Od czasów Oświecenia, a być może nawet od czasów średniowiecznej legendy o królestwie Księdza Jana Europejczycy mają bzika na temat "mądrości Wschodu".
To stąd te baśniowe obłoczki, którą wciąż otaczają azjatyckie kultury. Królestwa są przebogate, kobiety - przepiękne, władcy sypią pełnymi niedoścignionej mądrości aforyzmami, ślepi mnisi są mistrzami walk, a lekarze znają tajemne sposoby zwalczania chorób, których nikt inny zwalczyć nie potrafi. Przybysz z naszej części kontynentu ma rzekomo wciąż rozdziawioną japę ze zdumienia. Ot, taki pop-kulturowy standard, ograny do mdłości.

Szkoda. Naprawdę. Czytałem "Opisanie świata". Jest z niego zaledwie kilka procent w tym filmie, a cała reszta to właśnie stereotypy nawalone niemiłosiernie jak pianka montażowa, która ma ukryć brak wsporników i dybli w drzwiach.
A można było zrobić świetne kino, właśnie dlatego pociągające, że odświeżająco prawdziwe.