Jedno słowo, miliony reakcji. Droga jaką przeszli usłana była wyłącznie czarną rozpaczą a niewiedzą o tym co stało się z ich bliskimi doprowadzała ludzi do szaleństwa. To jasne. Mnie jednak nasuwa się optymistyczna konkluzja po ostatnim odc. Każde zdarzenie nawet tak bolesne, otwiera nowe ścieżki i choć pielęgnowali w sobie ból, jednoczenie starając się go stłamsić to jednak tworzyli po drodze piękne chwile. Miłość Kevina i Nory kiełkowała właśnie na tym bólu i przetrwała lata. Miłość Johna i Lori podobnie. Jest wiele innych przykładów na "cuda" które zrodziły się z tragedii. Serial pokazuje, momentami dość dosadnie, balansując na granicy absurdu ( sceny dziejace się po drugiej stronie), w jaki sposób dziala ludzka psychika. Jakie systemy obronne się w niej uaktywniają i do czego zdolny jest człowiek w imię miłości - tej straconej i tej zrodzonej ze straty.