Legendarny Włóczęga, tym razem jako samotny i cherlawy poszukiwacz złota, dołącza do krzepkich, rosłych mężczyzn i ich gorączkowej gonitwy w nieznane. Ambitny słabeusz, nieprzystosowany do życia w brutalnych warunkach musi stawić czoła północnym mrozom Alaski. Podczas nawałnicy śnieżnej nasz bohater znajduje schronienie w napotkanej chacie. Niewzruszony gospodarz ? ?Czarny? Larsen wyrzuca gościa z powrotem na mróz. Z pomocą przychodzi jednak ?Wielki? Jim. W rezultacie Włóczęga zostaje w chacie z Jimem, a Larsen zostaje wysłany po jedzenie. Gdy nawałnica wreszcie mija, bohaterowie rozstają się. Jim zmierza do swoich złóż złota, Włóczęga wędruje do osady, w której spotyka piękną Georgię, by tam wplątać się w trudne perypetie miłosne. Kiedy jednak okazuje się, że dziewczyna kocha innego, a ?Wielki? Jim potrzebuje pomocy Włóczęgi, nasz bohater na nowo zostaje ogarnięty gorączką złota... Gorączka złota obfituje w klasyczne już sceny komediowe. Tragizm dziewiętnastowiecznych poszukiwaczy złota stał się inspiracją dla legendarnej sekwencji, w której Włóczęga i ?Wielki? Jim są zasypani przez śnieżną nawałnicę i odcięci od świata. Charlie w oczach swojego przyjaciela przybiera postać smakowitego kurczaka, sam zaś gotuje i zjada swój but.

Pomysł na tę komedię zrodził się z bardzo niekomediowych źródeł. Pewnego dnia Charlie Chaplin obserwował zdjęcia z wyprawy po złoto w Klondike 1896 roku. Zaskoczyły go niekończące się tłumy poszukiwaczy złota przepychających się w kierunku Chilkoot Pass ? bramy prowadzącej do legendarnych złóż złota. W tym samych czasie Chaplin czytał książkę o katastrofie Donner Party w 1846 roku, kiedy grupa imigrantów zasypana śniegiem w Sierra Nevada była zmuszona do jedzenia własnych butów i martwych ciał swoich kolegów. Chaplin, który zawsze wierzył, że tragedia i komedia nie wykluczają się wzajemnie, postanowił przetworzyć te mrożące krew w żyłach opowieści w komedię. Zdecydował, że Włóczęga będzie tym razem poszukiwaczem złota, który dołączy do tłumu entuzjastycznych śmiałków i stawi czoła wszystkim niebezpieczeństwom, takim jak głód, zimno, samotność i przypadkowe spotkanie z niedźwiedziem. Chaplin natychmiast wcielił pomysł w życie. Już dwa miesiące po premierze A Woman of Paris scenariusz Gorączki złota był gotowy, a studio Chaplina prowadziło przygotowania do produkcji. Być może ten pośpiech spowodowany był negatywną reakcją publiczności na A Woman of Paris, dramat, w którym sam Chaplin pojawił się tylko przez chwilę. Dziś Gorączka Złota stanowi jedno z najwspanialszych dzieł twórcy. Choć sam Chaplin często zmieniał nastawienie do swoich filmów, do końca życia powtarzał, że chciałby, żeby ze wszystkich filmów to właśnie Gorączka Złota została zapamiętana.

Gorączka złota miała być pewnego rodzaju podsumowaniem, symboliczną panoramą losu kogoś, z kim może się utożsamiać zdecydowana większość ludzi: biedaka, skazanego nie tylko na poszturchiwanie przez innych, ale na ustawiczną walkę z przeciwieństwami przyrody i złośliwościami przypadku. Rezultat przerósł chyba nawet marzenie swojego autora: pełne olśniewających pomysłów arcydzieło, które stało się najpopularniejszym utworem ekranowym świata. Właśnie dlatego, że tragikomedia została opowiedziana nie tylko z uniwersalną, zrozumiałą dla każdego prostotą, że nie tylko łączy w sposób nieporównywalny żywiołową radość śmiechu ze wzruszeniem najintensywniejszym, bo poruszającym najprostsze i najgłębsze ogólnoludzkie struny uczuć ? ale także jest ucieleśnieniem optymistycznie pojmowanej prawdy życia, najpiękniejszym filmowym poematem miłosnym, dziełem osobistym dla każdego. A. Garbowicz, J. Klinowski: Kino ? wehikuł magiczny. Przewodnik osiągnięć filmu fabularnego. Kraków 1981, s.107-108.