Tak jak obecnie jest modnie – żadnych fabularyzowanych scenek, dużo archiwaliów, podejście bardzo blisko (rozmowy z ludźmi, którzy ten zamach po prostu widzieli), trochę teorii spiskowych, z konkretnym finałem, który zamyka temat.

A tak poza techniką... Myślałem trochę o tym, co zasugerowano do namysłu w dokumencie, jakby mógł wyglądać świat, gdyby John przeżył albo gdyby go w ogóle nie postrzelono. Nie wiem, wracał do muzyki, bo okres największego zajęcia małym dzieckiem miał już za sobą. Może razem z Yoko albo kimś innym zrobiłby coś fajnego. Może... nie, do Beatlesów by nie wrócił, bo pamiętam wywiad (jeden z ostatnich, zrobiony trzy miesiące przed śmiercią, chyba ostatni taki duży) w "Playboyu", w którym John jasno się określał, że to już historia, poza tym mówił sporo o zgrzytach w zespole. Nie przyłączę się do chóru atakujących Yoko, że rozwaliła Beatlesów (choć trochę rozwaliła), bo nie mnie oceniać czyjeś tak trudne mimo wszystko wybory. Uczucie do kobiety, kumple, kariera, rodzina, sztuka, w połączeniu te tematy są cholernie trudne. Jedno jest pewne – Yoko mocno wpłynęła na Johna, wydaje mi się, że kosztem miłości Lennon stał się trochę mały przy niej, sam w siebie nie wierzył, przesadzał w wychwalaniu żony. Ale może było warto, w końcu mieli wspaniałego syna...

Nie wiem, czy Lennon wytrwałby ze swoim "love is all around" w dzisiejszych czasach miłości, ale miłości własnej. I tak się tego nie dowiemy, a fakt też jest taki, że nie miłość jest najważniejsza, a zdrowie i nie kłóćcie się ze mną na ten temat – wytłumaczcie umierającym/umierającej w szpitalu, że wszyscy ją kochają i jest super. Lennona też wszyscy kochali po śmierci, tylko co mu z tego? Co Yoko ze współczucia po stracie męża? G**no.