Być może jestem za stary, by wyłapać głębszy sens pozostawania dzieckiem po czterdziestce. Jednak muszę przyznać się do jednego: od piątego sezonu przewijałem coraz częściej z dwukrotną prędkością. Robiłem to z zażenowania. Dosłownie: ciary żenady. Znam i lubię dokonania Roghena. Wiem, że żenada jest nieodłączną częścią jego poczucia humoru. Tu jednak zyskuję całkiem nowy wymiar, być może dlatego, że dotyczy tematów mi bliskich. Czyli starzenia. Pierwsze co mnie odpycha, to ilość przemocy psychicznej. Niby wszyscy „rozpracowują” tematy w zabawnych dialogach. Jednak tak jakoś wychodzi, że są wredni dla siebie wzajemnie i wymuszają na sobie coraz nowe „nagięcia”. Tak, jak zapałałem sympatią do głównej pary w pierwszych 3 odcinkach, tak sympatia zaczęła zanikać od piątego. Oni praktycznie nie liczą się ze swoimi partnerami. Czy to życiowymi, czy biznesowymi. A już przeciągnięta pokuta męża zwyczajnie mnie złościła. Facet poszedł w odstawkę, został odcięty. Zamiast mieć żonę w domu po pracy, musiał zaakceptować jej kolejne szaleństwa z „przyjacielem”, wieczną nieobecność. Jednak gdy zatańczył nieco lubieżnie z koleżanką, to już „zbrodnia”. Facet literalnie jest na drugim miejscu w związku, po kumplu. I nawet nie może się zbuntować. Kurczę, to mi podchodzi pod definicję „toksycznej relacji”. Choć bardzo lubię aktorkę grającą główną rolę, to za cholerę nie chciałbym być jej mężem.
Co zabawne, partnerzy biznesowi Willa postanowili go „ominąć”. Bo jest wrednym, krzykliwym bucem, zakochanym w swojej „odrębności” i pieprzącym wszystko, co nie jest warzeniem piwa.. Absolutnie nienadającym się z racji wybuchowego charakteru, do żadnych negocjacji. Tępo uczepionym przyzwyczajeń. I co? W tym serialu to oni są „tymi złymi”! I o co chodzi w tym dewastowaniu hulajnóg? No krew mnie zalewa, że niszczenie cudzej własności jest potraktowane jako dowcip.
Żenada, której nie potrafią mi wynagrodzć zabawne dialogi.