucz do koszmaru” jest już czwartą produkcją zrealizowaną wspólnie z reżyserem Iainem Softley’em, poskładał ze sobą wszystkie elementy układanki, jaką określił otoczenie, w którym rozgrywa się akcja przedstawions w scenariuszu filmu. Jak mówi: „Iain i ja mamy podobne poczucie tego, jaki obraz chcemy osiągnąć na ekranie i podobną wrażliwość na szczegóły. Także mokradła, których w rzeczywistości nie ma w otoczeniu domu państwa Waguespack, musiały być dodatkowo wybudowane. Jest to wyjątkowa część, charakterystyczna dla całej historii, co do której Iain miał swoje konkretne plany i wyobrażenia. Koniec końców, spędziliśmy sporo czasu, żeby ten właśnie element opowieści wypadł w filmie przekonująco. W rzeczywistości na tyłach posiadłości Felicite znajdowały się jedynie drzewa i trawnik, wiodące na pole trzciny cukrowej. Z czasem przydomowy teren wzbogacił się o zarośnięty ogród prowadzący do kilkunastocentymetrowego mokradła. Przesadziliśmy część drzew, napełniliśmy zbiornik wodą i zbudowaliśmy szopę, w której ulokowaliśmy sporo urządzeń niezbędnych do regulacji poziomu wody, a dodatkowo stworzyliśmy ogród, w którym Violet spędza większość swojego czasu, a Ben może swobodnie manewrować swoim wózkiem inwalidzkim. To właśnie w tym miejscu Caroline, w jednej z kluczowych scen filmu, ucieka czółnem z domu państwa Devereaux. Trzeba przy tym przyznać, że dość łatwym zadaniem wydaje się imitowanie architektury, nie tak łatwo jest dokonać imitacji przyrody, o czym mogliśmy przekonać się na własnej skórze kręcąc zdjęcia do filmu.” Jak wspomina Kate Hudson: „Kiedy kręciliśmy zdjęcia mojej ucieczki czółnem, siedziałam w nim, czekając cierpliwie, aż kamery pójdą w ruch, a dookoła mnie było tylko to podmokłe bagnisko – z komarami, o niewyobrażalnych wręcz rozmiarach i krokodylami. Dokładnie przez nakręceniem tej sceny w okolicy zapadła niewiarygodna cisza. Poczułam się wtedy faktycznie samotnie i przerażająco... dało mi to poczucie jak mogła się czuć w tym momencie Caroline. To było niewiarygodne przeżycie – tego nie da się z niczym porównać, ani też odtworzyć. Przy wszystkich niewygodach związanych z fizycznym wysiłkiem i kręceniem w plenerach – na terenie podmokłym i bagiennym, czasami o wiele łatwiej było mi grać postać Caroline, ponieważ wszystko dookoła wprowadzało mnie w aurę tajemniczości i grozy ... cała ta historia zdawała się otaczać mnie wręcz namacalnie.” Trzy pierwsze tygodnie kręcenia zasadniczej części zdjęć do filmu wymagały deszczowej aury – przy czym korzystano tu z rzeczywistych warunków atmosferycznych, jak i sztucznego deszczu. Ponieważ Nowy Orlean i otaczające go kanały i mokradła usytuowane są poniżej poziomu morza, delta rzeki Mississippi słynie wręcz z trudnych warunków i niewiarygodnych wręcz ilości błota. Obecność stojącej wody była i jest nadal przyczyną gnieżdżenia się tu niewiarygodnej wręcz liczby chmar komarów, które przez okoliczną ludność nazywane są na wpół żartobliwie „ptakiem narodowym”. Członkowie ekipy twórców filmu zabezpieczeni w specjalne siatki i moskitiery, jak również jedne z rzekomo najbardziej skutecznych środków owadobójczych starali się dzielnie stawić czoła skrzydlatym wrogom. Urodzony w Wielkiej Brytanii reżyser Softley wspomina: „przy okazji kręcenia zdjęć do filmu po raz pierwszy miałem okazję poznać Nowy Orlean. Od razu uderzyło mnie jak bardzo poruszające jest to miasto. Nie zdawałem sobie też sprawy jak blisko ludzi i miasta znajdują się otaczające to miejsce mokradła, jaką ma rozłożystość i jak piękna to okolica. Pomimo, że zdjęcia były kręcone zasadniczo na jednej tylko plantacji w rozlewisku rzeki Mississippi, przekonany byłem, że korzystnie wpłynie na autentyczność filmu wprowadzenie dodatkowych elementów lokalnego kolorytu, jak chociażby charakterystyczna dla tego rejonu muzyka.” Wszechobecna muzyka – gospel, blues, hip-hop, czy też kojarzona z akordeonem zydeco – to część historii miasta i siła jej mieszkańców. To rodzaj pokarmu dla duszy każdego mieszkańca Luizjany. Softley i pracująca przy filmie ekipa, wielokrotnie sięgali do elementów instrumentalnych i wokalnych, korzystając z bogatych tradycji muzycznych Nowego Orleanu – scen w nocnych klubach, czy też muzyki chóralnej. Słynne miejsce spotkań towarzyskich, Half Moon Club przedstawiony został w filmie jako klub, do ktorego Caroline i Jill udają się na wieczorne imprezy. Z kolei legendarny Maple Leaf Club został przedstawiony w jednej ze scen wraz z zespołem Rebirth Brass Band. Jak mówi Hudson: „Jednym z powodów, dla którego jak sądzę filmowa Caroline czuje się w Nowym Orleanie jak w domu jest muzyka tego miejsca – ona uwielbia rock and rolla i bluesa. Ja sama mogę zapewnić, że po dwóch miesiącach w tym miejscu, ktoś o zamiłowaniu do muzyki może po prostu oszaleć na punkcie tego miasta i nigdy go już nie opuścić... to niezwykle inspirujące pod względem muzycznym miejsce.” Jednak przed przeniesieniem się do Nowego Orleanu, ekipa twórców filmu miała jeszcze okazję nakręcić kilka ujęć w ciekawej scenerii arterii prowadzącej z głównej części miasta do jego okolic – to właśnie tam Caroline zatrzymuje się na stacji benzynowej i po raz pierwszy jest świadkiem wykorzystania lokalnych praktyk Hoodoo. „Jaskrawy kontrast pomiędzy rozedrganą, nieustającą energią miasta, Nowego Orleanu, a ciągnącymi się kilometrami, otwartymi przestrzeniami otaczających je plantacji i mokradeł wydaje się być niezwykle intrygujący. Tak wiele z historii plantacji ma swoje mroczne strony, stąd też pozostawienie Caroline w takim, a nie innym otoczeniu, sprawia, że jest ona bezbronna i przerażona. To ogromne połacie, pustych, samotnych przestrzeni”, dodaje Hudson. Zarówno przy kręceniu scen w muzycznych klubach miasta, jak i w ujęciach pokazujących Caroline w jej mieszkaniu, filmowcy w pełni pozwolili sobie na wykorzystanie i zagłębienie się w lokalny klimat wyjątkowego miejsca jakim jest Nowy Orlean – jego kolory, zapachy, odczucia i architekturę. Kolejne trzy tygodnie produkcji upłynęły więc na rejestrowaniu zdjęć z tego właśnie miasta, o niepowtarzalnym uroku i różnorodnej architekturze. W filmie zobaczymy zatem mieszkanie Caroline na Magazine Street, stosunkowo młodej, popularnej części miasta nazwanej tak ponoć z uwagi na znajdujące się tu wcześniej hurtownie i magazyny założone przez hiszpańskiego zarządcę miasta Estebana Rodrigueza Miro y Sabatera pod koniec XVIII wieku. Jedno z biur na Jackson Square - otwartej przestrzeni w samym sercu słynnej dzielnicy French Quarter, z Katedrą St. Louis, a także pomnikiem Andrew Jacksona (bohatera walk o Nowy Orlean) oraz malowniczą architekturą hiszpańską – zostały wykorzystane jako siedziba kancelarii prawnej Luke’a. Twórcy filmu i aktorzy przemierzyli następnie kilkadziesiąt kilometrów, od Huey Long Bridge do Southeast Louisiana Hospital w Mandeville, który w filmie pokazany został jako dom opieki społecznej, w którym początkowo znalazła pracę Caroline. Jak mówi producent Daniel Bobker: “Nie da się niczym zastąpić kręcenia zdjęć w miejscach takich, jak te. Ta realność sprawia, że możemy osiągnąć efekt i atmosferę, której nigdy nie udałoby nam się osiągnąć w takim stopniu w Hollywood. Lokalizacja zdjęć z pewnością pomaga również aktorom, którzy lepiej mogą przygotować się do swoich ról i lepiej je zrozumieć, a także nam, twórcom filmu, z reżyserem na czele, dotknąć charakteru i struktury tego miasta. Nie ma wątpliwości, jak wielki jest wkład wszystkich tych elementów na stworzenie bogatszego i bardziej autentycznego obrazu.” Universal Pictures ma przyjemność zaprezentować Państwu najnowszą produkcję Shadowcatcher Entertainment /Double Feature Films Production - film w reżyserii Iaina Softley’a KLUCZ DO KOSZMARU /The Skeleton Key/, z udziałem Kate Hudson, Geny Rowlands, Petera Sarsgaarda, Joy Bryant i Johna Hurt. Muzykę do filmu skomponował Edward Shearmur. Kostiumy są autorstwa Louise Frogley. Montażu materiału filmowego dokonał Joe Hutshing, ACE. Scenografię do filmu zaprojektował John Beard; autorem zdjęć jest Dan Mindel. W charakterze producenta wykonawczego wystąpił Clayton Townsend. Producentami “Klucza do koszmaru” są Daniel Bobker, Iain Softley, Michael Shamberg i Stacey Sher. Obraz, na podstawie scenariusza autorstwa Ehren Krugera, wyreżyserowany został przez Iaina Softley’a. ©2005 Universal Studios. http://www.theskeletonkeymovie.com

Laureatka Złotego Globu, nominowana do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej® KATE HUDSON (Caroline) debiutowała w filmie studyjnym “200 Papierosów” /200 Cigarettes/, w którym na ekranie partnerowali jej Ben Affleck, Courtney Love, Christina Ricci, Jay Mohr, Dave Chappelle, Martha Plimpton, Paul Rudd i Gaby Hoffman. Wyreżyserowany przez Risę Bramon Garcię obraz ze znakomitą kreacją komediową Kate i akcją rozgrywającą się w nowojorskim East Village w Nowy Rok 1981 został dostrzeżony przez liczne gremia krytyków filmowych w Stanach Zjednoczonych. Kolejnym projektem filmowym Kate był udział razem z Christiną Ricci, Casey’em Affleckiem i Brendanem Sextonem III w wyreżyserowanym przez Morgana J. Freemana filmie „Desert Blue”. Zagrała później w produkcji Warner Bros. „Gossip”, dramacie psychologicznym z udziałem Jamesa Marsdena, Normana Reedusa i Joshu’y Jacksona. Kreacja Kate w filmie Camerona Crowe’a “U progu sławy” /Almost Famous/ zapewniła aktorce przychylność zarówno widzów, jak i krytyki na całym świecie, przynosząc jednocześnie prestiżowe nagrody Złotego Globu, nominację do Oscara® oraz jego brytyjskiego odpowiednika – BAFTA, a także liczne inne nagrody i wyróżnienia, w tym nagrodę Broadcast Film Critics’ Award za przełomową kreację aktorską. Sam film „U progu sławy” opowiadający historię świata rock and rolla lat 1970’tych również został nagrodzony Złotym Globem i przyniósł uznanie grającym w nim aktorom, w gronie których znaleźli się oprócz Kate Hudson również Billy Crudup, Frances McDormand, Patrick Fugit, Phillip Seymour Hoffman, Jason Lee, Anna Paquin i Fairuza Balk. “U progu sławy” jako jeden z najlepszych filmów roku pojawił się na ponad 115 Top listach roku, w tym listach około 30 organizacji zrzeszających krytyków, którzy obwołali go najlepszym filmem roku. Krytycy okazali się równie zgodni jeśli chodzi o ich ocenę aktorskiego kunsztu Kate i jej przejmującej kreacji “Band Aid” Penny Lane: “Sztuka jej aktorskiego wyrazu jest delikatna, autentyczna, a zarazem niezwykle dojrzała...” (Los Angeles Times); “Fenomenalny debiut…” (Wall Street Journal); “Hudson sygnalizuje nam, za sprawą swojej znakomitej kreacji, że jest gotowa dołączyć do grona największych gwiazd filmu …” (People Magazine); oraz “Znakomicie zagrana, gwiazdorska rola …” (New York Post). Kate zagrała następnie rolę córki Richarda Gere w wyreżyserowanym przez Roberta Altmana obrazie “Dr T. i kobiety” /Dr. T and the Women/, gdzie znalazła się w doborowej obsadzie z takimi gwiazdami jak Richard Gere, Helen Hunt, Laura Dern i Liv Tyler. Widzowie mogli ją oglądać również w komedii romantycznej “Wszystko o Adamie” /About Adam/, w którym wystąpiła jako niezbyt szczęśliwa w miłości piosenkarka/kelnerka, która zakochuje się w czarującym mężczyźnie, który z kolei hipnotyzuje całą jej rodzinę. Na ekranie partnerowali jej tym razem Stuart Townsend i Frances O’Connor, a tę komedię romantyczną produkcji Miramax napisał i wyreżyserował Gerard Stembridge. Kate zagrała także w kostiumowym obrazie epickim “Cena honoru” /The Four Feathers/, kręconym w Londynie z udziałem Heatha Ledgera i Wesa Bentley’a pod kierunkiem reżysera Shekhara Kapura („Elizabeth”). Kate zagrała u boku Matthew McConaughey’a w przebojowej komedii romantycznej “Jak stracić chłopaka w 10 dni” /How to Lose a Guy in 10 Days/, która w samych Stanach Zjednoczonych przyniosła wpływy w wysokości ponad 100 milionów dolarów. Kolejne projekty wielkiego ekranu z udziałem aktorki to “Alex & Emma”, w reżyserii Roba Reinera, z udziałem Luke’a Wilsona, a także komedia “Rozwód po francusku” /Le Divorce/, z udziałem międzynarodowych gwiazd Naomi Watts, Glenn Close, Stockarda Channinga, Sama Waterstona, Leslie Carona i Stephena Fry’a. Ostatnio Kate Hudson zagrała tytułową rolę w filmie Garry’ego Marshalla „Mama na obcasach” /Raising Helen/, dla wytwórni Disney’a. Od czasu swojego debiutu w “200 Papierosów” /200 Cigarettes/, Kate regularnie umieszczana jest na listach Magazynu People prezentujących “50 Najpiękniejszych Ludzi Świata”, a także widnieje na wielu okładkach prestiżowych magazynów mody, w tym Vanity Fair, Vogue’a, Rolling Stone, Harper’s Bazaar, Jane, Interview, InStyle, Cosmopolitan i wielu, wielu innych na całym świecie. Jako nastolatka Kate brała udział w prestiżowym Williamstown Theatre Festival w Pennsylvanii. GENA ROWLANDS (Violet) jest niewątpliwie wybitną postacią świata filmu. Od wielu lat związana ze sceną teatralną, filmową i małym ekranem, ma w swoim dorobku wyjątkowe osiągnięcia, a jednocześnie jest aktorką, której obecność na ekranie gwarantuje sukces tego przedsięwzięcia. Ostatnio zagrała w cieszącym się ogromną popularnością filmie “Pamiętnik” /The Notebook/, produkcji New Line Cinema wyreżyserowanej przez Nicka Cassavetesa. Otrzymała również Nagrodę Emmy (2003) za Najlepszą Drugoplanową Rolę Żeńską w Miniserialu za kreację w produkcji HBO’s “Histeryczna ślepota” /Hysterical Blindness/. Do nagrody tej nominowana była także za obraz stacji Showtime “Szaleństwa Iris” /Wild Iris/. Artystyczne konto Rowlands wzbogaciło się w ostatnim czasie również o takie tytuły jak: “The Incredible Mrs. Richie” dla New Line oraz “Talizman szczęścia” /Charms for the Easy Life/ stacji Showtime. Wcześniej ta wybitna artystka nominowana była do nagrody Emmy za rolę w filmie “Kolor miłości” /The Color of Love: Jacey’s Story/, a także zagrała w takich projektach małego ekranu jak: “Weekend” /The Weekend/, dla Strand Releasing, “Grace & Glorie” dla Hallmark’s Hall of Fame, “Potężny i szlachetny” /The Mighty/, “Gra w serca” /Playing by Heart/, “Ulotna nadzieja” /Hope Floats/ i “ Paulie – gadający ptak” /Paulie/. Jest laureatką doktoratu sztuk, przyznanego jej przez Amerykański Instytut Filmowy, a także licznych wyróżnień doceniających wkład Rowlands w rozwój sztuki filmowej, jak chociażby nagroda przyznana jej przez American Cinematheque oraz specjalne wyróżnienie Festiwalu Filmowego w Sundance - Piper-Heidseick Award. W październiku 2002 roku aktorka odebrała również honorową statuetkę na Festiwalu Filmowym w Montrealu. Wcześniejsze osiągnięcia artystki związane były w dużej mierze ze współpracą z nieżyjącym już mężem Rowlands, reżyserem i aktorem Johnem Cassavetesem. To właśnie tandem Rowlands-Cassavetes stworzył takie obrazy jak: “Dziecko czeka” /A Child Is Waiting/, “Twarze” /Faces/, “Kobieta pod presją” /A Woman Under the Influence/ (Złoty Glob dla najlepszej aktorki, nominacja do Oscara®, nagroda National Board of Review, nagroda na Festiwalu Filmowym w San Sebastian), “Gloria” (nominacja do Oscara® dla najlepszej aktorki, nominacja do Złotego Globu, Złoty Lew na Festiwalu Filmowym w Wenecji), “Premiera” /Opening Night/ (Srebrny Niedźwiedź na Festiwalu Filmowym w Berlinie) oraz “Strumienie miłości” /Love Streams/ (nagroda na Festiwalu Filmowym w Taorminie). W swoim bogatym dorobku artystycznym Rowlands ma również takie tytuły jak: “Ostatni kowboj” /Lonely Are the Brave/, obraz Woody’ego Allena “Inna kobieta” /Another Woman/ oraz “Burzę” / The Tempest/. Na małym ekranie Gena Rowlands zagrała między innymi w takich produkcjach jak: “Thursday’s Child”, “A Question of Love”, “Strangers: The Story of a Mother and Daughter” (z Bette Davis), “An Early Frost” (nominacje dla aktorki do nagród Złotego Globu i Emmy), “The Betty Ford Story” (nagroda Emmy za najlepszą rolę żeńską w miniserialu, Złoty Glob), “Face of a Stranger” (kolejna nagroda Emmy) oraz “Szalona w miłości” /Crazy in Love/ (nominacja do Złotego Globu). Na Broadway’u debiutowała w inscenizacji “The Middle of the Night”, z udziałem Edwarda G. Robinsona. Po kilku latach wróciła na scenę w wyreżyserowanej przez Cassavetesa sztuce “Love Streams”, a później “The Third Day Comes” oraz “Woman of Mystery”. Razem z Benem Gazzarą zagrała w sztuce A.R. Gurney’a “Love Letters”, występując na scenie przy pełnej widowni przez trzy miesiące. Później zagrała także w “The Substance of Fire” wystawianym przez Mark Taper Forum. Gena Rowland urodziła się w Cambrii, w stanie Wisconsin. Uczęszczała do American Academy of Dramatic Arts w Nowym Jorku, gdzie dostrzegł ją przyszły mąż Cassavetes, jeszcze na początku swojej kariery. Wkrótce potem pobrali się. Cassavetes zmarł w lutym 1989 roku. Małżeństwo Rowland-Cassavetes doczekało się trójki dzieci: Nicolasa, aktora/scenarzysty/reżysera; Alexandry i Zoe. W jednym z napisanych i wyreżyserowanych przez syna Nicholasa filmie aktorka również zagrała. Był to “Unhook the Stars”. Epizodyczną rolę miała także w „Jak jej nie kochać?” /She’s So Lovely/. PETER SARSGAARD (Luke), aktor znany ze swojej wyjątkowej umiejętności dostrzegania tego, co może dziać się pod powierzchnią fasady skomplikowanych postaci, które grywa, do swojego artystycznego dorobku dorzuci wkrótce kilka nowych projektów, które mają wejść na ekrany już w przyszłym roku. Ostatnio zakończył prace nad „Jarhead”, wyreżyserowanej przez Sama Mendesa adaptacji pamiętników z czasu Wojny w Zatoce Perskiej autorstwa Anthony’ego Swofforda. Sarsgaard gra w filmie Troy’a, dowódcę sił powietrznych, który zaprzyjaźnia się i opowiada wiele historii pisarzowi Swoffowi. W filmie na ekranie zobaczymy również Jake’a Gyllenhaala i Jamie Foxxa. „Jarhead”, produkcja Universal Pictures, ma wejść na ekrany kin jesienią tego roku. Wcześniej aktor zrealizował inny projekt, psychologiczny thriller “The Dying Gaul”, na podstawie scenariusza i w reżyserii Craiga Lucasa, z udziałem Patricii Clarkson i Campbella Scotta. Sarsgaard gra w nim rolę początkującego scenarzysty zaangażowanego w skomplikowany trójkąt uczuciowy, z udziałem kierownika produkcji i jego pięknej żony. „The Dying Gaul” miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Sundance w tym roku. Sarsgaard zakończył ostatnio prace nad koprodukcją Disney/Imagine Entertainment, thrillerem “Flightplan”, z udziałem Jodie Foster. Wyreżyserowany przez Roberta Schwentke obraz opowiada historię agenta FBI, który pomaga pewnej kobiecie odnaleźć córkę, która w tajemniczych okolicznościach zaginęła podczas lotu samolotem. Sarsgaard pojawił się także na ekranie w uznanym przez krytykę obrazie „Kinsey”. Ten napisany i wyreżyserowany przez Billa Condona (“Gods and Monsters”) film z udziałem Liama Neesona, w roli legendarnego badacza seksu i Laury Linney, jako jego żony Clary, w którym Sarsgaard zagrał młodego protegowanego Kinsey’a, przyniósł aktorowi nominacje do nagród Critics’ Choice i Independent Spirit, za rolę drugoplanową. W 2004 roku Sarsgaard wystąpił w cieszącej się dużą popularnością niezależnej produkcji Zacha Braffa „Powrót do Garden State” /Garden State/. W filmie zagrała również Natalie Portman, a trzeba wspomnieć, że sam obraz był jednym z faworytów na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2004 roku. Wcześniejsze osiągnięcia filmowe aktora związane są z takimi produkcjami jak: “Pierwsza strona” /Shattered Glass/, za którą aktor uhonorowany był przez gremia krytyków w Bostonie, San Francisco, St. Louis, Toronto i przez National Society of Film Critics, jak również nominowany do Złotego Globu i Spirit Award. Prawdopodobnie widzowie pamiętają go najbardziej z roli w filmie Kimberly Pierce „Nie czas na łzy” /Boys Don’t Cry/. Wystąpił w nim na ekranie u boku takich gwiazd jak Hilary Swank i Chloë Sevigny, zdobywając sobie rolą zagubionego, brutalnego chłopaka uznanie widzów i krytyki. Inne znaczące obrazy w filmografii aktora to: “K-19” /K-19: The Widomaker/, z Harrisonem Fordem i Liamem Neesonem; wyreżyserowany przez D.J. Caruso „Jezioro Salton” /The Salton Sea/ z Valem Kilmerem; „Empire”, z udziałem Johna Leguizamo; oraz kontrowersyjny obraz Wayne’a Wanga „Centrum świata” /The Center of the World/, z Molly Parker. Sarsgaard po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę rolą przeciwnika Leonardo DiCaprio’s i syna Johna Malkovicha w filmie „Człowiek w żelaznej masce” /The Man in the Iron Mask/. Mniejsze role zagrał także w filmie Larry’ego Clarka “Następny dzień w raju” /Another Day in Paradise/ oraz Tima Robbinsa „Przed egzekucją” /Dead Man Walking/, z Seanem Pennem i Susan Sarandon. Aktor jest członkiem nowojorskiej trupy teatralnej Douglasa Cartera Beane’a - The Drama Department. Zagrał w kilku offowych produkcjach, w tym między innymi “Kingdom of the Earth”, z Cynthią Nixon, w reżyserii Johna Camerona Mitchella. Wystąpił także w 2003 roku we wznowieniu “Burn This”, na deskach Signature Theatre Company. Sarsgaard uczęszczał na program Actors’ Studio przy Washington University w St. Louis, w stanie Missouri. Po zakończeniu nauki zagrał pierwszą swoją rolę w offowej sztuce Hortona Foote’a „Laura Dennis”, wystawianej przez Signature Theatre Company. JOY BRYANT (Jill) uznawana obecnie za jedną z najbardziej utalentowanych aktorek młodego pokolenia, trafiła na duży ekran właściwie z wybiegu dla modelek. W 2002 roku zagrała dobrze przyjętą przez widzów i krytykę rolę w debiucie reżyserskim Denzela Washingtona „Antwone Fisher”. Do najnowszych projektów aktorki, oprócz prezentowanego właśnie „Klucza do koszmaru” zaliczyć należy niezależną produkcję „London”, wyreżyserowaną przez Huntera Richardsa. W obsadzie filmu znaleźli się oprócz Bryant, Jessica Biel, Jason Statham i Chris Evans. Aktorka wkrótce rozpocznie prace nad długo oczekiwanym, najnowszym filmem Jima Sheridana “Locked and Loaded”. W 2004 roku Bryant zagrała w produkcji El Camino Pictures, przygodowym filmie “Haven”; w którym partnerowała na ekranie Billowi Paxtonowi i Orlando Bloomowi. „Haven” miał swoja premierę na Festiwalu Filmowym w Toronto w 2004 roku. W tym samym roku aktorka zakończyła pracę nad produkcją “3 kierunek” /Three Way Split/; w reżyserii Scotta Ziehla, nakręconym w oparciu o powieść klasy B Gila Brewera z 1963 roku - Wild to Possess, o morderstwach, zdradzie, porwaniach i szantażu. Bryant wcześniej wystąpiła w produkcjach: “Badasssss!” (znakomicie ocenionym na Festiwalu Filmowym w Sundance (2004)), „Honey” i wspomnianym już “Antwone Fisher”. Aktorka debiutowała na dużym ekranie w produkcji MTV: “Carmen: A Hip Hopera”, z udziałem Beyonce Knowles i Mekhi Phifer. Po tej produkcji przyszła rola w komedii Warner Bros. Pt. „Showtime”, z udziałem Eddiego Murphy i Roberta DeNiro. Będąc studentką na prestiżowym Uniwersytecie Yale, Bryant zauważona została przez świat mody i rozpoczęła trwającą kilka lat karierę modelki. Pracowała w tym czasie między innymi w Paryżu, a następnie podpisała kontrakt z firmą Tommy Hilfiger. Nadal sporadycznie występuje w sesjach reklamowych, m.in. dla Victoria’s Secret i GAP’a. Urodzona i wychowana w Bronxie, Bryant uczęszczała do Westminster High School w Connecticut. Naukę umożliwiło jej przyznane stypendium, stąd też aktorka jest aktywna działaczką na rzecz równych szans mniejszości. Działa między innymi przy Fieldston Enrichment Program, umożliwiającym dzieciom z biednych rodzin podjęcie nauki akademickiej. Bryant dzieli swój czas między Los Angeles i Nowy Jork, podróżując z ukochanym pitbullem, Naną. Urodzony w 1940 roku, syn Arnolda Herberta (anglikańskiego pastora) i Phyllis Massey (inżyniera, uprawiającej amatorsko aktorstwo), JOHN HURT (Ben) uczęszczał do szkół w Kent i w Lincoln. W Lincoln Repertory pracował jako pomocnik techniczny, studiując jednocześnie Sztukę w słynnej St. Martin’s School, w Londynie. Otrzymał następnie stypendium do Royal Academy of Dramatic Arts. John Hurt jest jednym z najbardziej znanych i szanowanych aktorów brytyjskich, charakteryzujących się jednocześnie dużą wszechstronnością artystyczną. Debiutował na West Endzie w 1962 roku, a już w następnym sezonie artystycznym otrzymał nagrodę Krytyków Teatralnych dla Najbardziej Obiecującego Aktora. Nagrodę tę przyniosła mu rola w sztuce Harolda Pintera „The Dwarfs”. Na deskach scenicznych grywał także w innej sztuce Pintera „The Caretaker”, dramacie Seana O' Casey'a „Shadow of a Gunman”, sztuce Toma Stopparda „Travesties” dla RSC oraz dramacie Iwana Turgieniewa „Miesiąc na wsi”. W 2000 roku można go było oglądać w znakomitej inscenizacji sztuki Samuela Becketta „Ostatnia Taśma Krappa” /Krapp’s Last Tape/, wystawianej na londyńskim West Endzie. Imponująca lista osiągnięć telewizyjnych Hurta zawiera między innymi takie role jak: Kaligula w „Ja, Klaudiusz” /I, Claudius/, Raskolnikow w „Zbrodni i karze” oraz Quentin Crisp w „The Naked Civil Servant”, za którą otrzymał Nagrodę Emmy dla najlepszego aktora oraz BAFTĘ. Wspaniałe kreacje na dużym ekranie - Maxa w „Midnight Express” (1978) i Johna Merricka w „Człowieku słoniu” /The Elephant Man/ (1980) od razu zwróciły na niego uwagę międzynarodowej publiczności i krytyki, która doceniła je nominacjami do Oscara® (najlepsza drugoplanowa rola męska). W dorobku fabularnym aktora są również takie tytuły jak: „1984”, “The Hit” i „Champions”, które przyniosły mu w 1984 roku nagrodę Evening Standard Award dla Najlepszego Aktora, a także „Oto jest głowa zdrajcy” /A Man For All Seasons/, “Obcy” /Alien/, “Brama nieba” /Heaven’s Gate/, “Biała gorączka” /White Mischief/, „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” /Harry Potter and the Sorcerer’s Stone/, „The Field”, „Scandal”, „Dogville”, „Rob Roy”, „Kapitan Corelli” /Captain Corelli's Mandolin/ oraz wysoko oceniona przez krytykę rola Richarda Kwietniowskiego w „Miłość i śmierć na Long Island” /Love and Death on Long Island/. W 1999 roku John wystąpił w filmowej adaptacji wspomnianej sztuki Becketta „Ostatnia Taśma Krappa” /Krapp’s Last Tape/, w reżyserii Atoma Egoyana, oraz „Tabloid TV”, w reżyserii Davida Blaira. W 2002 roku otrzymał nagrodę Variety Club Award za Wyjątkowe Osiągnięcia Sceniczne (wraz z Penelope Wilton) za kreacje aktorskie w sztuce Briana Friela „Afterplay”. Kolejnym projektem aktorskim był występ w filmie “Hellboy”, w reżyserii Guillermo del Toro dla Revolution Studios oraz “The Alan Clark Diaries” dla BBC, obrazie znakomicie ocenionym przez widzów i krytykę. Ostatnio aktor zakończył prace nad filmami “Shooting Dogs” w reżyserii Michaela Caton-Jonesa, a także „The Proposition” Johna Hilcote’a.

IAIN SOFTLEY (Reżyser/Producent) od wielu lat swoimi produkcjami stara się przenieść widzów w nieznane im obszary, zaczynając od prehistorii grupy The Beatles, aż do uczuciowej polityki post-wiktoriańskiej Europy. Ostatnia z jego produkcji, obraz Universal Pictures’ “K-PAX” (2001), została znakomicie przyjęta przez widzów i krytykę, a to między innymi dzięki świetnym kreacjom aktorskim Kevina Spacey i Jeffa Bridgesa. Wyjątkowy talent Softley’a w przenoszeniu pisanego słowa na ekran dał się wyczuć już w trakcie produkcji filmu “Miłość i śmierć w Wenecji” /The Wings of the Dove/ z 1997 roku, adaptacji dziewiętnastowiecznej prozy Henry’ego Jamesa. W filmie zagrali Helena Bonham Carter, Linus Roache i Alison Elliott. Obraz ten był jednym z najlepiej ocenianych filmów sezonu, był nominowany w czterech kategoriach do Nagrody Akademii®, a grającej w nim jedną z głównych ról aktorce – Helenie Bonham Carter przyniósł nagrody prestiżowych gremiów, m.in. Critics Circle, Boston Society of Film Critics, Toronto Film Critics Association oraz London Film Critics Circle. Urodzony i wychowany w Zachodnim Londynie Softley, wcześnie zainteresował się malarstwem, fotografią i muzyką. Zaczął zatem studiować literaturę na Cambridge University, gdzie również podjął swoje pierwsze próby reżyserskie w ramach lokalnych produkcji teatralnych. Po ukończeniu studiów w 1979 roku, zaczął zajmować się reżyserowaniem profesjonalnie – podjął współpracę z Granada Television i BBC, kręcąc filmy reklamowe, wideoklipy, filmy dokumentalne i krótkometrażowe filmy obyczajowe. W 1986 roku zrezygnował z pracy w BBC, koncentrując swoją uwagę na pisaniu scenariuszy i reżyserując niezależne projekty. Za jeden z nich – film dokumentalny, w 1991 roku otrzymał Gold Hugo Award na Festiwalu Filmowym w Chicago. Debiutem fabularnym Softley’a był wysoko oceniony przez krytyków film „Backbeat” (1993), opowiadający historię początków zespołu The Beatles oraz miłosnego trójkąta, który powstał pomiędzy Johnem Lennonem (Ian Hart), basistą, piątym członkiem zespołu, Stuartem Sutcliffem (Stephen Dorff) i niemiecką fotografką Astrid Kirchherr (Sheryl Lee). Nieco później (1995) powstał ambitny thriller „Hachers”, opowiadający historię anarchizującej grupy młodych hackerów, z udziałem Johnny’ego Lee Millera, Fishera Stevensa, Lorraine Bracco oraz Angeliny Jolie i Matthew Lillarda (po raz pierwszy w swoich większych rolach). EHREN KRUGER (Scenariusz). Wychowany w Alexandrii w stanie Virginia, Kruger uczęszczał do New York University’s Tisch School of the Arts. W 1996 roku otrzymał prestiżowe wyróżnienie przyznawane przez Academy of Motion Picture Arts & Sciences, Nicholl Fellowship—za scenariusz “Arlington Road”. Trzy lata później trzymający w napięciu thriller “Arlington Road” stał się dużym przebojem, a zagrali w nim Jeff Bridges, Tim Robbins i Joan Cusack. Reżyserem obrazu był Mark Pellington. W stosunkowo niedługim czasie zyskał sobie miano jednego z najbardziej twórczych i wziętych scenarzystów młodego pokolenia. Kruger jest autorem scenariuszy do kilku projektów filmowych, które wejdą w niedługim czasie na ekrany, w tym między innymi: “Braci Grimm” /The Brothers Grimm/, z udziałem Matta Damona i Heatha Ledgera, w reżyserii Terry’ego Gilliama (premiera planowana jesieną tego roku), “Talizmanu” /The Talisman/, filmowej adaptacji powieści Stephena Kinga i Petera Strauba; horroru “Krew i czekolada” /Blood and Chocolate/, nakręconego na podstawie książki Annette Curtis Klause oraz filmu science fiction z gatunku fantasy “John Carter of Mars”, na podstawie książki Edgara Rice’a Burroughs. Wcześniej napisał scenariusz do pierwszej części “Ringu”, w reżyserii Gore’a Verbinskiego, filmu, który niespodziewanie okazał się wielkim sukcesem 2002 roku, a także jego kontynuacji „Ring 2” w reżyserii Hideo Nakaty. W obu częściach zagrała Naomi Watts, a filmy stały się niezwykle popularnymi produkcjami sygnowanymi przez DreamWorks Pictures. W dorobku Krugera są również takie tytuły jak: przebojowa trzecia część horrou “Krzyk” /Scream 3/, w reżyserii Wesa Cravena, z udziałem Neve Campbell, Davida Arquette’a i Courtney Cox; wyreżyserowany przez Johna Frankenheimera thriller akcji “Uwikłany” /Reindeer Games/, z udziałem Bena Afflecka, Gary’ego Sinise i Charlize Theron; a także thriller science fiction “Impostor”, w reżyserii Gary’ego Fledera, z Garym Sinise w roli głównej. Kruger na stałe mieszka w San Francisco. DANIEL BOBKER (Producent) kilka razy wcześniej miał okazję współpracować przy tworzeniu projektów filmowych ze scenarzystą Ehrenem Krugerem, w tym między innymi przy wchodzącej niedługo na ekrany produkcji „Bracia Grimm” /The Brothers Grimm/, w reżyserii Terry’ego Gilliama, z udziałem Matta Damona, Heatha Ledgera i Monici Bellucci; a także filmowej adaptacji powieści Annette Curtis Klause „Krew i czekolada” /Blood and Chocolate/, z udziałem Agnes Bruckner dla Lakeshore Entertainment. Wspólnym przedsięwzięciem jest również prezentowany właśnie „Klucz do koszmaru” /The Skeleton Key/. Bobker zaczynał swoją karierę w wydawnictwach książkowych, gdzie nawiązał kontakty z wieloma pisarzami nowojorskimi i londyńskimi. Kontakty te zaowocowały później dostępem do ciekawych materiałów na scenariusze filmowe. Bobker pracował później dla wielu dużych domów wydawniczych, w tym Farrar, Straus& Giroux oraz HarperCollins, gdzie zapoznawał się z ciekawymi tytułami nie tylko dla dorosłych, ale również dla dzieci, m.in. ulubioną pozycją najmłodszych autorstwa Williama Steiga „Shrek!” oraz poezją nagrodzonego Noblem artysty Seamusa Heaney’a z tomiku „Collected Poems”. MICHAEL SHAMBERG (Producent) wraz z Stacey Sher prowadzą firmę producencką Double Feature Films. Shamberg ma w swoim dorobku między innymi takie tytuły wielkiego ekranu jak: nominowany do Oscara® film “Erin Brockovich”, „Wielki chłód” /The Big Chill/ oraz „Pulp Fiction”. Na początku tego roku Shamberg i Sher wprowadzili na ekrany kin swoją produkcję “Be Cool”, sequel niezwykle popularnej komedii „Dorwać małego” /Get Shorty/. Obecnie pracują nad nowym projektem filmowym “Freedom Writers”, z udziałem Hilary Swank, na podstawie scenariusza i w reżyserii Richarda LaGravenese. Shamberg w charakterze producenta wykonawczego pracuje przy “Reno 911” dla kanału komediowego Comedy Central. W 2004 roku, Shamberg wyprodukował przebojową komedię “Nadchodzi Polly” /Along Came Polly/, z Benem Stillerem i Jennifer Aniston, jak również „Powrót do Garden State” /Garden State/, z Natalie Portman i Zachem Braffem. 2003 to z kolei produkcja dobrze przyjętego przez krytykę obrazu “Camp”, na podstawie scenariusza i w reżyserii Todda Graffa. W filmografii Shamberga są również takie tytuły jak: “Co z oczu, to z serca” /Out of Sight/, “Orbitowanie bez cukru” /Reality Bites/, “8 Sekund” /Eight Seconds/, “Dorwać małego” /Get Shorty/, “Sunset Park”, ”Lemur zwany Rollo” /Fierce Creatures/, “Matilda”, „Feeling Minnesota”, “Gattaca – szok przyszłości” /Gattaca/, “Pełnia życia” /Living Out Loud/, “Człowiek z księżyca” /Man on the Moon/, „Tajemnicza zbrodnia” /The Caveman’s Valentine/, „Super zioło” /How High/ oraz „Rybka zwana Wandą” /A Fish Called Wanda/. STACEY SHER (Producent) jest współwłaścicielką, razem z Michaelem Shambergiem firmy producenckiej Double Feature Films. Sher ma w swoim dorobku między innymi takie tytuły wielkiego ekranu jak: nominowany do Oscara® film “Erin Brockovich” oraz „Pulp Fiction”. Na początku tego roku Sher i Shamberg wprowadzili na ekrany kin swoją produkcję “Be Cool”, sequel niezwykle popularnej komedii „Dorwać małego” /Get Shorty/. Obecnie pracują nad nowym projektem filmowym “Freedom Writers”, z udziałem Hilary Swank, na podstawie scenariusza i w reżyserii Richarda LaGravenese. Sher w charakterze producenta wykonawczego pracuje przy “Reno 911” dla kanału komediowego Comedy Central. W 2004 roku, Sher wyprodukowała przebojową komedię “Nadchodzi Polly” /Along Came Polly/, z Benem Stillerem i Jennifer Aniston, jak również „Powrót do Garden State” /Garden State/, z Natalie Portman i Zachem Braffem. 2003 to z kolei produkcja dobrze przyjętego przez krytykę obrazu “Camp”, na podstawie scenariusza i w reżyserii Todda Graffa. Filmografia Sher to również: “Co z oczu, to z serca” /Out of Sight/, “Orbitowanie bez cukru” /Reality Bites/, “Dorwać małego” /Get Shorty/, “Człowiek z księżyca” /Man on the Moon/, “Gattaca – szok przyszłości” /Gattaca/, “Pełnia życia” /Living Out Loud/, „Super zioło” /How High/, „Feeling Minnesota” oraz „Tajemnicza zbrodnia” /The Caveman’s Valentine/. CLAYTON TOWNSEND (Producent wykonawczy) jest jednym z najbardziej szanowanych i wziętych nazwisk przemysłu filmowego. Oprócz prezentowanego Państwu “Klucza do koszmaru” /The Skeleton Key/, Townsend wyprodukował ostatnio komedię “The 40-Year-Old Virgin”, ze Stevem Carellem i Catherine Keener. Ma na swoim koncie między innymi takie produkcje jak: wyreżyserowany przez Joela Schumachera “Bad Company”, z udziałem Anthony’ego Hopkinsa i Chrisa Rocka; komedię “Wielki podryw” /Heartbreakers/, z Sigourney Weaver, Jennifer Love Hewitt i Genem Hackmanem. Od wielu lat Townsed współpracuje z reżyserem Oliverem Stonem. Rezultatem tej współpracy są takie tytuły jak: „Męska gra” /Any Given Sunday/, “Talk Radio”, “Urodzony 4 lipca” /Born of the Fourth of July/, “The Doors”, “JFK”, “Między niebem a ziemią” /Heaven & Earth/; “Urodzeni mordercy” /Natural Born Killers/, „Nixon” i „Droga przez piekło” /U Turn/. W swojej filmografii Townsend ma również takie tytuły jak: “The Blackout”; „Where’s Marlowe?”, w reżyserii Daniela Pyne’a, telewizyjny obraz „Homeland Security”, a także „Orły Temidy” /Legal Eagles”, “A New Life”, “Trzech mężczyzn i dziecko” /Three Men and a Baby/, “Swój chłopak” /Homeboy/ oraz “Drabina Jakubowa” /Jacob’s Ladder/. DAN MINDEL (Zdjęcia) nakręcił ostatnio komedię Matta Damona/Grega Kinneara “Skazani na siebie” /Stuck on You/, w reżyserii braci Farrelly, a także przebój wytwórni Universal - thiller “Tożsamość Bourne’a” /The Bourne Identity/, również z udziałem Matta Damona. Od dłuższego czasu Mindel jako operator współpracuje z reżyserami Tonym i Ridleyem Scottami. Pracował z nimi przy filmach: “Zawód: szpieg” /Spy Game/, “Wróg publiczny” /Enemy of the State/, “Karmazynowy przypływ” /Crimson Tide/ oraz „Fan” / The Fan/ (wspólnie z Tonym) oraz „Sztorm” /White Squall/ i „G.I. Jane” (wspólnie z Ridleyem). Mindel ma w swojej filmografii również takie tytuły jak: “Kowboj z Shanghaju” /Shanghai Noon/, „Killer Pink” i „Piasek” /Sand/. Na małym ekranie pracował przy filmach “Niebezpieczny umysł” /Dangerous Minds/ i „Pamiętniek Czerwonego Pantofelka” /Red Shoes Diaries/. Jest autorem zdjęć do dokumentalnego obrazu BBC “Paso Horse”. W swojej karierze nakręcił wiele filmów reklamowych, krótkometrażowych i wideoklipów. JOHN BEARD (Scenografia) pracował ostatnio przy realizacji produkcji przygodowego filmu dla dzieci “Thunderbirds” oraz wyreżyserowanej przez Stephena Woolley’a filmowej kronice współzałożyciela zespołu The Rolling Stones, pt. „Stoned”. Przed nakręceniem “Klucza do koszmaru” Beard miał wcześniej okazję współpracować z reżyserem Iainem Softley’em przy jego filmach „K-PAX”, z udziałem Kevina Spacey i Jeffa Bridgesa, “Miłość i śmierć w Wenecji” /The Wings of the Dove/ oraz “Hackers”. John Beard jest jednym z najwybitniejszych scenografów brytyjskich. Współtworzył filmy: „Bad Timing”, „Unsuitable Job for a Woman”, „Eureka”, „Brazil”. Pierwszym filmem, w którym wystąpił w roli scenografa był „Absolute Beginners”. Kolejne filmy to: „Siesta”, „Ostatnie kuszenie Chrystusa” Martina Scorsese, „The Browning Version” Mike’a Figgisa, “Splitting Heirs”; “Mapa ludzkiego serca” /Map of the Human Heart/ Vincenta Warda; “Eryk Wiking” /Erik the Viking/, w reżyserii Terry’ego Jonesa; oraz nagrodzony Oscarem® krótkometrażowy obraz „Franz Kafka’s It’s a Wonderful Life”. Oprócz pracy przy filmach fabularnych, Beard jest scenografem na potrzeby przemysłu muzycznego i wideoklipów. Współpracował w tym zakresie między innymi z takimi reżyserami jak Steve Barron, David Fincher, Neil Jordan i Julien Temple dla artystów: Davida Bowie, The Rolling Stones i U2. Przed podjęciem pracy w przemyśle rozrywkowym Beard studiował projektowanie wnętrz w Kingston Art School w Londynie. LOUISE FROGLEY (Kostiumy) od ponad dwudziestu lat współpracuje przy produkcjach dużego i małego ekranu. Ma w swoim dorobku między innymi projekty kostiumów do filmów: Francisa Lawrence’a “Constantine”; Tony’ego Scotta “Człowiek w ogniu” /Man on Fire/ oraz „Zawód: szpieg” /Spy Game/; a także produkcji telewizyjnej stacji HBO „Live From Bahgdad”; „Porzucona” /Abandon/ Stephena Gaghana; oraz filmach Stevena Soderbergha „Angol” /The Limey/ i „Traffic”. Ostatni z wymienionych filmów przyniósł jej w 2001 roku nominację do nagrody CDG. Frogley ma na swoim koncie imponującą liczbę tytułów wielkiego ekranu, a w tym: “Stygmaty” /Stigmata/, “U.S. Marshals”, “Speed 2: wyścig z czasem” /Speed 2/, “Krytyczna decyzja” /Executive Decision, “Pie in the Sky”, “The Cure”, “The War of the Buttons”, “Piromani” /Wilder Napalm/, “Warlock”, “Związek przeszczepionych serc” /Heart Condition/, “ Trzech mężczyzn i mała dama” /Three Men and a Little Lady/, “Breaking In”, “Bull Durham”, “Defense of the Realm”, “Mona Lisa” oraz „Inne miejsce” /Another Time, Another Place/. Jej pierwszym większym zleceniem było asystowanie kostiumologowi nagrodzonego Oscarem® filmu Hugh Hudsona „Rydwany ognia” /Chariots of Fire/. Frogley rozpoczynała swoją karierę w Londynie i Paryżu jako kostiumolog i dekoratorka planu, pracując dla firm reklamowych, w tym między innymi RSA. W tym czasie z firmami tymi współpracowali również młodzi filmowcy Ridley Scott, Tony Scott, Adrian Lyne i Hugh Hudson— z których wszyscy trafili z czasem do filmu fabularnego. Najnowszy projekt Frogley to produkcja Stephena Gaghana “Syriana” dla Warner Bros. Pictures i Section Eight Films. EDWARD SHEARMUR (Muzyka) skomponował muzykę do długiej listy tytułów filmowych i telewizyjnych. Jego muzyczna filmografia wzbogaciła się w ostatnim czasie o takie tytuły jak: sequel przebojowej komedii akcji z Sandrą Bullock “Miss Agent 2” /Miss Congeniality 2: Armed and Fabulous/; a także intrygujący niezależny projekt “Nine Lives”; film science fiction w konwencji fantasy “Sky Kapitan i świat jutra” /Sky Captain and the World of Tomorrow/, z udziałem Judea Law i Gwyneth Paltrow; a także romantyczną komedię “Wimbledon” (z Kirsten Dunst i Paulem Bettany), “Pozew o miłość” /Laws of Attraction/ (z Piercem Brosnanem i Julianne Moore) oraz “Wygraj randkę” /Win a Date with Tad Hamilton!/ (z Kate Bosworth, Topher Grace i Joshem Duhamelem). Skomponowana przez Sheamura muzyka do filmu “Aniołki Charliego: Zawrotna Szybkość” /Charlie’s Angels: Full Throttle/ przyniosła mu nagrodę BMI - Film Music Award. Ten niezwykle płody kompozytor na przestrzeni ostatniej dekady skomponował tematy muzyczne do wielu filmów, w tym między innymi komedii “Johnny English” Petera Howitta, a także “The Sweetest Thing” Rogera Kumble’a, “K-PAX” Iaina Softley’a, „Hrabiego Monte Cristo” /The Count of Monte Cristo/, filmów „The Brightness You Keep”, „Miss Agent” /Miss Congeniality/, „Aniołków Charliego” /Charlie’s Angels/, „Reign of Fire” i „Whatever It Takes”. Jego wcześniejsza filmografia to także tytuły: „Na pierwszy rzut oka” /Things You Can Tell Just By Looking At Her/ z udziałem Glenn Close, Cameron Diaz i Holly Hunter, „Diamentowa afera” /Blue Streak/ z Martinem Lawrencem, „Jakub kłamca” /Jakob the Liar/, w którym zagrał Robin Williams, „Szkoła uwodzenia” /Cruel Intentions/, „The Governess”, „The Very Thought of You”, „Girls’ Night”, „Remember Me?” Nicka Hurrana, „The Leading Man”, „Demon Knight”, a także produkcje HBO’s „Jądro ciemności” /Heart of Darkness/ i „Shot Through the Heart". Temat muzyczny skomponowany do filmu „Cementowy ogród” /The Cement Garden/, który zdobył nagrodę na Festiwalu Filmowym w Cannes (1991) zapoczątkował karierę Sheamura w przemyśle filmowym. Przełomowym etapem w karierze Sheamura był znakomicie przyjęty przez krytykę obraz Iaina Softleya „Miłość i śmierć w Wenecji” /The Wings of the Dove/. Kompozycje do tego oscarowego® kandydata powstały w niewiarygodnym czasie dwóch tygodni i okazały się prawdziwym przebojem w kategorii muzyki filmowej 1997 roku. Michael Sheamur otrzymał gruntowne, klasyczne wykształcenie muzyczne. Po ukończeniu nauki sam przez pięć lat dawał lekcje muzyki w prestiżowych szkołach Eton i Royal College of Music. W 1995 i 1996 roku wystąpił w charakterze kierownika muzycznego w czasie tournee 'Unplugged' dwóch byłych członków zespołu Led Zeppelin - Jimmy’ego Page’a i Roberta Planta. Rolę tę pełnił również w czasie rejestrowania materiału muzycznego artystów na płytę "No Quarter." Swoje umiejętności i doświadczenie kierownika muzycznego wykorzystał także współpracując z artystami - Annie Lennox, Pink Floyd, Marianne Faithfull, Echo and The Bunnymen oraz Bryanem Adamsem.