“Idź do Diabła, Jonnie Gossamer,” powiedziała. Wsunęła się w obcisłą sukienką. Na oko zbyt obcisłą. - You’ll Never Die In This Town Again Thriller Jonnego Gossamera Harry Lockhart (ROBERT DOWNEY JR.) to w zasadzie porządny facet. Jasne, jest drobnym złodziejaszkiem, któremu udaje się prześlizgiwać przez życie dzięki specyficznemu połączeniu łotrzykowskiego uroku z wariackim optymizmem, ale w głębi serca chce być dobry. Problem, że nie wie tak do końca jak to zrobić. Pech, który bez przerwy prześladuje Harrego wydaje się gdzieś zgubić, gdy pewnego zimowego dnia on i jego partner udają się na “wieczorne zakupy” bożonarodzeniowe do nowojorskiego sklepu z zabawkami i gdy całą tę zabawę nagle przerywa alarm bezpieczeństwa. (Wiem, nie brzmi to optymistycznie, ale czytajcie dalej.) Harry, w desperackim akcie ucieczki przed policją, przez zupełny przypadek, trafia na casting do Hollywoodzkiego kryminału, gdzie zanim się obejrzał, już producent filmu zakwalifikował go na próbne zdjęcia, które maja mieć miejsce w Los Angeles. Rzucony na głębokie wody Los Angeles, Harry ma okazje przekonać się o zaletach i wadach tego miasta oraz poznać jego mieszkańców zarówno tych przegranych jak i zacięcie walczących o swoje. W Los Angeles zostaje oddany pod opiekę prywatnego detektywa, prawdziwego twardziela Perrego van Shrike’a (VAL KILMER), alias “Gay’a Perry’ego,”, który ma go przygotować do zdjęć próbnych do filmu. Gay Perry jest pozbawiony skrupułów, bezwzględnie okrutny - i jak już pewnie domyśleliście się – jest gejem. Ponadto, ma bardzo mało cierpliwości do Harrego, który rozpoczął naukę aktorstwa od udawania, że jest prawdziwym detektywem. I kiedy ten złodziejaszek stara się być aktorem grającym detektywa, spotyka on na swojej drodze Harmony Faith Lane (MICHELLE MONAGHAN) początkującą aktorkę, która potrzebuje jego pomocy. Wydawać by się to mogło przeznaczeniem. Zainspirowana przez swojego idola Jonnego Gossamera, fikcyjnego, cynicznego detektywa, bohatera serii powieści kryminalnych, Harmony przenosi się do Hollywood żeby zrealizować swoje marzenia.. Ale kilka lat i kilka odpraw z kwitkiem później zaczyna dostrzegać brutalną prawdę, że już może mieć swoje najlepsze lata za sobą. Kiedy jednak tajemnicze samobójstwo siostry Harmony zaczyna łączyć się z zupełnie niepowiązaną na pierwszy rzut oka sprawą nad którą pracują Harry i Gay Perry nagle okazuje się, że znajdują się oni w samym środku zagadkowego i jak najprawdziwszego morderstwa. Bardziej i mniej ukryte zwłoki... Dawno pogrzebane mroczne sekrety rodzinne nagle wydostają się na światło dzienne... I to, co początkowo wydawało się darmową wycieczką do Los Angeles może okazać się dla Harrego biletem w jedną stronę za to z miejscówką na miejskim cmentarzu. Jeśli więc ma przeżyć i co więcej stać się takim bohaterem, jakiego potrzebuje Harmony, Harremu musi się udać przekonać Gay’a Perry’ego, aby ten pomógł mu rozwiązać to zagadkowe morderstwo. Będzie musiał opanować buńczuczny, ale bardzo skuteczny styl pracy Jonna Gossamera. I będzie potrzebował trochę szczęścia – a może chodzi tu bardziej o przeznaczenie? – cóż żadne z nich nie zaszkodzi. * * * Kiss Kiss, Bang Bang, film akcji/komedia/thriller z Robertem Downey’em Jr. (Gothika, Śpiewający detektyw), Valem Kilmerem (Aleksander, Wonderland) oraz Michelle Monaghan (Krucjata Bourne'a) jest debiutem reżyserskim autora scenariusza Shane’a Black (Ostatni skaut, Zabójcza broń). Wytwórnia Warner Bros. Pictures przedstawia nowy film Silver Pictures Kiss Kiss, Bang Bang z ROBERTEM DOWNEY’EM JR. oraz VALEM KILMEREM w rolach głównych. W filmie wystąpią również MICHELLE MONAGHAN oraz CORBIN BERNSEN. Kiss Kiss, Bang Bang w reżyserii SHANE BLACK został wyprodukowany przez JOELA SILVERA na podstawie pomysłu i scenariusza SHANE’A BLACK. Producenci wykonawczy SUSAN LEVIN oraz STEVE RICHARDS. Współ-producer CARRIE MORROW. Zdjęcia MICHAEL BARRETT; kierownik produkcji AARON OSBORNE; montaż JIM PAGE; oraz muzyka JOHN OTTMAN. Film ten został zaklasyfikowany przez Amerykańskie Stowarzyszenie Przemysłu Filmowego (MPAA) jako “R” ze względu na “język, przemoc oraz sex/nagość.” Kiss Kiss, Bang Bang dystrybuowany będzie przez Warner Bros. Pictures, firmę należącą do koncernu Warner Bros. Entertainment Company. http://www.kisskiss-bangbang.com

Nigdy dotąd nie było takiej historii jak ta. W 1986 roku, 23 letni, świeżo upieczony absolwent Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, skończył wersję roboczą swojego pierwszego scenariusza. Zaledwie w ciągu tygodnia zwrócił na niego uwagę producent filmowy Joel Silver, który we współpracy z reżyserem Richardem Donnerem i wraz z filmem Zabójcza broń, na podstawie tego scenariusza, rozpoczęli nową erę filmu akcji. Zabójcza broń to nowy gatunek filmu narodzony pod auspicjami Silver, gdzie powstały również takie produkcje jak Commando czy Predator, skupiony na osobowości postaci i stanowiący połączenie komedii z podnoszącym poziom adrenaliny filmem akcji. Zabójcza Broń, w rolach głównych Mel Gibson oraz Danny Glover jako jeden z najbardziej niedobranych duetów policyjnych, walczący z gangiem przemycającym narkotyki, był pierwszym z wielu filmów, w których Black stworzył szalone postaci, wybuchowe sceny akcji i idealnie dobrane do charakteru filmu dialogi. Sukces jaki ten film odniósł w kinach zaowocował kolejnymi częściami Zabójczej broni, wpłynął na następne pokolenie twórców filmowych i stworzył podstawy dla nieskończonej liczby filmów. Pojawił się nowa kategoria kina akcji: film „partnerski”/sensacyjny. „Shane posługuje się niepowtarzalnym językiem, który widać we wszystkim co stworzył,” mówi Silver, który pomagał odkrywać na nowo zasady tworzenia filmu akcji w 1988 r. przy kręceniu Szklanej pułapki, a następnie w 1999 r. jako producent Matrixa. „Bez względu na to czy przestrzega on zasad gatunku filmowego czy też świadomie je łamie, w jego filmach pojawiają się zawsze oryginalni bohaterowie, nowatorskie sceny akcji i niezapomniane dialogi. Styl, w jakim pisze zawsze jest ciekawy i bawi tak jak i filmy, które potem oglądamy na wielkim ekranie.” „Interesują mnie filmy, które łączą w sobie jakieś dwa elementy w sposób absolutnie nowatorski,” mówi Black, którego duet policyjny znany z Zabójczej broni to rzeczowy detektyw z ogromnym bagażem doświadczeń i młody policjant o skłonnościach samobójczych, którego niekonwencjonalne zachowanie stwarza wiele sytuacji z jednej strony komediowych, a z drugiej wywołujących dreszczyk emocji. Black po raz pierwszy zetknął się z legendarnym filmem detektywistycznym przy okazji produkcji Slivera z 1991 r. Ostatni skaut, film „partnerski”/sensacyjny z Brucem Willisem w roli prywatnego detektywa, bez grosza przy duszy, pragnącego odkupić grzechy przeszłości, który wraz z eks-mistrzem futbolu amerykańskiego, w tej roli Damon Wayans, próbują prowadzić śledztwo w sprawie korupcji na najwyższych szczeblach profesjonalnego futbolu, czyli w świecie gdzie w grę wchodzą wielkie pieniądze. Na podstawie jego kolejnego rewelacyjnego scenariusza z 1996 r. powstał film Długi pocałunek na dobranoc z Samuelem L. Jacksonem w roli prywatnego detektywa, który odkrywa, że Geena Davis nauczycielka cierpiąca na amnezję, w przeszłości była bardzo niebezpieczną tajną agentką zaangażowaną w sprawę obalenia rządu. Pasja Blaka związana z eksperymentowaniem z coraz to innymi scenami akcji/przestępstw powiązana jest z jego dziecięcą obsesją na temat książek detektywistycznych – tanich wydań bohaterami których byli twardzi detektywi i kobiet w opresji; podszyte dreszczykiem emocji opowiadania gdzie dwa na pozór nie związane ze sobą wątki zaczynają się przeplatać w efekcie czego wybuchają skandale i pojawiają się morderstwa, a słodko-gorzka sprawiedliwość zawsze triumfuje. „Czytałem The Hardy Boys i The Three Investigators, opowiadania akcji dla młodzieży, ale moich prawdziwych bohaterów z dzieciństwa można odnaleźć na półkach z książkami dla dorosłych,” mówi Black. „Uwielbiałem opowiadania kryminalne i można powiedzieć połykałem takie książki w całości. Przeczytałem ich setki. Co prawda nie wolno mi było ich czytać gdy byłem małym chłopcem, ponieważ zawierały opisy pościgów, więc wykradałem je i czytałem w ukryciu. Kupowałem je za pieniądze na lunch. Mogłem nie jeść obiadu przez trzy dni tylko po to żeby kupić sobie nową książkę Mike’a Shayne’a, Shella Scotta, czy Chestera Druma. Opisy pościgów były wspaniałe, ale to, co ja kochałem najbardziej, to ta aura tajemniczości. Powieści te były naprawdę męskie, w pewnym sensie nieoszlifowane i surowe, chłonąłem więc ich jeszcze głębszy sens naładowany emocjami i bardzo poruszający. Gdybym nie czytywał tych powieści w dzieciństwie nie stworzyłbym żadnego z moich filmów.” „Moja fascynacja mitem prywatnego detektywa i moja obsesja związana z tymi tanimi wydaniami powieści sensacyjnej musiały znaleźć ujście, gdy już stałem się dojrzałym mężczyzną.” Mówi dalej Black. „Do pewnego stopnia Zabójcza broń i Ostatni skaut to tego efekty. Nigdy jednak nie próbowałem stworzyć postaci prywatnego detektywa, który łączyłby w sobie wszystkie te cechy, o których czytałem, choć zawsze tak naprawdę tego chciałem. Kiss Kiss, Bang Bang to wyraz szacunku skierowany specjalnie pod adresem wszystkich powieści detektywistycznych które przeczytałem w dzieciństwie.” Akcja filmu Kiss Kiss, Bang Bang rozgrywa się w ziemi obiecanej o zszarganej reputacji zwanej Los Angeles, mieście przypominającym akwarium z rekinami, w którym zdegenerowane choć w głębi ducha porządne osobniki codziennie zmagają się z ich przeznaczeniem w bardzo podobny sposób w jaki czynią to prywatni detektywi z ukochanych książek Blacka. W akwarium z rekinami zamknięci zostali również drobny złodziejaszek Harry Lockhart i, czasami, aktorka Harmony Faith Lane, przyjaciele z dzieciństwa, którzy spotkali się po latach i którzy maja wspólnego idola w postaci dawno zapomnianego bohatera taniej serii wydawniczej Jonnego Gossamera, twardego prywatnego detektywa przypominającego do złudzenia bohaterów powieści w których zaczytywał się w dzieciństwie Black. Fikcyjny twardziel Jonny Gossamer, który tylko przez moment pojawia sie w filmie Kiss Kiss, Bang Bang, mianowicie w scenie filmu w filmie, jest bardzo istotnym punktem odniesienia dla wszystkich bohaterów i jego obecność odczuwa się przez cały film. „W postaci Jonnego Gossamera wyczuwa się sens przeznaczenia. To tak jakby ktoś pluł w twarz śmierci,” mówi Black o postaci swojego fikcyjnego prywatnego detektywa. „Jest on mało znanym bohaterem kiepskiej jakości literatury sensacyjnej, który reprezentuje sobą dużo więcej niż to co postrzegają w nim bohaterowie filmu. Jest on prawdziwą metaforą młodzieńczego entuzjazmu, wiary w możliwość osiągnięcia czegoś więcej niż to, co się ma obecnie, wiary w bohatera, którym można się stać pewnego dnia.” W miarę rozwoju akcji bohaterowie Blacka korzystają z każdej szansy, aby zmienić się na lepsze i może w końcu stać się dobrymi ludźmi. Coraz bardziej na grunt realny przenoszą cechy z fikcyjnego życia Jonna Gossamera gdzie przypadek ustępuje miejsca przeznaczeniu, prawda jest silniejsza niż fikcja i każdy może być wspaniały choćby przez jeden krótki moment. „Ważnie jest żeby wierzyć w i doceniać coś, co obrosło kurzem na półkach księgarni i czego większość ludzi nie postrzega jako literaturę,” z przekonaniem mówi Black. „Do tej pory pojawiło się bardzo niewiele współczesnych interpretacji wielkiej tradycji prywatnych detektywów Los Angeles; To, czego pragnąłem, to był film, który balansuje na linie łączącej dwie cechy filmu, z jednej strony powinien on być na tyle poważny, że może wywołać dreszcz emocji, z drugiej, na tyle zabawny żeby oglądanie jego było rozrywką, a także gwarantowało efekt zaskoczenia.” Po dopracowaniu tej sprytnej mieszanki stylów w swoim najważniejszym filmie z gatunku partnerskiego kina akcji i klasycznego filmu gangsterskiego, Black wysłał scenariusz Kiss Kiss, Bang Bang do Silvera. „Wydawało się to logiczne żeby ten film powstał we współpracy z Joelem, ponieważ myślałem, że bardziej niż ktokolwiek inny, z kim pracowałem w przeszłości, będzie on tym scenariuszem zainteresowany i zrozumie jego nie tylko ogólny sens, ale przede ten, o który mi najbardziej chodziło,” mówi Black. „Pomyślałem sobie, że scenariusz przesłany przez Shane’a jest zabawny, romantyczny, budujący napięcie i przepełniony nowatorskimi, zaskakującymi pomysłami,” mówi Silver. „Jest to wyrafinowana mieszanka gatunków filmowych i różnych pomysłów. Jest ona wyrazem uznania dla filmu z gatunku thrillera gangsterskiego i taniej powieści detektywistycznej, ale jej wydźwięk jest jak najbardziej współczesny. Jego uwielbienie dla tradycji prywatnych detektywów jest tutaj bardzo widoczne. Można również powiedzieć, że jest to najbardziej romantyczny scenariusz jaki wyszedł spod pióra Shane’a. A już na pewno jest to jego najbardziej oryginalne dzieło.” „Poprzez Kiss Kiss, Bang Bang Shane wywiera wpływ na gatunek filmów detektywistycznych tak jak kiedyś zrobił to z filmem akcji,” mówi producentka Susan Lenin, która piastuje stanowisko Wice Prezesa do spraw produkcji w Silver Pictures. „W jednym filmie wprowadza on kilka oryginalnych, angażujących emocjonalnie bohaterów, tworzy dla nich inteligentne dialogi i umieszcza w samym środku szybkiej akcji, co przypomina w pewnym sensie klasyczną komedie sytuacyjną. Jest to jeden z najlepszym materiałów, które ostatnio czytałam. A świetny materiał przyciąga uwagę znakomitych aktorów.”

Cieszący się światowym uznaniem aktor Robert Downey Jr. w filmie Kiss Kiss, Bang Bang wciela się w postać głównego bohatera/narratora Harrego Lockhart, lekko zdegenerowanego, ale w gruncie rzeczy porządnego, drobnego złodziejaszka. Charakteryzuje go robotnicza charyzma i kwasi Capra’owski optymizm. Twórca scenariusza i reżyser Shane Black opisuje go jako „faceta przepełniony pomysłami, które wyrzuca z siebie i natychmiast o nich zapomina prawie tak samo często jak kłamie.” „Harrego bez przerwy prześladuje pech, a mimo to jest niepoprawnym optymistą,” kontynuuje Black. „Zdaje się on nie przyjmować w ogóle do wiadomości, że jeśli ktoś próbuje coś robić wiele razy i za każdym razem mu to nie wychodzi, to kolejny raz najprawdopodobniej też okaże się porażką. Harry wydaje się walić głową bez przerwy w ten sam kawałek muru, a jednak przy tym, jakoś nigdy nie brak mu młodzieńczego entuzjazmu. Nawet wtedy, gdy trafia do najbardziej cynicznego, desperackiego i agresywnego miejsca na ziemi którym jest Los Angeles, niezmiennie pozostaje tym samym wręcz dziecinnie naiwnym Harrym.” „W Harrym jest coś takiego, co każe widzom go lubić i wspierać pomimo tego, że z reguły robi wszystko po swojemu,” mówi producent Joel Silver. „Potrzebowaliśmy aktora, który byłby w stanie oddać wszystkie cechy charakteru tego bohatera tzn. optymizm, brawurę, lekkomyślność, źle ukierunkowany upór i czarującą osobowość. Robert Downey Jr., poza oczywistym talentem aktorskim, posiada również ten chłopięcy urok i czar co spowodowało, że był idealnym kandydatem do roli Harrego.” Znany ze swej wszechstronności, wielu talentów oraz zaangażowania w odgrywane postaci, Downey ma na swoim koncie wiele niezapomnianych kreacji filmowych począwszy od ról z lat 80tych w filmach Weird Science i Mniej niż zero poprzez tytułową rolę, za którą otrzymał nominację Akademii Filmowej, w filmie Chaplin, wspaniałą rolę reportera brukowca w filmie Urodzeni mordercy, aż po ostatnią rolę w thrillerze Silvera zatytułowanym Gothika gdzie wcielił się w postać skonfliktowanego psychiatry. „Rober właściwie przemienił się w Harrego,” mówi Black. „Wniósł w tę postać dużą dozę bezbronności i czułości wraz z urzekającym chłopięcym urokiem i subtelnym wyczuciem komediowym, które dostrzegalne jest w prostych gestach i jego wyglądzie. Robert włożył bardzo dużo pracy w swoja postać, choć wydaje się, że gra bez żadnego wysiłku. Jest to jednak pozór, bo zagranie Harrego było bardzo trudnym zadaniem.” „Harry to facet, który budzi się dopiero, gdy wszystkie neony w mieście się już palą,” mówi Downey, „a ja mam trochę doświadczenia w byciu nocnym markiem. Tak jak wielu z nas Harry chce robić tylko dobre rzeczy, nawet, jeśli nie ma bladego pojęcia jak.” Kiedy Harremu i jego towarzyszowi przestępstwa ledwo udaje się wywinąć policjantom po tym jak urządzili sobie świąteczne „zakupy” po godzinach w sklepie z zabawkami w centrum Nowego Jorku, przypadkowo wybiera sobie on jako schronienie miejsce w którym właśnie odbywa się casting do Hollywoodzkiego filmu kryminalnego. Harry zostaje wysłany do Los Angeles na zdjęcia próbne gdzie poznaje Perrego van Shrike, alias “Gay Perry,” który jest twardym, bezpardonowym i otwarcie homoseksualnym prywatnym detektywem wynajętym, aby nauczyć złodziejaszka próbującego być aktorem jak zachowuje się prawdziwy detektyw. W tym wypadku wydaje się całkiem naturalne, że producenci filmowi odpowiedzialni za podsycanie napięciem gatunku filmowego określanego jako kino akcji poprzez zaaplikowanie do filmu potężnej dawki męskości, będą właśnie tymi, którzy postawią ten pomysł na głowie i zdecydują, że najbardziej tradycyjnie macho bohater tego filmu będzie gejem. „To klasyczny Shane,” mówi Silver. „On uwielbia bawić się z oczekiwaniami widzów.” Twardy, bezwzględny i pozbawiony skrupułów Perry stanowi bardzo ostry kontrast dla ujmującego naiwnością Harrego. Problemy rozwiązuje przy użyciu broni, zachowuje zawsze zimną krew i twarz pokerzysty, nie specjalnie ukrywa się z lekceważącym podejściem do swoje nowego podopiecznego. „Perry ma spore doświadczenie i wie, że Harry oznacza kłopoty,” mówi Val Kilmer, który wcielił się w rolę cynicznego detektywa. „Nie chce mieć z nim więc nic do czynienia.” „Gay Perry to kawał drania, który nie miałby oporów, żeby rozwalić komuś szczękę, ale przy okazji ma kilka nietypowych umiejętności,” mówi Black o postmodernistycznym odpowiedniku Jonnego Gossamera. „Pomimo tego, że jego otwartość powoduje, że niektórzy czują się w jego towarzystwie trochę niekomfortowo Perry jest herosem; jest mityczna postacią, która natychmiast po wejściu do pomieszczenia przejmuje władzę, Val odegrał to po prostu znakomicie.” „Val ma niesamowity sposób bycia, który idealnie pasuje do Perrego,” zgadza się producentka wykonawcza Susan Levin. “I chociaż jego ostatni bohaterowie byli raczej negatywni i dramatyczni, jest on równie dobry w rolach komediowych, co mogą potwierdzić fani znający początki jego kariery.” „Całkiem zabawnie jest być pozbawionym szacunku draniem, czego nie często maiłem okazję doświadczyć na planie,” komentuje Kilmer, który rozpoczął swoją karierę rolą w znakomitej parodii filmu szpiegowskiego Top Secret! oraz w komedii Prawdziwy geniusz, zanim zmienił repertuar na role bardziej dramatyczne w takich filmach jak The Doors, Gorączka, czy ostatnio w Wonderland lub Aleksandrze. „Od lat szukam dobrej komedii, w której mógłbym zagrać. W Hollywood panują pewne zwyczaje i jednym z nich jest: jeśli chcesz być zabawny musisz mieć w swoim najnowszym repertuarze komedię. Roli komediowej jednak nie dostaniesz jeśli przez ostatnie lata nie byłeś zabawny.” „O Valu mówi się, że jest stoickim aktorem, którego prawie wszyscy się boją, bo jest on tak intensywny,” mówi Black, „ale ma świetne poczucie humoru i potrafi śmiać się sam z siebie, co często można zauważyć u jego bohatera. Jednocześnie, wnosi dużo subtelności w postać Perrego, dzięki czemu ten klasyczny twardy facet staje się bardziej wiarygodny, ale nie stereotypowy czy karykaturalny.” Poza chęcią odegrania roli Gay’a Perrego, Kilmer mówi, że zafascynował go pomysłowy scenariusz Black’a. „Uwielbiam wszystko, co tworzy Shane Black. On pisze z ogromnym polotem, a ten scenariusz to mój ulubiony rodzaj filmu gdyż traktuje o rzeczach poważnych, ale nie zanadto poważnie. Oglądając ten film można się rozerwać i setnie ubawić.” Ponadto, Kilmer był bardzo podekscytowany tym, że po raz pierwszy będzie pracował z legendarnym już producentem Silverem. „Joel kocha robić filmy i kocha dopracowywać szczegóły,” mówi Kilmer. „Jest wielu doskonałych producentów, którzy są szczególnie dobrzy w jakieś jednej konkretnej części tego procesu, jakim jest robienie filmu, ale on jest po prostu rewelacyjny na każdym jego etapie. Ma on to unikalne wyczucie i spryt, jakie również mieli założyciele Hollywood.” „Mogę powiedzieć, że wiele rzeczy robiłem specjalnie dla niego,” mówi na temat Silvera Downey. „ Joel naprawdę kocha robić filmy i ta jego pasja jest zaraźliwa. Zna on ten środek przekazu jak i w ogóle cały biznes bardzo dobrze. Kiedy jest na planie, zawsze wie co robić, w każdej sytuacji, a nie o wszystkich producentach można tak powiedzieć.” Silver stwierdził, że jedną z najfajniejszych i najzabawniejszych spraw przy kręceniu filmu Kiss Kiss, Bang Bang było obserwowanie potyczek Harregi i Gay’a Perrego. „Niezmiernie ważne było to, żeby w tych rolach obsadzić charyzmatycznych aktorów, pomiędzy którymi będzie odczuwalna swoistego rodzaju chemia,” wyjaśnia producent. „Wszyscy wiedzą, że Val i Robert są świetnymi aktorami. Ale widzieć ich razem, zaczepiających się nawzajem, starających się poniżyć na każdym kroku i bez przerwy prowokujących jeden drugiego dopiero w pełni pokazuje jak bardzo utalentowanymi aktorami są oni naprawdę.” „Tych dwóch odburkujących facetów, Harry i Gay Perry przypomina niedźwiedzie w garniturach,” śmieje się Black. „Koszule zdają się ich gryźć w szyje i tak naprawdę nigdy żaden z nich nie przywykł na dobre do życia w cywilizowanym świecie. Można powiedzieć, że obaj są mizantropami. Pozyskanie Roberata i Vala do tych ról było wyczynem nie lada. Robert radzi sobie z siłą Vala poprzez uwypuklanie słabości i wad swojego bohatera w taki sposób jak tylko on to potrafi. Chemia pomiędzy nimi jest cudowna. Wykonanie bez zarzutu. Myślę, ze miałem ogromne szczęście.” „Robert gra faceta, który geniuszem na pewno nie jest,” komentuje Kilmer, „ale ja wiem, że Robert jest genialnym aktorem, co miałem okazję obserwować przez lata, a jego wyczucie i postać jaką wykreował w tym filmie są po prostu rewelacyjne. Kiedy kręciliśmy wspólne sceny, przez cały czas się śmialiśmy. Muszę powiedzieć, że ubawiłem się setnie.” „Nie mam pojęcia skąd czerpaliśmy tę całą niesamowitą energię,” dodaje Downey, „ale wiem, że zostaniemy z Valem przyjaciółmi do końca życia, choć przecież nie miałem okazji poznać go przed tym filmem, no chyba, że przez jego pracę,” mówi Downey. Gdzieś pomiędzy chaotycznym wdziękiem Harrego, a postawą „wszystko już wiem o życiu” Gay’a Perrego plasuje się Harmony Faith Lane, dziewczyna z małej mieściny w Indianie, której dziecięce plany zostania wziętą aktorką w Hollywood nie ziściły się do końca tak jak sobie to wyobrażała czytając powieści sensacyjne, których bohaterem był Jonny Gossamer. W wieku 34 latach, ta piękna, inteligentna i czarująca kobieta zaczyna zdawać sobie sprawę z okrutnej prawdy, że jej najlepsze dni mogą należeć już do przeszłości. „Film ten, w dużym stopniu, jest opowieścią o ludziach którzy nigdy nie przestają myśleć Pewnego dnia zostanę kimś,” wyjaśnia Black. „Harmony jest jedną z tych ludzi. Przeszła już ten etap, kiedy większość ludzi poddaje się. Chciałam zostać aktorką, nie wyszło mi; Nigdy mi się to nie uda. Pomimo tego, że powoli zaczyna podchodzić do całej tej sprawy raczej cynicznie, w głębi duszy nigdy nie porzuciła nadziei, że któregoś dnia… Stara się ona pogodzić z faktem, że 40 lat to nie taki zły wiek i wciąż wierzy, że Pewnego dnia osiągnie sukces.” Wschodząca gwiazda Michelle Monaghan, którą znamy z takich filmów jak Krucjata Bourne'a, Pan i Pani Smith oraz z serialu telewizyjnego Boston Public otrzymała swoją pierwszą główna rolę w filmie po castingu na którym „powaliła komisje na kolana” jak mówi Black. Nie miało to znaczenia, że Monaghan jest w zasadzie nowicjuszką i to o kilka lat młodszą niż jej bohaterka – „Ma wszystko to co było potrzebne,” stwierdza Downey. „Michelle jest sensacyjna,” mówi Silver. „Jej wyczucie roli jest niesamowite i naprawdę zrobiła kawał dobrej roboty. Szła łeb w łeb z Robertem i Valem, a nawet jeszcze lepiej biorąc pod uwagę, że porównujemy ją do dwóch aktorów wagi ciężkiej.” „To co powoduje, że Michelle jest tak wspaniała to fakt, że nie boi się ona być sobą,” mówi Black. „Jest ona inteligentna, spontaniczna i ma rewelacyjny instynkt aktora komediowego. Nie ma w niej nawet odrobiny niepewności. W czasie gry poświęca się dokumentnie postaci i gra bez lęku. Cudownie było oglądać tę początkującą aktorkę, świeżą krew, na planie filmowym. Siedziałem sobie wówczas wygodnie na moim krześle i myślałem Jestem największym szczęściarzem na świecie.” „Jeśli Shane’owi wydaje się, że jestem taka odważna to tylko dlatego, że moja bohaterka Hormony, którą stworzył, jest bardzo odważna,” mówi Monaghan, która dzięki swojemu pochodzeniu z Iowa ma te same środkowozachodnie korzenie co jej bohaterka. „jej idolem jest Jonny Gossamer, a powieści, których jest głównym bohaterem zainspirowały ją żeby udała się do Hollywood w pogoni za swoimi marzeniami. Nie udało jej się jednak zrealizować swoich marzen tak do końca, ale poznała tam swojego nowego idola w postaci Harrego.” „Michelle jest zupełnie inna,” mówi Downey. „Przygnębiające jest oglądanie bardzo prawdopodobnej historii typowej młodej aktorki, która przybywa do Hollywood i z czasem robi się coraz bardziej zgorzkniała, nieszczęśliwa i egoistyczna do granic wytrzymałości. A mówię tu tylko o pierwszym roku pobytu. Jednak Michelle zrobiła nam ogromnie milą niespodziankę. W scenie gdzie Hormony przemoknięta do suchej nitki przyszła powiedzieć Harremu, że potrzebuje jego pomocy, Michelle była jakby naprawdę przepełniona lękiem i bardzo zdenerwowana. To była prawdziwa scena życia lub śmierci. Nigdy nie zapomnę tego dnia, bo po zakończeniu kręcenia tej sceny wiedziałem już, że jest ona prawdziwą gwiazdą filmu. Również pozostający pod wrażeniem Monaghan, Kilmer, w dość pokrętny sposób, wyraża swoje uznanie dla młodej aktorki: „Właściwie raz nawet zapomniałem, że mój bohater jest gejem, kiedy zobaczyłem ją jak przechodzi przez plan.” „Byłam bardzo podekscytowana, że mogłam być częścią tego zespołu, przede wszystkim ze względu na to, że miałam współpracować z Valem i Robertem,” mówi Monaghan. „Codziennie podziwiałam ich kunszt aktorski, ale ani razu nie poczułam się wystraszona lub niepewna, ponieważ byli oni bardzo pomocni i ogromnie wspierali mnie na duchu. Zmuszali mnie żebym korzystała z każdej szansy. To było dla mnie jak ziszczenie wszystkich marzeń.” Monaghan i cała reszta podobnie doceniają kunszt Blacka, którego zapał i pasja, żeby tradycyjny gatunek thrillera gangsterskiego i jego klasycznego bohatera przyprawić odrobiną romantyzmu i oryginalności, zainspirowały zarówno aktorów jak i cały zespół realizatorski. „Jako reżysera cechuje go zaskakująca kombinacja poczucia humoru i pokory, a także posiadanie własnego zdecydowanego zdania, mówi Kilmer. „Jednym z 30 powodów, dla których Shane jest świetny – poza oczywiście wyjątkowo dobrym, zabawnym i nietuzinkowym pisaniem – jest to, że jest jeszcze bardziej inteligentny niż daje po sobie poznać,” mówi Downey, który dostrzega w scenarzyście-reżyserze pewne cechy wszystkich trzech głównych postaci. „Czasami kręciliśmy scenę, a ja pytałem Shane’a, Co Ty byś zrobił? Bo często miałem poczucie, że ta opowieść to w pewnym sensie autobiografia. Shane myśli jak przestępca, jak Harry, próbuje to jednak okiełznać i robić dobre rzeczy. Do Hormony podobny jest w tym, że cały czas nie traci nadziei. Pomimo tego, że dopadł go kryzys pisarski w mieście, w którym na każdym kroku poddawany jest człowiek ocenie i rozlicza się go za tu i teraz, udało mu się zachować zdrowy optymizm. Natomiast Gay’a Perrego przypomina w tym, że tak jaki on Shane zaprzecza stereotypowi. Nie jest on przecież typowym docenianym scenarzystą z Hollywood. Jest opanowany i postrzelony za jednym razem i na pewno nie jest taki jak mogłoby ci się wydawać na pierwszy rzut oka.” „Moje relacje z Hollywood można określić jako związek oparty na miłości i nienawiści,” przyznaje Black. „To tak jakby pociąg zaczął zwalniać żebyś mógł coś sobie dobrze obejrzeć i w efekcie oglądasz to przez następne piętnaście lat. Strach i desperacja, które przenikają powietrze Hollywood są fascynujące. Łatwo się jest z tego śmiać, ale jest to również niestety konieczne, bo w przeciwnym razie, odwróci się to przeciw tobie. Poczucie humory w tym przypadku jest koniecznością.”

Scenarzysta i reżyser filmu Kiss Kiss, Bang Bang Shane Black blisko współpracował z kierownikiem zdjęć Michaelem Barrettem (Zagadki kryminalne) oraz kierownikiem produkcji Aaronem Osborne (Bez śladu) nad tym, aby film ten miał charakter i wrażliwość współczesnego thrillera gangsterskiego. „Jeśli chodzi o stylistykę filmu chcieliśmy zrobić coś co byłoby prototypowo w stylu Los Angeles, ale przypominające w szczegółach tę nieokrzesaną jakość powieści i thrillera gangsterskiego, które tak bardzo kocham,” mówi Black, który wyreżyserował wiele filmów z tego gatunku z lat 60tych dla Barretta i Osborne’a, w tym również świetny dramat z Paulem Newmanem Harper oraz thriller z Lee Marcinem, akcja którego toczy się w Los Angeles, zatytułowany Point Blank.. „Shane pisze niewyobrażalnie obrazowo. Zawsze wie dokładnie jak jego film ma wyglądać i w jakim ma być stylu,” zapewnia Osborne. „Nie chciał uromantycznionej wersji Los Angeles. Chciał, żeby sceneria wydawała się tak bardzo realna jak i jego postaci oraz cała historia.” Podobnie do Blacka, Osborne jest zagorzałym fanem taniej powieści sensacyjnej oboje więc czerpali pomysły na wizualną stronę Kiss Kiss, Bang Bang z prac sławnego rysownika Roberta McGuinnessa, znanego przede wszystkim z ilustracji na okładki powieści detektywistycznych z lat 60tych. (Black przypomniał kilka książek z tamtych czasów - Straighten Up and Die Right, Small Town Boy Makes Dead oraz Die Job, między innymi – i stworzył opisy ich okładek.) „Twórczość McGuinness stała się prawdziwym źródłem natchnienia dla wizualnej strony filmu,” mówi Osborne, który wplotł pomysły McGuinness w różne obrazy w filmie jak na przykład pokój hotelowy Harrego Lockharta, w którym, powieszono na ścianach oprawione w ramy reprodukcje i gigantyczne grafiki utrzymane w konwencji sztuki optycznej, które jeszcze dobitniej podkreślały gangsterski charakter filmu z tamtej epoki. Twórczość McGuinnessa inspirowała także Blacka i Barretta w trakcie kręcenia filmu. Jak wyjaśnia Black, „Zastosowaliśmy wiele ujęć kamery typowych dla thrillera gangsterskiego, które były wynikiem wpływu jaki miała na nas sztuka związana z tanią powieścią sensacyjną, na przykład ujęcie poprzez zgięte ramię osoby palącej papierosa, czy ujęcie poza lampą postaci kryjącej się w cieniu narożnika.” Black i Barrett poszli jeszcze dalej niż nadanie filmowi cecha charakteru współczesnego thrillera gangsterskiego, mianowicie Barrett starał się „nakręcić czarno-biały film w kolorze.” „Robi się to w ten sposób, że tworzy się dekorację, która jest jak czarno-biała pomimo tego, że pracuje się z kolorami od średnio do mocno intensywnych,” wyjaśnia Barrett. „Stosowaliśmy kolor w każdym ujęciu, a następnie desaturowaliśmy go w fazie po-produkcyjnej. W rezultacie mamy film, który jest bardzo barwny, ale nie jaskrawy, tak jak często się to obserwuje w przypadku komedii. Sprawia on wrażenie trochę nieobrobionego. Jest w nim coś z nieokrzesanej męskości.” Black ceni sobie bardzo dobrą współpracę z Barrettem. „Michael jest niesamowity,” mówi o Barrecie. „Pokazałem mu, co mnie inspirowało i te filmy, które bardzo lubię, a on natychmiast to podchwycił. Doskonałe wiedział, co mam na myśli i oddał to w praktyce nawet lepiej i pełniej niż mogłem to sobie wyobrazić.” „Muszę przyznać to Michaelowi,” dodaje Robert Downey Jr. „że udało mu się nie poświęcić naszej spontanicznej gry na rzecz ustawiania nas tam gdzie pasowałoby najlepiej zgodnie z zamysłem i wizją Shane’a.” „Thriller gangsterski polega na manipulowaniu światłem i cieniem, poprzez które wprowadza się odpowiedni nastrój, atmosferę i wygląd,” mówi producent Joel Silver. „Dzięki temu filmowi Shane i Michael rozpoczęli nowy rozdział w gatunku filmu detektywistycznego, zakładając, że współczesny film kręcony w kolorze może być klasycznie czarno-bialym thrillerem gangsterskim jednocześnie będąc nowoczesnym i oryginalnym.” Film jeszcze bardziej zyskał na oryginalności dzięki ubarwieniu go muzyka jazzową kompozycji Johna Otomana. Znany w branży jako podwójny specjalista, zajmujący się pisaniem ścieżek dźwiękowych oraz montażem filmów, Ottman skomponował muzykę oraz był montażystą takich filmów jak Podejrzani oraz X-Men 2: X-Men United. Poza tym pośród wielu filmów, do których skomponował muzykę należy wymienić takie tytuły jak Gothika czy Dom woskowych ciał. „Muzyka, którą John napisał do filmu Kiss Kiss, Bang Bang idealnie oddaje mieszankę stylów różnych gatunków filmowych i podkreśla jego unikalny charakter – komedii, romansu i kina akcji utrzymanego w stylu i tempie współczesnego thrillera gangsterskiego,” mówi Silver. Kiss Kiss, Bang Bang był kręcony w różnych miejscach Los Angeles, począwszy od Silverlake, poprzez park MacArthur Park, aż po Long Beach; od ciemnych zakamarków małych uliczek, po luksusowy Standard Hotel i The Falcon Room modne miejsce wieczornych schadzek przy Sunset Boulevard. Jedno z pamiętnych ujęć, gotyckie przyjęcie bożonarodzeniowe, na którym widać tancerzy burleski z modnego Hollywoodzkiego klubu 40 Deuce, występujących w przeróżnych udziwnionych strojach związanych tematycznie z różnymi rodzajami wakacji oraz w strojach stworzonych przy pomocy farby do ciała, było kręcone, w utrzymanym w stylu wiktoriańskim, domu Blacka, znajdującym się w Hancock Park. Większość scen do filmu kręcona była jednak w dogodnych i praktycznych lokalizacjach, poza tymi stworzonymi w słynnym hotelu Ambassador, miedzy innymi wnętrze Dexter Clinic czy obskurny pokój hotelowy, gdzie siostra Hormony spotyka swoje fatalne przeznaczenia. Osborne robił wszystko, że wykreować „atmosferę zbliżającego się ku końcowi karnawału” przekazując swoją wizję dzisiejszego Los Angeles. „Naprawdę udało nam się w tym filmie przekazać ducha dzisiejszego Los Angels,” mówi Osborne. „Ta autentyczność powoduje, ze film staje się mniej sztuczny i obrobiony, o co zresztą chodziło Shanowi, i zaczyna stanowić nowy punk odniesienia dla całego gatunku thrillera gangsterskiego.” Poza uchwyceniem Los Angeles z jego całym mylącym splendorem, Osborne musiał również umiejętnie wprowadzić w film elementy Bożego Narodzenia. „Najtrudniejszym zadaniem jakie miałem przed sobą była próba znalezienia czegoś w Bożym Narodzeniu w Los Angeles z czego można byłoby zażartować, a także to, że musiałem wkomponować styl z połowy XX wieku w bardzo nowoczesną rzeczywistość.” wyjaśnia Osborne. „Nie mogę jednak wyobrazić sobie miejsca, które jest mniej przejęte i zaangażowane w Boże Narodzenie niż Los Angeles. Postanowiliśmy więc, że to będzie nasz punkt wyjścia do żartów. Na przykład, w naszym ujęciu przyjęcia bożonarodzeniowego zamiast umieścić buzujący kominek , ustawiliśmy 60-inchowy telewizor plazmowy na ekranie którego widać solidny kawałek drewna kominkowego. Rozwiesiliśmy mieniące się kryształki, które miały symbolizować śnieg i stworzyliśmy drzewka bożonarodzeniowe w stylu sztuki wizualnej.” Kręciliśmy film 37 dni, w ciągu których zespół musiał się zmierzyć z niezliczoną ilością wyzwań, w tym, wrzucenie samochodu do jeziora Castaic, odtworzenie trzasku i harmideru towarzyszącemu zderzaniu się samochodów i strzelaninie w parku MacArthur oraz przywiązanie Roberta Downey’a Jr. do liny bezpieczeństwa i wywieszenie go ponad autostradę przy Long Beach.

ROBERT DOWNEY JR. (Harry) jest obecnie jednym z najbardziej uznanych aktorów Hollywood. Pomimo tego, że ma swoim koncie niezliczoną ilość filmów i, że działa w branży już od ponad trzech dekad, cały czas pozostaje świeży i niezmanierowany. Downey otrzymał nominacje Akademii Filmowej i nagrodę Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizyjnej (BAFTA) dla najlepszego aktora za tytułową rolę w filmie Chaplin, w kinach w 1992. W listopadzie 2004 r., Robert Downey Jr. wydał swój album debiutancki zatytułowany The Futurist nagrany z Sony Classics Label. Album, który zawiera osiem oryginalnych piosenek napisanych przez Downey’a oraz dwa covery, jest dowodem na jego dobry, ciepły głos i muzyczny talent. Downey przygotowuje się już do kolejnej roli w filmie Fur, zdjęcia do którego maja mieć miejsce na początku maja, na planie towarzyszyć mu będzie Nicole Kidman. Film będzie reżyserowany przez Stevena Shainberga. Downey ma zagrać w nim męża bohaterki granej przez Kidman, Diane Arbus - bardzo szanowanego fotografa, której zdjęcia przekuły uwagę publiczną na początku lat 60tych. Po tym jak popełniła samobójstwo w 1971 roku, została pierwszym amerykańskim fotografem, którego prace wystawione zostały na Biennale w Wenecji. Downey właśnie co ukończył pracę nad filmem Good Night and Good Luck, w reżyserii Georga Clooney’a. Downey gra tutaj Joe’a Wershabe, reportera z kontrowersyjnego zespołu Edwarda R. Murowa z CBS, który robi nagonkę na senatora Joe’a McCarthy. Równocześnie z Kiss Kiss, Bang Bang,, Downey, w tym roku, zakończył pracę nad dwoma innymi filmami w tym nad dramatem futurystycznym Richarda Linklatera zatytułowanym A Scanner Darkly. W filmie, wraz z Keanu Reeves, Winonom Ryder oraz Woodym Harrelsonem zagrali ludzi żyjących w Ameryce, która przegrała wojnę z narkotykami. Drugi z filmów to Shaggy Dog. Film ten opowiada o człowieku, który pragnie prowadzić normalne życie pomimo tego, że od czasu do czasu zmienia się w psa pasterskiego. W październiku 2003 roku, mogliśmy oglądać Downey’a w dwóch bardzo różnych filmach – pierwszy to Śpiewający detektyw, musical / dramat / remake popularnego przeboju stacji BBC o tym samym tytule. W filmie tym Downey tańczy i śpiewa w towarzystwie Adriena Brody’ego, Katie Holmes i Robina Wrighta-Penna. Drugi z filmów, to thriller Worner Bros. Pictures zatytułowany Gothika. W rolach głównych wystąpiły Halle Berry oraz Penelope Cruz. Downey odegrał rolę psychiatry, który pracuje w szpitalu dla umysłowo chorych. Debiutem Downey’a w telewizji w 2001 roku był występ w głośnym serialu telewizyjnym Ally McBeal, gdzie grał rolę prawnika Larry’ego Paula. Za tę rolę otrzymał nagrodę Złotego Globu w kategorii Najlepszego aktora drugoplanowego w serialu, miniserialu lub filmie wyprodukowanym na potrzeby telewizji, oraz nagrodę Stowarzyszenia Aktorów Filmowych za najlepszą rolę męska w serialu. Ponadto, Downey był nominowany do nagrody Emmy w kategorii Najlepszego aktora drugoplanowego w serialu komediowym. W 2000 roku, Downey zagrał u boku Michaela Douglasa i Tobiego Maguire w filmie Cudowni chłopcy w reżyserii Curtisa Hansona. W tym dramacie komediowym, Downey zagrał rolę biseksualnego impresaria. W kwietniu 2000 r. zagrał wraz z Stevem Martinem and Eddim Murphy w przeboju kinowym Bowfinger. We wrześniu 1999 r., zagrał w Black and White, ze scenariuszem i w reżyserii Jamesa Tobacka, wraz z Benem Stillerem, Elijah Wood, Gaby Hoffman, Brooke Shields oraz Claudią Schiffer. Black and White to film o grupie białych nastolatków i ich próbie poznania Harlemu z jego czarnymi, hip-hopowymi mieszkańcami. W styczniu 1999 r., zagrał, obok Annette Bening i Aidanem Quinnem, czarny charakter w filmie Senny koszmar, w reżyserii Neila Jordana. W 1998 r., Downey wraz z Tommym Lee Jonesem oraz Wesley Snipes zagrał w produkcji Worner Bros. Pictures Wydział pościgowy, w reżyserii Stuarta Bairda. Ponadto, mogliśmy go oglądać w dobrze przyjętym przez krytykę filmie Two Girls and a Guy w reżyserii James Toback, gdzie zagrał wraz z Heather Graham oraz Natasha Gregson Wagner. W 1997 r., mogliśmy oglądać Downey’a w filmie Roberta Altmana Piernikowy ludzik, gdzie pojawił się wraz z Kenneth Branagh, Darylem Hannah oraz Embeth Davitz; ponadto w filmie Hugo Pool wyreżyserowanym przez jego ojca, Roberta Downey’a Sr., gdzie pojawił się u boku Seana Penna oraz Patricka Dempsey, oraz w One Night Stand, w reżyserii Mika Figgisa, gdzie również zagrali Wesley Snipes i Nastassja Kinski. W 1995 r., Downey zagrał w filmie Czas Odnowy, w reżyserii Michaela Hoffmana u boku Hugh Granta, Meg Ryan oraz Iana McKellena. W tym roku, zagrał w produkcji Ryszard III, w którym pojawił się wraz ze swoim partnerem filmowym z filmu Czas odnowy, McKellenem. W filmie Olivera Stona Urodzeni Mordercy (1994 r.), gdzie pojawił się u boku Woodego Harrelsona oraz Juliette Lewis, Downey zagrał dziennikarza pisma brukowego, który pragnie wykorzystać krwawą ucieczkę szalonej pary w celu polepszenia swojej pozycji w branży. W filmie Roberta Altmana Short Cuts (1993 r.) wystąpił w roli początkującego artysty-charakteryzatora filmowego, którego najlepszy przyjaciel popełnił samobójstwo. Natomiast w komedii Hearts and Souls (1993 r.) Downey zagrał młodego mężczyznę, który ma bardzo specjalne układy z czterema duchami. Poza tym, mogliśmy również go oglądać w takich filmach jak The Last Party, Soapdish, Air America, Chances Are, Samotny W Obliczu Prawa, Johnny Be Good, 1969, Mniej niż zero, The Pick-Up Artist, Powrót do Szkoły, Tuff Turf, Dziewczyna z komputera, Firstborn oraz Pond, który był jego debiutanckim filmem pełnometrażowym w reżyserii jego ojca Robert Downey, Sr.. VAL KILMER (Perry) jest jednym z najbardziej płodnych aktorów swojej generacji. W czasie swojej kariery, począwszy od filmu Top Gun poprzez współpracę z Oliverem Stonem przy filmie The Door i z Michaelem Mannem przy filmie Gorączka, aż po film Davida Mameta Spartan,, w którym zagrał role robiącego karierę wojskową oficera, Kilmer współpracował z wieloma najznamienitszymi reżyserami i aktorami. Był on najmłodszym studentem, który kiedykolwiek studiował na wydziale dramatycznym szkoły Juilliard. Kilmer debiutował na dużym ekranie rolą w komedii Top Secret, a następnie zagrał w filmach Prawdziwy geniusz oraz Top Gun Tony’ego Scotta, gdzie obok Toma Cruisa odegrał swoja przełomową rolę Icemana. Inne niezapomniane kreacje Kilmera to Jim Morrison w filmie Olivera Stone’a The Doors; tytułowa rola w przeboju kinowym Joela Schumachera Batman Forever, Doc Holliday w Tombstone, oraz Simon Templar w Świętym. Ponadto mogliśmy go oglądać, miedzy innymi, w takich filmach jak Aleksander Olivera Stone’a, gdzie zagrał wraz z Collinem Farrellem i Angeliną Jolie; Gorączka Michaela Manna, wystąpił tu u boku Roberta De Niro oraz Ala Pacino; Spartan w reżyserii Davida Mameta, Prawdziwy romans wyreżyserowany przez Tony’ego Scotta; Willow Rona Howarda, Dotyk miłości oraz Thunderheart. W 2003 r. otrzymał nagrodę Pryzmatu za rolę w filmie Jezioro Salton oraz zagrał w filmie obyczajowym zrealizowany w technologii IMAX Skrzydła odwagi. Podkładał on również głos pod postać Mojżesza w animowanym filmie Książe Egiptu. Wśród bogatej filmografii Kilmera znajdują się również takie pozycje jak Łowcy umysłów Renny’ego Harlina, Zaginione Rona Howarda, Blind Horizon, Stateside, Wonderland oraz role w pojawiających się wkrótce na ekranach kin animowanych filmach Delgo oraz 10th& Wolf. W czasie pracy na filmem Wonderland, Kimer pracował nad projektem fotograficznym, który zaowocował albumem zawierającym zakulisowe zdjęcia z produkcji filmu. Album został wydany przez Pocket Book, zdjęcia mają być również wystawione w kilku miastach Stanów Zjednoczonych. W czasie swoich studiów na uczelni Juilliard, Kilmer został współautorem sztuki How It All Began, która oparta jest na prawdziwej historii radykała z Zachodnich Niemiec. Sztukę tę dla Public Theatre wyreżyserował Des McAnuff, a wyprodukował Joseph Papp. W 1983 r. debiutował na deskach Broadway’u przedstawieniem Slab Boys z Seanem Pennem oraz Kevinem Baconem. Ponadto grał w teatrze Papp’s Delacorte w przedstawieniach Król Henryk IV: część pierwsza, Jak wam się podoba, a także zagrał tytułową rolę w Hamlecie. Mogliśmy go również zobaczyć w sztuce Tis Pity She’s A Whore na deskach Papp’s Public Theatre. Na małym ekranie mogliśmy go oglądać w dobrze przyjętej przez krytykę produkcji dla stacji HBO The Man Who Broke 1,000 Chains, za którą otrzymał nominacje do nagrody CableACE, a także w Gore Vidal’s Billy the Kid, gdzie zagrał tytułową rolę. Wschodząca młoda gwiazda MICHELLE MONAGHAN (Harmony) rozbłyśnie tej jesieni na dużym ekranie w dwóch głównych rolach w filmach wyprodukowanych dla Warner Bros. Pictures. Równocześnie z Kiss Kiss, Bang Bang, zagra ona u boku Charlize Theron, Francesa McDormanda oraz Sissy Spacek w dramacie, obecnie w produkcji, jeszcze pozostającym bez tytułu, w reżyserii Niki Caro. Ponadto Monaghan zagrała we wchodzącym właśnie do kin filmie Douga Limana Pan i Pani Smith. Michelle zadebiutowała w filmie Perfume w reżyserii Michaela Rymera. Następnie zagrała sekretarkę Richarda Gere w filmie Niewierna w reżyserii Adrian Lyne; a także pojawiła się u boku klanu Douglasów w filmie Wszystko w rodzinie, w reżyserii Freda Schepisi. Michelle obecnie występuje na deskach teatru w sztuce Winter Solstice, gdzie gra wraz z Anthonym LaPaglią. Najstarszy z trójki dzieci CORBIN BERNSEN (Dexter) urodził się w północnym Hollywood w rodzinie producenta i aktorki. Dyplom ze scenopisarstwa obronił na wydziale Sztuki Teatralnej Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles. Później otrzymał również nagrodę Dramalogue za sceniczną kreację w sztuce, granej na deskach Pilot Theater, zatytułowanej American Buffalo. Po przeprowadzce do Nowego Jorku i roli w sztuce off-Broadway’owskiej Lone Star oraz grupy objazdowej Plaza Suite, regularnie przez dwa lata pojawiał się w dramacie Ryan’s Hope. Role w filmach Blake’a Edwardsa S.O.B., King Kong oaz Eat My Dust, wraz z gościnnymi występami w wielu rolach epizodycznych dały początek wyjątkowemu kontraktowi podpisanemu z NBC, który owocował rolą Arniego Beckera, przenikliwego i przystojnego, rozwiedzionego prawnika w Prawnikach z Miasta Aniołów. Rola w Prawnikach z Miasta Aniołów przyniosła Corbinowi rozgłos z dnia na dzień. W późnych latach 80tych i wczesnych 90tych pojawił się na ponad 50 okładkach czasopism i otrzymał zarówno nominację do nagrody Emmy jak i do Złotego Globu. Był również gospodarzem programu Saturday Night Live gościł w programach Seinfeld oraz The Larry Sanders Show. Na polu filmu, zagrał w komedii Hello Again, a także innych dobrze przyjętych przez krytykę produkcjach takich jak Zbrodnia niedoskonała czy film Wolfganga Petersona Okruchy wspomnień. Pamiętamy fo również z roli Rogera Dorna, trzeciego bazowego w zespole Cleveland Indians, w niezmiernie popularnej serii filmów Pierwsza Liga. Ponato, mogliśmy go oglądać między innymi, w takich filmach jak Tales From the Hood oraz Great White Hype. Corbin grał również w niezliczonej ilości filmów telewizyjnych, począwszy od roli prawnika specjalizującego się w sprawach cywilnych, Morrisa Desa, w filmie NBC Line of Fire: The Morris Dees Story, aż po bezszelestnego ducha w lekkiej komedii romantycznej NBC Love Can Be Murder, gdzie partnerował Jaclyn Smith. Jego inne filmy fabularne to między innymi Full Circle, Riddler’s Moon, Dentysta, Dentysta II, Dwa serca oraz Call Me: The Rise and Fall of Heidi Fleiss. Obecnie można oglądać Corbina w rolach Kongresmana Henry’ego Shallicka w serialu Prezydencki poker, Sędziego Owena Sebringa w JAG; oraz Johna Duranta w General Hospital i Jacka Sherwooda w One on One opartym na Cuts. Bardzo szeroką popularność przyniosła mu rola wJudgement, filmie o chrześcijańskim charakterze. Corbin mieszka wraz żoną Amandą Pays i ich czterema synami w Los Angeles.

Urodzony w 1961 r. w Pittsburghu, Pennsylvania, SHANE BLACK (reżyser/ scenopisarz) jest postrzegany jako jeden z pionierskich twórców scenariuszy do filmów akcji. Pracą dyplomową Blacka na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles na wydziale Teatralnym, był scenariusz do filmu Zabójcza broń (1987 r.). Poza współpracą przy tworzeniu scenariusza do kolejnej części filmu - Zabójcza broń 2 (1989 r.), był również autorem takich filmów jak Ostatni skaut czy Długi pocałunek na dobranoc. Jako aktor, Black był pierwszą wypatroszoną przez Predatora (1987 r.) osobą. Pojawił się również w Lepiej być nie może oraz Robocop 3, a także wielu innych niezależnych produkcjach. Thriller, komedia i film akcji w jednym, czyli Kiss Kiss, Bang Bang, jest debiutem reżyserskim Blacka. JOEL SILVER (Producent) to jeden z najbardziej płodnych producentów w historii kina. Wyprodukował ponad 40 filmów, w tym rewolucyjną trylogię Matrix, przebojową serię czterech filmów Zabójcza broń i doskonałe filmy akcji Szklana pułapka i Predator. Do chwili obecnej wyprodukowane przez niego filmy przyniosły łączny dochód miliardów wysokości ponad 5 miliardów dolarów na całym świecie, przy przeciętnej ponad 100 milionów dolarów na tytuł. Poza wyprodukowaniem filmu akcji / komedii/ thrillera Kiss Kiss Bang Bang, według scenariusza i w reżyserii twórcy scenariusza do Zabójczej broni Shane’a Blacka, w którym występują Robert Downey Jr., Val Kilmer oraz Michelle Monaghan, Silver ostatnio wyprodukował horror Dom woskowych ciał, remake klasycznego filmu z roku 1953. Film ten został zrealizowany przez firmę Dark Castle Entertainment. Firmę założyli Silver i Robert Zemeckis, realizując pomysł zmarłego impresario Williama Castle’a. Dark Castle ma na swoim koncie szereg udanych filmów, w tym przebojowy Dom na przeklętym wzgórzu, który wszedł na ekrany w Halloween 1999, a także Trzynaście duchów z roku 2001, Statek widmo z roku 2002 i thriller Gothika, w którym wystąpiła laureatka Oskara Halle Berry. Ten ostatni obraz wszedł na ekrany w roku 2003. Silver zajmuje się obecnie produkcją filmu dla Dark Castle The Reaping, w którym zagra nagrodzona Oskarem Hilary Swank, tytuł wejdzie na ekrany w roku 2006. Pod egidą Silver Pictures, Silver pracuje obecnie nad filmwm V For Vendetta, w którym w rolach głównych wystąpią Natalie Portman and Hugo Weaving. Film ten powstaje we współpracy z twórcami Matriksa, braćmi Wachowski. Film oparty jest na znanym komiksie V For Vendetta autorstwa Alana Moore’a, rysowanym przez Davida Lloyda. V for Vendetta wejdzie na ekrany kin 4 listopada 2005 roku. Wyprodukowany przez Silvera w 1999 roku Matrix przyniósł ogółem dochód w wysokości 456 milionów USD, i jest najbardziej dochodowym tytułem w historii Warner Bros. Pictures. Do dziś trylogia Matrix przyniosła dochód brutto dolarów wysokości 3 milionów dolarów. Matrix, podziwiany za przełomowe zdjęcia i doskonałą realizację, zdobył także cztery nagrody Akademii, w tym za najlepsze efekty wizualne. Pierwsze wydanie DVD filmu sprzedało się w nakładzie ponad miliona egzemplarzy, walnie przyczyniając się do sukcesu tego formatu na rynku. Druga część epickiej trylogii, Matrix Reaktywacja, przyniosła dochód w wysokości 739 milionów dolarów i była najbardziej dochodowym filmem roku 2003. W trakcie pierwszego weekendu wyświetlania, film przyniósł dochód w wysokości 203 milionów dolarów bijąc rekord historii kina. Nadzorując powstawanie filmów Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje, Silver produkował jednocześnie powiązaną z filmami grę Enter the Matrix, która zawiera około godziny dodatkowych zdjęć. Autorami scenariusza gry są bracia Wachowski, w grze występuje Jada Pinkett Smith i Anthony Wong, wcielający się w role znane z filmowej trylogii. Silver był także producentem wykonawczym Animatrix, doskonałego zbioru dziewięciu nowel filmowych, zainspirowanych wizją świata przedstawionego w Matriksie. Silver wyprodukował także takie przeboje kinowe jak Romeo musi umrzeć, z Jetem Li oraz Aaliyahem; Mroczną dzielnicę, z udziałem Stevena Seagala i DMXa; oraz Kod dostępu, z udziałem Johna Travolty, Hugha Jackmana i Halle Berty. Silver rozpoczął swą karierę w firmie Lawrence Gordon Productions, gdzie ostatecznie zajął stanowisko prezesa do spraw produkcji filmowej. Był w tym okresie współproducentem filmów The Warriors,a z Gordonem wyprodukowali 48 godzin, Streets of Fire i Brewster’s Millions. Pierwszą produkcją, w 1985 r., zrealizowaną pod agendą własnej firmy, Silver Pictures, było Commando, po których na ekrany weszły Jumpin’ Jack Flash i Predator. Następnie jego firma wyprodukowała Zabójczą broń, Zabójczą broń 2, Zabójczą broń 3 i Zabójczą broń 4, a także Szklana pułapkę, Szklana pułapkę 2, Ostatniego skauta, Człowieka demolkę, Richie Rich i Teorię spisku. Silver, wraz z Richardem Donnerem, Davidem Gilerem, Walterem Hillem i Robertem Zemeckisem, był producentem wykonawczym serialu, zdobywającego nagrody prze osiem kolejnych sezonów, Opowieści z krypty, jak również dwóch filmów fabularnych, opartych na motywach tego serialu. W 1967 roku, studiując w Columbia High School w Maplewood, w New Jersey, Silver i jego przyjaciele wymyślili grę, nazwaną Ultimate Frisbee. Ten szybki sport zespołowy zdobył sobie od tego czasu popularność na całym świecie. Turnieje tej gry rozgrywane są obecnie w 42 krajach. Ultimate Frisbee było dyscypliną medalową podczas Igrzysk Światowych, rozgrywanych w sierpniu zeszłego roku w mieście Akita w Japonii. W lipcu 2005 r. zawodnicy z ponad 40 krajów wezmą udział w światowych mistrzostwach frisbee jakie będą miały miejsce w Santa Cruz w Kalifornii SUSAN LEVIN (Producentka ) zaczęła pracować w firmie Silver Pictures w 1999 roku, objęła wtedy stanowiska wiceprezesa do spraw produkcji. Nadzorowała powstawanie filmów, takich jak Trzynaście duchów i Kod dostępu. Była współproducentką filmów Statek widmo i Cradle 2 The Grave a także producentką filmów Gothika oraz Dom woskowych ciał. Obecnie jako starszy wiceprezes do spraw produkcji nadzoruje produkcję filmów Wonder Woman, Superfly, i Speedracer. Dodatkowo Levin nadzoruje także działalność Dark Castle Entertainment, firmy stworzonej przez Joela Silvera i Roberta Zemeckisa specjalnie dla potrzeb tworzenia horrorów. Wraz z Silverem i Zemeckisem produkuje w tej chwili film The Reaping, w którym gra nagrodzona Oskarem Hilary Swank, obraz wejdzie na ekrany w roku 2006. Przed rozpoczęciem pracy w Silver Pictures, Levin brała udział w produkcji takich przebojów kinowych jak Mortal Kombat i Mortal Kombat: Annihilation, nadzorowała również powstawanie telewizyjnego serialu animowanego, opartego na tych filmach, była też pomocnikiem producenta filmu fabularnego Beowulf, zrealizowanego przez Dimension Films. Levin ukończyła wydział filmowy Uniwersytetu Południowej Kalifornii. STEVE RICHARDS (Producent wykonawczy) zaczął swoją karierę od objęcia stanowiska producenta wykonawczego w firmie Ridleya i Tony’ego Scottów, Scott Free, gdzie nadzorował, między innymi, produkcję filmu Sztorm. W roku 1995, po rozpoczęciu pracy w należącej do Joela Silvera firmie Silver Pictures, Richards współpracował nad rozwojem firmy Decade Pictures i wyprodukował filmy Double Tap i Ludzie mafii. Kiedy w roku 1999 Silver i Robert Zemeckis założyli wytwórnię Dark Castle Entertainment, Richards odpowiadał za stronę finansową przedsięwzięcia i za zagraniczną dystrybucję pierwszego filmu Dark Castle, remake’u klasycznego filmu Williama Castle’a Dom na przeklętym wzgórzu. Richards zajmował się potem produkcją filmu Jane Doe dla USA Networks, brał także udział w realizacji filmów Dungeons & Dragons, Trzynaście duchów, Proximity i Statek widmo, jak również Animatrix i Matrix: Reaktywacja. Ostanio, Richard był producentem wykonawczym horroru wytwórni Dark Castle Dom woskowych ciał. MICHAEL BARRETT (Kierownik zdjęć) urodził się w Riverside w Kalifornii. Studiował malarstwo i reprodukcję na Uniwersytecie kalifornijskim w Los Angeles, także film na Uniwersytecie Kolumbia w nowym Jorku. Był kierownikiem zdjęć, przez pierwsze cztery sezony, do telewizyjnego serialu Kryminalne zagadki. Realizował również zdjęcia do takich filmów jak Safe Men, Wielki powrót, 75 Degrees in July, Skeletons in the Closet, Kowboje i idioci and Gol!. Trzykrotnie otrzymał nagrodę Amerykańskiego Stowarzyszenia Filmowców, w tym za pilotowy odcinek serialu Kryminalne zagadki: Miami. AARON OSBORNE (Kierownik produkcji) Ostatnio raz jeszcze potwierdził swój talent do kierowania produkcją przy pracy nad filmem Pracownik miesiąca, w rolach głównych Matt Dillon, Steve Zahn oraz Christina Applegate , który stał się przebojem festiwalu filmowego Sudance. Za pracę na małym ekranie, Osborne otrzymał nagrodę Emmy w 2003 r. za najlepszą scenografię do serialu Bez śladu. Obecnie pracuje nad pilotowym odcinkiem filmu Taylora Hackforda i Jerry’ego Bruckheimera E-Ring. Pośród jego bogatego dorobku filmowego należy wymienić takie filmy jak: Sam, w rolach głównych Sean Penn i Michelle Pfeiffer; Następny dzień w raju, z Jamesem Woodsem i Melanie Griffith; oraz film braci Wayan Chłopaczki z sąsiedztwa. Obecnie produkuje niezależny obraz Wisteria. Ma on również bogate doświadczenie teatralne i otrzymał kilka stypendiów Narodowej Fundacji Sztuki za pracę poza Nowym Jorkiem. JIM PAGE (Montaż) obecnie pracuje nad thrillerem w reżyserii Harrisona Forda i Paula Bełtany Firewall dla wytwórni Warner Bros. Pictures. Wśród jego bogatego dorobku znajdują się takie tytuły jak The Majestic, w reżyserii Franka Darabonta, w którym rolę główną zagrał Jim Carrey oraz Jezioro Salton z Valem Kilmerem. Page był także pomocnikiem montażysty przy produkcji Złodziej życia, w którym zagrali Angelina Jolie oraz Ethan Hawke. Page pracował również nad montażem wielu seriali telewizyjnych w tym nad The Shield, Boomtown, Once & Again, Cupid oraz High Incydent. Ponadto zajmował się montażem kilku pilotów seriali telewizyjnych, a także telenoweli dla HBO Mind Prey oraz Black Cat Run. Urodzona w Queens, New York, CARRIE MORROW (współproducentka) ukończyła wydział finansów i zarządzania na Uniwersytecie New Hampshire. W 1984 r. brat Carrie, aktor, Rob Morrow ((Numb3rs, Quiz Show, Przystanek Alaska), został wybrany do obsady swojego pierwszego filmu kinowego i wtedy właśnie Carrie zdecydowała pójść w ślady brata i pracować jako asystent producenta przy jego filmie. Po krótkim okresie, kiedy parała się różnymi bardzo dziwnymi zajęciami, trafiła do Empire Production (należącego do Charliego Banda), gdzie posiadła wszelkie tajniki księgowości produkcyjnej i przez kilka kolejnych lat pracowała jako księgowa produkcji przy wielu programach telewizyjnych. W 1993 r. przed Carrie stanęła szansa wypróbowania sił w roli producenta liniowego / kierownika produkcji przy pracy nad krótkim filmem jej brata The Silent Alarm, który później trafił na festiwal filmowy Sundance. Niedługo potem została po raz pierwszy „zarobkowo” kierownikiem produkcji przy nisko-budżetowym filmie Payback.. W 1996 r., Mark Burg, przyjaciel z dzieciństwa, zatrudnił ją jako producenta liniowego/ kierownika jednostki produkcji przy filmie Chłopaczki z sąsiedztwa z braćmi Wayans. W czasie pracy nad tym filmem wstąpiła do Stowarzyszenia Reżyserów Amerykańskich i do dziś pozostaje jego aktywnym członkiem. Poza tym był współproducentem przy takich filmach jak The Little Death (wyprodukowany przez Marka Burga), How to be a Player (wyprodukowany przez Marka Burga i Russella Simmonsa), Clay Pigeons (wyprodukowany przez Ridley’a i Tony’ego Scott), Ludzie mafii (wyprodukowany przez Joel Silver), Powiedz tak (wyprodukowany przez Nigela Sinclaira i Moritza Bormana), The Haunted Lighthouse film zrealizowany w technologii IMAX oraz The Failures. Carrie prowadziła jeden semestr zajęć na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angels z produkcji liniowej i lubi opowiadać o swojej karierze. W życiu prywatnym jest zapaloną snowboardzistką i uwielbia spędzać czas z rodziną, w tym oczywiście ze swoja sześciomiesięczną córeczką Chance Laura oraz psem Amy. Carrie poświęca wiele swojego wolnego czasu pracy charytatywnej na rzecz pokrzywdzonych dzieci. Uczestniczyła w wielu programach dotyczących systemu sprawiedliwości odnoszącego się do nieletnich i pomagała pozbawionym wolności nieletnim. Ma nadzieje, ze pewnego dnia stworzy swój własny program, który da tym dzieciom druga szansę. JOHN OTTMAN (Muzyka) ukończył wydział filmowo-telewizyjny Uniwersytetu Stanu Południowa Kalifornia w roku 1988, w roku 1997 magazyn Daily Variety zamieścił jego nazwisko na liście 50 ludzi, których kariera jest warta obserwacji. Ottman jest dobrze znany w Hollywood z łączenia dwóch pasji – oprócz pisania muzyki filmowej zajmuje się bowiem także montażem, często zresztą łączy te dwie funkcje. Jest on laureatem nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, przyznanej mu za montaż filmu Podejrzani, za muzykę do tego obrazu nagrodzono go nagrodą Saturn Award. Ostatnio napisał muzykę i zaął się montażem filmu X-Men 2: X-Men United; za muzykę do pilota serialu Fantasy Island nominowano go do nagrody Emmy. Otoman wyreżyserował, napisał muzykę i zmontował film Urban Legends: Final Cut. Inne filmy, do których napisał muzykę, to: Halloween H20: 20 lat później, Telemaniak, Apt Pupil, Bubble Boy, Eight Legged Freaks, Trapped, Gothika, Komórka i Hide and Seek orazDom woslowych ciał. Wkrótce zacznie pracować przy realizacji filmów Fantastic Four i Superman Returns.