Obraz ostatnich dziewięciu miesięcy życia majora Henryka Dobrzańskiego, który po klęsce wrześniowej nie złożył broni i do maja 1940 roku dowodził Oddziałem Wydzielonym, walczącym z hitlerowcami w pełnym, polskim umundurowaniu. W końcu września 1939 roku major Dobrzański, zastępca podpułkownika Dąbrowskiego, protestując przeciwko rozwiązaniu oddziału, samodzielnie obejmuje dowództwo jednostki. Postanawia iść z odsieczą walczącej Warszawie. Kapitulacja zastaje go w szlacheckim dworku. Major ślubuje zachować polski mundur do ofensywy aliantów; organizuje Oddział Wydzielony działający zgodnie z zasadami konspiracji, ale reprezentujący ciągłość polskiej państwowości w armii. Hubalczycy staczają kolejne potyczki z Wehrmachtem - ich aktywność wyzwala entuzjazm wśród ludności, ale ZWZ wydaje rozkaz rozwiązania oddziału. Tropiony przez Niemców Hubal z najwierniejszymi żołnierzami nadal jednak kluczy po lasach...

Dramatyczny obraz opowiada wojenne losy legendarnego dowódcy - majora Henryka Dobrzańskiego i dowodzonego przez niego oddziału. Mimo kapitulacji, major Dobrzański ślubuje pozostać w mundurze i walczyć przeciwko Niemcom. Organizuje ochotniczy Oddział Wydzielony Wojska Polskiego i podejmuje walkę partyzancką. Dowództwo Związku Walki Zbrojnej nie akceptuje poczynań Hubala i nakazuje rozwiązanie oddziału. Mimo to, major z garstką oddanych żołnierzy kontynuuje walkę.

W pierwszych dniach wojny przeciwko hitlerowskim agresorom, w obliczu klęski militarnej, major Dobrzański skupia przy sobie część żołnierzy i tworzy Oddział Wydzielony Wojska Polskiego. Pod pseudonimem "Hubal", wbrew zaleceniom podziemnego dowództwa, podejmuje partyzancką walkę, stając się - wraz ze swymi żołnierzami - symbolem ciągłości państwa polskiego. Widząc, iż działalnością swoją naraża ludność wiosek na spacyfikowanie przez Niemców, wycofuje oddział w lasy i w końcu - wytropiony - ginie w zasadzce.