Mieczysław Kosz to postać autentyczna. Przyszły geniusz fortepianu od wczesnego dzieciństwa niedowidzi. Na operację oczu jest za późno - chłopiec, odesłany przez matkę do zakładu dla dzieci ociemniałych, zupełnie traci wzrok. Odkrywa inny sposób komunikacji z otoczeniem - muzykę: ma wielki talent pianistyczny. Zdobywa klasyczne wykształcenie muzyczne, ale ciągnie go do jazzu - z końcem lat 60. XX w. staje się fenomenem polskiej i światowej pianistyki jazzowej, porównywanym do Billa Evansa. Dwudziestokilkuletni Kosz podbija publiczność w kraju i za granicą, występuje z powodzeniem na prestiżowych festiwalach jazzowych, nagrywa płyty. Sukcesom artystycznym towarzyszy jednak poczucie samotności w życiu osobistym, które objawia się na różne, także bardzo gorzkie, sposoby.

Film w reżyserii Macieja Pieprzycy przedstawia historię człowieka wybitnego, który mimo zgotowanych przez los przeszkód, osiągnął sukces i światowej miary uznanie. Pochodzący z małej wioski, Mietek Kosz już we wczesnych latach musiał zmierzyć się z bolesną rzeczywistością. Z winy postępującej choroby skazany został na spędzenie reszty życia w całkowitej ciemności. Utraciwszy wzrok, skoncentrował się na świecie dźwięków. Trafiwszy jeszcze jako chłopiec do ośrodka dla niewidomych, uczynił z muzyki nie tylko sposób by na nowo oglądać świat, ale również narzędzie do jego kreowania.