po pierwsze, jeśli Dominique Fishburn nie wygra Emmy będę strajkować.

tą rolą kompletnie zwaliła mnie z nóg. pokazała jak naprawdę ogromny talent posiada.
jestem też - po raz kolejny - pod ogromnym wrażeniem multiutalentowanego Glovera. jest świetnym aktorem zarówno komediowym jak i dramatycznym, rewelacyjnym muzykiem, ponadto reżyseruje i ma genialny talent do słów zarówno gdy rzecz tyczy się tekstów piosenek czy scenariuszy.

absolutnie zakochałam się w zdjęciach tego serialu. uwielbiam tą estetykę, tą brzydotę, surowość, klaustrofobiczny klimat. po obejrzeniu Swarm autentycznie marzy mi się teraz obejrzenie pełnometrażowego filmu nakręconego i napisanego przez Glovera. też aż się prosi o współpracę z Jordanem Peele’m.

jestem też zachwycona formą serialu: przejście od psychologicznego thrillera przez czarną komedię drogi po kryminalny mockument.


Swarm to genialny psychologiczny thriller i satyra na stan culture jak i również porusza zagadnienia zdrowia psychicznego w tym przede wszystkim traumy, żałoby, podejmuje też temat czy możliwe jest znalezienie na ekranie bardziej złożonych , misternych czarnych kobiecych postaci , bez popadania w te sam utarte schematy.

szczerze uwielbiam wszystkie wyselekcjonowane, intencjonalnie niesubtelne nawiązania do Beyonce. oglądając serial możliwość dostrzeżenia tych wszystkich oczywistych nawiązań do Beyonce stała się świetną zabawną minigrą.

The Apesh*t, Beyhive (duh…), Houston w stanie Teksas, Girl’s Tyme, Destiny’s Child, Carmen: A Hip Hopera, Lemonade, The Lion King: The Gift, Renaissance, narodziny bliźniaków, Haunted, 6 inch, legendarna niesławna scena kłótni w windzie, backlash Formation prawicowców, plotka o ugryzieniu Beyonce na imprezie, parodia wywiadu z Johnem Legendem u Ellen, kreacja Solange w Homecoming, Beychella aka występ Beyonce na Coachelli, Daddy Lessons, kolekcja Adidas x Ivy Park z 2020.
plus od razu uderzyło mnie to, że nawiązania do Beyonce można znaleźć w samej obsadzie: sam fakt, że zaangażowano Chloe Bailey – protegowaną Beyoncé która odkryla ją i jej siostrę Halle otwierając przed nimi drzwi do kariery. Z Beyonce też powiązania mają Nirine S. Brown która wciela się w postać Ni’Jah jest tancerką która tańczyła na scenie Beyonce na Coachelli i Dom Fishbourne wystąpiła w teledysku Jay-Z.
generalnie w serialu jest cała masa nawiązań do plotek które naprawdę krążyły w social mediach. jedną z głównych inspiracji dla Swarm była plotka która narzuciła to jak wygląda zakończenie Swarm.   

to, co mnie poraża, żenuje i trochę śmieszy to zarzuty typu że Dre nie wzbudzała żadnej sympatii. podobne pretensje i gadanie są wybitnym dowodem na to, że ludziom poprzewracało się w dupach od tych wszystkich produkcji gdzie psychopatyczny seryjny morderca jest romantyzowany, przedstawiany tak że wzbudzają współczucie i/lub są – wtrącając angielszczyznę – more likeable.

to trochę bardzo chore oczekiwać że główny bohater - niezrównoważony psychicznie morderca - da ci powody ku temu żeby go polubić.

jedną z największych zalet tego serialu jest właśnie fakt, że nawet nie starają się żeby postać Dreii była lubiana
zresztą sami Glover i Nabers - twórcy serialu oraz scenarzyści - w udzielonych wywiadach przyznali wprost, że położyli nacisk na odrzucenie człowieczeństwa Dreii.

gdzieś czytałam, że aby zrozumieć Swarm i jego mroczną surrealistyczną wrażliwość, warto przyjrzeć się wcześniejszej współpracy Glovera z Janine Nabers, mianowicie przy Atlancie – S4E4 pt. Work Ethic! w którym badane są napięcia między wspieraniem dobrej czarnej sztuki a złej czarnej sztuki. Work Ethic został określony jako wnikliwy framing dla Swarm podejmuje się tematu stan culture i emocjonalnej wrażliwości i wykorzystuje m.im. gatunek true crime by zbadać powyższe. tego rodzaju obsesyjność wobec celebrytów jest ostateczną deklaracją preferencji artystycznych doprowadzoną do skrajności.