Chociaż zachwycam się grą to muszę przyznać Ci w 100% rację.
Broń palna jeszcze jakoś by przeszła, gdyby była zastosowana z umiarem. Gorzej właśnie kiedy dostajemy kosmiczną spluwę i radośnie strzelamy sobie do prastarych stworzeń. (Chociaż równie absurdalne jest zabicie w pełni przekształconego Marsha zwykłym nożykiem). Samo latanie z bronią palną i zabijanie kultystów jeszcze jakoś strasznie mi nie przeszkadzało, ale w momencie gdy można było zabić samego Dagona z działka na statku... no nie, po prostu nie. O absurdalnie banalnym zabiciu Hydry już nawet nie wspomnę. Dobrze, że nie pojawił się Cthulhu, bo pewnie i jego dałoby się jakoś głupio zabić. A o ile dobrze pamiętam - Przedwieczni, Stara Rasa i inne "bóstwa" u Lovecrafta były stworzeniami zbudowanymi z czegoś innego niż materia, więc w ogóle nie powinno dać się ich zabić (nawet najbardziej kosmiczną bronią).
No ale... U mnie gra ma absurdalnie wysoką ocenę (9/10) bo jest w tej chwili chyba jedyną sensowną gierką w świecie Lovecrafta. Klimat jest wspaniały, początek gry zasługuje na 10, a na najwyższym poziomie trudności jest naprawdę ciężko. Do tego bardzo podoba mi się wreszcie sensowny system obrażeń i leczenia. No i jednak w porównaniu do nowszych gier, fabuła jest tu pięknie rozbudowana. Plus mam do tej gry sentyment, bo dzięki niej sięgnąłem w ogóle po Lovecrafta. Niestety masz rację - dla mnie cała część gry (od Dagona do końca) to jedno wielkie nieporozumienie.
Pozdrawiam!