Nie ma nic gorszego, jak nieuka próba artystycznego, surowego kina. Powstaje wtedy niezjadliwa papka, pełna patetycznych chwytów i chaotycznego zbioru myśli, który nie prowadzi donikąd. Jeszcze gorzej, kiedy robiąc surowy dramat, na koniec porzuca się jakąkolwiek, nawet minimalną dbałość o realizm, a serwuje się bajeczkę, w którą pięciolatek miałby problemy uwierzyć.
Tak jest właśnie "Bezpański pies", czyli opowieść o biednym tłumaczu i pięknej modelce trapionych życiowymi (i zdrowotnymi) problemami. I tylko psa szkoda, który w pewnym momencie po prostu znika zapomniany i przez bohaterów i przez twórców.