To dramat o wychodzeniu z depresji poporodowej a nie horror. Ostatnia scena trochę smutna, bo głaszcząc się po ciężarowym brzuchu kobieta ma minę , jakby wszystko miało wrócić . Zastanawia mnie rola tej gumki na ręku , może pomagała jej wrócić do rzeczywistości , jak odlatywała w psychozach. No i rola tego brata- w ostatniej scenie stoi z piłką jakby był blisko z nimi w relacjach. Myślałam , że on rzeczywiście ocalił dwójkę tych dzieci i cichaczem wychowywał na strychu , dlatego odstraszał potencjalnych kupców . Dziwne to zakończenie .