Przypadek? Nie sądzę. Barack Obama publikuje listę swoich ulubionych seriali z 2020 roku i okazuje się, że pokrywają się nam 3 pierwsze pozycje. Z tym, że w mojej mentalnej punktacji następuje zamiana miejsca drugiego z trzecim.

„I may destroy you” to drugi serial w tym roku, który totalnie mnie pochłonął. To kolejny genialny kawałek kina, który trafił do mnie na tapetę z polecenia mojego serdecznego „włoskiego” przyjaciela Don Vittorio. Cholera, ten Wiktor zna się na sztuce kinowej jak mało kto i trzeba mu przyznać, że doskonale zna się także na mojej wrażliwości.

Kinomaniacy, jeśli Wam, tak jak mnie, brakuje kinowych emocji i jeszcze nie trafiliście na ten tytuł, koniecznie to nadróbcie. Odrzućcie przekonanie, że seriale to jakaś niższa forma sztuki i tylko dobry, fabularny lub dokumentalny film w niszowym kinie jest w stanie zadowolić Wasze wyszukane gusta. To już dawno nie jest tak.

„I may destroy you” jest jak niełatwa, momentami bardzo bolesna, ale jednocześnie pochłaniająca lektura. Nie jest to świąteczny, przyjemny obrazek. Nie polecam seansu z rodziną. Gwarantuje, że zepsuje to atmosferę.

Ciężko mówić o tym filmie w oderwaniu od konkretów fabularnych, ale ostatnią rzeczą jaką chcę zrobić, to popsuć komuś przyjemności w odkrywaniu puzzli tej zagmatwanej historii. Dlatego w dużym skrócie powiem, że znajdziecie tu budzącą się świadomość tego, czym jest przemoc seksualna i nadużycie seksualne oraz refleksję na temat tego, jak cienka jest granica między byciem ofiarą, a byciem oprawcą. Znajdziecie tu przypowieść na temat tego, czym w istocie jest przyjaźń i że warto naprawiać swoje błędy, zawsze. Zobaczycie ilustrację tego, jak to jest być Insta bohaterem i jaką płaci się za to cenę. A oprócz tego: dużo narkotyków, poprawność polityczna, strumień świadomości i totalna prokrastynacja. Aaa, no i piękne zdjęcia! I fantastycznie napisane dialogi.
Enjoy!