Błędy w filmie

Kiedy samochód z braćmi Blues przeskakuje nad mostem zwodzonym, obydwie części budowli zmieniają wzajemną odległość oraz szybkość podnoszenia.

Zmienia się położenie radiowozu, który dachuje w centrum handlowym.

Kiedy Elwood rusza z piskiem opon by przeskoczyć most, widać dym jednak koła pozostają nieruchome.

Kiedy Elwood i Jake kręcą się w samochodzie podczas pierwszego pościgu, tło zmienia się w innym kierunku niż powinno.

Z 4-pociskowej wyrzutni wylatuje 5 rakiet.

Podczas piosenki w Soul Food Cafe rozsuwane drzwi zmieniają się.

W śródmieściu Chicago, podczas pościgu pod koniec filmu widać drewnianą rampę, z której samochody wylatują w powietrze.

W centrum handlowym widać rampę, z której odbił się radiowóz, by wylądować na dachu.

Kiedy Blues-mobil przelatuje nad jednym z radiowozów, znika jeden z pościgowych patroli.

W finałowym pościgu zmienia się ilość i zawartość śmieci w samochodzie braci Blues.

W scenie, w której radiowóz 55 ląduje na ciężarówce, zachmurzone niebo zmienia się na bezchmurne.

Podczas pościgu w centrum Chicago, na masce samochodu Elwooda dwukrotnie widać cień kamery.

Ilość dziur po kulach na drzwiach rzeczoznawcy zmienia się między ujęciami.

Podczas pierwszego występu, po tym jak na widowni zapada cisza, wśród tłumu wyraźnie widać kamerzystę.

Kiedy podczas koncertu Elwood i Jake rozmawiają z producentem za sceną, w niektórych ujęciach są spoceni, a w innych nie.

Podczas śpiewania piosenki "Sweet Home Chicago", słychać śpiew Elwooda mimo, iż w tym momencie tańczy.

Kiedy radiowóz uderza w ciężarówkę zespołu, widać kilka odpadających części. W kolejnym ujęciu zarówno te części jak i radiowóz są w innych miejscach niż przed chwilą.

Kiedy Elwood i Jake wstają spod gruzów po ostrzale rakiet, ich ramiona są czyste. Dopiero po chwili, gdy idą po schodach, widać na nich kurz i kawałki gruzu.

W zależności od ujęcia zmienia się liczba krzeseł wokół Jake'a na końcu schodów.

Krzesło z którym Jake spada ze schodów, rozpada się przed uderzeniem w ziemię.

Hotel Elwooda zostaje wysadzony i zawala się. W momencie wybuchu widać, że znak drogowy znajdujący się na rogu budynku nawet nie drgnął.

Pan Fabolous dwukrotnie reaguje, kiedy widzi wchodzących do restauracji braci Blues.

Kiedy Elwood idzie złożyć rezygnację, upuszcza teczkę przed biurem szefa na środku podłogi. Gdy opuszcza biuro, teczka leży już w innym miejscu.

Podczas piosenki "Somebody to love" wyraźnie słychać kobiece chórki, mimo że w zespole nie ma żadnej kobiety.

Kiedy James Brown śpiewa w kościele, najpierw trzyma on mikrofon w ręku, a po chwili wyciąga ten sam mikrofon ze statywu.

Na nabrzeżu radiowóz 73 uczestniczy w stłuczce dwukrotnie.

Kiedy bracia Blues koziołkują w aucie, uciekając przed nazistami, widać, że zbiegający z ulicy ludzie to członkowie ekipy filmowej.

Reflektor po stronie pasażera w samochodzie Elwooda zostaje stłuczony w centrum handlowym. Kiedy samochód wyjeżdża z centrum chwilę później, ten sam reflektor jest w nienaruszonym stanie.

Podczas koncertu finałowego kilkakrotnie słychać bicie braw, zanim publiczność zaczyna klaskać.

Tuż przed wejściem do centrum handlowego, Elwood ma na rękach czarne rękawiczki. Po chwili rękawiczek już nie ma.

Gdy w trakcie koncertu finałowego bracia Blues "ulatniają się" ze sceny, słychać solówkę saksofonową. Ujęcie pada wtedy na Blue Lou, który jednak wcale nie gra na saksofonie.

Kiedy Jake i Elwood wchodzą do sierocińca, po ich prawej stronie nie ma drzwi. Kiedy potem Jake leży na podłodze, po upadku z krzesłem, Curtis stoi w drzwiach właśnie w tym miejscu.

Gdy widzimy braci Blues w kościele na planie pełnym, w pewnym momencie przebiega za nimi członek ekipy filmowej.

Pod koniec finałowego koncertu, kiedy bracia Blues są przedstawiani widowni, Willie nie uderza ani w bębny ani w cymbały, mimo to słychać jego perkusję.

Tylna szyba w samochodzie braci Blues zostaje rozbita, jednak widać ją potem w kilku ujęciach.

Po wysadzeniu apartamentu, Elwood, Jake i policjanci wygrzebują się spod sterty równiutkich, nie pokruszonych cegieł bez żadnej zaprawy murarskiej.

Kiedy bracia zatrzymują się w apartamentowcu obok torów, z ich okna widać przejeżdżające pociągi. Jednak zewnętrzne szerokie ujęcie pokazuje, że kolej porusza się piętro niżej.

Podczas śpiewania utworu pt: "Sweet Home Chicago", Elwood wskazuje Jake’owi w tłumie kuratora sądowego Burtona Mercera. Jednak podczas trwania filmu bracia nie mieli wcześniejszego kontaktu ze wspomnianym urzędnikiem, więc wydaje się dziwne, że rozpoznaliby go pośród publiki.

Zanim członek Partii Nazistowskiej stanu Illinois mówi swojemu przyjacielowi, aby zdobył numer rejestracyjny pojazdu braci Blues, wspomniane auto już dawno zniknęło, ale i tak otrzymuje ten numer.

Kiedy Elwood i Jake pytają, gdzie jest biuro doradcy podatkowego, urzędnik informuje ich, aby udali się w koniec korytarza, skręcili w prawo i pojechali windą na jedenaste piętro. Gdy później policjant pyta, czy bracia weszli, pracownik biura odpowiada tylko, że wysłał ich na koniec korytarza, nie wspominając nic o piętrze. Mimo to wszyscy funkcjonariusze policji oraz żołnierze i tak trafiają na właściwy poziom budynku.

Kiedy Bluesmobile rozbija się o poręcz, po tym, jak Elwood mówi: "Muszę się zatrzymać", balustrada rozpada się, jakby była wykonana ze sklejki, a nie ze stali.

Podczas policyjnego pościgu po centrum handlowym można dostrzec, że w wywróconym do góry nogami radiowozie nie ma nikogo.

Gdy Winnebago zaczyna po raz ostatni zanurzać się w wodzie, można zauważyć przez przednią szybę, że w pojeździe nie ma nikogo.

Po zderzeniu z kamperem policjant na siedzeniu kierowcy ma wyraźnie dłuższe włosy niż wtedy, gdy pokazano go na zewnątrz pojazdu.

W rzeczywistości nieruchomości kościelne na terenie stanu Illinois nie mogą być opodatkowane.

Podczas końcowej sceny Jail House Rock można zauważyć, że każdy więzienny strażnik nosi strzelbę. W prawdziwych zakładach penitencjarnych strażnicy nie są uzbrojeni ze względu na ewentualny bunt więźniów i możliwość przejęcia broni przez osadzonych.

Jake i Elwood płacą podatek za sierociniec w biurze rzeczoznawcy. W hrabstwie Cook robi się to w biurze skarbnika.

W jednej z usuniętych scen filmu, po tym jak Elwood informuje swego szefa, że odchodzi z pracy, ten mu mówi, że przygotuje dla niego odprawę. W rzeczywistości odprawa przysługuje jedynie zwalnianym pracownikom, a nie tym, którzy rezygnują z niej z własnej woli.

Można dostrzec, że szef Elwooda dwukrotnie zakłada nakładkę na jego pióro.

Można zauważyć, że ilość gruzu na desce rozdzielczej Forda Pinto, należącego do nazistów, pojawia się i znika między ujęciami.

Elwood włącza niewielką płytkę Louisa Jordana pt: "Saturday Night Fish Fry", jednak odtwarzana piosenka to: "Let The Good Times Roll".

Można dostrzec, że jeden z gliniarzy, wydostających się spod gruzów hotelu, ma dwie cegły na rondzie kapelusza, co wskazuje na to, że oba wspomniane materiały budowlane są atrapami.

Gdy grana przez Carrie Fisher bohaterka konfrontuje się z Jake'em w podziemnym tunelu, można dostrzec, że mężczyzna ma na sobie czarne kalosze zamiast normalnego obuwia.

Camille Ztdetelik czyta wojskowy podręcznik o miotaczu płomieni M79, w rzeczywistości M79 był granatnikiem, powszechnie używanym przez amerykańskie wojsko w Wietnamie. Oprócz tego można dostrzec, że wspomniany poradnik dotyczy w rzeczywistości pozyskiwania celów dla artylerii polowej, a nie miotacza płomieni.

Kiedy pojazd braci Blues wyjeżdża z tunelu, traci głośnik na dachu, uderzając nim o rury, jednak wsporniki utrzymujące wspomniane urządzenie pozostają. Znikają one dopiero w następnym ujęciu.

Przywódca neonazistów mówi swoim ludziom, by podsłuchiwali policję, szeryfa oraz policję stanową przy pomocy CB radia. W rzeczywistości wspomniane organy ścigania nie korzystają z tego rodzaju urządzenia.

W biurze członkowie SWAT, Gwardii Narodowej oraz policji otwierają ogień do drzwi, aby przedostać się przez ustawione barykady. W rzeczywistości nie strzelaliby na ślepo przez drzwi ze względu na możliwość zastrzelenia niewinnych osób znajdujących się po drugiej stronie, co mogłoby skutkować postawieniem zarzutów karnych i pozwami przeciwko agencji oraz zaangażowanym funkcjonariuszom.

Przed chicagowskim hotelem Palace widoczna jest charakterystyczna flaga stanu Ohio z podwójnym proporcem.

Miejsce kręcenia

The Soul Food Cafe, gdzie śpiewa Aretha Franklin, nazywała się Nate's Deli i mieściła się na Maxwell Street w Chicago. Obecnie jest tam parking samochodowy.

Most, z którego spada auto z nazistami w środku, znajdował się w Milwaukee (Wisconsin, USA). Jeszcze przez dłuższy czas po nakręceniu filmu pozostał on niewykończony, w końcu rozebrano go.

Film kręcono w Los Angeles, Universal City (Kalifornia, USA), Chicago, Harvey, Wauconda, Joliet, Danville, West Chicago (Illinois, USA) i Milwaukee (Wisconsin, USA).

Budynki więzienne wykorzystane w filmie zostały użyte również w serialu "Skazany na śmierć".

Pozostałe

Gdy główni bohaterowie chowają samochód pod mostem i idą na koncert, kamera przesuwa się w górę w stronę policjantów. Po lewej widać wtedy graffiti przedstawiające słowa "John" i "Deborah", które rozdziela serce. W ten sposób reżyser filmu John Landis chciał wyrazić miłość do swojej ówczesnej narzeczonej, kostiumolożki Deborah Nadoolman. Para wzięła ślub kilka tygodni po premierze filmu.

Scena, w której zespół pojawia się w saunie w samych ręcznikach, zaczerpnięta została z okładki płyty "No Sweat" zespołu Blood, Sweat and Tears. Dwóch członków zespołu Blues Brothers (Lou Marini i Tom Malone) grało w Blood, Sweat and Tears i pojawili się także na rzeczonej okładce.

Film ten ustanowił swego czasu rekord w liczbie rozbitych samochodów (doliczono się ich 103). Został on pobity 2 lata później, gdy na ekrany wszedł obraz "The Junkman", w którym zniszczono 150 samochodów i jeden samolot.

W filmie trzykrotnie - po każdej większej kraksie samochodowej - pada tekst "Hey, they broke my watch!" ("Hej, zniszczyli mi zegarek!").

Za każdym razem, gdy widać okno kawalerki Elwooda, przejeżdża za nim pociąg.

Część muzyków, którzy pojawili się w filmie, niezwykło śpiewać z play-backu (co jest powszechną praktyką przy kręceniu filmów muzycznych). James Brown zaśpiewał na żywo, z dodanym podkładem muzycznym i chórkiem. Wykorzystano natomiast występ Johna Lee Hookera w chicagowskim Maxwell Street Market, a wokal Arethy Franklin został zmontowany z różnych wcześniejszych nagrań.

"Bluesmobile" należący do głównych bohaterów to Dodge Monaco z 1974 roku. Na potrzeby filmu wykorzystano w sumie 12 modeli tego pojazdu. Do czasów współczesnych przetrwał tylko jeden z nich, jest w posiadaniu szwagra Dana Aykroyda.

Po końcowych napisach i logo Universal studios widoczne są słowa "When in Hollywood, visit Universal Studios" ("Będąc w Hollywood, odwiedź Universal Studios"), a pod nimi "Ask for Babs" ("Pytajcie o Babsa"). Ten dopisek pojawił się także po napisach końcowych "Menażerii" (1978) i "Blues Brothers 2000" (1998). Odnoszą się do postaci Babsa Jansena, bohatera filmu "Menażeria".

Plakat z "Playboya", na którym widnieje Colleen Camp, pojawia się także w filmie "Czas apokalipsy" z 1979 roku.

Podczas filmowania John Belushi upił się i zasnął opóźniając zdjęcia na kilka godzin.

Ruchy Raya Charlesa, przypominające ruszanie głową w takt muzyki to tak na prawdę często występujące u osób niewidomych tzw. blindyzmy, czyli odruchy, mające na celu rozruszanie mięśni szyjnych oraz będące przejawem bezwarunkowego odruchu obronnego.

Okres zdjęciowy trwał od 13 sierpnia 1979 roku do 1 lutego 1980 roku.