"I’m dreaming of a white Christmas / Just like the ones I used to know" – śpiewał przed laty Bing Crosby, który sprawił, że piosenka Irvinga Berlina z około 1940 roku stała się nieśmiertelna. U Annie St-Pierre wraca ona w tytule, w jednej ze scen, a także jako klucz do historii o patchworkowej rodzinie, dojrzewaniu i spóźnionym Świętym Mikołaju. Wigilia 1983 roku. Dzieci są dziećmi i nieprzeciętnie rozrabiają. Dorośli w świątecznym rozgardiaszu nie panują nad wszystkim. Pod domem czeka ojciec, który ma przejąć od swojej byłej żony opiekę nad maluchami. On sam. Oni wszyscy razem. Światełka, choinki. Dziwny ten wieczór. Taki jak kiedyś, a przecież tak bardzo inny.