Na ''Pozostawionych'' trafiłem z dyskusji o ''Zagubionych'', a sporo pozytywnych opinii, dodatkowo zachęciło mnie do rozpoczęcia oglądania tego serialu. Kolejne odcinki okazywały się rozczarowaniem, chociaż po niesamowicie nijakim początku jest nieco lepiej. Niestety, tylko nieco. Ten serial jest dla mnie maksymalnie średni, i gdyby chodziło o film, nawet nie zadawałbym sobie wysiłku rozpisywania się o nim. Dwie godziny średniej rozrywki, do obejrzenia i zapomnienia. I tyle, ale to właśnie serial...

Przede wszystkim, ogólna konstrukcja tego serialu, szczególnie na początku jest strasznie zniechęcająca. Na dzień dobry dostajemy szereg utrapionych postaci, i ich wielkie cierpienie. Fajnie, tylko na ten moment, nie znamy tych bohaterów, ich rodzin, nie jesteśmy do nich przywiązani, nie rozumiemy ich i w zasadzie to średnio nas obchodzą ich rozterki. Przynajmniej ja tak miałem. Pierwsza runda Mike Tyson, dostajemy ''wypucowaną'' żałobą i smutkiem po ''pysku''. Ja rozumiem, żeby tak przedstawić jednego, dwóch bohaterów, i stopniowo wczuwać się w ich sytuację, ale prawie wszystkich jak leci?

Dwa ten serial nie ma dla mnie swojego charakteru. Nie lubię nijakich seriali, bez wypracowanego stylu. Wiem, że to indywidualny odbiór, ale tak to widzę. Na plus melancholijna muzyka, która pasuje do klimatu.

Trzy..i to jest największy zarzut. Ten serial nie jest po prostu dla mnie autentyczny. Od pierwszego do ostatniego odcinka pierwszego sezonu, po prostu sprawia wrażenie wydumanej historyjki, w której nadmiernie i sztucznie wyeksponowano motyw żałoby i umęczenia bohaterów. ''Ohh patrzcie, jak my bardzo to wszytko przeżywamy'' zdają się mówić prawie wszystkie twarze aktorów. Idąc dalej dialogi, zachowania bohaterów, te dziwne sytuacje...to wszystko nadmuchane, ckliwe i mało wiarygodne. A te motywy to główny trzon tej opowieści, jeśli to więc leży...to cały serial bardzo mocno obrywa. Żeby mieć punkt odniesienia..taki ''Manchester by the Sea'' podobne motywy, i tam jestem w stanie uwierzyć, że ten bohater jest na krawędzi totalnego załamania i depresji, bez strzelania do siebie w kamizelce kuloodpornej, bez nurkowania w slow motion, i bez paradowania w białych ubrankach po ulicy. A jego 30s?, minuta? dialogu z byłą żoną, mówi wszystko...

Już niejako kończąc i nawiązując do wspomnianych na początku ''Zagubionych''. Tak czuć tu nieco podobny klimat. Tylko jest to głównie styl, retrospekcji bohaterów z tego serialu...i nie jest to raczej zaleta... Osobiście nigdy nie uważałem lost-wych retrospekcji za coś specjalnie wielkiego, takie typowo amerykańskie, nieco łzawe i udziwnione historyjki. Ale..w serialu działało to naprawdę fajnie, nie były to zbyt długie opowieści, a poznawaliśmy głównych bohaterów i ich tajemnice. A poza tym mieliśmy serialu masę innej zawartości - tajemnice, zagadki, walkę o przetrwanie, cliffhangery, sporo akcji, klimat wyspy etc. A ''Pozostawieni'' wydają mi się taką niepomiernie rozciągniętą i wydumaną lost-ową retrospekcją.

Nie nazwę tego serialu beznadziejnym, bardziej to średniak, który rozczarowuje mnie mocno zaznaczoną sztucznością w ukazywaniu smutku i cierpienia po stracie bliskich..A jako, że jest to jedyny główny motyw przewodni, kładzie to cały koncept na serial. Film jeden czy dwa tego rodzaju byłby do przełknięcia, na serial szkoda czasu.