No trudno się nie zgodzic z głównymi twoimi zarzutami! Też uważam sezon 2 za bardzo słaby w porównaniu z 1.

Widać, że twórcy serialu przekombinowali, pierwszy sezon podobno jest oparty na powieści, a drugi wyłącznie inwencją twórców serialu... chyba niezbyt to wszystko przemyśleli.

Może być gorzej niż pierwszy sezon?
Dzięki za ostrzeżenie. Szkoda czasu.

Sezon pierwszy był dość wiernie oparty na książce. Sezon drugi to fantazje scenarzysty, daleko mu do geniuszu Margaret Atwood - jak widać.Zakończenie słabe i nielogiczne. Ten cały spisek Mart, o którym nie było wcześniej słowa, wyskakuje jak diabeł z pudełka. A powierzenie dziecka oszalałej morderczyni w stanie psychozy... no cóż, więcej niż ryzykowne. Jestem już zmęczona ciągłymi ucieczkami June, które zawsze kończą się tak samo, pozostaje wrażenie, że nie bardzo chce uciec. Jeśli się zastanowić, to drugi sezon nie wniósł za wiele do fabuły.

Ten nieoczekiwany spisek mart był faktycznie dziwny....

psychozy? skąd taki wniosek? bo zrobiła krzywdę dwóm osobom, odpowiedzialnym za jej (i - w przypadku cioci Lydii - wielu innych Podręcznych) cierpienie?

4/5 za ten sezon czyli 8/10 według nomenklatury Filmwebu, to i tak bardzo wysoka ocena. Ja 8/10 (bardzo dobry) dałem pierwszemu sezonowi, który był opowieścią spójną i domkniętą. Można to było rozwinąć w serialu, ale jednak inteligentniej. Zamiast tego twórcy postanowili hołdować gustom mniej wymagających widzów, którzy albo przymykają oczy na nonsensy fabularne albo w ogóle ich nie zauważają.
Drugi sezon dramaturgicznie wciąż był niezły, mimo fabularnych niespójności, ale kompletnie pozbawiony sensu finał sporo zepsuł i chyba tych błędów nie da się już odkręcić, tak jak nie da się zatrzeć złego wrażenia...

Jeżeli chodzi o ocenę drugiego sezonu to miałem na myśli 4/5 na 10 :p

O matko, praise be! Że tak się wyrażę. Dokładnie opisujesz moje zdanie na temat drugiego sezonu. Zakończenie kompletnie idiotyczne i bez sensu. A na miejscu Nicka, olałbym June na maksa, bo ileż można nadstawiać karku dla takiej miotajacej się bez sensu postaci... Trzeci sezon to już będzie oczywiste dojeżdżanie kury znoszącej złote jaja...

Kiedyś nie oglądałem seriali, które nie były zakończone bardziej ze względu na fakt, że często producenci po prostu nie potrafili powiedzieć "Stop" dla zamkniętych całości. Po seriale sięgnąłem, gdyż faktycznie ich poziom bywa wysoki, a też fabularnie są coraz ciekawsze - wolę jednak miniserie lub sezony bez kontynuacji. Nie jestem przeciwnikiem serii wielosezonowych, bo i takie są ok, chociaż mniej mnie interesują, gdyż najczęściej nie mają jednej, klarownej fabuły. Ot, śledzimy losy jednego/wielu postaci;) Natomiast przy oglądaniu "Opowieści" nie zakładałem, że będzie ciąg dalszy, gdyż logicznym się wydawało, że jest to adaptacja książki i zamknięta całość (nawet gdy niedopowiedziana;)). Kolejny raz (w tym roku czekają nas jeszcze również przeze mnie oglądane "Wielkie kłamstewka") kontynuacja okazało się nie być wynikiem przemyśleń fabularnych, a logiki zarobku. Teraz też bardziej wyrachowanej, gdyż sezon 3 ogłoszony był niemal na równi z premierą. Nie powiem, aby sezon był bardzo zły. Utrzymywał odpowiedni klimat i technicznie/aktorsko nie było można nic mu zarzucić. Scenariusz był chaotyczny, poszczególne odcinki bywały powiązane ze sobą lub nie. Wątki spoza domu nie były w ogóle ciekawe, ani rozwinięte. Wprowadzenie miejsca na wizytę w kolonii wydało mi się nawet ok, ale to był zupełnie poboczny wątek i nie zyskał większej kontynuacji. Motyw z Eden był krótki i funkcjonował jedynie, jako dodatkowe urozmaicenie mało wciągającej głównej akcji. Na szczęście sporo miejsca pozostawiono Serenie, dzięki czemu nie uważam, aby czas na sens był zmarnowany. Natomiast za podobnie słabo wykorzystany uważam wyjazd Waterfordów do Kanady i pobieżnie potraktowane motywy polityczne. Liczyłem, że po rozmowie Sereny z dziennikarzem coś więcej się wydarzy. Ostatecznie to, co się zdarzyło w ostatnim odcinku było niestety najsłabszym rozwiązaniem jej wątku w kontekście całości. Ogólnie - brakowało mi pogłębienia świata stworzonego w Gilead, a główna oś fabuły, czyli oczekiwanie na narodziny dziecka June nie było tak intrygujące.

zgadzam sie i final mnie straszliwie rozczarowal :( Mysle ze skonczylo sie jak sie skonczylo zeby mogl powstac 3ci sezon (choc wg mnie moglby isc dalej bez June) , ale nie wyobrazam sobie co my mialo sie wydarzyc , przeciez nie wroci do Waterfordow gdyz a) byloby to niesamowicie glupie b) samobojcze

Mam podobne odczucia. Przez większą część drugiego sezonu miałam wrażenie, że najwięcej cierpień głównej bohaterki wynika z tego, że producent chciał zarobić na kolejnych 13 odcinkach serialu.
A sama Elisabeth Moss wydaje się być bezdennie zrozpaczona, najbardziej tym, że ciągle musi grać bezdenną rozpacz.
Zmarnowali jej postać w tym sezonie.

Drugi sezon to totalna, zamulona katastrofa!!!
Pierwszy sezon trzymał poziom i pozwolił się wkręcić. Jednak cały drugi sezon to jakaś tragedia. Ciemno jak w dooopie, pierdołowate rozterki bohaterów, gadanie o niczym i niemal całkowity brak akcji. Stracone kilka wieczorów w oczekiwaniu na jakieś wydarzenia.
Cala realizacja s02 do bani, sam muł!!!

Dokładnie tak. W dodatku te przeciągające się sceny, dłuuugie zbliżenia na twarz bohaterki, jej miny, spojrzenia, rozpacz w nieskończoność, w zwolnionym tempie idzie, w zwolnionym tempie pociera kark albo spogląda przez okno itp. Ja rozumiem że to buduje klimat ale bez przesady, ile tego? Pierwszą połowę sezonu normalnie musiałam przewijać bo nic tylko takie właśnie zamulające sceny, które fabuły do przodu w ogóle nie pchały. Dopiero po wybuchu coś ruszyło.

Ja też już lecę na automacie z tym drugim sezonem, tak jak pierwszy był bardzo wciągający (nie licząc wkurzających min głównej bohaterki i ciągle rozdziawionej japy) tak będąc na 7 odcinku 2 sezonu już mi niedobrze. A secen w których główna bohaterka mogła bez trudu zaatakować czy Panią Waterford czy Ciotkę Lydie nie zliczę. Niewykorzystany potencjał, zero akcji. Lepiej się bawię krojąc chleb