Mimo tytułu zacznę od minusów. Przede wszystkim widać, że serial kręcony był w latach 80 i w stylu charakterystycznym dla tego okresu naszej kinematografii. Scenografia dość oszczędna choć odwzorowywała w stopniu zadowalającym realia lat 20 i 30 jeśli chodzi o kostiumy, samochody i różne przedmioty. Efektów specjalnych bardzo mało, a jeśli już były budziły uśmiech politowania. W szczególności mam tu na myśli wklejoną w kadr makietkę niszczyciela ORP "Wicher" podczas incydentu gdańskiego z 1932 r. Można sobie było tą scenę darować bo powiało żenadą i polską "bidą i siermięgą".

Koniec marudzenia, czas na pochwały. Doskonała gra aktorska. Aż ciężko uwierzyć, że ten sam Czarek Pazura rozmieniał się później na drobne w 13 Posterunku. Porucznik Adamski w jego wykonaniu to oficer wywiadu z krwi i kości. Dzielnie dotrzymuje mu kroku Olaf Lubaszenko jako Franz Relke. Także rola pułkownika Kalety zasługuje na pochwały, choć moim zdaniem Janusz Bukowski grał tu trochę wujcia "dobrą radę". Genialny był także Maciej Kozłowski jako przełożony Franza. Z drugiego planu warto też zapamiętać rolę rotmistrza Sosnowskiego brawurowo zagranego przez Tomasza Stockingera. Warto też zwrócić uwagę na debiutującego przed kamerą młodziutkiego Piotra Adamczyka z blond wąsikiem i zawadiacką czapką.

Wojna wywiadów w serialu to była przeważnie zabawa męska jednak i panie także miały w tym swój, co prawda mniejszy ale znaczący udział. Na pochwałę zasługuje przede wszystkim Katarzyna Chrzanowska jako agentka niemiecka albo Ewa Sałacka jako hrabina Benita. Dobrze zagrały także Małgorzata Wachecka jako Jadzia, "zona" Czarka Adamskiego, a także Marta Klubowicz, jego współpracownica i miłość zarazem. W pamieć zapada także epizodyczna rola Barbary Sołtysik, jako matki Franza. Nie sposób wymienić wszystkich aktorów zasługujących na uznanie bo lista jest baaardzo długa.

Podsumowując, mimo pewnych niedociągnięć i oszczędności serial będzie gratką dla miłośników historii Polski i nie tylko.