Film o samotności i izolacji w wydawało by się idealnym świecie. Świecie bez "nienawiści, dobrobytu, szczęściu". Tylko czy coś takiego istnieje? Wizja utopii. Świata w którym jednostka wydawać by się mogło identyczna jak inni zaczyna myśleć, myśleć niezależnie.
Albo się dopasujemy do reguł rządzących światem albo zaczynamy kombinować i za fasadą normalności zaczynamy się dodrapywać paznokciem do brudu pod fasadą normalności.
Film czerpie z najlepszych opowiadań Kafki.
Początek bohater przyjeżdża autobusem na odludzie gdzie czeka na niego już kierowca i po dość zimnym powitaniu wiezie go do "domu". Bohater jak w Zamku Kafki pojawia się znikąd, nie wiadomo kim jest i co robił jak żył wcześniej. Zdaje się napastliwie wchodzić w poukładany świat ale świat jest niewzruszony jego obecnością nikt się o nic nie pyta, porządkuje tylko miejsce egzystencji.
Bohater zaczyna wędrówkę jak w Procesie po zakamarkach duszy/miasta, czując i słysząc we wszystkim swój wewnętrzny dialog z samym sobą.
Zaczyna niemą bezsilną walkę z systemem tylko, że system się nie broni jest obojętny na ataki i doszukiwanie się prawdy.
I choć światełko w tunelu zaczyna się urealniać, bohaterowi będzie niezwykle ciężko się uwolnić. Tu kolejna część trylogii samotności Kafki Ameryka.