Dzieje zdumiewającego i niezwykłego fenomenu, jakim była Janowska, gmina okultystyczna, działająca na Śląsku, w latach 30. i zaraz po wojnie. W 1939 roku, w gronie uczniów umiera Mistrz gminy okultystycznej. Na łożu śmierci namaszcza swego następcę: malarza i teozofa Teofila. Przekazuje uczniom księgi i znaki. Wypowiada potrójne proroctwo: I - wybuch wielkiej wojny; II - inwazja świata astralnego i rządy jego demonów; III - zniszczenie ludzkości przez promień z Saturna, kiedy ostatecznie sprzeniewierzy się ona prawu moralnemu i boskiemu.

Jest rok 1939. Umierający Mistrz przekazuje uczniom proroctwo: wybuch wielkiej wojny, rządy demonów oraz zniszczenie ludzkości przez promień z Saturna, jeśli ta sprzeniewierzy się prawu oralnemu i boskiemu. Uczniowie rychło odnajdują potwierdzenie przepowiedni w życiu. Nieuchronnie zbliża się więc finał proroctwa.

Punktem wyjścia dla fikcyjnej filmowej historii jest opowieść prawdziwa: dzieje zdumiewającego i niezwykłego, w skali światowej, fenomenu, jakim była janowska gmina okultystyczna, działająca na Śląsku w latach 30. i w dwóch pierwszych dekadach powojennych.
Fenomen ten - świadomie w PRL fałszowany - zaistniał w powszechnej świadomości jedynie dzięki jednemu swemu aspektowi: dzięki malarstwu członków gminy, które w kilku przypadkach (Teofil Ociepka, Erwin Sówka) osiągnęło - w kategorii malarstwa naiwnego - światowy sukces. Twórczość owa przesłoniła to, co było jej przyczyną i źródłem: hermetyczne nauki i praktyki alchemiczne oraz teozofię janowskich okultystów.