Resident Evil: Revelations 2 opowiada historię porwania i zmuszenia do walki o przeżycie siostry legendy uniwersum Resident Evil - Chrisa Redfielda - Claire Redfield oraz córki znanego z pierwszej części - Barry’ego Burtona - który także dostał swój kawał osobnej historii.
Gra zaczyna się filmowo, a pierwszy epizod mający miejsce w więziennej placówce swoją konstrukcją do złudzenia przypomina konstrukcję serii filmów “Piła”.
Wraz z, już dwudziestą częścią serii Resident Evil, wraca znany z pierwszej części serialowy motyw produkcji, podkreślony jeszcze bardziej niż poprzednio.
Warto zaznaczyć, że Resident Evil: Revelations 2 zaczyna się pod wieloma względami lepiej od swojej poprzedniczki.

Modele lokacji wyglądają naprawdę obskurnie - przy czym ta obskurność, biorąc pod uwagę charakter produkcj,i jest “piękna”. Pieczołowicie zaprojektowane lokacje w taki sposób aby doskonale oddać klimat horroru, jak i ducha korzeni serii poprzez zaprojektowanie upiornie mrocznej rezydencji.

W końcu wraca także model przetrwania, którego tak brakowało w dwóch poprzednich częściach cyklu. Zasobami należy zarządzać rozsądnie i uważnie rozglądać się za nowymi, myszkując po zakamarkach.
Produkcja doskonale utrzymuje gracza w napięciu, w nerwowym oczekiwaniu co znajdzie za następnymi drzwiami.
Warte zaznaczenia jest znakomicie skonstruowane udźwiękowienie.
Wszędobylskie pochrapywania przeciwników, skrzypienie i szuranie otoczenia czy potężne wystrzały broni dodają grze niewątpliwego klimatu, którego całość dopełnia muzyka tworząca aurę napięcia.

Przeciwnicy, jak zawsze w serii uniwersum Resident Evil - są doskonale (potwornie) zaprojektowani. Ich natarciom w kierunku gracza niejednokrotnie towarzyszy przebieg dreszczy pomieszany z poczuciem obrzydzenia i strachu.
Od poprzedniczki różni się także system współpracy między postaciami, który został skonstruowany bardzo fajnie. W zależności od wyboru postaci zmienia się cały charakter rozgrywki, dzięki czemu nie wkrada się nuda i powtarzalność.
Współtowarzysze radzą sobie z przeciwnikami znacznie lepiej od ich poprzedników z “jedynki”. M.in. potrafią skupić na sobie uwagę wroga, jak i wziąć czynny udział w walce.

Starcia z (mini)bossami zostały bardzo dobrze zaprojektowane.
Ciekawe, nienudne, stanowiące wyzwanie lecz osiągalne.
A sam finał to realizatorski majstersztyk.

Jeżeli coś rzuca cień na tą rewelacyjną produkcję to implementacja “niewidzialnych ścian”, sporadyczne blokowanie się przeciwników czy problemy z teksturami graficznymi.

Przy dobrym wczuciu gra jest niemałym wyzwaniem dla naszych nerwów i psychicznej odporności.
Ostatnim razem moje nerwy tak na próbę wystawił Dead Space 2.
Wszystko potwornie jest ze sobą skorelowane - tak lokacje, pojawiający się przeciwnicy, psychodeliczna muzyka i gęsty klimat.
Cóż więcej chcieć od survival-horroru?


Ocena: 9/10