I wcale nie chodzi o brak seksu czy jego obraz na co wskazywałby tytuł (jak mam ochotę obejrzeć seks, to włączam film pornograficzny), tu liczyłem na jakąś historię i niestety się przeliczyłem. Ale do rzeczy - wiele osób pisze o tym, że bohaterka (Billy) jest niewiarygodna jako psycholog. I uważam, że to bardzo słuszne spostrzeżenie. Widać to w dialogach i "naiwności" głównej bohaterki. Pierwszy moment, który daje do myślenia to moment, gdy Cooper odczytujemy pamiętnik żony, a później "bierze ją na stole". I OK. Naiwna 15-latka faktycznie może sobie pomyśleć, że pamiętnik będzie inspiracją dla partnera, może być sposobem na urozmaicenie sypialni, ale dorosła kobieta (zwłaszcza psycholog!) musi mieć świadomość, że kolejnym krokiem u mężczyzny (w związku z patriarchatem) będzie porównywanie się z jej byłym. I oczywiście kompleks na Jego tle. Od tego zaczęła się katastrofa moim zdaniem - to było oczywiste, że fantastyczny Cooper (naprawdę seksowny, przystojny, piękny, chodzący ideał dostanie mocno po swoim ego, facet musi zaspokoić partnerkę, a tu ma jasny sygnał, że nie daje rady, nie potrafi). Billy nie przewidziała tego (kobieta, która robiła doktorat z psychologii!). kolejna kwestia - gdy już dochodzi do ich rozmowy, gdy już wszystko staje się jasne i próbują ustalić co i jak dalej, Billy robi kolejny infantylny błąd. Gdy Cooper pyta, kogo woli, Ona po pierwsze stwierdza z że z Nim ma te 85% i w sumie wie, że takiego seksu mieć nie będzie (pomyślcie co taki mężczyzna może poczuć), ale co gorsza, mówi "Ty i dzieci jesteście dla mnie ważniejsi". OK. Rozumiem, że dzieci są ważne (może najważniejsze), ale w tym momencie Cooper nie jest dodatkiem do dzieci. Na miejscu Coopera powiedziałbym coś takiego: "Załóżmy, że dzieci nie ma, jesteśmy tylko ja i Brad, którego wybierasz? Mnie dającego poczucie bezpieczeństwa, przestrzeń, wolność wyborów, troskliwego, opiekuńczego i tak przewidywalnego, że aż nudnego, z seksem poniżej oczekiwań, czy Brada z seksem, którego oczekujesz, ale jednocześnie niestabilnego, narcystycznego i szalonego. Ja nie jestem i nie chcę być tylko dodatkiem do dzieci". Naprawdę pani psycholog i popełnia tak absurdalne błędy? W mojej ocenie błędy. Ogólnie serial oceniłem na 5. Moim zdaniem fajne role Sashy i Coopera. Sasha i jako przyjaciółka i jako psycholog dla mnie wiarygodna. Ocenia realnie Billy, mówi co o Jej wyborach myśli, a jednocześnie zawsze jest przy Niej. Cooper też fajnie poprowadził rolę i też jest dla mnie wiarygodny. Zrozumiał swoje błędy, był gotów na poświęcenie. Brad w swym narcyzmie, niedojrzałości i dziecinności też w sumie wiarygodny - taka anegdota. Oglądamy z partnerem serial i dochodzi do momentu kolacji, gdy Brad się spóźnia bo wykupował wszystkie czasopisma na Manhattanie (chyba). Partner pyta - "Ale co? On się wstydzi, że Ona o Nim napisała i chciał wszystko wykupić", Ja na to: "Chyba nie. Tu chyba chodzi o to, że On tak celebruje swój sukces, chce pokazać swoje poświęcenie, chociaż też tego nie rozumiem. Może multimilionerzy tak mają - to tak jak np. pani Dominika Kulczyk, która ubolewa, że nosi sukienkę za 3 500,00 USD i za te pieniądze mogłaby nakarmić przez rok wiele rodzin w Afryce, a nie kupi sobie podobnej sukienki za 250 zł. ". Myślę, że podobny poziom myślenia. Uważam, że serial mógł się skończyć na jednym sezonie, ale niestety Netflix tego nie chce. Wiadomo, że finalnie Billy i Brad muszą być razem i czy to się zakończy w drugim czy trzynastym sezonie, to już inna kwestia. Możemy próbować rozumieć Billy, możemy nie, jednak serial mnie rozczarował, naiwnością głównej bohaterki, która zaprzecza samej sobie bi znakomicie podważa swoje kompetencje psychologa... Kolejnych sezonów raczej nie obejrzę...