Zawsze mam problem z oceną adaptacji, bo nie wiem, czy mam na nie patrzeć jako na
seriale/filmy ogólnie (jak je przyjmą laicy), czy jako adaptacje czegoś (jak je przyjmą psychofani,
tacy jak ja).

Jako adaptacja nie trafiło to do mnie. Największa wpadką jest oczywiście casting:
- Gillian - nawet nie to, że za młoda, odniosłam wrażenie, że jest za bardzo eteryczna. Miss
Havisham wyobrażałam sobie jako bardziej zołzowatą, zwłaszcza na początku.
- Estella - nie jest brzydka, jest ładna, ale do postaci, która ma 30 lat. Tu wygląda za staro. No i
gdzieś umknęła zalotność, Estella książkowa nie była non-stop zimna.
- Pip - powiem tyle: on powinien zagrać dziewczęcą, sztywną, bezuczuciową Estellę
Pasowałby i pod względem wyglądu, jak i drewnianego poziomu aktorstwa. Poza tym Pip nijak
nie jest podobny do swojej dziecięcej wersji.

Reszta się spisała. Dobry Jaggers, dobry Wemmick (wiem, musieli okroić scenariusz, ale żal,
że nie było jego zameczku ze staruszkiem), Joe też ok (mógłby być trochę bardziej
wesołkowaty), urzekający Herbert (dickensowskie geny robią swoje), świetny Magwitch no i
przecudny, mały Pip.

Muzyka, scenografia (!), kostiumy bez zarzutu. Intro cudne. Co do scenariusza: z pominiętych to
szkoda mi trochę wspomnianych już relacji Pip-Wemmick jak i Biddy i młodości Pipa. Nie
rozumiem, dlaczego z małego Herbeta zrobiono takiego buca i skąd wytrzaśnięto brodzenie w
stawie. Ja wiem, romantyzm i te sprawy, ale nie lubię takich "doróbek" (podobnie zresztą z
zakończeniem). Humor dickensowski gdzieś się zapodział, pewnie przez te wszystkie
konieczne cięcia.

Jako rzecz dla laika, który książki nie czytał, z pewnością będzie się to wszystko jawiło lepiej
(chociaż przypuszczam, że Douglas Booth i tak by mnie irytował), bo jest ładne, zrozumiałe,
spójne, w większości dobrze zagrane.

Jako psychofanka poluję na nowszą wersję, z Heleną Bonham-Carter.