Aż mi się łezka zakręciła w oczku a historie prawie jakbym sam ją pisał XD Zacząłem przygodę z doom2 zaraz jak pojawił się na rynku dzięki dużo starszemu bratu, tylko że ja miałem jakieś 5-6 lat i mimo IDDQD I IDKFA robiłem pod siebie ze strachu ;D chociaż widziałem wcześniej kilka razy ukradkiem wolfensteina3D ale dzieci nie powinny grać w takie gry xDD a w ramach odpoczynku grywałem w Commandera Keena i różne takie;D A ile się na osiedlu męczyło w hl przez sieć i w kafejkach i jako jeden z pierwszych na osiedlu połączony miałem koncentrykiem komputer z sąsiadem z klatki obok w wieżowcu ^^ już tam nie mieszkam z 14 lat ale kable wiszą dalej xD w nowe gry coś mi się długo nie chciało grać dopiero teraz się zabrałem w ramach odrobiny wolnego czasu w życiu za takie cuda jak chociażby doom3 ^^ swoją drogą hl też potrafił zmrozić mi wtedy krew w żyłach ;] a nie widze w Twojej historyjce AVP2 !? :DD

Mam podobną historię, z tym że mnie jeszcze nie odpuściło :P A raczej: odpuściło w innym okresie, po czym wróciło. Gdzieś tak w latach 2000-2004 w ogóle nie grałem w nic, ale potem hobby wróciło wraz z zainteresowaniem konsolami. Razem z tym przyszło mnóstwo tytułów do nadrobienia, masa fajnych FPSów których nie miałem szansy poznać w tym "brakującym okresie". Halo, Killzone, Black, Far Cry i sporo innych historii.

No i proszę, wróciłem do grania dzięki konsoli, którą rok temu sobie sprawiłem. Do gier FPP wszech czasów dołącza "Wolfenstein: The New Order". Mistrz!!!

Yeah, New Order świetny jest! Jak i inne Wolfensteiny zresztą, ta seria naprawdę nie ma słabych części. Jedyne co mnie wkurzało w New Order to bieganie po kryjówce rebeliantów pomiędzy misjami, ale oprócz tego podobało mi się wszystko - design świata, nazi-mechy... Świetna sprawa.