Kobieta chodzi po lesie i w akcie zemsty za niegdysiejsze porwanie zastawia pułapki na Ufoki. Bohaterka chodzi, śpi, wpatruje się w stary monitor, zakopuje w okolicy jakieś ustrojstwo, które przyciąga przybyszów z innego świata, co daje szansę na odstrzał. Wszystko w wersji za grosik, gdy idzie o budżet, lecz co gorsze, bez minimalnej nawet troski o widza.

W gruncie rzeczy pan scenarzysta/reżyser, Daniel Falicki, postanowił nakręcić ten film, żeby przekonać samego siebie, iż potrzeby potencjalnych widzów są nie tylko zbędnym elementem procesu tworzenia, ale wręcz urągają jego artystycznej istocie. Efektem jest dzieło doskonale osobne, wyzute z jakichkolwiek ambicji w zakresie międzyludzkiego przekazu, tworzone z głębokiej potrzeby odseparowania twórcy od wpływów zewnętrznych. Prawdopodobnie udało się osiągnąć ów cel i jest to film, którego jedynym odbiorcą powinien pozostać pan Daniel Falicki.