"Generacja C.K.O.D." jest eksperymentem dokumentalnym. Eksperymentem, który się udał. To obserwacja dwóch lat z życia zespołu Cool Kids of Death. To dokument w formie czystej – zero scenariusza, zero inscenizacji, zero ingerencji w świat przedstawiony. Kamera Piotra Szczepańskiego towarzyszyła członkom Zespołu we wszystkich najważniejszych wydarzeniach śledząc jak z osób prywatnych stali się gwiazdami. Lecz to nie tylko film o muzyce, to także próba opowiedzenia o mechanizmach rządzących mediami i popkulturą, o kreacji wizerunku scenicznego, o tym jak ten wizerunek zaczyna żyć własnym życiem. To film o buncie, który został zawłaszczony przez popkulturę wbrew osobom, które ten bunt medialnie wykreowały jako część swojego wizerunku. To pośrednio także film o pokoleniu ludzi urodzonych w latach 70-tych, które Kuba Wandachowicz w swoim artykule nazwał “Generacją Nic”. To film o pokoleniu, którego nie ma.

W roku 2000 Kuba Wandachowicz i Marcin Kowalski poznają Krzysztofa Ostrowskiego. Półtora roku później ukazuje się płyta zespołu Cool Kids Of Death pod tym samym tytułem. Przez ten czas ci ludzie, jak sami mówią, spotykali się, pili wódkę i rozrabiali. Przy okazji powstał zespół muzyczny. Ich debiut został okrzyknięty wydarzeniem roku 2002 na scenie muzycznej w Polsce, a zespołowi przyprawiono maskę buntowników, wyrazicieli frustracji pokolenia boomu demograficznego lat 70-tych. Stało się tak za sprawą głośnej dyskusji na łamach Gazety Wyborczej, którą wywołał artykuł Wandachowicza “Generacja Nic”. Nikt się tego nie spodziewał. Dokument “Generacja C.K.O.D.” jest próbą uchwycenia przemiany jaka zaszła w ludziach, którzy z bezrobotnych absolwentów wyższych uczelni stali się osobami publicznymi zmuszonymi mierzyć się ze swoim medialnym wizerunkiem. Zdjęcia do filmu trwały od lipca 2002 przez ponad półtora roku. Zaczęły się na murku przy CPN w Łodzi, gdzie młodzi ludzie piją tani alkohol, a kończą się przed kamerami telewizyjymi. Przez ten okres Chłopcy wkroczyli w samodzielne życie mierząc się z nowymi problemami. Jest to dokument obserwacyjny, bez żadnej ingerencji inscenizacyjnej. Jest rejestracją życia tych ludzi do tego stopnia konsekwentną, że bohaterowie sami często przejmują kamerę. Autor siłą rzeczy staje się współuczestnikiem rejestrowanych wydarzeń. To próba opisania mentalności Generacji Nic – poprzez ukazanie w kontekście Zespołu ludzi z tego pokolenia. Ja, Piotr Szczepański jestem autorem tego dokumentu – ukończyłem PWSFTViT w Łodzi w 1999 roku – rocznikowo przynależę do tego pokolenia. Na co dzień pracuję jako reżyser filmów reklamowych – dokument to moje hobby. Tak więc sam mógłbym być jednym z bohaterów artykułu Wandachowicza. Teraz ja mam szansę opisać Kubę i jego kolegów.

Grand Prix – Złoty Lajkonik – Kraków Nagroda Wyszehradzka – Kraków Nagroda Kodaka dla najlepszego polskiego reżysera – Kraków