Początkowe 30-40 minut pierwszego odcinka, kiedy poznajemy bohaterów i realia ich życia, to najlepsza część całego miniserialu. Potem niestety czar pryska: reżyser zamiast pokazywać nam sprzeczne interesy postaci, ich uwikłanie w sytuację społeczną i ekonomiczną czy interpersonalne konflikty, każe aktorom o nich opowiadać. Początkowo interesująca duszna i ciężka atmosfera zamienia się w związku z tym w serię wartko następujących po sobie scen, które powiązane są tylko bezpośrednią narracją bohaterów i sprawiają wrażenie doklejanych do całości kolorowych elementów budujących ten sztuczny świat, podobnie jak podrzucane przez Miniaturzystkę kolejne gadżety. Kiedy aura tajemniczości znika, zagadka zaczyna nużyć i ogląda się tę opowieść trochę jak przygody holenderskiej Niewolnicy Isaury. Mnie zachwyciły aranżacje wnętrz i niektórych kadrów, bezsprzecznie inspirowane malarstwem mistrzów flamandzkich. Anya Taylor-Joy oraz Ramola Garai są świetne w swoich rolach i to głównie dla nich warto obejrzeć oba odcinki. Na pewne niedorzeczności, takie jak pokazane przez reżysera relacje międzyludzkie, można przymknąć oko, natomiast zdaje się że największym problemem jest okrojenie fabuły i akcji, a przez to nadmierna miniaturyzacja ;) serialu. Pomimo sporych braków "Miniaturzystka" podobała mi się znacznie bardziej niż dysponujący nieporównywalnie większym budżetem i rozmachem oraz całą plejadą światowej klasy fantastycznych aktorów film "Gorączka tulipanowa" z tego samego roku.