Rozumiem, iż ktoś może nie zgodzić, ja nie jestem obiektywny, gdyż nie dość, że Ben to moja ulubiona postać z całego serialu to na dodatek jestem psycho-fanem Toma Phelphrey’a, kibicuję mu od kiedy zobaczyłem jak wybitnie kreuje postać Kurta Bunker’a a ta przeklęta rodzina zabiła go w białych rękawiczkach. Oby zostali, jak to się mówi : dojechani. Żale wylane, więc czas na pieśni pochwalne w kierunku 3 sezonu, który przeżuł moje nerwy i wypluł. Wspaniałe jest to, jak twórcy serialu podkładają fabularne ziarenka, które będą kiełkować w następnych ( miejmy nadzieję, że nie więcej - tak wybitny serial nie może być tasiemcem ) 3 sezonach. Genialna scena na polu maku, gdzie Darlene patrzy na Ruth i Wyatt’a, obserwujących rozkwitające kwiaty. Piękne nawiązanie do sceny z 2 sezonu, w której Darlene rozmawia z mężem o tym, że boi się tego, iż nie będą mieli komu pozostawić swojego dziedzictwa. Dodatkowo należy pochwalić scenarzystów za to, jak subtelnie kreują Wendy i Marty’ego na antagonistów serialu a Ruth i Wyatt’a jako tych faktycznych protagonistów serialu. W następnym sezonie możemy spodziewać się śmierci Darlene, odpięcia wrotek przez Wendy, pierwsze morderstwo Jonah’a i miło byłoby doświadczyć plot-twistu, w którym Ben żyje, gdyż Navarro wiedział, iż tylko pełna lojalność Byrde’ów i akcja z FBI na terenie Meksyku pomoże mu wygrać wojnę, dlatego kazał Nelsonowi oszczędzić brata Wendy i zabił posępną prawniczkę. Pls Ben wróć. Na koniec trzeba to w końcu przyznać - 3 sezon Ozark doskoczył do poziomu Breaking Bad.