Tez mi sie podobal brak taniej emocjonalnosci i dramatyzmu, np. jak w Requiem dla snu. Wszystko bylo realne, takie jakby na dotkniecie reki. I ujrzalam w Molly dziewczyne, ktora za duzo czuje, bo taka jest prawda - wiekszosc uzaleznionych to osoby, ktore nie radza sobie z emocjami. W Requiem tego nie bylo. I ta jej "wpadka", gdy juz byla blisko osiagnac cel - czulam jej desperacje. Moze dlatego, ze sama jestem uzalezniona od alkoholu i wiem jak to jest przysiegac sobie, ze to ostatni raz, a godzine potem isc po wino. Jestem abstynentka, ale wpadki sie zdarzaja, wazne, by je zatrzymac.

A ja jestem tą matką Moj syn zyje ze schizofrenią, schizofrenia zabrała mi wszystko,, do tego jest uzalezniony od opiatow i się nie leczy. Juz sama nie wiem czy uzaleznienie doprowadzilo do schizofreni czy schizofrenia zmusila go do szukania ulgi. Dzis wiem co to za choroba ale wszystko zaczeło się na długo, długo przed tym jak zauwazyłam, ze cos jest nie tak. Jestem tą podejrzliwą matką, ktora chce pomoc ale nie umie dotrzec. Wysluchuje obietnic, planów, marzen i wie, ze to wszystko nie wydarzy się bez leczenia. Wiem tez ze to nie jest moj syn, ze moj chlopiec jest gdzies tam tylko potrzebuje pomocy .